Morgunblaðið - 04.03.2014, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. MARS 2014
hélt því áfram að vera drengstauli
í nokkur ár í viðbót. Ferðin tók
enda og sumarið líka. Um haustið
fékk Rúni alvarlegt heilablóðfall
og sá Rúni sem ég hafði þekkt úr
ferðalaginu var farinn. Þetta
ferðalag gaf mér dýrmætar minn-
ingar sem mér þykir afar vænt
um. Veiðitúrarnir urðu sannar-
lega fleiri. Svo margir að ógern-
ingur væri að telja þá upp. Pabbi
með okkur þrjá bræðurna og Rúni
og Ragnar. Helsta breytingin varð
sú að við bræðurnir komumst ekki
upp með að hafa jafnmikil læti í
veiðikofanum og fyrr og Rúni fékk
að hafa sjóræningjalepp fyrir öðru
auganu. Binna bróður sveið sú
ósanngirni að hann fengi ekki líka
svona ljómandi fínan lepp. Þrátt
fyrir að Rúni hafi nokkurn veginn
verið helmingurinn af sjálfum sér
eftir heilablóðfallið hurfu ekki þeir
eiginleikar sem mér þykja hafa
einkennt hann. Traustur, agaður,
skipulagður, blíður og brosmildur
maður sem auðvelt var að fá til að
hlæja. Það er sárt að kveðja Guð-
mund Rúnar föðurbróður minn, í
þetta skiptið fyrir fullt og allt. Ég
mun sakna hans. Elsku afi, Vil-
borg, Ragnar, Svanhildur og börn,
megi guðir og gyðjur styðja ykkur
í sorginni.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Guðmundur Rúnar
Ingvarsson.
Ég kynntist Guðmundi Rúnari,
eða Rúna eins og hann var alltaf
kallaður, á háskólaárunum. Hann
var maður Vilborgar skólasystur
minnar og áttu þau heima í næsta
nágrenni við okkur í Vesturbæn-
um. Til að byrja með held ég að
Rúni hafi ekki haft mikinn áhuga á
að kynnast okkur stelpunum í
kringum Vilborgu en smátt og
smátt varð Rúni einnig vinur
minn. Hann stundaði á þessum ár-
um nám í bókmenntafræðum og í
mínum huga var hann „ekta bók-
menntastúdent“, vinstrisinnaður,
gáfaður, svolítið villtur, reykti
pípu og gekk í grænni úlpu fóðr-
aðri með lambaskinni. Við vinkon-
urnar vorum mikið saman á
Kennóárunum en æ oftar fórum
við að hittast með mökum okkar.
Háskólaárin liðu og mikið var tal-
að og hlustað á tónlist þegar við
hittumst. Ég hafði sérstaklega
gaman af því að rökræða við Rúna
og held ég að við höfum oft tekið
harðari afstöðu en við í raun höfð-
um til þess að pólgera umræðurn-
ar. Vilborg og Rúni fóru að kenna
uppi í Reykholti eftir nám en á
þeim tíma fæddist Ragnar sonur
þeirra. Síðar lá leið þeirra til Dan-
merkur til frekara náms en vin-
áttuböndin styrktust þótt við
byggjum á sitt hvorum staðnum á
landinu eða í sitt hvoru landinu.
Það var gaman að fá þau heim í
fríum og skemmtilegt að dvelja
hjá þeim. Eftir fimm ára dvöl í
Danmörku fluttu þau heim, fengu
bæði góð störf, Ragnar hóf sína
skólagöngu og lífið brosti við
þeim. Við fjölskyldurnar ferðuð-
umst oft saman á þessum tíma og
þá var iðulega veiðistöng með í
ferðum en Rúni var mikill veiði-
maður. Mér er sérstaklega minn-
isstæð fjölskylduferðin út í Fjörð-
ur en þar veiddi Ragnar sinn
fyrsta lax og Vilborg matreiddi
hann daginn eftir þegar við kom-
um inn á Halldórsstaði. Við vorum
held ég öll sammála um að þetta
hefði verið sá allra besti lax sem
við hefðum smakkað. En ekki
löngu síðar kom þungt högg, Rúni
fékk heilablóðfall aðeins 35 ára
gamall og það breytti lífi hans var-
anlega. Hann var mjög hætt kom-
inn og var lengi í endurhæfingu.
Hann náði ótrúlega miklum bata
en ekki að fullu fyrri getu. Ég dáð-
ist að honum hvernig hann reyndi
markvisst að byggja sig upp og
notaði minnisbókina til að eiga
auðveldara með að tjá sig. Þetta
var mikið áfall fyrir Rúna og hans
nánustu. En árin liðu, Rúni fór aft-
ur út á vinnumarkaðinn, Ragnar
óx úr grasi og stofnaði sína fjöl-
skyldu og Grímur, fyrsta barna-
barnið fæddist. Við hittumst ekki
eins oft og skyldi en alltaf var það
jafn gaman hvort sem það var
kvöldstund eða lengri samvera
eins og þegar þau komu til okkar
Högna í Brussel. En nú er komið
að leiðarlokum hjá okkar kæra
vini. Elsku Vilborg, Ragnar og
fjölskyldur, við Högni og krakk-
arnir höfum hugsað mikið til ykk-
ar þessa erfiðu daga. Við munum
varðveita minningar okkar um
Rúna og gleðjumst yfir öllum
þeim góðu stundum sem við áttum
saman og þökkum honum sam-
fylgdina.
Ásgerður I. Magnúsdóttir.
Það dimmdi yfir starfsstöðvum
ríkisskattstjóra að morgni 19.
febrúar sl. þegar sú harmafregn
barst að Guðmundur Rúnar Guð-
mundsson starfsmaður embættis-
ins hefði fallið frá. Samstarfs-
mönnum hans var illa brugðið við
svo óvænt og óvægin tíðindi.
Guðmundur Rúnar Guðmunds-
son starfaði um árabil í fjármála-
ráðuneytinu einkum við umsjón
ríkiseigna en réð sig til starfa hjá
ríkisskattstjóra fyrir réttum
tveimur áratugum og starfaði þar
samfleytt til dánardags. Skömmu
áður en hann hóf störf hjá emb-
ættinu hafði hann orðið fyrir
heilsufarslegu áfalli og þurfti þá
að horfast í augu við umtalsverðar
breytingar á lífi sínu. Fyrir honum
lá að aðlagast öðruvísi starfsgetu.
Þá reyndi á Guðmund Rúnar en
hann tókst á við þessar nýju að-
stæður af æðruleysi eins og raun-
ar flest annað og með aðdáunar-
verðum hætti.
Samstarfsmenn Guðmundar
Rúnars hjá ríkisskattstjóra urðu
þess fljótt áskynja hve vandaður
maður hann var í orði og æði.
Verksvið hans hjá embættinu var
fjölbreytt og hann gekk til ólíkra
starfa sinna með sama hugar-
farinu með samviskusemina að
leiðarljósi. Hann var nákvæmur í
störfum sínum og skilaði sínu á
svo vandaðan hátt að eftir því var
tekið. Jafnaðargeðið sem ein-
kenndi hann svo mjög var eftir-
minnilegt og samskipti við hann
voru alltaf vinsamleg og þægileg.
Hann varð fljótt þar einn af klett-
unum sem högguðust ekki þótt
eitthvað gengi á.
Verkefni hlóðust á Guðmund
Rúnar en alltaf tók hann vel í að
bæta á sig nýjum stöfum enda
ósérhlífinn að eðlisfari. Þá var
hann ekki síður boðinn og búinn til
að liðsinna samstarfsmönnum
þegar óskir komu um slíkt. Hann
lagði alúð í þau verkefni sem hann
hafði með höndum. Öllu sinnti
hann jafn vel og gekk lítillátur og
hógvær að öllum störfum sínum
dag hvern.
Reglusemi í vinnubrögðum
hans var einstök og hann hafði
reiðu á hlutunum. Það voru for-
réttindi að fá að kynnast Guð-
mundi Rúnari.
Það var notalegt að eiga við
Guðmund Rúnar spjall í dagsins
önn. Alla jafna var hann glaðsinna
en umfram allt var jafnlyndi hans
einkennandi í framkomu við sam-
starfsmenn og viðskiptavini. Hand-
takið, brosið og viðkunnanleg rödd-
in sköpuðu hlýju og vinsemd.
Guðmundur Rúnar flíkaði ekki til-
finningum sínum og hann var
trygglyndur og þagmælskur. Ekki
var á honum að finna annað en að
hann hefði jafnað sig á áfallinu á ár-
um áður eftir því sem unnt var.
Góður drengur er genginn.
Starfsfélagar hans sakna vinar í
stað, hafi hann þökk fyrir árin og
vandvirknina í störfum sínum.
Fjölskyldu Guðmundar Rúnars
Guðmundssonar er vottuð innileg
samúð við fráfall hans.
Skúli Eggert Þórðarson.
fyrst saman með þeim hætti að
ég sá um prentun Kirkjuritsins,
en hann sat í ritnefnd þess og
annaðist samskipti við prent-
smiðju. Ekki átti ég í fyrstu von
á því að tal okkar myndi þróast í
vináttu, en góðu heilli fyrir mig
fór svo í áranna rás að við urðum
vinir, svo var honum fyrir að
þakka.
Sr. Arngrímur var einstaklega
viðræðugóður maður og umhug-
að um að miðla öðrum af sinni
miklu þekkingu og visku, en
benti mér jafnframt á að fræðin
væru léttvæg ef ég léti hjá líða að
taka þátt í messunni og að með-
taka hin helgu orð í kirkjunni.
Ég fór að þessum ráðum og naut
löngum þjónustu hans og fræðslu
í Háteigskirkju. Hann reyndist
mér og Guðrúnu konu minni
ávallt sannur, ráðhollur og góður
vinur. Auk þess vann sr. Arn-
grímur með alúð og gleði mörg
prestsverk fyrir okkur Guðrúnu
og fjölskyldu okkar. Fyrir allt
þetta þakka ég honum af heilum
hug í dag, og þá ekki síður fyrir
gestrisni hans og Guðrúnar konu
hans á heimili þeirra í Álftamýri
41. Þar var ávallt gott að koma.
Öllum afkomendum og
tengdafólki sr. Arngríms og Guð-
rúnar votta ég samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Sverrir Sveinsson.
Þegar ég hugsa til baka minn-
ist ég þess ekki að séra Arn-
grímur hafi nokkru sinni byrst
sig við okkur Snæbjörn son sinn
þegar við vorum strákar, þótt
oft hafi sjálfsagt verið full
ástæða til. Við vorum endalaust í
fótbolta á grasbletti hans, en
ekki síst var sjálfsagt ástæða til
inngripa þegar við vorum í
handbolta á ganginum uppi á
annarri hæð í Álftamýri 41 með
uppvöðluðum lopasokkum sem
bolta og dyrakarmarnir voru
mörkin. Þá sat séra Arngrímur
inni á sínum kontór, eiginlega
beint á bakvið annað markið, og
fékkst við fræðastörf. Frú Guð-
rúnu var þó einhvern tíma nóg
boðið fyrir hönd manns síns, og
spurði hvort við þyrftum að hafa
svona hátt, því eiginmaðurinn
sæti við ræðuskrif, nánast inni í
öðru markinu.
Við Snæi fengum líka að
leggja undir okkur bílskúrinn
með gríðarstórri einangrunar-
plötu sem við notuðum sem borð-
tennisborð í skúrnum með
Kirkjuritið komplett allt um
kring. Þetta lét séra Arngrímur
yfir sig ganga, bæði að þurfa að
mjaka sér framhjá plötunni í
hvert skipt sem hann þurfti að
slá upp í Kirkjuritinu og ekki síð-
ur það að skúrinn var þar með
lokaður hans ástkæru Saab-bif-
reið, en Arngrímur var mikill Sa-
ab-maður og hélt ávallt tryggð
við þá tegund.
Síðar á ævinni áttum við alltaf
gott spjall ef við rákumst hvor á
annan og aldrei var komið að
tómum kofunum hjá séra Arn-
grími á hans fræðasviði. Minn-
isstæðast af því tagi var þó þegar
ég hafði látið tilleiðast að halda
lítið erindi um sérstæðar ljóðlín-
ur í einu kvæði Jónasar Hall-
grímssonar sem tengdust guð-
fræði. Fyrirlesturinn var í
Jónshúsi í Kaupmannahöfn og
mér til undrunar og gleði, og
ekki síst happs, gengu þau óvænt
inn úr dyrunum sæmdarhjónin
Guðrún Hafliðadóttir og séra
Arngrímur, þá stödd í borginni.
Þar með var eiginlega fyrirlestr-
inum bjargað því þegar mig rak í
vörðurnar í flókinni guðfræði 19.
aldar gat ég vísað spurningum til
séra Arngríms sem auðvitað
brást vel við og hafði skýr svör á
reiðum höndum og bætti mynd-
arlega við fróðleiksspjall þessar-
ar dagsstundar.
Að leiðarlokum vil ég þakka af
heilum hug góða samfylgd og all-
an höfðingsskap og vináttu sem
ég naut og upplifði í Álftamýri
41. Snæja, Hafliða og Diddu, og
öllu þeirra góða fólki, sendi ég
mínar bestu samúðarkveðjur.
Páll Valsson.
✝ Pétur MarelGestsson fædd-
ist í Reykjavík 20.
maí 1934. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hrafnistu 25.
febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Gestur Ólafur
Pétursson verka-
maður, f. 20. mars
1904, d. 13. janúar
1957, og María
Magnúsdóttir húsfreyja, f. 8.
desember 1909, d. 3.desember
1960. Systkini hans eru Sig-
urður Magnús Gestsson, f. 31.
júlí 1931, d. 9. febrúar 2014, og
Elsa Dóra Gestsdóttir, f. 7. des-
ember 1936.
Hinn 14. ágúst 1954 giftist
Pétur eftirlifandi eiginkonu
sinni, Hildi Ólafsdóttur, f. 17.
ur, f. 9. mars 1957, hans maki
er Ásta Sólrún Leifsdóttir, f. 8.
mars 1958, þeirra synir eru a)
Pétur Marel Gestsson, f. 9. júlí
1979, maki Guðrún Sveins-
dóttir, b) Árni Freyr Gestsson,
f. 27. mars 1984, maki Ragn-
heiður Bjarnadóttir. 3) Ólafur
Gunnar, f. 4. mars 1967, hans
maki er Ásdís Íshólm Ólafs-
dóttir, f. 7. október 1968. Börn
þeirra eru a) Andrea Katrín, f.
17. mars 1994, b) Ólafur Ís-
hólm, f. 8. maí 1995, c) Andri
Snær, f. 25. desember 2000.
Fyrir átti Ólafur Auði Sólrúnu,
f. 14. apríl 1986. Barna-
barnabörn Péturs og Hildar eru
tíu.
Fyrstu ár starfsævi sinnar
vann Pétur ýmis verka-
mannastörf. Árið 1964 hóf hann
rekstur á eigin sendiferðabíl á
Nýju sendibílastöðinni og starf-
aði við það til ársins 1991 er
hann hóf störf hjá Skeljungi og
starfaði þar til loka árs 2004.
Útför Péturs fer fram í dag,
4. mars 2014, frá Lindakirkju
og hefst athöfnin kl. 13.
ágúst 1935. For-
eldrar hennar voru
Ólafur G. Hall-
dórsson, f. 21.
október 1913, d.
15. mars 1992, og
Guðrún Hildur
Halldórsson, f. 2.
mars 1913, d. 10.
júlí 1996. Börn Pét-
urs og Hildar eru:
1) Guðrún Hildur,
f. 30. september
1954. Hennar maki er Rafn
Finnbogason, f. 24. október
1954, dætur þeirra eru a) Þór-
hildur, f. 6. september 1974, b)
Hildur Katrín, f. 25. júní 1976,
maki Einar V. Bárðarson, c)
Berglind, f. 25. apríl 1981, maki
Chris Teasdale, d) Rúna Sif, f.
14. janúar 1986, maki Jónatan
Guðbrandsson. 2) Gestur Ólaf-
Í dag kveðjum við afa Pétur í
síðasta sinn. Það er gott að geta
hugsað til baka og rifjað upp
allar góðu stundirnar sem við
höfum átt saman. Til dæmis öll
spilakvöldin uppi í sumarbústað
þar sem við spiluðum sam-
stæðuspilið. Við spiluðum í lið-
um, alltaf Andrea og afi á móti
Óla og ömmu. Afi raulaði sjí-
babbalúla þegar vel gekk, okk-
ur til mismikillar gleði því eng-
inn vildi tapa. Það er erfitt að
lýsa því hvernig svona einfalt
spil sem við höfðum spilað svo
mörgum sinnum saman gat allt-
af endað þannig að allir fengu
krampa í kinnarnar af hlátri og
Óli rauk alltaf á fætur því hann
gat bara ekki haldið í sér leng-
ur, já það var sko gaman!
Heimsóknirnar á bensínstöðina
til hans voru ansi margar og
alltaf laumaði hann að okkur
litlum legókössum eða wert-
her’s original-karamellum og
póló þannig að við systkinin átt-
um orðið veglegt safn af litlum
legóbílum.
Afi var einn af þessum
skemmtilegu mönnum og oft
einstaklega orðheppinn þannig
að yfirleitt fór maður brosandi
út frá honum. Veikindi hans
ollu því að samverustundirnar
síðustu ár voru ekki jafnmargar
og við hefðum kosið en við
huggum okkur við það að nú er
hann laus við allar þjáningar og
fylgist með okkur frá himnum á
milli þess sem hann bónar bíla
og syngur sjíbabbalúla.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Andrea.
Í dag kveðjum við elsku afa
Pétur. Þó sorgin eigi yfirhönd-
ina þessa stundina, þá vitum við
samt að nú er hann kominn á
betri stað, umvafinn góðu fólki
og laus úr greipum veikindanna
sem hafa hrjáð hann síðustu ár-
in. Þrátt fyrir veikindin skein
húmorinn alltaf í gegn. Þegar
við frændsystkinin fórum að
rifja upp okkar helstu minn-
ingar um afa, þá var svolítið
sérstakt að öll höfðum við nán-
ast sömu sögu að segja, en
hann gerði aldrei upp á milli
okkar barnabarnanna. Öll töl-
um við um örlæti hans og húm-
or, og stendur þá helst upp úr
þegar hann skutlaði nammipen-
ing í vasann hjá okkur, svona
þegar amma sá ekki til, og þeg-
ar við vorum komin með bílpróf
tóku bónvörurnar við, enda var
afi þekktur fyrir að vera alltaf á
stífbónuðum bílum. Þá rifjast
upp fyrir Auði og Rúnu, þegar
þær voru í aftursætinu á
Bronco-inum, þegar þessi ljúfi
og yndislegi afi okkar byrsti sig
við okkur frænkurnar og
skammaði okkur fyrir að krota
með puttunum í móðuna á aft-
urglugganum. Þar höfðum við
nefnilega hitt á veikan blett.
Við skildum ekkert í þessu þá
en mikið skiljum við hann vel í
dag.
Margar af okkar bestu minn-
ingum eigum við úr bústaðnum.
Þar áttum við svo ótal margar
góðar stundir saman þar sem
Pétur (yngri) spilaði á gítarinn
og við hin sungum. Engin bú-
staðarferð var þó farin án þess
að gripið væri í spil og spilaður
kani. Þar átti afi að sjálfsögðu
sín móment og kom hann yf-
irleitt með einhverja brandara
sem voru oftar en ekki á kostn-
að ömmu. Eftir spilið sagði afi
yfirleitt við ömmu: „Áttu ekki
til nammi handa þeim?“ Aldrei
vantaði upp á gestrisnina.
Amma sá til þess að okkar beið
hlaðborð í hvert mál, hvort sem
það var snemma morguns eða
um hánótt. Það var aldrei neitt
vandamál að taka vini með í bú-
staðinn. Allir voru velkomnir,
eins og þegar Berglind fékk að
taka heilt fótboltalið með sér
þangað og var þá slegið upp
stórveislu. Einnig minnist Árni
þess hve stoltur hann var af því
að eiga svona fyndinn afa og þó
hann hafi ekki beint sýnt til-
finningar sínar, þá gerði hann
það í gegnum einföld en falleg
verk eins og þau sem hafa verið
talin hér að ofan.
Við gætum haldið endalaust
áfram við að finna góðar minn-
ingar sem við eigum um elsku
afa okkar, en sem betur fer eru
þær of margar til að telja upp
hér. Munum við koma til með
að deila þessum minningum
okkar á milli um ókomna tíð.
Hildur og Tóta fundu svo ljóð
sem okkur finnst eiga mjög vel
við um afa okkar og viljum við
enda þessa kveðju með þeim
orðum.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín barnabörn,
Þórhildur, Hildur Katrín,
Pétur Marel, Berglind,
Árni Freyr, Rúna Sif og
Auður Sólrún.
Pétur Marel
Gestsson
HINSTA KVEÐJA
Kæri afi, í dag verður þú
kvaddur í síðasta sinn af
fjölskyldu og vinum. Við
höfum átt margar ógleym-
anlegar stundir uppi í sum-
arbústað og mörg spila-
kvöld sem voru mjög
skemmtileg. Svo má ekki
gleyma öllum klukkutím-
unum sem hann er búinn að
eyða í að bóna bílana sína.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Andri Snær.
Elsku Inga
amma.
Nú er löng bið á
enda og loksins ertu
komin til afa. Í dag sitjum við og
rifjum upp hversu yndisleg kona
✝ Ingibjörg Vil-helmína Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 12. júní 1916.
Hún lést 13. janúar
2014. Útför hennar
fór fram 18. janúar
2014.
þú varst og hversu
dásamlegar minn-
ingar við systkinin
höfum er þú bjóst hjá
okkur á Vesturbrún-
inni, í 11 vetur. Það
var nú ómetanlegt að
hafa þig alltaf heima
þegar við komum
heim úr skólanum.
Stundum var búið að
búa til pönnukökur
sem voru engu líkar
og alltaf varstu tilbúin að hlusta
ef eitthvað var um að vera í lífi
okkar. Þú varst góð við alla og
það var svo gott að eiga þig að. Í
minningunni situr þú í horninu í
eldhúsinu heima og varst að
prjóna og í síðustu heimsókn okk-
ar í Hveragerði varstu enn að
prjóna, svo mikill var áhuginn.
Alltaf áttir þú nammi handa okk-
ur og þú varst alltaf svo glöð að
sjá þegar við komum og elskaðir
að knúsa okkur. Minning þín lifir
í hjörtum okkar, elsku amma.
Lára Bryndís, Rúnar og Svav-
ar Geir
Lára Bryndís Pálmarsdóttir
Ingibjörg Vilhelmína
Guðmundsdóttir