Morgunblaðið - 06.03.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. MARS 2014
hugsa um mömmu og passa upp á
hana og auðvitað Trygg.
Megi Guð geyma þig, elsku
Óskar, mig langar að láta fylgja
smá bæn sem ég lét fylgja afa
Palla.
Í bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég rata oft á ranga leið
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Elsku Óskar, hvíldu í friði og
sofðu vært.
Þinn
Páll Arnar.
Í dag verður til moldar borinn
elskulegur bróðursonur minn,
Óskar Lárus. Það virðist svo ör-
stutt síðan bróðir minn kom fagn-
andi um miðja nótt heim til móður
okkar, þar sem ég var ennþá
heimasæta, og hrópaði: „Það var
drengur.“
Hamingjan var mikil, ár og
dagur síðan strákur hafði fæðst í
fjölskyldunni. Þegar að því kom
að drengurinn skyldi vatni ausinn
var mér falið það heiðurshlutverk
að halda honum undir skírn og
hlaut hann nafn föður okkar lát-
ins, en hann var okkur öllum
harmdauði er hann lést á svipuð-
um aldri og Óskar nú.
Sameiginlegar minningar eru
margar og ljúfar. Öll yndislegu
jólaboðin, árlegar veiðiferðir stór-
fjölskyldunnar, vélsleðaferðirnar
– allt meðan heilsan var góð og líf-
ið brosti við.
Nú síðast minnist ég hans þeg-
ar hann kom bjartur og brosandi
hlaðinn gjöfum, til að þakka fyrir
að hafa fengið að dvelja með Guð-
rúnu sinni og litlum frænda í hús-
inu okkar á Þingeyri í nokkra
daga.
Þannig vil ég muna frænda
minn Óskar Lárus.
Góða ferð.
Svala.
Það er með miklum trega og
söknuði sem við setjumst hér nið-
ur og minnumst Óskars Lárusar
frænda okkar sem var okkur
traustur og góður vinur. Óskar
Lárus var einkar ljúfur og hjálp-
samur einstaklingur og fengum
við systkinin að njóta þess marg-
oft. Það var sama hvenær við
heyrðum í honum, hann var alltaf
til í að fórna sínum tíma fyrir okk-
ur og verðum við systkinin honum
ævinlega þakklát fyrir það. Dæmi
um það var þegar hann óumbeð-
inn birtist heima hjá Trausta, sem
var í vinnunni, og kláraði að park-
etleggja húsið hans. Óskari var
mjög umhugað um velgengni og
hag okkar og lagði sitt af mörkum
til þess að okkur myndi vegna
sem best í lífinu. Hann lagði mikla
áherslu á kraft fjölskyldunnar og
samheldni hennar. Þegar hópur-
inn okkar stækkaði með börnum
var hann þeim afar góður og var
fyrirmynd þeirra í mörgu. Eitt
þeirra hafði orð á því að það vildi
verða eins og Óskar frændi þegar
það yrði stórt. Óskar var mikil
húmoristi og uppátækjasamur og
fengum við að upplifa mörg
skemmtileg og fyndin uppátæki
með honum. Árlegs viðburðar
eins og að keyra út jólapakkana á
aðfangadag fyrir fjölskylduna var
beðið með mikilli eftirvæntingu
þar sem Óskar náði að gera þenn-
an langa dag stuttan með húmor
og uppátækjum. Útivist var eitt af
hans helstu áhugamálum og feng-
um við systkinin að kynnast því
vel. Við fórum í ófáar skíða-,
jeppa-, sleða- og veiðiferðir með
honum. Þar fengum við að kynn-
ast og njóta hans þekkingar sem
hann miðlaði óspart til okkar og
komum við til með að búa að því
um ókomna framtíð. Við eigum öll
margar og góðar minningar um
þig, Óskar, sem munu lifa og
stytta okkur stundir í framtíðinni.
Við trúum því að þú sért kominn á
góðan stað og að þér líði betur
með Ellu ömmu þér við hlið.
Elín Ósk,Trausti, Svava Dís
og Bjarni.
Óskar Lárus, Frank Óskar,
Davíð Kristján og ég, frændurnir
fjórir, nutum þess að fá að hittast
oft og mikið þegar við vorum að
alast upp. Óskar var elstur í hópn-
um og leiðtogi ásamt Frank, ég og
Davíð vorum yngri og rembdumst
við að fylgja þeim eldri eftir með
misgóðum árangri. Það var hins-
vegar alltaf tilhlökkunarefni að
hittast því okkur kom ágætlega
saman og aldrei var neinn skortur
á hugdettum með leik því uppá-
tækjasemi fylgdi Óskarsnafninu
hvort sem það var Lárus eða
Frank. Þetta voru góðir tímar.
Það er óhætt að segja að bíla-
dellan hafi verið sameiginlegt
áhugamál hjá frændunum og allir
vorum við helst til djarfir. Við
vorum óþreyjufullir að komast
undir stýri þó ekkert væri öku-
skírteinið. Stundum var púði tek-
inn með og settur undir rassinn til
að sjá betur út. Það voru ekki
margir ökutímar sem þurfti þeg-
ar formlegt ökunám var hafið
enda allir með ágætis reynslu
þegar kom að akstri vélknúinna
ökutækja og stundum vandséð
hver kenndi hverjum í ökutímum.
Óskar var jeppakarl og smitaði
mig af þeim áhuga eins og ýmsu
öðru. Þegar ég var nýbúinn að
kaupa minn fyrsta jeppa var rúll-
að í skúrinn til Óskars og hann
hjálpaði mér að hækka bílinn
þannig að það kæmust undir
hann stærri skór. Ég vissi ekkert
hvað sneri upp eða niður í þessu
en Óskar bjargaði þessu eins og
svo mörgu öðru sem ég leitaði til
hans með. Hann var á margan
hátt eins og eldri bróðir á þessum
tíma, lét mann heyra það ef hon-
um mislíkaði eitthvað en alltaf til
reiðu eins og klettur ef bjátaði á.
Við þvældumst saman, ég á Su-
zuki Fox og hann á Toyota Hilux.
Það var áður en hann fékk skegg-
rótina og uppgötvaði þægindin
sem fylgdu Landcruiser.
Óskar kemur úr samrýndri at-
hafnafjölskyldu sem hjálpast að.
Ég dáðist að því hvað fjölskyldan
og þeir feðgar, Trausti og Óskar
Lárus, gerðu margt saman. Bílar
og bátar, snjósleðar og sumarhús,
fyrirtæki og heimili voru gerð upp
eða byggð frá grunni. Það var
alltaf eitthvað í gangi og ótrúlega
margt sem fjölskyldan byggði
upp saman.
Óskar hafði gaman af stang-
veiði og gerði stólpagrín að mér
þegar ég var að byrja með flugu-
stöngina í Vatnsdalnum svo hvein
í og hnútarnir hrönnuðust upp á
taumnum. Hann sýndi mér tökin
eins og oft áður. Vorum síðan
löngum saman við árbakkann í
veiðiferðum fjölskyldunnar.
Hann var við hliðina á mér þegar
ég fékk minn fyrsta fisk í Lax-
árdal að kvöldi eftir mikið fisk-
leysi og samgladdist mér innilega.
Nú er ekki sumar fyrr en búið er
að fara a.m.k. einu sinni í urriðann
í Laxá. Það eru óskaplega margar
góðar minningar sem rifjast upp
um Óskar. Hann kenndi mér,
skemmti mér og stríddi mér alveg
helling en hann stóð alltaf með
mér þegar eitthvað bjátaði á.
Nú er Óskar látinn. Farinn á
besta aldri. Það er ótrúlegt.
Ég bið að heilsa þér, frændi,
hafðu það gott hvar sem þú ert og
hvert sem þú ferð. Takk fyrir allt
og allt.
Ég sendi fjölskyldunni og að-
standendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Halldór Steinn Steinsen.
Undanfarna daga hef ég kveikt
á kerti á kvöldin til að minnast
vinar míns Óskars Lárusar
Traustasonar. Mér líður nefni-
lega eins og dregið hafi verið fyrir
sólu, að slökkt hafi verið á einni
stjörnu himinsins og þar sem áð-
ur var ljós blettur í tilverunni er
kominn skuggi. Þó að innst inni
hafi mig grunað að sá grýtti vegur
sem hann keyrði síðari ár myndi
taka enda vonaði ég alltaf að hann
næði uppá malbikið aftur.
Við kynntumst í barnaskóla en
með okkur tókst góður vinskapur
á unglingsárunum, sérstaklega
uppúr bílprófsaldri. Óskar
Trausta eins og hann var oft kall-
aður var drifinn áfram af gleði.
Sögur af ferðalögum hans og bíl-
ferðum gætu fyllt nokkrar bæk-
ur. Hann var einn ævintýralegasti
bílstjóri sem ég hef nokkurn tíma
kynnst. Hann hafði unun af bílum,
hraða og stundum smá bægsla-
gangi. Englarnir hafa oft vakað
yfir þessum dreng því mörk hins
ómögulega voru oft heimsótt. Ein
gömul saga er af Toyota-bíl hans
sem skemmdist í árekstri uppá
Reykjavíkurvegi en ekki nóg, því
tryggingarfélagið leyfði honum
að vera á bílnum þangað til hann
fengi hann greiddan út. Það varð
til þess að á þessum bíl voru gerð-
ar fleiri tilraunir en nokkur bíll
ætti að geta þolað. T.d. fórum við
á hverju kvöldi inní hamraborg
þar sem bensínstöðin er, keyrð-
um þar í gegn eins hratt og drusl-
an dró, upp rampinn og stukkum
á bílnum eins langt og við kom-
umst en þurftum að nauðbremsa
til að ná beygjunni við hornið.
Þetta þótti okkur skemmtilegt og
hlógum stundum svo tárin láku
niður kinnarnar. Önnur góð saga
er frá föstudagskvöldi einu uppá
stöð rétt fyrir klukkan 11 þar sem
við hittumst og vissum ekki hvað
við áttum af okkur að gera, þegar
Óskar segir, eigum við ekki bara
skella okkur í Sjallann, sem við og
gerðum og náðum í Sjallann fyrir
lokun. Þetta var fyrir gerð Hval-
fjarðarganga og meirihluti vegar-
ins norður var ómalbikaður, á
köflum stóð vegavinna yfir. Bif-
reiðin, rauði Broncoinn sem síðar
átti eftir að fá hárið á lögreglu og
fleirum til að rísa. Á leið suður
ákváðum að fara yfir Kjöl, fara
stystu leið heim, en ekki vildi bet-
ur til en svo að við villtumst af leið
uppá Kili og enduðum í Mývatns-
sveit, bönkuðum þar uppá á
sveitabæ og spurðum til vegar,
fólkið á bænum var mjög skiln-
ingsríkt og er sennilega enn hlæj-
andi að þessum tveimur ævin-
týramönnum að sunnan.
Það sem einkenndi viðmót
Óskars var gleði og hlýja. Hin síð-
ari ár heimsótti ég reglulega þá
félaga Ása mág hans og Óskar á
vinnustað þeirra niðrá höfn og áð-
ur í mörg ár uppá hrauni. Þeir
hættu alltaf að vinna þegar ég
kom, tóku sér tíma til að spjalla,
spyrja frétta, helltu uppá tíu og
þannig tókum við púlsinn á sam-
félaginu, ræddum pólitík per-
sónuleg mál og sögðum sögur.
Þetta var verðmætur tími. Óskars
verður sárt saknað, hann skilur
eftir sig spor kærleika, áratuga
vinskapar og hlýju. Það verða
ekki fleiri sögur sagðar, það verða
ekki fleiri kaffibollar og það verða
ekki fleiri faðmlög. Förum því vel
hvert með annað og sýnum lífinu
auðmýkt. Takk fyrir kaffið, vinur
minn, við sjáumst aftur síðar.
Bergur Ólafsson.
Í dag kveðjum við góðan vin
sem var einstakur félagi og góður
drengur.
Óskari kynntist ég í gegnum
prófkjörsbaráttu föður míns fyr-
ir u.þ.b. 25 árum. Urðum við
fljótt góðir vinir og náðum vel
saman. Óskar var hvers manns
hugljúfi og einstaklega hjálp-
samur, greiðvikinn og góður
trúnaðarvinur. Það var alltaf
skemmtilegt að fara með honum í
veiðitúra og fórum við í ófáa
túrana saman. Þar reyndist hann
hinn besti veiðifélagi og stutt í
húmorinn og gleðina hjá honum,
enda þótt ekki veiddist alltaf vel.
Þannig var eftirsókn í félagsskap
hans.
Hann setti það ekki fyrir sig að
keyra landshornanna á milli til
aðstoðar ef til hans var leitað og
aldrei neitaði hann vinarbón,
hversu stór eða lítil sem hún var.
Síðustu ár hefur hann átt við
erfið veikindi að stríða og lítil
samskipti átt við okkur fjölskyld-
una. Hann var alltaf mjög barn-
góður og kunni vel á krakka og
þeim líkaði vel við hann. Það sáum
við svo vel í haust þegar hann kom
og heimsótti okkur fjölskylduna
vestur í Kollabúðir ásamt hund-
inum Trygg. Þá minntist maður
gamla, góða Óskars. Við áttum
þar skemmtilega og góða daga.
Ásdís hafði orð á því að hann hefði
verið einstaklega duglegur að
borða pönnukökurnar hennar og
auðvitað fékk Tryggur líka sinn
skerf. „Vinna það er minna, éta,
það er það sem þeir geta,“ sagði
hann oft, þegar honum fannst
hlutirnir ekki ganga nógu hratt
fyrir sig eða bara þegar vel lá á
honum.
Það er með söknuði sem við
kveðjum Óskar en trúum því að
móðir hans hafi tekið vel á móti
honum hinum megin. Maður fyll-
ist þakklæti yfir því að hafa
kynnst slíkum gæðadreng og
minningin um góðan dreng lifir í
hjörtum okkar.
Fjölskyldu og aðstandendum
hans sendum við hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Bergþór Jóhannsson
og fjölskylda.
Í fáum orðum langar mig að
minnast míns góða vinar, Óskars.
Við urðum vinir í Versló, áttum
strax skap saman, báðir Hafnfirð-
ingar í húð og hár. Það var auð-
velt að verða vinur Óskars. Hann
var skemmtilegur og alltaf til í
sprell og góðlátlegt grín. Hann
bar nafnið sitt vel, Trausti, því ég
skynjaði strax að traustari vin var
erfitt að finna. Samt hafði hann
alveg skap, stóð fast á sínu, talaði
hátt og yfirgnæfði menn sem voru
ekki honum að skapi. Gat verið
harður í horn að taka enda mikill
maður vexti, harðger í öllu. Samt
manna kurteisastur, ráðhollur og
góðgjarn.
Óskar var góður maður.
Skemmtilegur félagi, vinur vina
sinna. Traustur. Skólinn var okk-
ur bæði skemmtun og þraut. Ósk-
ar var svo sem enginn sérstakur
námsmaður, hafði lítinn áhuga á
bóknáminu en hafði mun meiri
verkkunnáttu og reyndist vera
frábær smiður. Við upphófum
hvor annan. Til hans leitaði ég
þegar bílinn bilaði, þegar ég
þurfti að flytja, þegar mig langaði
í bíó eða á ball. Alltaf þegar ég
þurfti á hjálp að halda stóð ekki á
honum. Hann kom óraveg og hik-
aði aldrei.
Bestur var hann veiðimaður,
skemmtilegastur og þrautseigur,
keppnismaður. Vera mestur. Ófá-
ar stundir áttum við saman að elta
laxinn, konunginn. Þolinmæði og
þrjóska var hans einkennismerki.
Sæi hann fisk náði hann fiski. Að
fylla blaðsíðu – 25 stykki. Eitt
sinn átti hollið fimm fullar síður –
125 fiskar í þriggja daga túr. Þá
var gaman. Hann og pabbi hans
voru líkir. Keppnisskapið mikið.
Skildu ekkert í því hvað konan
mín, óvön, var heppin. Þá var
bara sett í gírinn. Efstir skyldu
þeir feðgar vera. Það var gaman í
Haukadalsá með þeim feðgum og
fleirum. Skemmtilegur fé-
lagsskapur, góðar sögur og mikið
hlegið. Góðar minningar.
Að koma að veiðistað og sjá
fisk – Óskar hélt í mig og hvæsti á
mig að vera kjurr. Læðumst og
komum okkur fyrir, rennir fyrir
hinn silfraða sem sýnir beitunni
engan áhuga. Þá kemur þolin-
mæðin. Biðin og óþrjótandi
þrjóskan og viti menn – að lokum
gefur hann sig.
Þegar ég kynntist Óskari fékk
ég líka fjölskylduna, systurnar og
foreldra og mág. Ég var heppinn.
Þetta er gott fólk. Ég á eftir að
sakna vinar míns. Óskar Trausti,
nú labbar þú eftir götunum, sæll
og þarft ekki að fara úr fötunum.
Ég kveð þig.
Hjálmar Þröstur
Pétursson.
Ég hef verið svo
lánsöm að fá að
fylgjast með Evu
Dögg alla hennar
ævi og að tengjast henni ættar-
og vinaböndum. Þegar ég var
unglingur og ung kona fékk ég að
njóta þess að starfa fyrir hana og
fjölskyldu hennar. Eva Dögg var
sönn hetja, glaðlynd og þrjósk
prinsessa sem kenndi mér svo
margt eins og foreldrar hennar
sem reynst hafa mér ómetanleg-
ar fyrirmyndir í foreldrahlut-
verkinu sem og í lífinu.
Þegar ég fékk símtalið um að
Eva Dögg væri farin frá okkur
streymdu fram minningar um
góða tíma. Fjöruga sumar-
morgna þegar við spiluðum tón-
list á meðan Eva gerði liðkunar-
æfingar og síðan klæddi ég hana í
vandlega valin prinsessufötin og
við greiddum fallega dökka og
glansandi hárið, oftast var sett
upp falleg hárspöng eða jafnvel
kóróna ef skapið var þannig.
Perl- og púslstundir í eldhúsinu í
Björnskoti og í Skeiðháholti,
göngutúrar, sundferðir og kúr yf-
ir bíómynd.
Hvíl í friði, elsku Eva Dögg,
takk fyrir allt og allt.
Elsku Harpa, Óli, Óli Freyr,
Guðfinna og Elvar, megi góður
guð styrkja ykkur í sorginni.
Minning um hetju lifir.
Sof, ástríka auga,
sof, yndisrödd þýð,
hvíl, hlýjasta hjarta,
hvíl, höndin svo blíð
Það hverfur ei héðan,
sem helgast oss var:
vor brjóst eiga bústað,
– þú býrð alltaf þar.
Hið mjúka milda vor
sín blóm á þig breiði
og blessi þín spor.
(Jóhannes úr Kötlum)
Tinna Jónsdóttir.
Fyrir allmörgum árum hitti ég
Evu Dögg í fyrsta sinn. Það var á
sumardaginn fyrsta í Garðyrkju-
skólanum, ég tók strax eftir ein-
staklega fallegum börnum sem
skólasystir mín átti. Seinna átti
ég eftir kynnast þeim betur og
fjölskyldunni allri er ég fékk
húsaskjól hjá þeim veturlangt.
Mjónan Eva og búrinn Elvar
fengu fljótt sinn stað í hjarta mér.
Hin ákveðna og oft sposka Eva
byrjaði sögurnar sínar iðulega á
Veistu bara hvað, Agnes? Stund-
um komu „Veistu bara hvað“ í
Eva Dögg
Ólafsdóttir
✝ Eva DöggÓlafsdóttir
fæddist 19. sept-
ember 1990. Hún
lést 20. febrúar
2014. Útför Evu
Daggar fór fram 1.
mars 2014.
röðum. Sögur um
pabba hennar, afa
og ömmur, Óla stóra
bróður, frændur og
frænkur, kisurnar
og dýrin í sveitinni.
Þennan vetur komu
fyrstu vísbendingar
um þetta ógnandi
„eitthvað“, sem væri
að! Þarna var ég
grunlaus um barátt-
una framundan og
um allar þær hetjudáðir sem ólík-
indatólið Eva átti eftir að drýgja.
Baráttu sem er ofar mannlegum
skilningi. Litla vinkona mín hún
Eva átti eftir að kenna mér meira
um lífið en ég henni.
Veistu bara hvað Eva? Mig
dreymdi þig í nótt, þú varst úti á
engi. Veistu bara hvað? Þar voru
blóm í öllum regnbogans litum.
Veistu bara hvað? Þú hljópst á
móti sólu. Veistu bara hvað? Fast
á hæla þér hlupu doppóttir hvolp-
ar, þrílitur köttur og tveir heim-
alningar. Veistu bara hvað? Ég á
eftir að sakna þín litla vinkona.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Agnes Brá og fjölskylda.
Elsku Eva Dögg.
Við erum þakklátar fyrir þann
tíma sem við nutum með þér, þær
óteljandi stundir sem við hlust-
uðum saman á Traust og Trygg
fyrir svefninn, hlógum að brönd-
urunum og sögunum þínum, en af
þeim var alltaf nóg að taka.
Við munum aldrei gleyma hlýj-
unni í brosinu þínu og fallegu
brúnu augunum.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley! vér mættum margt,
muna hvort öðru að segja frá.
Vesalings sóley! sérðu mig,
Sofðu nú vært og byrgðu þig;
hægur er dúr á daggarnótt,
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Að vita til þess að nú sértu
frjáls undan þjáningu veikinda
þinna og stödd á miklu fallegri
stað er huggun harmi gegn.
Elsku Harpa, Óli, Óli Freyr,
Elvar og fjölskylda, við sendum
ykkur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Elín Sigríður og
Ingibjörg Sæunn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
fráfall elskulegrar móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
RÓSU HERMANNSDÓTTUR,
sem lést 20. febrúar síðastliðinn.
Sérstakar þakkir færum við yndislegu
starfsfólki á bráðamóttöku, gjörgæslu og
deild 7-A á Landspítalanum í Fossvogi.
Hermann Gunnarsson, Svava Viktoría Clausen,
Alfreð Örn Hermannsson,
Gunnar Axel Hermannsson, Svava Óttarsdóttir,
Gestur Hermannsson, Hjördís Jóhannesdóttir,
Viktoría Hermannsdóttir
og barnabarnabörn.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Minningargreinar