Morgunblaðið - 10.02.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2014
Trölladyngju. Það sama ár tók
Þórir einnig þátt í rannsóknum
Náttúrugripasafnsins á Akureyri
vegna Blönduvirkjunar á Auð-
kúlu- og Eyvindarstaðaheiði.
Á árunum 1988 til 1990 lágu
leiðir okkar Þóris aftur saman,
en þá tók hann þátt í rannsókn-
um Náttúrufræðistofnunar
Norðurlands á útbreiðslu
blómplantna. Þá var farið um
ýmis svæði sem áður höfðu orðið
útundan í rannsókn landsins,
einkum á Vesturlandi, Suðaust-
urlandi og á miðhálendinu.
Einn af mörgum hæfileikum
Þóris voru skráningar hvers
konar gagna og heimildarvinna.
Vann hann ýmis slík störf fyrir
Náttúrugripasafnið á Akureyri.
Þetta voru handskrifaðar spjald-
skrár fyrir tíma tölvualdar. Árið
1973, þegar hann var sumar-
starfsmaður við Lystigarð Akur-
eyrar, hófum við að safna ís-
lenskum heitum plantna úr
öllum tiltækum prentuðum
heimildum. Þetta var gert til að
hægt væri að merkja erlendar
plöntur í grasgarðsdeild Lysti-
garðsins með íslenskum nöfnum.
Þá hafði nokkuð verið kvartað
undan að margar plöntur væru
aðeins merktar latneskum nöfn-
um. Næstu árin og áratugina var
stöðugt bætt við þessa skrá Þór-
is jafnóðum og nýjar bækur birt-
ust eða voru þýddar, og ný nöfn
búin til. Spjöldin voru að lokum
færð yfir á stafrænt form í tölv-
um.
Í dag geta allir farið á netið og
flett upp í safninu Íslensk
plöntuheiti í Orðabanka íslenskr-
ar málstöðvar sem byggt er á
þessari frumvinnu Þóris ásamt
viðbótum frá grasgarðinum í
Laugardal og ýmsum öðrum síð-
ari heimildum (www.orda-
banki.hi.is/wordbank/search).
Hér hefur aðeins verið stiklað
á stóru í störfum Þóris fyrir
Náttúrugripasafnið á Akureyri
og margt því ótalið.
En fyrir mig persónulega var
Þórir alveg sérstaklega þægileg-
ur og upplífgandi förunautur á
öllum okkar ferðum, og minnist
ég þeirra með þakklæti. Við
hjónin sendum Unu, dætrunum
þrem og fjölskyldum þeirra sam-
úðarkveðjur vegna fráfalls hans.
Hörður Kristinsson,
Arnarhóli, Eyjafjarðarsveit.
Í dag kveður starfsfólk
Menntaskólans á Akureyri góð-
an félaga og vin, Þóri Haralds-
son líffræðikennara, sem lét af
störfum í vor eftir fjörutíu ára
farsælt starf við skólann.
Þórir byggði upp metnaðar-
fulla líffræðideild við skólann og
fékk gott fólk til liðs við sig í því
starfi. Samhliða kennslunni
stundaði hann rannsóknir á
gróðri, breytingar á jöklum og
var með einn jökul úti í Svarf-
aðardal í fóstri eins og hann orð-
aði það. Hann var áhugamaður
um lifnaðarhætti ísbjarna og var
reyndar einn fremsti ísbjarna-
fræðingur landsins. Þóri var
mikið í mun að kveikja áhuga
nemenda sinna á undrum líf-
fræðinnar og hafði metnað fyrir
þeirra hönd. Fjölmargir nem-
endur Þóris hafa lagt stund á líf-
fræði í háskóla eftir að hafa
numið fræðin undir handleiðslu
hans.
Þóri var margt til lista lagt.
Hann var einstaklega líflegur og
hlýlegur kennari, lék af innlifun
flug fugla, vöxt blóma eða sam-
einingu fruma. Þórir var kennari
af lífi og sál og notaði hvert tæki-
færi til að fræða og miðla á sinn
einlæga og kankvísa hátt.
Í allmörg ár stóð Þórir fyrir
gönguferðum á sunnudags-
morgnum, þetta voru náttúru-
lífsferðir eða lifandi vísindi þar
sem Þórir leiddi samstarfsfólk
sitt í allan sannleika um undra-
heim gróðurfars og dýralífs nær-
umhverfisins.
Það hefur verið ómetanlegt að
ganga hluta lífsgöngunnar með
Þóri. Við höfum velt vöngum yfir
lífinu, ég hef hlustað á heilræði
hans, því hann kom reglulega
með heilræði, benti mér á hvað
betur mætti fara og hvað væri að
takast vel. Hann hafði gaman af
orðaleikjum og hafði næma sýn á
margræðni orða. Það var gaman
að hlusta á hann segja gaman-
sögur af sjálfum sér sem áttu svo
oft við mann sjálfan líka.
Menntaskólinn á Akureyri
þakkar Þóri tryggð og vel unnin
störf í fjóra áratugi og sendir
Unu og dætrum þeirra Rósu
Rut, Ingu Jónu og Ásu Völu sem
og öllum aðstandendum hans og
vinum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd Menntaskólans á
Akureyri,
Jón Már Héðinsson
skólameistari.
Látinn er vinur minn, Þórir
Haraldsson, langt um aldur
fram. Hann var sú manngerð
sem margir vildu taka sér til fyr-
irmyndar.
Hann var kennari við Mennta-
skólann á Akureyri um áratuga
skeið. Hann hóf þar störf sem
ungur og nýútskrifaður líffræð-
ingur og náði að ljúka starfs-
skyldu sinni rétt áður en illvígur
sjúkdómur lagði hann að velli.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
þegar ég flutti til Akureyrar fyr-
ir bráðum fimmtán árum að
verða nágranni þeirra góðu
hjóna, Unu og Þóris. Ég kynntist
fljótt mannkostum þeirra. Þórir
var umtalaður gæðakennari
hvort sem var meðal nemenda
sinna sem enn voru í skóla hjá
honum eða höfðu notið kennslu
hans á löngum og farsælum
starfsferli. Hann vakti snemma
aðdáun bæði nemenda og sam-
kennara og reyndar allra sem til
hans þekktu. Hann var annálað-
ur fagmaður; hafði brennandi
áhuga á viðfangsefninu, kom
fram við nemendur sína eins og
jafningja, naut þess að eiga sam-
skipti við þá og miðla þeim af
þekkingu sinni. Þórir hafði lag á
að hlusta á aðra, hvetja til dáða
um leið og hann kom sjónarmið-
um sínum á framfæri. Þetta
gerði hann á sinn hægláta hátt
og oftar en ekki brá hann fyrir
sig góðlátlegri kímnigáfu sinni,
sem var ríkur þáttur í fari hans.
Þórir átti líka láni að fagna í
einkalífi. Þau Una voru afar
samrýnd og dætur sínar þrjár
ólu þau upp af metnaði og mynd-
arskap og barnabörnin eru orðin
sex. Alla umvafði hann kærleika
og töfrandi nærveru. Blessuð sé
minning hans.
Hjalti Jón Sveinsson.
Okkur langar að minnast góðs
félaga og vinar, Þóris Haralds-
sonar, sem lést eftir erfið veik-
indi 30. janúar. Í meira en tutt-
ugu ár höfum við
líffræðikennarar hist til skiptis í
Menntaskólanum eða Verk-
menntaskólanum og rætt yfir
kaffi og kökum það sem okkur
hefur legið á hjarta varðandi
kennsluna, námsefni, nemendur
og annað sem snertir hið daglega
líf. Alltaf mætti Þórir með eitt-
hvað fróðlegt og skemmtilegt að
segja, blandið þeirri kímni sem
hann bjó yfir varðandi fólk og
fræði. Hann var endalaus upp-
spretta fróðleiks og hugmynda
um það sem rætt var hverju
sinni, ávallt veitull á upplýsingar
og hugmyndir sem komu okkur
öllum til góða.
Það sem þó situr helst í minn-
ingunni er að hafa átt samleið
með manni sem við getum sagt
að hafi verið glaður og hlýr húm-
oristi, manni sem gott var að
sækja heim og fá í heimsókn. Á
komandi samverustundum mun-
um við sakna Þóris en minnast
um leið með gleði alls þess sem
hann var.
Við vottum Unu og fjölskyld-
unni allri samúð okkar.
Kveðja,
Borghildur Blöndal,
Garðar Lárusson og
Jóhannes Árnason.
✝ Gísli Berg-sveinn Ólafur
Lárusson fæddist
að Þórunúpi í Hvol-
hreppi 11. júní
1940. Hann lést
sunnudaginn 2.
febrúar 2014 að
heimili sínu, Ársöl-
um 1, Kópavogi.
Foreldrar hans
voru hjónin Lárus
Ágúst Gíslason,
bóndi og hreppstjóri í Hvol-
hreppi, fæddur 17. ágúst 1905 í
Rauðseyjum á Breiðafirði, lát-
inn 2. nóvember 1990 og Bryn-
dís Nikulásdóttir, húsmóðir,
fædd 23. apríl 1906 að Kirkju-
læk í Fljótshlíð, látin 23. októ-
ber 2000. Systur Gísla eru 1)
Ragnhildur, f. 1933, gift Braga
Runólfssyni, f. 1934, d. 1985.
Þau eiga fjögur börn, 12 barna-
börn og 8 barnabarnabörn 2)
Hulda, f. 1937, d. 1992, gift Sig-
urði Sigurjónssyni, f. 1933, þau
eiga einn son og þrjú barna-
börn. 3) Ragnheiður Fanney, f.
1942, hún var gift Guðmundi
Þorkelssyni, f. 1946, látnum,
þau eiga tvö börn og 6 barna-
börn, þau skildu. Gísli giftist
eftirlifandi eiginkonu sinni Guð-
Blöndal, synir þeirra eru Vil-
hjálmur Máni, fæddur 2008 og
Viktor Ingi, fæddur 2011, Gísli
Lárus, fæddur 4. desember
1990, í sambúð með Lenu Daða-
dóttur, Fannar Páll, fæddur 25.
maí 1994, Bergdís Ósk, fædd 16.
febrúar 2004, 3) Sigrún Gísla-
dóttir, fædd 31. júlí 1969, gift
Bjarna Þór Hjaltasyni, fæddum
7. apríl 1970, dætur þeirra eru
Ásdís Rún, fædd 14. janúar
1994, Ólöf Lilja, fædd 20. ágúst
1997 og Sandra Björk, fædd 25.
október 1999. Fyrstu ár hjú-
skapar síns bjuggu þau hjónin í
Vestmannaeyjum. Árið 1967
fluttu þau í Kópavog þar sem
Gísli vann margvísleg störf,
meðal annars hjá Grænmet-
isverslun landbúnaðarins,
Byggingasamvinnufélagi Kópa-
vogs og hjá Lárusi Einarssyni,
byggingameistara, oftast sem
verkstjóri. Lengst af starfaði
hann hjá Bygg sem verkstjóri,
en síðustu starfsárin í útrétt-
ingum hjá fyrirtækinu. Gísli var
virkur félagi í Lionsklúbbnum
Munin frá árinu 1980, þar sem
hann gegndi öllum helstu emb-
ættum. Þau hjónin voru með-
limir í jeppaklúbbnum Gaman
saman og áttu sumarbústaðinn
Mjölni, sem er í landi Miðhúsa.
Þar hafa þau ræktað svæðið
upp frá grunni.
Útför Gísla fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 10. febr-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
rúnu Þórarins-
dóttir, fæddri 14.
nóvember 1940, frá
Mjölni í Vest-
mannaeyjum, þann
17. nóvember 1962
og eignuðust þau 3
börn, þau eru 1)
Þórarinn, fæddur
31. júlí 1962, var í
sambúð með Bryn-
dísi Brynjarsdóttir,
eiga þau tvo syni,
Brynjar Þór, fæddan 7. sept-
ember 1986, í sambúð með
Ágústu Sigurðardóttur, og
Gunnar Má, fæddan 12. júní
1992, þau slitu samvistum. Þór-
arinn var kvæntur Kristínu Val-
geirsdóttur, þau skildu. Núver-
andi kona hans er Karen
Dagmar Guðmundsdóttir, fædd
19. október 1978, synir þeirra
eru Guðmundur Gísli, fæddur 1.
október 2012 og Þórarinn Rún-
ar, fæddur 22. nóvember 2013,
fósturdóttir Þórarins er Ragn-
heiður. 2) Jóna Bryndís Gísla-
dóttir, fædd 24. október 1967,
gift Vilhjálmi Sveini Björnssyni,
fæddum 3. nóvember 1968 og
eiga þau fjögur börn og eru þau
Guðrún Lilja, fædd 29. desem-
ber 1987, í sambúð með Róbert
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast Gísla frænda. Við
hjónin urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að vera nágrannar heið-
urshjónanna Gísla og Gunnu í
sveitinni austur í Hvolhreppi.
Oftar en ekki var viðkvæðið
„drífum okkur austur“ ef vitað
var af þeim hjónum fyrir austan.
Voru það skemmtilegustu stund-
irnar í sumarbústaðnum að hitta
þau hjónin, setjast niður yfir
kaffibolla og ræða málin, oftar en
ekki um trjárækt sem var sam-
eiginlegt áhugamál okkar. Kyn-
slóðabil skipti engu máli í góðum
félagsskap Gísla og Gunnu. Þess-
ar samverustundir með þeim
hjónum verða okkur hjónunum
alltaf hjartfólgnar.
Gísli var einn af þessum sam-
ferðamönnum sem var gott að
tala við, með góða nærveru og al-
veg einstaklega skemmtilegur
maður eins og allir vita sem hann
þekktu. Listrænn og handverks-
maður mikill sem best sést á
sumarhúsi þeirra hjóna, lóð og
málverkum sem eftir hann liggja.
Oftar en ekki var hann mætt-
ur að morgni dags að dytta að
húsinu og snyrta lóðina ásamt
Gunnu. Þótt veikur væri orðinn
skorti ekki kraftinn og dugnað-
inn að sinna húsi og lóð. Síðasta
haust tók hann loforð af okkur
um að mála þakið á geymslunni.
„Þetta er það eina sem eftir er af
viðhaldi og ég nenni ekki þarna
upp“ og hló við. Létt lundin aldr-
ei langt undan.
Það er stórt skarðið í stórfjöl-
skyldunni sem Gísli skilur eftir
sig og söknuðurinn mikill.
Um leið og við hjónin þökkum
þér, Gísli minn, samfylgdina og
samverustundirnar sendum við
Guðrúnu, Þórarni, Jónu Bryndísi
og Sigrúnu og fjölskyldum þeirra
okkar hjartans samúðarkveðjur.
Brynjar Ágúst og
Vilma Kristbjörg.
Látinn er Gísli móðurbróðir
minn eftir harða baráttu við
krabbamein. Hann háði langa og
æðrulausa baráttu við meinið
frábærlega vel studdur af eigin-
konu og börnum. Vel man móðir
mín fæðingu Gísla 11. júní 1940.
Vorið var að springa út og blóm í
varpa. Já, morgunninn var
ógleymanlegur, lítill bróðir hafði
fæðst um nóttina. Hún stóð úti
og horfði til núpsins þar sem féð
rann niður brekkurnar. Það átti
að fara að taka af geldfénu. Allt
er þetta skýrt í hennar minni enn
þann daginn í dag. Sveinninn
ungi dafnaði vel fríður mjög með
ljósa lokka niður á herðar. Hann
hlaut nafnið Gísli Bergsveinn
Ólafur, minna mátti það ekki
vera, nafn afa, langafa og langa-
langafa, er voru breiðfirskir sæ-
garpar. Sá litli átti að standa
undir nafni og vera forfeðrum
sínum til sóma. Sem hann og
gerði.
Árið 1947 fluttist fjölskyldan
frá Þórunúpi niður að Miðhúsum
í sömu sveit. Þar ólst hann upp
við hefðbundin sveitastörf. Mik-
inn áhuga hafði hann á tækni-
framförum og gladdist mjög yfir
vélvæðingu sveitanna er nú gekk
í garð. Skyldunámi lauk hann í
Hvolsskóla. Eftir það stundaði
hann nám við Gagnfræðaskólann
í Hveragerði.
Mikil breyting varð hjá Gísla
er hann kynntist konuefni sínu
Guðrúnu Þórarinsdóttur úr Vest-
mannaeyjum. Þau fluttust til
Vestmannaeyja þar sem hún var
fædd og uppalin. Seinna meir
fluttust þau í Kópavoginn, hvar
þau bjuggu alla tíð síðan. Gísla
starfaði sem verkstjóri við nokk-
ur byggingafyrirtæki. Hann var
afar vel þokkaður í starfi. Ég átti
þess kost að vinna undir stjórn
Gísla í tvö ár. Það var gott enda
frændi dagfarsprúður og ljúfur.
Helst var hann þungbrýnn ef rík-
isstjórnin tók rangar ákvarðanir.
Gísli var óvenju listrænn og
vel verki farinn. Sem vel má sjá á
heimili þeirra hjóna. Já þau voru
samhent hjón, Gísli og Gunna, ég
hitti þau oft í sumarbústaðnum.
Þar var allt vandað og vel byggt
og glæsilega umgengið. Jæja
frændi, þá er komið að kveðju-
stund. Í hug mér koma Hávamál.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Systur Gísla og fjölskyldur
þeirra þakka frábæra samleið.
Megi guð blessa eiginkonu og
fjölskyldu. Það er fólginn styrk-
ur í minningu um góðan dreng.
Hafðu þökk, kæri frændi.
Lárus Bragason.
Það húmar að kveldi, vindinn
lægir og nóttin færist yfir með
kyrrð; Gísli, góður vinur okkar
hjóna í yfir þrjátíu ár, dregur
hinsta andann og kveður þetta
jarðríki. Þegar við hjónin kynnt-
umst Gísla og Guðrúnu tókst
strax með okkur náin og traust
vinátta sem hélst alla tíð. Við höf-
um átt mikil og góð samskipti í
gegnum Lions-hreyfinguna og
starfað saman að mörgum mál-
efnum á vegum Lionsklúbbsins
Munins og Ýrar. Gísli bar um-
hyggju fyrir hverjum sem hann
kynntist og lét alla menn og mál-
efni sig varða. Hann var mikill og
traustur vinur sem alltaf var
tilbúinn að aðstoða vini sína með
jafnt stór sem smá verk og var
mættur til aðstoðar þegar þörf
var á.
Þær eru ófáar stundirnar í
gegnum tíðina sem höfum við
eytt saman og þá margar á ferða-
lögum og í Mjölni, bústað þeirra
hjóna í Hvolhreppi. Gísli og Guð-
rún voru höfðingjar heim að
sækja og ákaflega gott að renna
til þeirra í Mjölni og slaka á eftir
daglegt amstur. Minnisstæðust
er þó ferðin okkar norður á
Strandir síðastliðið sumar en þá
var Gísli orðinn mjög veikur en
dró ekkert af og hélt uppteknum
hætti og sagði sögur eins og hon-
um var einum lagið. Hann gat
gert hverja frásögn einstaka og
ákaflega skemmtilega með frá-
sagnargáfu sinni og er ljúft að
ylja sér við þær minningar núna
þegar að leiðarlokum er komið.
Það er erfitt að ætla að rifja
upp einstakar minningar eða
fara yfir lífsferil góðs vinar eins
og Gísla í örfáum orðum. Ljóðið
hennar Ingibjargar Sigurðar-
dóttur lýsir persónu vinar okkar
mjög vel.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Vertu sæll vinur, við þökkum
þér góð kynni og endurnýjum
þau þegar við hittumst á ný.
Kæra Guðrún og fjölskylda,
við sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styðja ykkur í sorginni.
Daníel og Jórunn.
Góður vinur og félagi er geng-
inn. Baráttu við erfið veikindi
lokið, hvíldin og kveðjustundin
komin. Stund þakklætis og trega.
Ótrúlegur styrkur, hlýja og
æðruleysi einkenndi fas þeirra
hjóna í þessu ferli sem nú er að
baki.
Minningar eru sjóður sem við
eignumst á lífsleiðinni í leik og
starfi.
Gísli var einn af þeim sem
lögðu mikið af mörkum í sjóðinn
okkar. Kynni okkar fjölskyldna
hafa staðið í rúma fjóra áratugi.
Margt kemur þá upp í hugann,
bæði störf og skemmtun, ferða-
lög utanlands og innan. Starfs-
félagar hjá Byggingasamvinnu-
félagi Kópavogs, þar sem Gísli
starfaði sem verkstjóri um ára-
bil. Störf innan Lions í Kópavogi
ómæld og styrkur hans þar mik-
ill. Og síðast en ekki síst sam-
búðin í Daltúninu, „grannarnir“ á
11 og 13. Það voru ljúf ár allt frá
fyrstu skóflustungu. Báðar fjöl-
skyldur einnig að vinna að sum-
arhúsabyggingu þó ekki lægju
löndin saman þar. Þá nutum við
góðs af þekkingu Gísla varðandi
gróðursetningu o.fl. Ótal plöntur
í okkar landi eru ættaðar frá
þeim hjónum. Tengsl Gísla við
náttúruna og gróðurinn voru
sterk enda fæddur og uppalinn í
Fljótshlíðinni.
Við þökkum samfylgdina í
gegnum árin, biðjum góðan Guð
að blessa og styrkja fjöskuyldu
hans og ljúkum þessum orðum
með hendingu úr ljóðinu „Mold“
eftir Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi.
Og svo kemur nótt.
Svartnættið er eins og svalandi veig,
er sál þín drekkur í einum teyg.
Þreytan breytist í þökk og frið,
þögnin í svæfandi lækjarnið,
haustið í vor…
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
Gunnar, Erla og fjölskylda.
Gísli B. Lárusson gerðist fé-
lagi í Lionsklúbbnum Munin í
Kópavogi í mars 1980. Það var
mikill fengur fyrir klúbbinn.
Enda þótt mannval væri þar fyr-
ir jókst það við komu hans.
Gísli var yfirvegaður og bauð
strax af sér góðan þokka og það
hélzt til æviloka hans. Hann hafði
sínar ákveðnu skoðanir og var
ekki alltaf sammála öðrum
klúbbfélögum, en hann flutti mál
sitt ætíð skýrt og skilmerkilega
og gætti þess að særa engan.
Hann var einn þeirra sem hafa
alltaf eitthvað að segja þegar
þeir tala og það var gjarna hlust-
að á hann. Hann var fús til allra
starfa fyrir klúbbinn, hvort sem
var um stjórnarstörf að ræða eða
líkamlega vinnu við góðgerðar-
verkefni klúbbsins.
Fyrir fáum árum greindist
hann með krabbamein og var
verulegur hluti lifrar hans fjar-
lægður þess vegna. Þótt veikindi
væru farin að draga úr þrótti
hans móðgaðist hann nánast ef
félagarnir vildu hlífa honum við
líkamleg störf fyrir klúbbinn.
Um það leyti sem Gísli gekk í
klúbbinn var eitt af fjáröflunar-
verkefnum að ganga í hús að
hausti og selja ljósaperur. Yfir-
leitt var því vel tekið. Gísli lenti
þó í því á ákveðnum stað, að hann
var hundskammaður og hellt yfir
hann svívirðingum um Lions-
hreyfinguna. Eins og hans var
von og vísa tók hann því með
jafnaðargeði og sagðist mundu
koma aftur að ári og bjóða við-
komandi ljósaperur, því að hann
mæti hann jafnmikils og aðra
Kópavogsbúa.
Á þessi viðbrögð hans má líta
sem hinn sanna Lionsanda, því
að þar eru allir jafnir og ekki far-
ið í manngreinarálit.
Vegna veikinda sinna gat Gísli
að undanförnu lítið sótt fundi
klúbbsins. Því var það mjög
ánægjulegt að hann kom á jóla-
fund okkar og var það síðasti
fundurinn sem hann sótti. Geng-
inn er einn traustasti félaginn í
Lionsklúbbnum Munin og er
hans sárt saknað. Fjölskyldu
hans vottum við innilega samúð.
Fyrir hönd Lionsklúbbsins
Munins,
Matthías Frímannsson.
Gísli Bergsveinn
Ólafur Lárusson