Morgunblaðið - 10.02.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2014
✝ Þórir Haralds-son fæddist á
Dalvík 12. október
1947. Hann lést á
Sjúkrahúsi Ak-
ureyrar 30. janúar
2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Har-
aldur Ólafsson, f.
25.9. 1900, d. 5.11.
1963, og Rósa Sig-
urðardóttir, f. 18.4.
1910, d. 26.10. 1981. Alsystkini
Þóris eru Haukur Haraldsson,
maki Ásta Aðalsteinsdóttir (lát-
in), Hrefna Haraldsdóttir, maki
Vigfús Sveinbjörnsson (látinn)
og Sigurður Haraldsson, maki
Erla Björnsdóttir. Hálfsystkini
Þóris samfeðra voru Óskar,
Brynhildur (látin), Inga (látin)
og Jóna (látin).
Þann 1. júní 1969 kvæntist
Þórir Unu Aðalbjörgu Sig-
urliðadóttur, f. 19.3. 1950, for-
eldrar hennar voru Sigurliði
Jónasson, f. 1911, d. 2006, og
Jóna Aðalbjörnsdóttir, f. 1923,
d. 2007. Þórir og Una eignuðust
þrjár dætur. Þær eru: 1) Rósa
Rut, mannfræðingur, f. 1.1.
1972, maki Marwan Soliman,
Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1968, lauk BS-námi í líf-
fræði frá Háskóla Íslands 1972
og auknu BS-prófi í líffræði frá
sama skóla 1973 auk prófs í
uppeldis- og kennslufræðum
1978. Með námi kenndi Þórir
við Fiskvinnsluskólannn og
Menntaskólann í Reykjavík.
Þórir kenndi við Mennta-
skólann á Akureyri í fjörutíu ár
eða þar til hann lét af störfum á
síðastliðnu vori. Að formlegu
námi loknu var Þórir alla tíð
duglegur að sækja hin ýmsu
námskeið sér til endurmennt-
unar.
Meðfram störfum sínum sem
kennari sinnti Þórir lengi vel
ýmsum rannsóknarstörfum,
meðal annars fyrir Nátt-
úrufræðistofnun Norðurlands
og stundakennslu við Háskól-
ann á Akureyri. Ásamt kennsl-
unni átti náttúrufræði alla tíð
hug hans og þá sérstaklega
grasafræði og dýrafræði. Þórir
var mikill áhugamaður um
hvítabirni og safn hans um
komur hvítabjarna til landsins
er trúlega eitt það stærsta sem
til er á einum stað.
Útför Þóris fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 10.
febrúar 2014, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
synir þeirra eru
Ómar Ali, f. 2009,
og Karim Leó, f.
2013, þau búa í
Brussel. 2) Inga
Jóna, verk-
efnastjóri hjá
Mími, f. 16.3. 1976,
maki Sigurður
Viktor Úlfarsson,
börn þeirra eru
Þórir Snær, f.
2007, Una Signý, f.
2010, Viktor Smári, f. 2012, áð-
ur átti Sigurður Kristófer
Helga, f. 1998, þau búa í
Reykjavík. 3) Ása Vala, rann-
sóknarstjóri við HÍ, f. 22.3.
1981, maki Rúnar Sigþórsson,
dóttir þeirra er Urður Eva, f.
2009, þau búa í Kópavogi.
Þórir ólst upp á Dalvík þar
til hann fór sem nemandi í
Menntaskólann á Akureyri
haustið 1964. Eftir stúdentspróf
fluttu hann og Una til Reykja-
víkur og bjuggu þar í fimm ár
þar til þau fluttu aftur til Ak-
ureyrar árið 1973 þegar Þórir
hóf störf við MA. Þórir og Una
bjuggu fyrstu árin á Akureyri í
Furulundi 11 og síðan hafa þau
búið í Ásabyggð 11.
Hvað get ég sagt? Ég get sagt
svo margt en þó mega orð sín lít-
ils þegar sorgin hellist yfir. Ég
var heppin því pabbi var ekki
bara foreldri mitt, hann var líka
einn af mínum bestu vinum en
nú er pabbi dáinn og því er
harmurinn mikill.
Pabbi átti alltaf tíma fyrir okk-
ur systurnar og kenndi okkur
margt. Að þekkja og meta æv-
intýraheim bóka, að hafa unun af
fróðleik, að meta mismunandi
menningarheima og að smakka
nýjan mat. Pabbi lagði alla tíð
mikið upp úr því að dæma ekki
án þess að kynna sér fyrst. Mikið
er ég þakklát fyrir það.
Ég á ótal góðar minningar
tengdar pabba. Þegar við fórum
í Bautasjoppuna og fengum okk-
ur sinalco og hraun, ég sat uppi á
bekknum sem mér fannst vera
himinhár, en pabbi passaði stelp-
una sína og það vissi ég. Þegar
við hlustuðum saman á útvarps-
leikhúsið. Fjöruferðir og útileg-
urnar sem fjölskyldan fór í á
sumrin. Frá fjallgöngunum, þá
var alltaf lagt upp úr því að njóta
en ekki að þjóta. Hann kenndi
mér að bera virðingu fyrir um-
hverfinu, hvort sem var hinu
stærsta eða smæsta. Ef við lék-
um okkur að því að stífla læki þá
skildum við alltaf við eins og var
þegar að var komið. Gönguferðir
með jurta- og fuglaskoðunum
voru í miklu uppáhaldi hjá okk-
ur. Þá kenndi pabbi okkur systr-
um að slíta ekki blómin heldur
leyfa þeim að lifa og njóta þeirra
á þann hátt. Við lærðum að stíga
ekki til jarðar nema athuga fyrst
hvað undir var, pabbi kenndi
okkur líka að slíkt á við víðar en í
náttúrunni. Sú þekking býr með
mér.
Pabbi var alltaf að kenna og
fræða, hann var vel lesinn og
þekking hans lá víða. Hann var
duglegur að hvetja okkur systur
áfram, hafði mikla trú á okkur og
duglegur að veita verðskuldað
hrós. Alltaf hafði hann tíma sem
er dýrmætt því tíminn er það
dýrmætasta sem við getum gef-
ið. Gleði og góðlátlegt grín ein-
kenndu pabba. Ég gleymi aldrei
prakkarabrosinu þínu.
Pabbi var alla tíð mikill fjöl-
skyldumaður. Eftir að barna-
börnin komu í heiminn nutu þau
samvista við afa Þóri og hann
naut þess að vera með þeim. Þar
var komin fram ný kynslóð til að
fræða, lesa fyrir og kenna að
njóta náttúrunnar.
Því miður fáum við ekki lengri
tíma saman en minning pabba
lifir í hjörtum okkar.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Takk fyrir allt pabbi.
Þín
Inga Jóna.
Nú er hann elsku pabbi minn
fallinn frá eftir erfið veikindi. Ég
á margar góðar minningar um
hann, ein sú fyrsta er af seg-
ulbandsupptökum með upplestri
pabba á ýmsum sögum sem ég
hlustaði á fyrir svefninn þegar
ég var lítil. Þetta voru ekki endi-
lega hefðbundnar barnasögur
því hann las t.d. söguna um Sig-
urð Fáfnisbana, sem ég hlustaði
mikið á. Pabbi var líka mikið
jólabarn og keypti allavega eina
jólakúlu fyrir hver jól. Hann
ásamt mömmu lagði mikið upp
úr því að gera jólahátíðina ein-
staka fyrir okkur systurnar,
minnisstæðastur er eflaust jóla-
strengurinn sem var eins konar
jóladagatal. Í stað þess að
hengja litlar gjafir á strenginn
setti hann miða með vísbending-
um á og bjó til ratleiki fyrir okk-
ur systurnar. Með árunum urðu
vísbendingarnar sífellt snúnari
og notaði hann meðal annars
dulmál, blindraletur og rúnalet-
ur sem við þurftum að ráða í til
að skilja vísbendingarnar. Það er
svo ótrúlega margt sem hann
hefur kennt mér í gegnum tíðina,
bæði sem kennarinn minn og
pabbi minn. Pabbi var kennari af
lífi og sál, bókaormur og mjög
fróðleiksfús og það eru því ófá
skiptin sem ég leitaði til pabba
eftir svörum í námi. Í gegnum
mitt nám var ómetanlegt að eiga
svona góðan pabba sem ávallt
sýndi viðfangsefnum mínum
mikinn áhuga. Pabbi var mjög
stoltur af okkur systrum og var
duglegur að sýna það. Pabbi var
mikill náttúru- og dýralífsaðdá-
andi og fór mjög oft með okkur í
gönguferðir í náttúrunni og í
leiðinni var alltaf smákennsla í
náttúrufræðum. Það er margt
sem ég get tekið mér til fyr-
irmyndar sem pabbi kenndi mér
og ég vil kenna mínum börnum,
sem dæmi talaði hann alltaf um
að það væri mikilvægt að börn
lærðu að taka stríðni og var
hann því óspar á að stríða dætr-
um sínum á góðlátlegan hátt.
Hann var einnig mjög kómískur
og gat alltaf séð spaugilegar
hliðar á málunum. Í eitt skipti
þegar hann fór að hitta lækni
vegna veikindanna spurði hann
sérstaklega út í það hvort hann
hefði ekki núna löglega afsökun
til að sleppa við uppvaskið. Eins
lagði hann oft til þegar átti að
skipta nammi á milli fjölskyldu-
meðlima að kynjajafnrétti ætti
að ríkja, skipta jafnt milli kvenna
og karla, en hann var eini karl-
inn í fimm manna fjölskyldu.
Hann var yndislegur afi og las
mikið fyrir barnabörnin, svo
sagði hann einnig sögur án þess
að hafa bók, sem dóttur minni
fannst ákaflega skemmtilegt.
Hann var líka duglegur að kenna
barnabörnunum líffræði þótt þau
væru ung að árum, hann t.d.
fræddi dóttur mína um melting-
arfærin þegar hún var einungis
þriggja ára og man hún það enn
því hann náði að vekja áhuga
hennar á svo skemmtilegan hátt.
Pabbi var ungur þegar hann
missti pabba sinn þannig að ég
kynntist ekki föðurafa mínum,
en pabbi var duglegur að segja
okkur sögur af Halla afa og
þannig ætla ég að halda minn-
ingu hans á lofti. Þær eru ófáar
og skemmtilegar sögurnar sem
ég get sagt börnum mínum af afa
sínum. Í sorginni get ég huggað
mig við allar dásamlegu minn-
ingarnar sem ég á um hann.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Ása Vala Þórisdóttir.
Þegar ég hugsa til pabba er
það ást, kærleikur og þakklæti
sem er mér efst í huga. Þar fast
á eftir koma holtasóleyjar, ljóns-
lappar, steindeplur og dýragrös.
Stórhríð og hafragrautur.
Göngutúrar þar sem drukkið er
úr lækjarsprænu, bragðað á
kornsúru og fjöllin og firnindin
rædd. Fjöruferðir og fjallgöng-
ur. Samvera.
Einhvern veginn náði pabbi
alltaf að eiga tíma fyrir okkur
systurnar, sem er sjálfsagt eitt
af því mikilvægasta sem foreldri
getur gefið börnunum sínum.
Hann kenndi okkur að bera virð-
ingu fyrir okkar næsta umhverfi,
að njóta blómanna án þess að
slíta þau upp. Sjá fegurðina í því
smáa og njóta augnabliksins.
Það var alltaf hægt að leita til
pabba með allt og hann var góð-
ur í að velta upp mörgum hliðum
á sama máli. Hann var ráðleggj-
andi án þess að stjórna því sem
við systur tókum okkur fyrir
hendur og studdi alltaf þá
ákvörðun sem við tókum á end-
anum, hvatti okkur áfram og
hafði einskæran áhuga á því sem
við vorum að sýsla við hverju
sinni.
Þó svo ég hefði viljað hafa
pabba hjá mér mun lengur þá
notaði hann tíma sinn vel og
góðu minningarnar sem ég á um
hann mun ég varðveita um
ókomin ár.
Rósa Rut Þórisdóttir.
Við fórum saman í gönguferð
til að skoða fugla, við sáum lítinn
skógarþrastarunga, síðan fórum
við heim í kaffitíma.
Afi Þórir tók í lurginn á okk-
ur, það var mjög fyndið. Afi las
fyrir okkur áður en við fórum að
sofa í ömmu- og afahúsi. Við vor-
um öll saman á Akureyri hjá
ömmu og afa að leika okkur. Afi
sagði söguna af „mér“, það var
svo fyndið og skemmtilegt. Afi
Þórir var vinur okkar.
Afakrakkarnir,
Kristófer, Þórir Snær, Una
Signý og Viktor Smári.
Í dag kveðjum við mág minn
eftir hetjulega baráttu við erfið
veikindi sem hann tók með
æðruleysi. Síðastliðið ár hefur
hann fátt látið stöðva sig, kláraði
sinn starfsferil við Menntaskól-
ann og ferðaðist til Belgíu að
heimsækja Rósu, Marwan og
drengina. Okkar kynni hófust
þegar þau Una hófu búskap í
Reykjavík á námsárum hans. Þá
var mikill samgangur á milli okk-
ar og eftir að þau fluttu norður
og við komum í heimsóknir var
alltaf tekið á móti okkur með
veisluhöldum, eins og Unu einni
er lagið. Ekki var Þórir þó langt
undan til aðstoðar og þjónustu.
Þórir var mikill útilífsmaður og
eitt sinn fór hann með okkur út í
Fjörður sem var skemmtileg og
fræðandi ferð. Fyrir 20 árum
skráði Þórir allar plöntur sem
voru í sumarbústaðarlandinu
okkar. Skráin varð að fallegri
heimild í formi myndar sem hef-
ur verið til prýði og fróðleiks og
er okkur dýrmæt. Ferðalagið
með þeim hjónum ásamt fleirum
í brúðkaup dóttur þeirra Rósu
og Marwans til Egyptalands er
okkur ógleymanlegt. Jólakortin
frá þeim voru alltaf einstaklega
skemmtileg með frumsömdu
ljóði eftir Þóri. Eftirfarandi ljóð
er úr jólakorti frá árinu 2000 og
heitir Í skammdeginu.
Við hugsum til þín og minnumst
margra stunda,
mikið er gott að eiga vini trausta,
vini sem eiga heiða sál og hrausta.
Hlökkum við mjög til okkar næstu
funda.
Við hugsum til þín í ys og erli dagsins
og einnig þegar húmar að á kvöldin,
er norðurljósin og tunglið taka völdin,
þá teygum við fegurð horfna sól-
arlagsins.
(ÞH)
Elsku Una systir. Þið voruð
samhent hjón og augljóst hvað
hann var stoltur af þér alla tíð.
Söknuður þinn er mikill. Rósa
Rut, Inga Jóna, Ása Vala og fjöl-
skyldur. Samúðarkveðjur til
ykkar elsku frænkur. Ég bið guð
að gefa ykkur styrk. Blessuð sé
minning Þóris.
Eygló og Birgir.
Það hafa verið forréttindi okk-
ar fjölskyldunnar að eiga Unu og
Þóri að. Þau hafa alltaf sýnt okk-
ur einstaka hlýju, glaðværð og
gestrisni á ferðum okkar norður.
Að heimsækja þau hefur því
jafnan verið eitt af því fyrsta
sem við fjölskyldan reynum að
gera þegar við ferðumst til Ak-
ureyrar.
Nú er skarð fyrir skildi. Þórir
hefur kvatt. Margs er að minn-
ast í fari þessa einstaka manns.
Það var gaman að vera nálægt
Þóri. Hann hafði hafði sterka
nærveru, var glaðsinna og gam-
ansamur, stundum stríðinn á
góðlátlegan máta. Það má segja
að hann hafi haft alveg sérstaka
náðargáfu, sem fólst í því að
hann náði að snerta viðmælend-
ur sína á einhvern óútskýranleg-
an hátt, fá þá til að hlusta og fá
áhuga á því sem hann sagði.
Hann var líka afar fróður um
margt og hafði einstaka frásagn-
argáfu. Hann sá gjarnan spaugi-
legar hliðar mála og kryddaði
frásögn sína oft skemmtilegri
kímni. Í lok frásagnar brosti
hann sínu stríðnispúkalega brosi.
Börnin litu mjög upp til hans,
fannst hann skemmtilegur og
spennandi. Hann sýndi þeim allt-
af mikinn áhuga og hafði ánægju
af að fræða þau á skemmtilegan
hátt. Iðulega var hann með eitt-
hvað sniðugt til að sýna þeim,
eins og sporðdreka og fiðrildi.
Þórir var áhugasamur um nátt-
úruna. Við minnumst skemmti-
legra gönguferða með honum um
Kjarnaskóg, þar sem við nutum
leiðsagnar hans. Það leyndi sér
aldrei hversu stoltur Þórir var af
fjölskyldu sinni, Unu og dætr-
unum, en hann var mikill fjöl-
skyldumaður. Síðustu árin naut
hann þess að eiga yndisleg
barnabörn. Hann var einnig
stoltur af skólanum sínum, þar
sem hann starfaði mestalla sína
starfsævi. Hann hvatti til dæmis
börnin okkar til að koma og
stunda nám í honum. MA væri
einfaldlega besti og skemmtileg-
asti skólinn. Við minnumst þess
að í miðri brúðkaupsveislu Ingu
og Sigga, sem var haldin í hátíð-
arsal skólans, vildi hann endilega
sýna okkur skólann betur. Fór
hann með okkur yfir í skóla-
bygginguna og sýndi okkur allt
það markverðasta.
Við fjölskyldan þökkum fyrir
þær ógleymanlegu stundir sem
við áttum með Þóri. Kæra Una,
Rósa, Inga, Ása og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur.
Birgir Arnar, Sesselja
og börn.
Góður drengur er fallinn frá,
alltof fljótt en enginn má sköpum
renna. Þórir tengdist mér fjöl-
skylduböndum þegar hann
kvæntist Unu, frænku minni.
Leiðir okkar lágu saman í MA og
síðan fluttu þau hjón til Reykja-
víkur og stofnuðu heimili þar.
Þórir fór í Háskólann en Una að
vinna eins og algengt var um eig-
inkonur á þeim tíma. Heimili
þeirra við Laugaveg var notalegt
og stóð opið þegar við mennt-
skælingarnir komum suður í
okkar stærstu menningarreisu á
þeim árum. Húsnæðið var ekki
stórt en vandalaust að hola
þreyttum ferðalöngum niður í
stofunni. Gestrisnin og hlýjan
var frá fyrstu tíð alltaf söm við
sig, glatt á hjalla og vel veitt.
Tveimur árum seinna hófum
við Bessi svo líka búskap í bæn-
um, hann fór í skóla en ég að
vinna. Þórir og Una bjuggu bet-
ur en við, áttu þvottavél svo að
við burðuðumst með þvott til
þeirra um helgar með strætó í
Hraunbæinn. Aldrei vandamál,
alltaf tekið á móti okkur með
bros á vör. Svo fæddust frum-
burðirnir, þau voru alltaf skrefi á
undan. Rósa Rut var fyrsta barn
ársins 1972 og frændi hennar
fæddist í júní sama ár. Veturinn
eftir vantaði pössun fyrir piltinn
og þá hlupu Þórir og Una undir
bagga ásamt fleiri góðum vinum.
Ættrækni, samhjálp og vinátta
alla tíð.
Leiðir skildi eftir að námi
lauk, þau fluttu norður, þar sem
ræturnar lágu, og Þórir naut
þess að kenna við gamla skólann
sinn. En tengslin héldust, heim-
sóknir ef leið lá hjá í dagsins önn
og tilefni gafst til að hittast yfir
mat og drykk. Þá voru þau hjón-
in oftar en ekki veitendur.
Minning okkar Bessa frá síð-
astliðnu sumri, þegar við komum
við í Ásabyggðinni í sól og sum-
aryl er góð og falleg. Þórir var
að slá garðinn, ljúfar veitingar á
borði og spjallað og spaugað.
Þannig munum við hann, æðru-
lausan, glettinn og viðræðugóð-
an.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við fjölskyldan Unu Að-
albjörgu frænku minni, dætrum
og stórfjölskyldunni allri með
hjartans þökk fyrir allar ánægju-
legu samverustundirnar síðast-
liðna áratugi.
Una Þóra.
Kær vinur okkar og skóla-
félagi, Þórir Haraldsson, kallar
fram glaðar og gefandi minning-
ar í huga okkar og djúpan sökn-
uð nú þegar hann er fallinn frá
svo alltof fljótt. Leiðir okkar og
þessa heilsteypta og góða drengs
lágu fyrst saman á menntaskóla-
árum Sigfinns og Þóris og
strengurinn á milli okkar styrkt-
ist þegar Þórir varð samferða
Bjarnheiði í líffræðinámi. Og
Una fylgdi fljótlega með í dýr-
mætum kynnum og órofa vináttu
og þaðan í frá voru þau eitt í
huga okkar, samvalin og sam-
taka í lífinu. Þórir og Una, Una
og Þórir. Og síðan komu dæt-
urnar sem allar bera svipmót
sinna góðu foreldra.
Þórir var einstaklega
skemmtilegur og frjór í hugsun.
Hann var næmur og læs á lífið,
mannlífsflóruna og foldarskartið,
bæði þau sem skreyta og auðga
tilveru okkar sem og fléttur og
grös og smávini fagra. Ísbirni
þekkti hann betur en flestir aðr-
ir, háttalag þeirra og sögu. Og
viðaði að sér miklum fróðleik og
efni um þessa stórbrotnu
skepnu. Návist hans var alltaf
yljuð hlýrri kímni „og glæðir
nokkur gleði meiri yl, en gleðin
yfir því að vera til?“ Það eru
verðmætin sem Þórir skilur eftir
hjá okkur vinum sínum.
Þórir var frábær kennari, um
það höfum við heyrt marga nem-
endur hans vitna. Og kom okkur
ekki á óvart. Hann gæddi frá-
sögn sína eftirminnilegum og lit-
ríkum myndum, pælari sem gróf
dýpra til að leita svara þótt fátt
sé um svör núna hjá okkur sem
eftir stöndum. Það er samt
huggun að Þórir átti gott og
hamingjuríkt líf, naut sín í starfi
og undi sér best með sinni góðu
fjölskyldu. Una er í okkar huga
einstök manneskja og aðdáunar-
vert hvernig hún gekk lífsveginn
með manninum sínum, í gegnum
hindranir erfiðra veikinda og allt
til enda. Hugur okkar er hjá
henni, Rósu Rut, Ingu Jónu, Ásu
Völu og fjölskyldum þeirra. Guð
blessi minninguna um góðan
dreng.
Bjarnheiður og Sigfinnur.
Kynni okkar Þóris hófust
haustið 1964 þegar við settumst
báðir í 3. bekk MA. Við vorum
einnig saman á heimavist og urð-
um skjótt nánir vinir. Í háskóla
fann hann fjölina sína, náttúru-
fræðina, og var hún hans helsta
áhugamál alla ævi. Snemma
fundu þau hvort annað, Una og
Þórir, eignuðust þrjár dætur
sem allar eru hámenntaðar og
barnabörn orðin sex. Á þessum
yngri árum varði ég tíma mínum
mjög í drykkjuskap og margir
gáfust upp á að þekkja mig og
tóku sveig á stræti til þess að
þurfa ekki að mæta mér. Hins
vegar var sama hversu illa ég
var leikinn, alltaf tóku þau Una
og Þórir mér opnum örmum þeg-
ar fundum bar saman, styrkti
þetta vináttuna.
Sumir menn mæta öllu með
opnum munni, Þórir mætti flestu
með opnum huga. Hann hafði til
að bera innsæi og frjóleika hug-
ans sem gerði hann að góðum
kennara. Hann settist í kennara-
embætti náttúrufræðings við
Þórir Haraldsson