Morgunblaðið - 04.03.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. MARS 2014
✝ GuðmundurRúnar Guð-
mundsson fæddist á
Sólvangi í Hafn-
arfirði 22. október
1956. Hann lést á
heimili sínu hinn
18. febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Rúnar Guðmunds-
son rafmagns-
tæknifræðingur, f.
1933, og Bryndís Ingvarsdóttir,
f. 1934, d. 2005. Systir: Val-
gerður Guðmundsdóttir, f. 1955,
gift Hjálmari Árnasyni, f. 1953,
og eiga þau fimm börn. Bróðir:
Ingvar Guðmundsson, f. 1958,
giftur Rut Brynjarsdóttur, f.
1959, og eiga þau fimm börn.
Í september 1977 hóf hann
sambúð með eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Vilborgu Sverr-
isdóttur, f. 1957, og eignuðust
þau soninn Ragnar árið 1982.
Ragnar er giftur Svanhildi
Önnu Magnúsdóttur, f. 1983, og
eiga þau einn son, Grím, f. 2011,
og fósturbarn.
Rúni, eins og hann var alla tíð
kallaður, ólst upp í Hafnarfirði,
gekk í Öldutúnsskóla og síðar
Flensborg og útskrifaðist þaðan
sem stúdent vorið 1976. Hann
stundaði nám í bókmenntum og
sögu við Háskóla Íslands og út-
skrifaðist þaðan
með BA-próf 1982.
Að námi loknu
kenndi hann við
Héraðsskólann í
Reykholti 1980-
1982. Hann var síð-
an verslunarstjóri
hljómplötuversl-
unar Steina við
Rauðarárstíg 1982-
1983. Sumarið 1983
flutti fjölskyldan til
Danmerkur þar sem Rúni stund-
aði nám við háskólann í Hróars-
keldu þaðan sem hann útskrif-
aðist með próf í
stjórnsýslufræðum árið 1987.
Eftir eins árs vinnu við sjáv-
arútvegsráðuneytið í Kaup-
mannahöfn flutti fjölskyldan
aftur til Íslands og bjó í Reykja-
vík fyrst um sinn en síðar í
Hafnarfirði frá 1994. Eftir
heimkomu vann Rúni í sérverk-
efnum fyrir Útflutningsráð en
hóf störf hjá fjármálaráðuneyt-
inu í byrjun árs 1989 þar sem
hann starfaði þar til hann fékk
alvarlegt heilablóðfall árið
1992. Eftir að hafa jafnað sig
nokkuð hóf hann störf hjá Ríkis-
skattstjóra þar sem hann vann
til dauðadags.
Útför Rúna fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 4.
mars 2014, kl. 13.
Hann Rúni bróðir er fallinn.
Eftir tveggja áratuga baráttu við
fötlun sína gat hann ekki meir, tók
ákvörðun og framkvæmdi verkið.
Sorgin heltekur ástvini hans og
ásökun um að hafa ekki gert nóg
hvín eins og óveður í sálu okkar. –
Andskotinn hafi það, Rúni, svona
gerir maður ekki! – Hversu oft
hafði hann ekki lesið yfir litla
bróður sínum þegar honum fannst
sá minni fara yfir strikið. Hann
var stóri bróðir minn og ábyrgð-
armaður og tók það hlutverk mjög
alvarlega. Hann var fyrirmynd
mín og átrúnaðargoð, alla mína
æsku og langt fram á fullorðinsár.
Hann var sá klárasti og sá flottasti
sem ég þekkti. En hann var aldrei
vondur við mig. Þótt hann hefði
alltaf yfirráðin, bæði í krafti ald-
ursmunar, vitsmuna og persónu-
töfra, kom hann alltaf fram við
mig með réttlætið að leiðarljósi.
Ég veit líka að honum þótti vænt
um mig þó ég minnist þess ekki að
hann hefði nokkurn tíma orð á því.
Það var ekki hans stíll að bera til-
finningar sínar á torg. Samt vissi
maður alltaf hvernig honum leið,
bara með því að horfa í augun á
honum, því hann leyndi aldrei
neinu. Hann var alltaf hreinn og
beinn í samskiptum við fólk. Hann
var töffari af guðsnáð.
Kaldhæðnislegar athugasemd-
ir voru hans ær og kýr. Margir
engdust undan þessum sending-
um hans og þar á meðal ég sjálfur.
Sumir misskildu þetta sem ill-
gjarnan hroka en það var ekkert
illt til í honum Rúna. Ég trúi því að
við, sem urðum fyrir þessum píl-
um, höfum oftast átt það skilið og
þeim mun meir sem verr stakk. Í
september árið 1992 urðu algjör
umskipti í lífi Rúna. Þá fékk hann
mjög alvarlegt heilablóðfall. Hann
náði sér aldrei eftir það. Þótt
hugsunin og hinn fljúgandi hugur
hans hafi enn verið til staðar
missti hann öll tækin til að leyfa
því að blómstra. Málið, textameð-
ferðin, orðaforðinn, sjónin, ein-
beitnin, styrkurinn, allt þetta
hvarf að mestu, eins og dögg fyrir
sólu. Hann bar fötlun sína vel.
Með einstæðum skipulagshæfi-
leikum og dugnaði barðist hann
við þessa staðreynd og reyndi
hvað hann gat að lifa eðlilegu lífi.
En hann var orðinn þreyttur,
mjög þreyttur og að lokum gat
hann ekki meir. Elsku bróðir og
kæri vinur, ég mun ávallt minnast
þín með hlýju í hjarta. Þótt Guð og
Jesú hafi ekki alveg verið þínir
menn bið ég þá báða að gæta þín
hvar sem þú ert nú. Eins bið ég
þess að mín elskulega mágkona,
Vilborg, og minn kæri bróðurson-
ur, Ragnar, nái að sigrast á þess-
ari miklu sorg. Að lokum langar
mig að þakka þeim ungu lögreglu-
þjónum sem komu að málinu þann
sorgardag sem atburðurinn gerð-
ist fyrir einstaka nærgætni og fag-
lega framkomu. Það er gott til
þess að vita að lögreglan skuli búa
yfir starfskröftum af þessu tagi.
Ingvar bróðir.
Undarlegt fyrirbrigði er þessi
dauði. Svo fyrirsjáanlegur en allt-
af jafn þungur. Í honum felst
nefnilega að það sem var verður
ekki framar. Og getur verið svo
óbærilegt að undirgangast. Ráð
okkar eftirlifenda eru m.a. þau að
draga upp hinar ljúfu myndir af
burtgengnum ástvini. Ylja sér við
þær og varðveita þannig minn-
ingu. Og margar eru slíkar mynd-
ir af honum Rúna, mági mínum,
fjölbreytilegar og sterkar. Hann
var heldur ekkert venjulegur.
Skarpari en margur, skipulagðari
en flestir, tónelskari en aðrir, rök-
vís og á stundum kjaftfor, kald-
hæðinn húmoristi, veiðimaður,
faðir, maki, sonur, bróðir og vinur.
Skal því engan furða að gæfan
brosti við Rúna – framtíðin björt
og ögrandi. Sem hendi væri veifað
skall hinn fyrri harmur yfir þegar
gúlpur brast og Rúni dansaði við
sjálfan dauðann. Hinum unga
manni og fjölskyldu hans svo
óvænt varpað yfir á byrjunarreit
að nýju. Í þeirri baráttu reis
kappsfullur Rúni upp að nýju og
tókst á við nýjar ögranir í nýju lífi.
Það flug varð samt aldrei jafn hátt
og hið fyrra. Svart ský meinaði
skýrri hugsun að komast í gegn.
Glíman var hörð. Að lokum lagði
þetta þunga ský Guðmund Rúnar
að velli.
Við leitum huggunar í þakklæti
fyrir það sem var. Þakkir fyrir að
kynna okkur JJ Cale og Peter
Green, fyrir veiðidelluna, rökræð-
urnar, Osso buco, fyrir Vilborgu
og Ragnar – fyrir að vera hann
Rúni mágur. Elsku Vilborg,
Ragnar, Svanhildur, Grímur, Ysa-
bella, Rúni eldri, Ingvar og Val-
gerður mín – í samverunni leitum
við skjólsins við falleg og
skemmtileg augnablik með Rúna í
huga okkar og hjarta.
Hjálmar Árnason.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
Guðmund Rúnar Guðmundsson.
Minnisstætt er okkur þegar bráð-
ung litla systir mætti heim með
ungan mann sem hafði heillað
hana. Hann var myndarlegur,
greindur og fullur lífsgleði. Um
tvítugt hófu þau búskap og og síð-
an hafa þau Vilborg og Rúnar ver-
ið samferða í lífinu.
Rúnar fór til ýmissa starfa með
námi og var jafnframt á kafi í sín-
um áhugamálum. Að loknu stúd-
entsprófi hóf Rúnar nám í bók-
menntum og sagnfræði við
Háskóla Íslands. Eftir útskrift
áttu þau nokkur skemmtileg ár
við kennslu í Reykholti þar sem
Ragnar sonur þeirra fæddist. Þá
var haldið til Danmerkur þar sem
hann vatt sínu kvæði í kross og hóf
nám í opinberri stjórnsýslu og
rekstri við Háskólann í Hróars-
keldu. Þau fræði féllu honum afar
vel, hann hafði góða tilfinningu
fyrir skipulagi og rekstri og fékk í
námi sínu í Danmörku traustan
grunn fyrir þau störf sem biðu
hans í lífinu. Við fjölskyldan feng-
um tækifæri til að dvelja hjá þeim
í ógleymanlega daga á námsárun-
um í Danmörku og fundum hversu
vel Rúnar, Vilborg og Ragnar
nutu þar lífsins.
Eftir heimkomu frá námi hóf
Rúnar störf í stjórnarráðinu og var
lengst af í fjármálaráðuneytinu.
Þar var réttur maður á réttum
stað. Hann hafði framsæknar skoð-
anir um hvernig bæta mátti opin-
beran rekstur og var öflugur liðs-
maður í að hrinda í framkvæmd
nýjungum og gagnlegum breyting-
um. Hann naut þessa tíma í hópi
góðra samstarfsmanna.
Rúnar var náttúruunnandi og
stundaði stangveiði af ástríðu. Um
hver áramót ræddi hann bókanir
um laxveiðar sumarsins, flugu-
hnýtingar voru stundaðar yfir
vetrarmánuðina og veiðisögur
sagðar af innlifun eftir hvern
veiðitúr, og gilti þá einu þótt aflinn
væri lítill. Rúnar var mikill fjöl-
skyldumaður og því var sonur
hans með í öllum veiðiferðum frá
unga aldri. Þá var áhugi hans og
þekking á tónlist mikil og eignað-
ist hann gott plötusafn með þeirri
tónlist sem hann hafði áhuga á, og
hafði ákveðinn smekk fyrir því
hvað væri góð tónlist. Hann kunni
því vel þá list að njóta góðra
áhugamála og sinna þeim af alúð.
Hann hafði skýra sýn á til-
veruna og sterkar skoðanir á
grundvallarmálum samfélagsins
og tilverunnar, og eftir frjóar um-
ræður er minnisstætt það
skemmtilega sjónarhorn sem
hann hafði oft til einstakra mála.
En lífið leikur ekki við alla þrátt
fyrir gjörvuleika og heilbrigt líf-
erni, því fyrir rúmum tuttugu ár-
um breytti heilablæðing tilveru
Rúnars og fjölskyldu hans. Það
var aðdáunarvert hvernig hann
vann sig til betri heilsu og nýs
starfsþreks með eljusemi og vilja-
styrk. En þótt afleiðingar áfallsins
fylgdu honum ávallt hóf hann störf
hjá Ríkisskattstjóra með aðstoð
góðra manna og starfaði hann þar
til dauðadags.
Nú á skilnaðarstund þökkum
við góða tíma. Guð blessi minn-
ingu Rúnars og megi hann styrkja
Vilborgu, Ragnar og fjölskyldu í
þeirra sorg.
Þórður og Lilja.
Rúni frændi hefur alltaf verið
stór partur af lífi okkar systkin-
anna. Veiðitúrar og gamlárskvöld
er það fyrsta sem kemur upp í
hugann. Svo líkir voru þeir bræð-
ur og synir þeirra í útliti að vart
mátti á milli sjá. Við höfðum alltaf
gaman af því. Við systur höfðum
alltaf gaman af því þegar amma
Dísa sagði okkur sögur af Rúna
sínum og litla Danaprinsinum sín-
um í Kaupmannahöfn. Þetta var á
þeim tíma sem Rúni og Vilborg
stunduðu nám þar í borg. Við
minnumst þess þegar við komum
eitt sinn í heimsókn á Tjarnargöt-
una árið 1991 þegar GCD var heit-
ari en allt heitt og þeir feðgar,
Rúni og Ragnar, voru með Mýr-
dalssand á blasti og sungu hástöf-
um og léku á ímynduð hljóðfæri.
Maður heillaðist með og komst
strax í stuð. Einhvern veginn
tengjum við alltaf Rúna frænda
við tónlist, og þá helst gáfumanna-
popp. Rúni var algjör rokkari. Það
eru varla margir föðurbræður
sem eru meira inni í því nýjasta
nýja í tónlistarsenunni en maður
sjálfur á unglingsaldri. Okkur
bræðrunum finnst skrýtið að
hugsa til þess að Rúni verði ekki
með okkur í Hlíðarvatni eða Sog-
inu næsta sumar. Við þekkjum
ekkert annað en að Rúni lækki vit-
leysisganginn í frændum sínum
um eitt stig eða svo. Hann var
sannarlega ómissandi hluti af
félagsskapnum. Við höfðum virki-
lega gaman af höfðingja-húmorn-
um hans og litum upp til hans og
Ragnars. Binni mun alltaf minn-
ast sérstakra ferða í Úthlíð til að
spila Fifa 94 sem Rúni og fjöl-
skylda áttu í PC. Hann vildi spila
tímunum saman en Rúni og Vil-
borg létu barnið þó glugga í bók
eða hlusta á tónlist inn á milli.
Hann segist hafa heyrt þar lagið
Under the Bridge með Red Hot
Chili Peppers í fyrsta sinn og
muni aldrei gleyma stundinni þeg-
ar hann sat í herberginu hans
Ragnars, agndofa af hrifningu.
Það var mjög þægilegt að vera í
kringum Rúna. Hann var rólegur
með mildan hlátur. Með lúmskan
húmor og afar snjall. Töffari.
Elsku Vilborg, Ragnar, Svanhild-
ur og börn. Guð veri með ykkur og
okkur öllum í gegnum þennan erf-
iða tíma. Það er mikil gleði sem
fylgir því að geta séð svipinn á
Rúna frænda áfram í Grími litla.
Elsku Rúni, við eigum eftir að
sakna þín mikið.
Rún, Rán, Brynjar Björn og
Ingvar Ásbjörn Ingvarsbörn.
„Svona er lífið kallinn minn,“
mátti heyra Rúna segja þegar
kvartað og kveinað var í hans við-
urvist. Ég sé hann fyrir mér við
árbakkann í einni af þeim ótal
veiðiferðum sem við fórum saman.
Brosandi þrátt fyrir slagveður og
veiðileysu. Ekki beint að hvetja
okkur hina áfram né reyna að ná
okkur upp úr vonleysinu, heldur
segja okkur nákvæmlega hver
staðan væri og að ekkert gæti
breytt henni. Þessi stutta og ein-
falda, en þó svo gildishlaðna setn-
ing hefur verið mér hugleikin síð-
ustu daga. Sumarið 1992 er eitt af
mínum eftirminnilegustu sumr-
um. Þá fékk ég að fara með Rúna,
Vilborgu og Ragnari í langt ferða-
lag um Ísland. Í upphækkuðum
Toyota Land Cruiser var keyrt
landshornanna á milli. Ragnar tíu
ára og ég átta ára. Mér þótti fátt
jafn spennandi og skemmtilegt og
að leika við Ragnar. Því var eft-
irvæntingin mikil. Víða var farið í
þessari ferð og tjaldað þar sem
hentaði, m.a. í Fjörðum. Ég hafði
ekki náð þeim stóráfanga á þess-
um tíma að landa mínum fyrsta
laxi. Að fá maríulaxinn hefur svip-
að vægi í huga fjölskyldu okkar og
fermingarvígsla. Ákveðin viður-
kenning sem gerir drengstaula að
ungum manni sem telst viðræðu-
hæfur í samtölum fullorðinna um
veiði. Í Fjörðum setti ég í lax, sem
var þá í annað skiptið á ævinni.
Eftir mikla baráttu við laxinn í
straumhörðum ósnum hafði hann
betur og synti sína leið. Sjálfs-
traust unga veiðimannsins stakk
sér á eftir laxinum og sálartetur
hans lá eftir á bakka árinnar, í
þúsund molum. Rúni huggaði mig
með því að segja „svona er lífið
Gummi minn“. Svo bætti hann því
við að fleiri veiðitúrar væru fyr-
irhugaðir næsta sumar. Mikið var
þá gott að hafa Vilborgu sem gat
púslað mér saman á nýjan leik. Ég
Guðmundur Rúnar
Guðmundsson
✝ Síra Arn-grímur Jóns-
son, dr. theol, fædd-
ist 3. mars 1923 í
Arnarnesi á Galma-
strönd við Eyja-
fjörð. Hann lést 25.
febrúar 2014 á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi.
Foreldrar hans
voru Kristín Eiríks-
ína Ólafsdóttir, hús-
freyja á Akureyri, f. 6. júlí 1901,
d. 3. ágúst 2002 og Jón Pálsson,
trésmíðameistari á Akureyri, f.
29. mars 1885, d. 20. desember
1972. Systir hans er Bergþóra
Jónsdóttir, búsett á Akureyri, f.
28. júní 1929.
Arngrímur lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
17. júní 1943. Varð cand. theol.
frá Háskóla Íslands 28. maí 1946
1993-1996. Með prestskapnum í
Odda stundaði síra Arngrímur
búskap. Í Reykjavík kenndi hann
við Hlíðaskóla um tíu ára skeið
og einnig kirkjusögu við guð-
fræðideild Háskóla Íslands vet-
urinn 1980-1981. Arngrímur
gegndi fjölda trúnaðarstarfa.
Hann var meðal annars í um tíu
ár í stjórn Prestafélags Íslands
og var gerður að heiðursfélaga
árið 1993. Árið 1993 hlaut hann
heiðursmerki bresku krún-
unnar, MBE – Honorary Member
of the Civil Division of the Most
Excellent Order of the British
Empire. Síra Arngrímur reit
fjölda ritgerða og tímaritsgreina
um guðfræði og helgihald og er
höfundur fræðibókanna Fyrstu
handbækur presta á Íslandi eftir
siðbót, 1992, Hátterni í kirkjusið-
um, 1995, og Litúrgíu, árið 2004.
Eiginkona síra Arngríms var
Guðrún Sigríður Hafliðadóttir,
sjúkraliði og húsmóðir, f. 30.
apríl 1921, d. 7. september 2005.
Börn þeirra eru þrjú: 1) Hafliði,
f. 26. mars 1951, leiklistarfræð-
ingur og leikstjóri. Maki: Mar-
grét Jóhanna Pálmadóttir. Börn
og stundaði fram-
haldsnám í messu-
og helgisiðafræðum
í Oxford. Dr. theol
frá Háskóla Íslands
2. febrúar 1992.
Hann dvaldi við
fræðastörf í Oxford
og Kaupmannahöfn
árið 1983.
Hinn 7. júlí árið
1946 var Arn-
grímur vígður
sóknarprestur að Odda á Rang-
árvöllum aðeins tuttugu og
þriggja ára að aldri, þar sem
hann þjónaði til ársins 1964.
Sama ár var hann skipaður sókn-
arprestur í Háteigsprestakalli
sem hann gegndi til 1. nóvember
árið 1993 er hann lét af embætti
fyrir aldurssakir. Hann þjónaði
þó Vallanes-, Desjarmýrar- og
Útskálaprestakalli á árunum
Ég kveð afa minn með sökn-
uði. Afi var mér mikil fyrirmynd,
hann var æðrulaus og mjög hlýr
maður sem átti auðvelt með að
sýna væntumþykju og var örlát-
ur á tíma sinn. Hann hafði sér-
staklega góða nærveru, sagði
hlutina umbúðalaust og lá ekki á
skoðunum sínum. Hann gat feng-
ið mig til að horfa á hlutina frá
öðru sjónarhorni en mínu eigin
og það skipti mig alltaf máli að
vita hvað honum fannst. Ég bar
mikla virðingu fyrir honum. Afi
var kærleiksríkur og sterkur
persónuleiki og ég fann alltaf ör-
yggi hjá honum. Mér fannst
hann búa yfir miklum andlegum
auðæfum og ef fleiri væru eins og
hann væri heimurinn betri.
Minningar mínar um afa eru mér
dýrmætar og mér finnst ég
ósegjanlega lánsöm að hafa átt
hann að.
Hvíldu í friði elsku afi minn,
Guð geymi þig.
Þín
Guðrún Steingrímsdóttir.
Þegar ég var um það bil fimm
ára gamall í pössun hjá afa og
ömmu notaði afi tímann til að
kenna mér að lesa og leggja sam-
an. Hann vildi nýta tímann í eitt-
hvað gagnlegt. Við sátum á
morgnana í öðrum hægindastóln-
um í borðstofunni og stautuðum
okkur í gegnum Gagn og gaman.
Þegar við höfðum fengið nóg af
því þurfti að finna mér eitthvað
annað að gera. Eitt af því var
leikur sem hann fann upp á.
Leikurinn fór þannig fram að ég
sat í gluggakistunni uppi á kont-
ór og taldi bílana sem keyrðu
Háaleitisbrautina. Afi lét mig fá
blað og blýant og ég merkti sam-
viskusamlega í tvo dálka, strik
fyrir hvern bíl sem ég sá í annan
dálkinn en strik fyrir hvern
trukk í hinn. Þegar ég hafði svo
setið þarna dágóða stund kom
hann aftur til mín og við töldum
strikin og lögðum saman úr báð-
um dálkunum. Við bárum svo
fjöldann saman við fyrri talning-
ar og niðurstöðurnar þóttu okkur
auðvitað alltaf stórmerkilegar.
Mér fannst það yfirleitt vera
mjög merkilegt sem við afi gerð-
um saman.
Síðustu ár hittumst við afi oft-
ar en áður. Hann kom í mat til
mömmu og sat þar stundum og
horfði á sjónvarpið fram á kvöld,
eða ræddi málin. Hann hafði
sterkar skoðanir og lá ekki á
þeim, leiddist yfirborðsmennska,
mont og stælar. Hann vildi að
fólk vandaði sig og hlutirnir
væru gerðir rétt en ekki með
hangandi hendi.
Afi Arngrímur fylgdist með
því sem afkomendur hans tóku
sér fyrir hendur, aðstoðaði ef
hann gat og gladdist ef vel gekk.
Hann sýndi okkur alúð. Hann
var ekki spar á hrós ef honum
fannst vel gert og hjá honum
fylgdi hugur máli. Hann var ein-
lægur í því sem hann sagði og
gerði.
Við erum lánsöm að hafa átt
hann að.
Steinþór Steingrímsson.
Mér er ljúft og skylt að minn-
ast og kveðja, en þó fyrst og
fremst að þakka sr. Arngrími
Jónssyni. Ég á honum margt að
þakka, en þó fyrst og fremst vin-
áttu hans. Fundum okkar bar
Síra Arngrímur
Jónsson
þeirra: Sigríður Soffía, f. 1989,
Matthildur Guðrún, f. 1994,
Kristján Helgi, f. 1997. Stjúpsyn-
ir Hafliða: Maríus Hermann, f.
1974, og Hjalti Þór, f. 1978.
Barnabörn þeirra eru tvö. 2)
Kristín, f. 5. júní 1953, myndlist-
armaður og bókavörður. Börn
hennar og Steingríms Steinþórs-
sonar: Guðrún, f. 1976, Steinþór,
f. 1977. Börn hennar og Sigurðar
Rúnars Sæmundssonar: Matt-
hías Rúnar, f. 1988, Arngrímur
Jón, f. 1988. Hún hefur eignast
fjögur barnabörn. 3) Snæbjörn,
f. 15. nóvember 1961, stofnandi
bókaútgáfunnar Bjarts, nú bóka-
útgefandi í Danmörku. Maki:
Susanne Torpe. Börn Snæbjarn-
ar og Guðrúnar Óskar Ólafs-
dóttur: Ragnar Nói, f. 1982,
Sandra Ósk, f. 1983, Sölvi Dúnn,
f. 1987. Börn Snæbjarnar og Sus-
anne Torpe: Númi, f. 2001, Dav-
íð, f. 2005. Hann á tvö barna-
börn.
Minningarathöfn verður í Há-
teigskirkju, Reykjavík, þriðju-
daginn 4. mars 2014, kl. 11. Út-
för fer fram frá Oddakirkju á
Rangárvöllum sama dag kl. 14.