Morgunblaðið - 10.02.2014, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2014
✝ Gunnar Krist-jánsson fædd-
ist á Patreksfirði
2. febrúar 1941.
Hann andaðist á
Landspítalanum
við Hringbraut 28.
janúar 2014.
Foreldrar hans
voru Jóhanna
Ólafsdóttir, f. í
Reykjavík 25.9.
1915, d. 25.2. 1988
og Kristján Halldórsson, f. í
Hnífsdal 5.1. 1912, d. 5.7. 1976.
Systkini Gunnars eru Guðríður
Kristjánsdóttir, f. 28.4. 1943,
maki Helgi Geir Valdimarsson,
Hanna Karen Kristjánsdóttir,
f. 4. 2. 1956, maki Þórir
Georgsson, og Ólafur Krist-
jánsson, f. 23.10. 1959. Gunnar
kvæntist 30. desember 1971
Helgu Loftsdóttur, f. 4.5. 1939.
Sonur Gunnars er Gestur
Skarphéðinsson, f. 20.2. 1966,
maki Fanney Ásgeirsdóttir.
Móðir Gests er Erla Gests-
dóttir. Börn þeirra eru Guðrún
Signý Gestsdóttir, f. 27.1.
1989, Erla Gestsdóttir, f. 5.8.
1996 og Helga Magnea Gests-
dóttir, f. 21.12. 2000. Barn
Frá átta ára til tólf ára aldurs
var Gunnar í sveit á sumrin í
Reykjarfirði við Arnarfjörð.
Fyrstu unglingsárin vann hann
sem sendill á Morgunblaðinu
en 15 ára fór hann fyrst til sjós
og þá með föður sínum á síðu-
togara. Síðan starfaði hann á
millilandaskipum, togurum og
fiskibátum, þ. á m. Jóni forseta
og Gróttunni. Hann lauk námi
frá Verzlunarskóla Íslands
1961. Fór þá aftur á sjóinn en
hélt svo utan til Þýzkalands og
lærði þar niðursuðu 1963-1964.
Heim kominn kom hann á fót
niðursuðu hjá Tryggva Ófeigs-
syni í Júpiter og Marz. Enn-
fremur vann hann við laxeldi í
Kollafirði um tíma. En enn á
ný lá leiðin aftur til sjós. Vann
síðan í Grundarfirði í Nið-
ursuðunni hf. hjá Soffaníasi
Cecilssyni. Á árunum 1969-
1973 vann Gunnar sem verk-
stjóri í Sjófangi í Reykjavík.
Réð sig eftir það á skuttog-
arann Dagstjörnuna og seinna
á skuttogarana Guðmund Jóns-
son og Ásbjörn. Árið 1980 fór
hann í land og hóf störf hjá
Framleiðslueftirliti sjávaraf-
urða, sem í dag ber heitið
Fiskistofa, og vann þar ýmis
eftirlitsstörf. Gunnar lét þar af
störfum árið 2008.
Útför Gunnars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 10. febr-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Guðrúnar Signýjar
er Guðjón Máni, f.
3.6. 2007. Stjúp-
sonur Gunnars er
Róbert Birgir
Agnarsson, f.
21.10. 1957, maki
Anna Björnsdóttir.
Börn þeirra eru
Helga Sif Róberts-
dóttir, f. 21.07.
1981, maki Ragnar
Már Sverrisson,
börn þeirra eru Rómeó Máni, f.
21.7. 2004 og Emilía Embla, f.
3.8.2009. Gunnar Freyr Ró-
bertsson, f. 10.2. 1986, maki
Harpa Hrund Hinriksdóttir,
börn þeirra eru Lúkas Myrkvi,
f. 24.11. 2008 og Andrea Ylfa,
f. 25.8. 2013. Andri Björn Ró-
bertsson, f. 24.2. 1989, maki
Ruth Jenkins-Róbertsson.
Gunnar og Helga bjuggu
lengst af í Asparfelli 8 í
Reykjavík. Gunnar ólst upp á
Patreksfirði og einnig á Bíldu-
dal þar til fjölskyldan flutti
suður til Reykjavíkur árið
1949. Fjölskyldan bjó þar fyrst
á Njálsgötu og fór hann í Aust-
urbæjarskólann og síðar í
Gagnfræðaskóla Austurbæjar.
Hann var fallegur maður,
hann Gunnar bróðir minn, jafnt í
útliti sem innræti. Gunni og
Núra voru í eldra systkinahollinu
en við Óli í því yngra. Gunni var
15 árum eldri en ég. Hann var
orðinn „gæi“ þegar ég fór að
muna eftir mér. Fór fyrsta túr-
inn á sjóinn með pabba á síðutog-
ara árið sem ég fæddist. Fór svo í
Verzló. Hann kom og fór af heim-
ilinu sem þá var á Laufásvegin-
um. Hélt til náms í niðursuðu-
fræðum í Þýskalandi. Vann úti á
landi. Var mikið á sjónum, bát-
um, togurum og „fossunum“. Það
var dálítill ævintýrabragur yfir
lífi hans. Við Stína vinkona bið-
um spenntar þegar hann kom
heim úr siglingum, hvað myndi
hann færa okkur? Og alltaf
gladdi hann okkur eitthvað.
Brosandi sínu fallega brosi, glað-
ur og kátur og sagði sögur og
brandara.
Sjórinn og ýmislegt sem hon-
um fylgir varð lífsstarf Gunna.
Sjórinn og allt sem honum tengd-
ist var ekki bara vinna heldur
brennandi áhugamál hans. Hann
las sér til um allt sem viðkom
sjónum, skipum, skipssköðum,
afla, vinnslu. Það má segja að
Skipaskráin hafi verið hans
„Bók“. Gunni safnaði munum
tengdum sjónum og sjómennsku
og gaf til safna. Hann hafði einnig
gaman af þjóðlegum fróðleik.
Þau ár sem hann var í sveit í
Reykjarfirði við Arnarfjörð voru
honum hugleikin, hann talaði
mikið um þau. Þar var greinilega
gaman að vera. Gunni ferðaðist
mikið um landið vegna vinnu
sinnar hjá Fiskistofu og þekkti
landið vel og örnefni mjög víða.
Þau Helga leituðu ekki langt yfir
skammt, það sem veitti þeim
gleði var á Íslandi. Fegurð nátt-
úrunnar, fólkið, Elliðaárdalurinn,
Gróttan uppáhaldsstaðurinn,
berjatúr, bíltúr að skoða skipin,
þetta gladdi þeirra hjörtu.
Gunni og Helga komu oft í
heimsókn á mitt heimili. Það var
gaman þegar Gunni var í sögu-
stuði, heyra kostulegar sögur úr
flotanum, af minnisstæðu fólki og
öllu milli himins og jarðar.
Gunni var vel gerður, traustur
og heiðarlegur. Hann var skipu-
lagður, snyrtilegur og reglumað-
ur. Gunni var ekki mikið fyrir að
láta á sér bera, hann var hógvær
og dulur.
Þrátt fyrir heilsuleysi í áratugi
kvartaði hann ekki. En það hafði
áhrif á líf hans og lífsgæði, þótt
hann stæði sig eins og hetja og
reyndi að láta ekki deigan síga.
Eftir löng og erfið veikindi fékk
hann hvíldina. En brosið hans
bjarta gleymist ekki.
Með þakkklæti fyrir allt það
góða sem hann var mér og mín-
um. Ég sakna hans.
Hanna Karen
Kristjánsdóttir.
Velkomin nótt, nú hljóðnar um hauður
og haf
hugurinn dapur, í sál minni brostinn er
strengur.
Höndin þín milda, sem líknaði, gladdi
og gaf
græddi margt sár, hver fær hennar
notið ei lengur.
Vegferð þín öll var góðvild í garð sér-
hvers manns
þú gættir þess alltaf að hlúa að rétti
hins smáa.
Ef manni var hallmælt þú liðsinni lagðir
til hans
og leystir þess vanda, sem átti sér
vinina fáa.
Velkomin nótt, með andvarans yljandi
ró,
ættjarðar signandi móðurhönd yfir þig
breiði.
Sá er hvíldina langþráðu veitti og
vöggu þér bjó,
lætur vorliljur blómstra og umvefur
blessun þitt leiði.
Hjartkæri bróðir, guð gefi þér góðan
byr
á góðvina fund, handan við feigðarboð-
ann.
Ég sé þig í anda, svipmótið bjart sem
fyrr,
sigla með reisn og hverfa inn í
morgunroðann.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Kæri bróðir, hvíl í friði.
Þökk fyrir allt.
Guðríður
Kristjánsdóttir.
Andlát kemur mönnum alltaf
á óvart, þótt það sé eitthvað sem
enginn kemst undan. Aðeins
spurning um hvenær og hvernig
það ber að. Þegar fólk er upp-
tekið af því að lifa, þá er dauðinn
víðs fjarri. Bjartsýni og trú á líf-
ið er okkur mikils virði og öllum
mönnum nauðsynleg. Það er allt-
af sárt þegar dauðann ber að
garði í fjölskyldunni, en þeir sem
eftir lifa mega ekki missa trúna á
lífið og tilveruna. Fjölskyldur
þarfnast þess að meðlimirnir séu
bjartsýnir og glaðir. Lýsi upp
eigin tilveru og tilveru annarra.
Andlát Gunnars, ástkærs
stjúpföður míns, kom ekki á
óvart, því hann hafði barist við
krabbamein um nokkra hríð. Öll
væntum við þess að nútíma-
læknavísindi lækni vini og vanda-
menn af sjúkdómum, en því mið-
ur tókst það ekki í tilviki
Gunnars. Við þurftum því að sjá á
eftir honum allt of snemma.
Gunnar kom inn í líf mitt þegar
ég var átta ára gamall. Ég bjó þá
með mömmu hjá ömmu og afa í
Bústaðahverfinu í Reykjavík.
Þegar ég var 15 ára flutti ég síðan
með mömmu og Gunnari í nýja
íbúð í Asparfellinu. Þar bjuggum
við okkur yndislegt og fallegt
heimili, sem hefur verið heimili
mömmu og Gunnars æ síðan.
Gunnar hafði mikla ástríðu
fyrir öllu sem snerti hafið. Hann
talaði um skipin, fiskinn, sjó-
mennina og fiskvinnsluna af
miklum áhuga og þekkingu.
Hann kynntist sjómennskunni
snemma á ævinni og fann sér
ævifarveg í atvinnugreinum sem
tengjast sjónum. Hann las meira
og minna allt sem hann komst í er
varðaði sjómennsku og skylt efni.
Hann hafði líka mikinn áhuga á
landinu okkar og fólkinu. Á sín-
um langa starfsferli við eftirlit
með fiskvinnslunni hafði hann
tækifæri til að ferðast um landið
sem var honum svo kært og hitta
margt áhugavert fólk. Það var
gaman að tala við hann um allt
sem tengist sjónum, landinu og
fólkinu. Oft mikið brosað og hleg-
ið eftir skemmtilega sögu. Og nóg
var af mönnum með sömu ástríðu
og Gunnar í fjölskyldunni og því
oft glatt á hjalla þegar áhuga-
mennirnir fundust.
Gunnar var góður maður sem
var mér alltaf vænn og góður.
Alvörufaðir. Hann stóð styrkur
við hlið móður minnar og saman
studdu þau mig og síðar fjöl-
skyldu mína með ráðum og dáð.
Gunnar hafði mikið yndi af
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum og var mikill vinur
þeirra. Þau elska hann öll og
virða og sjá mikð eftir afa sínum
og langafa. Þegar við bjuggum í
Mývatnssveitinni heimsóttu
mamma og Gunnar okkur stöku
sinnum. Það voru miklir gleði-
dagar og ekki síst þegar Gunnar
kom með flattan saltfisk, stóran,
gamlan og gulan, sem við þurrk-
uðum á veröndinni í sólinni við
Mývatn. Það var mikið lostæti.
Ég, Anna, börnin og barna-
börnin söknum þín öll, kæri
Gunnar. Góðar minningar hrann-
ast upp, sem er gott, því með
þeim getum við yljað okkur alla
ævi. Nú ert þú annars staðar, þar
sem þú verður án efa mörgum að
góðu liði, rétt eins og þú varst
okkur ómetanleg stoð á meðan þú
dvaldir með okkur.
Góðum mönnum gefin var
sú glögga eftirtekt.
Að finna líka fegurð þar,
sem flest er hversdagslegt.
(J.K.)
Hvíl þú í friði.
Róbert Birgir Agnarsson.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku afi,
Nú ertu farinn frá okkur og við
sitjum eftir með tár á vanga. En
það eru ekki bara sorgartár elsku
afi, heldur gleðitár vegna allra
góðu minninganna sem við mun-
um alltaf eiga í hjörtum okkar um
þig og allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman í gegnum ár-
in. Elsku afi, þú gladdir alltaf
litlu hjörtun okkar með brosinu
þínu og góðlátlegu gríni, enda
sástu spaugilegu og skemmtilegu
hliðarnar á öllu og öllum.
Við munum öll eftir ferðunum í
Asparfellið þar sem við fengum
að umbreyta íbúðinni í völundar-
hús með teppum og stólum, þeg-
ar við lékum okkur með sjóræn-
ingjagullið eða þegar við
spiluðum ólsen ólsen og þú
stakkst iðulega spilum upp í erm-
ina. Það er heldur ekki hægt að
gleyma því þegar þú eldaðir beik-
on og fiskbúðing fyrir okkur
bræður í tonnatali, hver tekur
upp á slíku? enginn nema snill-
ingur eins og þú elsku afi okkar.
Ferðirnar út í Gróttu eru líka of-
arlega í huga þegar við horfum til
baka, að labba í fjörunni og fara
og skoða virkið góða þar sem við
gæddum okkur á kókómjólk og
langajón, þið kunnuð alveg á okk-
ur, þú og amma.
Þú varst alla tíð frábær fyr-
irmynd fyrir okkur öll, í öllu sem
þú tókst þér fyrir hendur. Þú
varst alltaf tilbúinn að hjálpa til
við öll tækifæri á þinn hlýja og
einstaklega rólega hátt. Elsku afi
okkar, eftir situr gleði í hjörtum
okkar sem mun vara inn í eilífð-
ina undir björtum bjarma blys-
anna góðu.
Elsku afi okkar, við elskum þig
og munum ávallt bera þig með
okkur. Ástarkveðja.
Helga Sif, Gunnar Freyr og
Andri Björn Róbertsbörn.
Svili minn, Gunnar Kristjáns-
son, hefur nú verið leystur frá
þrautum eftir margra mánaða
legu. Ég heimsótti hann oft og
dáðist að dugnaði hans. Ég
heyrði hann aldrei kvarta þótt ég
væri viss um að hann þjáðist mik-
ið.
Mín fyrstu kynni af Gunnari
voru þegar við á Þorkeli Mána
lönduðum í Þýskalandi, en þá var
hann við nám þar ytra og kom um
borð til okkar. Árið 1962 réðst
Gunnar sem háseti á Þorkel
Mána og eftir það má segja að líf
okkar hafi tvinnast saman í fjöl-
skylduböndum, starfi og leik. Við
urðum svilar og samskipa á
þremur skipum og unnum saman
hjá Ríkismatinu í 10 ár.
Margs er að minnast. Ég ætla
aðeins að stikla á stóru. Árið
1962, þegar við vorum á Þorkeli
Mána sigldi þýski togarinn
Mellum á okkur á fullri ferð þar
sem við vorum að taka trollið á
Fyllubanka við V-Grænland.
Við vorum samskipa á Dag-
stjörnunni í febrúar 1973 þegar
við vorum vélvana í Ísafjarðar-
djúpi í NA-roki. Litlu munaði að
okkur ræki upp í Stigahlíðina.
En alltaf var Gunni jafn-
sallarólegur á hverju sem gekk.
Síðasta skipið sem við vorum
samskipa á var Ásbjörn.
Frá árunum sem við vorum hjá
Ríkismatinu er margs að minnast
þegar við vorum að ferðast um
landið og reyna að koma útgerð-
armönnum og sjómönnum til
þess að ganga betur um fiskinn
og ísa hann strax um borð. Í þess-
um ferðum lentum við í ýmsu.
Sátum fastir í skafli í stórhríð
norður á Sléttu, klöngruðumst út
með hlíðinni á Patró að leita að
fallegum steini á leiði pabba hans
Gunna. Steininn fundum við og
nú prýðir hann leiði föður Gunna.
Við gistum á eyðibýlum í Reykj-
arfirði, þar sem Gunni var í sveit
sem drengur. Við heimsóttum
fólk á Bíldudal þar sem Gunnari
var tekið eins og týnda syninum
og ég naut góðs af. Þegar við fór-
um um Snæfellsnes þá fórum við
um minn frændgarð og fengum
ógleymanlegar móttökur á Ber-
serkseyri, hjá honum Hreini
frænda mínum og Dísu konu
hans.
Árið 2010 fórum við saman í
ógleymanlega ferð á hátíð tog-
arasjómanna á Akureyri, þar
sem minnst var gömlu síðutog-
aranna og tókum með okkur tog-
ararjaxlana Þórarin Hauk Hall-
varðsson og Jóhann
Sigurgeirsson (Jóa Bello). Á
gististaðnum var með okkur hinn
heimsfrægi Guðlaugur Friðþórs-
son. Ferðin var ákaflega fróðleg
og skemmtileg.
Að endingu þakka ég þér fyrir
samfylgdina, Gunni minn, og
vona að við förum í einhverja
skemmtilega ferð hinum megin.
Við Hidda vottum ykkur Helgu,
Gesti, Róberti og öðrum ástvin-
um innilega samúð og biðjum
Guð almáttugan að styrkja ykkur
í sorginni.
Ragnar Franzson.
Það var gaman að vera þar
sem Gunni frændi var á staðnum,
eða Gunni stóri eins og hann var
kallaður í okkar hluta af fjöl-
skyldunni, til aðgreiningar frá
fleiri góðum með sama nafn. Í
minningunni hefur hann alltaf
verið léttur í lund og átti auðvelt
með að lyfta stemningunni með
hnyttnum tilsvörum eða
skemmtilegum sögum af alls
konar fólki sem hann hafði hitt í
tengslum við vinnu sína í kring-
um landið, enda einstaklega
naskur á að sjá það kómíska í
flestum aðstæðum. Í bland við
hlýjuna hafði Gunni því einstak-
lega notalega nærveru og var
alltaf gaman þegar hann átti er-
indi austur til Neskaupstaðar
vegna vinnu sinnar. Þá var mað-
ur montinn að eiga frænda sem
gat komið í heimsókn eftir að
vinnu var lokið og kannski gist í
eina nótt. Það eru forréttindi að
hafa átt slíkan frænda. Megi
Gunni frændi hvíla í friði.
Kristján, Jóhanna
og Dagbjört.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
Svo hvíl þig, vinur, hvíld er góð,
– vor hjörtu blessa þína slóð
og Laxárdalur þrýstir þér
í þægum friði að brjósti sér.
(Jóhannes úr Kötlum)
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, elsku Gunni, er þakklæti
efst í huga okkar. Við þökkum
fyrir þann dýrmæta tíma sem þú
gafst okkur og þær góðu minn-
ingar sem við eigum frá samveru-
stundum með ykkur Helgu. Það
fylgdi því alltaf tilhlökkun að
koma upp í Aspó, hvort sem það
var í stutta heimsókn eða til að
gista. Þá fengum við mikið af
góðgæti, óskerta athygli og hlýju.
Þú hafðir áhuga á öllu sem við
vorum að gera og aðstoðaðir okk-
ur með hin ýmsu úrlausnarefni.
Eftirminnilegir eru bíltúrar nið-
ur á höfn að skoða skipin, ótal
sögustundir, Rommíkeppnir,
fjöruferðir og ferðir í berjamó
svo eitthvað sé nefnt. Við sökn-
uðum þín þegar þú varst á sjón-
um en þegar þú komst í land
gladdirðu okkur með fjársjóðum
hafsins eins og ígulkerum, kross-
fiskum og skeljum sem þú
hreinsaðir, þurrkaðir og leyfðir
okkur að eiga.
Þú kenndir okkur ungum
margt gagnlegt, eins og tungu-
mál, pilla rækjur, flaka fisk og
brýna hnífa, allt sem nýtist okkur
enn þann dag í dag. Sögurnar
sem þú sagðir okkur munu ekki
gleymast því framsögn þín var
lífleg og ávallt krydduð ýmsum
hljóðum og leik. Eins erum við af-
ar þakklátar fyrir hvað þú varst
duglegur að taka myndir sem
börnin okkar munu njóta um
ókomna tíð.
Elsku Helga, Robbi, Anna og
börn, sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum. Við munum minnast þín
svo lengi sem við lifum og þökk-
um þér fyrir að hafa alltaf verið
til staðar og gefið þér tíma til að
sinna okkur. Hvíldu í friði elsku
besti Gunni okkar, við munum
sakna þín.
Elín Þórunn, Elfa Björk
og Tinna Björk.
Gunnar Kristjánsson helgaði
fiskvinnslu og eftirliti með fisk-
framleiðslu stærstan hluta
starfsævi sinnar. Störf hans hjá
Ríkismati sjávarafurða, forver-
um þess, síðar hjá Fiskistofu og
síðast Matvælastofnun spönnuðu
nokkra tugi ára, sem gerir Gunna
að einum reyndasta eftirlits-
manni á þessu sviði fyrr og síðar.
Hann var einn helsti sérfræðing-
ur í síldareftirliti þegar síldin
„hvarf“ á seinni hluta sjöunda
áratugarins.
Eftirlitsmaðurinn Gunnar gat
verið fastur fyrir ef hann fann að
viðmælandi hans reyndi að kom-
ast hjá að fara að reglum. Sumum
fiskverkendunum þótti hann ekki
árennilegur við fyrstu sýn og
báru óttablandna virðingu fyrir
honum. En óttinn hvarf fljótt og
var hann aufúsugestur þegar
hann kom í eftirlit síðar. Enda
var hann hinn vænsti karl og
hafði af mikilli reynslu að miðla
sem fiskverkendur fengu oft að
njóta. Hann lagði áherslu á að
eftirlitsmaðurinn réði atburða-
rásinni við skoðun á vettvangi, en
léti ekki aðra ráða þar för. Það
má segja um Gunna, félaga okk-
ar, hann var fáorður, en gagnorð-
ur og þoldi illa óþarfa mas. Gunni
var ekki allra, en mikill vinur vina
sinna og þau hjón, Helgu og
Gunna, var ávallt gott heim að
sækja.
Gunnar var einstaklega orð-
heppinn og hnyttinn í tilsvörum,
sbr. þegar þátttakendur á nám-
skeiði sem hann var á skyldu
kynna sig fyrir leiðbeinanda með
nafni og fyrirtæki, þá sagðist
Gunni vera á vegum „flokksins“.
Skýringin var sú að þátttakendur
fengu 1. flokks launahækkun ef
þeir sætu námskeiðið.
Gunni þekkti landið sitt og alla
staðhætti vel, enda hafði hann
ferðast mikið í tengslum við starf
sitt. Hann hafði mikið dálæti á
Snæfellsnesi og var það bæði
fræðandi og skemmtilegt að fara
með honum í eftirlitsferðir, ekki
síst á Nesið, en þar þekkti hann
hverja þúfu frá þeim tíma að
hann vann við fiskvinnslustörf
hjá fiskvinnslu Soffaníusar Ce-
cilssonar á yngri árum. Á ferðum
sínum gafst honum oft tími og
tækifæri til að sinna því áhuga-
máli sínu að lesa, en hann var
mikill bókaunnandi. En bátar og
togarar höfðu mikið aðdráttarafl
á hann og gat maður oft gengið
að honum niðri á bryggjunni.
Þekkti hann togarana langt að og
löngu áður en maður gat greint
heiti þeirra eða einkennisstafi.
Við samstarfsmenn Gunnars
hjá Fiskistofu og síðar Matvæla-
stofnun þökkum honum samferð-
ina og þá leiðsögn sem hann veitti
okkur af reynslu sinni. Minnumst
við hans sem góðs félaga og sam-
ferðamanns.
Við sendum Helgu eiginkonu
hans og öðrum ástvinum hans
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Rikard, Ásgeir, Garðar,
Þór, Dóra og Sigmar.
Gunnar
Kristjánsson