Morgunblaðið - 03.07.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. JÚLÍ 2014
✝ Guðrún Bene-diktsdóttir
fæddist í Vigur í
Ísafjarðardjúpi
24.5. 1925. Hún lést
á Landakoti hinn
22.6. 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Fanney
Gunnlaugsdóttir, f.
6.9. 1903, d. 14.11.
1989, og Benedikt
Helgi Ásgeirsson, f.
3.4. 1893, d. 11.2. 1948. Hún fór
sjö ára til Ragnhildar Jakobs-
dóttur í Ögri og ólst þar upp til
16 ára aldurs. Systkini hennar
voru: Bogi, f. 4.7. 1926, d. 22.1.
1983, Kristrún, f. 26.6. 1927, d.
5.12. 1997, Guðmundur Halldór,
f. 3.9. 1929, d. 24.3. 2009, Ásgeir
Guðjón, f. 2.11. 1931, d. 9.5. 2008,
og Ingibjörg, f. 2.11. 1931. Eig-
inmaður Guðrúnar var Þórður
bert Logi, Rúnar Ásþór og
Bjarni Þór, barnabörnin eru 11.
3) Sjöfn, f. 23.7. 1951, maki Skúli
Bjarnason, börn þeirra eru Guð-
rún, Lilja Brynja, Ómar Þór og
Maríanna, barnabörnin eru 10.
4) Guðmundur, f. 15.12. 1955,
maki Gunnhildur Gunnarsdóttir,
börn þeirra eru Gunnar, Agnes
Ásta og Kári Steinn, börn hans
og Kolbrúnar Friðriksdóttur eru
Aron Birkir, Þórður Bjarki,
Friðrik og Gunnar Gaukur,
barnabörnin eru fjögur.
Guðrún starfaði fyrstu starfs-
ár sín sem vinnukona að Garð-
stöðum í Ögursveit. Ásamt
húsmóðurstörfum vann hún ým-
is störf og síðar í fisk- og rækju-
vinnslu Einars Guðfinnssonar hf.
í Bolungarvík. Guðrún fluttist til
Reykjavíkur árið 1982. Þar
starfaði hún hjá sælgætis-
verksmiðjunni Ópal, síðar Nóa
Síríus til ársins 2004.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 3. júlí
2014, kl. 13. Jarðsett verður í
Hólskirkjugarði í Bolungarvík 5.
júlí 2014 kl. 15.
Bjarni Guðmunds-
son, f. 30.7. 1922 á
Folafæti í Súðavík-
urhreppi, d. 2.9.
1978. Foreldrar
hans voru Guðrún
Sigurðardóttir, f.
16.5. 1901, d. 21.6.
1999, og Guð-
mundur Sal-
ómonsson, f. 3.8.
1894, d. 9.4.1963.
Börn þeirra eru: 1)
Sigurður Borgar, f. 25.11. 1945,
maki Helga S. Jóakimsdóttir,
börn þeirra eru Helga, Halldór
og Hildur, barnabörnin eru átta.
2) Benedikt Helgi, f. 11.9. 1949.
Börn hans og Sveinsínu S. Sig-
urgeirsdóttur eru Haukur og
Sigurbjörg, barnabörnin eru
fimm og barnabarnabörnin eru
tvö. Börn hans og Jóhönnu
Freyju Benediktsdóttur eru Ró-
Í dag verður jarðsungin okkar
elskulega móðir og tengdamóðir,
Guðrún Benediktsdóttir, sem lést á
Landakoti 22. júní síðastliðin eftir
erfið veikindi, södd lífdaga. Ástar-
þakkir fyrir samfylgdina í gegnum
árin, alla hjálpina, öll matar- og
kaffiboðin, þína frábæru elda-
mennsku og kökur svo maður tali
nú ekki um pönnukökurnar sem
voru þær bestu í heimi. Alltaf
varstu tilbúin að aðstoða okkur
með börnin okkar og alltaf svo
ráðagóð. Eftir að pabbi dó, árið
1978, áttum við aðfangadag saman
og var síðasta heimsókn þín til okk-
ar á aðfangadag síðasta árs. Þá
varstu orðin lasin og áttir mjög erf-
itt með að komast upp stigana, þú
lést þig hafa það þó að það tæki þig
10 mínútur á eftir til að ná and-
anum til að tala. Þú máttir ekki
heyra á það minnst að fara til lækn-
is fyrr en eftir áramótin því þú ætl-
aðir að vera heima yfir þessi jól og
áramót, hitta ættingjana og ég tala
nú ekki um hann Gunnar Gauk
sem þú vildir kveðja áður en hann
færi aftur til Grikklands þar sem
hann er í námi. Hinn 2. janúar síð-
astliðinn mátti hringja í lækni og í
kjölfarið varstu lögð inn á hjarta-
deild Landspítala mikið veik, síðar
flutt á Landakot til endurhæfingar,
en náðir ekki að komast aftur heim.
Þú varst yndisleg móðir, tengda-
móðir, amma og langamma. Þú
varst með stórt hjarta og allir sem
þekktu þig elskuðu þig. Við mun-
um sakna þín en við vitum að þú ert
komin til pabba, foreldra þinna og
systkina í Sumarlandinu. Hafðu
þökk fyrir allt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð vaki yfir þér og geymi þig
þar til við sjáumst aftur.
Sjöfn og Skúli.
Elsku mamma er dáin. Eftir
langa og erfiða ævi var líkaminn
orðinn þreyttur og lasburða og
flestir því viðbúnir þegar kallið
kom. Mamma var upptekin alla
sína fullorðinsævi við að hlúa að
börnum sínum, fjölskyldu, vinum
og vinnufélögum. Að öðrum ólöst-
uðum veit ég enga betri mann-
eskju en hana mömmu.
Þegar mamma fæddist uppi í
risi í Vigur voru Fanney amma og
Benedikt afi vinnuhjú í Vigur.
Þegar mamma var sjö ára veiktist
Fanney amma og var mömmu þá
komið fyrir hjá Ragnhildi Jakobs-
dóttur óðalsbónda í Ögri við Ísa-
fjarðardjúp og var hún þar þang-
að til hún var 16 ára. Það var erfitt
fyrir barn að fá ekki að alast upp í
ástríki foreldra með systkinum
sínum, og hafa minningar mömmu
frá þessu tímabili verið henni
þungbærar.
Þegar mamma varð 16 ára og
sjálfráða réði hún sig í vist hjá
miklu sómafólki, þeim Hafliða
Ólafssyni og Líneik Árnadóttur að
Garðstöðum, en Líneik var bróð-
urdóttir Ragnhildar í Ögri. Þar
var vistin góð og mamma var hjá
þeim hjónum þangað til hún flutti
til Bolungarvíkur, tvítug að aldri.
Skólaganga mömmu var hvorki
löng né ströng, hún lærði að lesa
og skrifa heima í Ögri og var tvo
vetrarparta í heimavistarskólan-
um í Reykjanesi.
Í Bolungarvík kynntist mamma
pabba, Þórði Bjarna Guðmunds-
syni. Hann var fæddur að Fola-
fæti 30. júlí 1922 og lést í Bolung-
arvík 2. september 1978. Það er
mér minnisstætt úr barnæsku að
mamma var alltaf til staðar fyrir
okkur systkinin en pabbi var alltaf
á sjó, oft í löngum úthöldum á síld
eða í flutningasiglingum. Ég
kynntist pabba í raun ekki fyrr en
síðustu árin sem hann lifði, en
hann lést aðeins 56 ára að aldri
eftir erfið veikindi. Mamma hafði
því verið ekkja í 36 ár en alltaf
fjárhagslega sjálfstæð og búið ein,
nema fyrstu árin eftir að pabbi dó,
en þá bjó tengdamóðir hennar hjá
henni í nokkur ár áður en mamma
flutti suður.
Á þessum tímamótum þjóta
minningabrot um hugann og sama
hvaða atvik rifjast upp er erfitt að
hugsa sér hvernig hægt væri að
hugsa betur um börnin sín en hún
mamma hugsaði um okkur.
Mamma var vel gefin og með ótrú-
lega gott minni fram til æviloka.
Hún gat sagt frá atvikum sem
gerðust fyrir 80 árum eins og
gerst hefðu í gær.
Ég var yngstur okkar systkin-
anna og sennilega dekraður á all-
an hátt. Systkini mín segja stund-
um að ég hafi fengið allt sem þau
ekki fengu. Ég man ekki til þess
að mig hafi nokkru sinni skort
neitt, alltaf lét hún mig fá það sem
ég bað um, en hún fór afar vel með
fjármuni þrátt fyrir mikið örlæti.
Nú er lífshlaupi elsku mömmu
lokið, hún hefur kennt okkur á
sinn hátt hvernig hægt er að bera
umhyggju fyrir öðrum af hógværð
og æðruleysi án þess að hugsa um
eigin hagsmuni. Það verður und-
arlegt að geta ekki lengur kíkt til
mömmu í kaffi og pönnukökur, en
hún var meistari í pönnuköku-
bakstri og alltaf gestrisin heim að
sækja.
Mömmu verður sárt saknað af
mörgum. Nú er hún komin á nýj-
an og betri stað en minningin lifir
áfram.
Guðmundur Þórðarson
og fjölskylda.
Gunna var heilsteypt og og
traust manneskja sem var elskuð
og dáð af öllum sem kynntust
henni. Glaðvær og fróð og alltaf
svo umhugað um fólkið sitt. Hún
var fyrirmynd mín í svo mörgu
sem ég hefði ekki viljað missa af
og var svo heppin að fá að njóta.
Hún hafði svo góða nærveru að
engin orð fá lýst. Hún var mér
sem móðir allt frá fyrsta degi. Er
ég henni alla tíð þakklát fyrir
hversu vel hún tók mér þegar ég
kom til Bolungarvíkur til að vinna
í fiski árið 1972 þar sem ég kynnt-
ist Gumma, yngsta syni hennar.
Ég flutti fljótt inn á heimili Gunnu
og Dodda eiginmanns hennar og
urðum við afar góðar vinkonur.
Við Gummi giftum okkur árið
1975 og ekki var hægt að hugsa
sér yndislegri tengdaforeldra.
Doddi lést langt um aldur fram ár-
ið 1978 eftir erfið veikindi. Gunna
var orðin ekkja rétt um fimmtugt
og bjó alla tíð ein eftir það. En
duglegri og áræðnari konu er vart
hægt að finna. Hún sinnti öllu sínu
ein og óstudd enda sjáfstæð kona
með eindæmum. Sem dæmi fór
hún allra sinna ferða með strætó
hér á höfuðborgarsvæðinu en ef
um lengri ferðir var að ræða var
það með rútu eða í flugi hvert sem
var í heiminum. Ekki mátti nefna
að fá að sækja hana eða keyra á
áfangastaði. Hún var bara vön að
bjarga sér á eigin spýtur og gerði
það óspart.
Allir voru svo velkomnir í henn-
ar lífi. Hún var sérlega barngóð og
mikill barnavinur, enda hændust
öll börn að henni. Gunna flutti frá
Bolungarvíkinni sinni til Reykja-
víkur 1982. Hún seldi húsið sitt
fallega á Höfðastígnum nokkru
síðar. Gunna flutti fyrst í Engi-
hjallann, þar sem hún bjó í nokkur
ár. Hún fékk vinnu í sælgætis-
verksmiðju þar sem hún vann til
fjölda ára og miklu lengur en al-
mennt gerist. Hún lét aldurinn
ekki aftra sér og vann eins lengi
og hún hafði krafta til enda góður
og vinsæll vinnukraftur, dugleg
og samviskusöm. Það var oft fjör
og hamagangur þegar við og allir
strákarnir okkar fjórir komum í
heimsókn í Spóahólana í litlu nota-
legu íbúðina sem Gunna keypti
sér og bjó lengst af í, þar til hún
flutti í Fróðengi vegna veikinda
sinna. Strákarnir okkar elskuðu
að fara til Gunnu ömmu, hún var
líka svo yndisleg við þá. Bakaði
pönnsur og gerði alls konar góð-
gæti handa þeim. Gleðigjafi sem
mundi alla afmælisdaga afkom-
enda sinna og kom alltaf færandi
hendi alveg fram á hennar síðasta
dag. Á engan mátti halla. Ég var
þar ekki undanskilin.
Hún lagði mikla áherslu á það
við mig að ég væri og mundi alltaf
vera tengdadóttir hennar þrátt
fyrir að við Gummi værum skilin.
Það segir mér svo mikið um hvað
Gunna var heil og traust mann-
eskja sem stóð alltaf með sjálfri
sér sama hvað á dundi í hennar lífi
og okkar sem hana varðaði. Betri
samferðakonu er vart hægt að
hugsa sér.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast og þakka elskulegu
Gunnu tengdamóður minni fyrir
allt og allt á ferðalagi okkar saman
hér á jörð. Ég veit að við eigum
eftir að ferðast saman í öðrum
víddum síðar. Elsku Gunna, drott-
inn geymi sálu þína.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Einlægar samúðarkveðjur til
ykkar, Siggi, Benni, Sjöfn, Gummi
og aðstandendur
Kolbrún Friðriksdóttir.
Nú þegar ég kveð Gunnu
Bensa, fyrrverandi tengdamóður
mína, streyma fram minningar um
þessa yndislegu konu. Ég var ung
stúlka þegar við Benedikt, sonur
hennar, felldum hugi saman.
Gunna tók mér þá strax opnum
örmum og var mér eftir það alla
tíð eins og besta móðir. Þótt sam-
band mitt og sonar hennar yrði
ekki langt bundumst við Gunna ei-
lífum tryggðaböndum og á þá
tryggð bar aldrei skugga.
Börnin okkar Benna, þau
Haukur og Sigurbjörg, nutu þess
að alast upp við ástríki ömmu sinn-
ar í Bolungarvík en það gerði líka
sonur minn, Sigþór. Þótt hann
væri ekki blóðskyldur Gunnu tók
hún hann að sér og varð amma
hans eins og hinna barnanna, fyrir
það get ég aldrei fullþakkað elsku
Gunnu minni – það var okkur öll-
um mikils virði.
Gunna lagði mikið upp úr því að
halda hópnum sínum vel saman og
treysta fjölskylduböndin, það
gerði hún með miklum sóma allt
sitt líf. Það verður því skrítið að
eiga ekki eftir að heyra í henni oft-
ar.
Í síðustu ferð minni til Reykja-
víkur þegar við föðmuðumst og
kvöddum hvor aðra vissum við
báðar að það yrði í síðasta sinn,
þannig varð faðmlagið þéttara og
kveðjan lengri. Ég sé Gunnu mína
fyrir mér ganga glaða á móti
Dodda sínum heim í Víkina.
Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til barnanna
hennar Gunnu og fjölskyldna
þeirra. Megi fallegar minningar
um yndislega ættmóður sefa sár-
asta söknuðinn.
Sveinsína S. Sigurgeirsdóttir,
Ísafirði.
Nú hefur elskuleg amma okkar
fengið hvíldina eftir erfið veikindi.
Amma var stolt og sjálfstæð kona
sem vildi lifa með andlegri og lík-
amlegri reisn. Það var því ekki
auðvelt fyrir hana að vera háð
þjónustu annarra síðustu mánuði.
Við systkinin vorum heppin að
fá að alast upp í miklu samneyti
við ömmu. Hún var fastur punktur
í okkar tilveru og tók mikinn þátt í
viðburðum í okkar daglega lífi.
Alltaf var jafn gott að koma til
hennar, hún bauð upp á heimsins
bestu pönnukökur og hvergi
smökkuðust einfaldir hlutir eins
og ristað brauð og te jafn vel og
hjá henni. Allt sem amma gerði
gerði hún vel. Hún mundi fram á
síðasta dag eftir öllum afmælis-
dögum fjölskyldumeðlima og vina
og ekki eru afkomendur hennar
fáir. Þá var amma í góðu sambandi
við fjölskyldu og vini og lagði á sig
ferðalög út í heim til að heimsækja
börn og barnabörn sem bjuggu er-
lendis og oft á tíðum einsömul
þrátt fyrir að vera ekki talandi á
aðra tungu en íslensku. Við systk-
inin erum þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Lífið verður fátæklegra án
ömmu en við vitum að hennar tími
var kominn, hún var orðin þreytt.
Eftir sitja minningar um yndis-
lega ömmu sem átti alltaf nægan
tíma fyrir alla.
Guðrún, Lilja,
Ómar og Maríanna.
Hver vegur að heiman er veg-
urinn heim, þannig líkur langri og
farsælli ævi elskulegrar föður-
ömmu minnar Guðrúnar Bene-
diktsdóttur. Hún mun fá hinstu
hvílu við hlið Dodda afa í fallegu
Bolungarvíkinni þeirra.
Að kveðja einhvern sem manni
þykir vænt um er alltaf erfitt.
Samband okkar ömmu einkennd-
ist af ást og hlýju, hún sýndi mér
alltaf hvað henni þótti vænt um
mig og mína og ég vona að hún
hafi vitað hvað mér þótti undur-
vænt um hana.
Í minningunni var Gunna
amma best, það var hún sem hélt
tengingunni við föðurfólkið mitt
eftir að leiðir foreldra minna
skildu, það var amma sem hélt ut-
an um sambandið við okkur
Sibbu, systur mína, og passaði að
okkur vanhagaði ekki um neitt.
Við vorum svo heppin að þegar
við vorum að alast upp á Ísafirði
bjó amma í Bolungarvík.
Þegar ég sit hér og rifja upp
minningarnar um ömmu mína
kemur upp í hugann ferðin sem
við Símon heitinn, frændi minn,
fórum á hjólum þá ungir drengir
út í Vík til ömmu. Okkur var að
sjálfsögðu tekið opnum örmum og
amma var ekki lengi að skella í
pönnukökur fyrir okkur. Símon
hefur nú eflaust tekið vel á móti
ömmu og fær kannski pönnukök-
ur eins og henni einni var lagið.
En ömmur gera meira en færa
gjafir og baka pönnukökur, þær
rækta sambönd og þær hlúa að
fólkinu sínu, þær gleðjast með því
og breiða út faðminn og hugga ef
eitthvað bjátar á. Þannig var
Gunna amma mín, hlý og góð. Það
var auðvelt fyrir fólk að laðast að
henni, þannig varð hún, óafvit-
andi, Gunna amma nokkurra
frændsystkina minna í móðurætt.
Þegar ég, á unglingsaldri, eign-
aðist lítinn bróður sammæðra
sem átti ekkert bakland í sinni
föðurfjölskyldu var amma mætt
og hún gat alveg bætt honum Sig-
þóri í hópinn sinn eins og hann
væri hennar eigin.
Amma mín var einstök kona,
hún hafði svo ljúfa nærveru að
maður gat alveg gleymt sér í ná-
vist hennar. Hún hafði gaman af
að segja sögur, spjalla og fá frétt-
ir af fólkinu sínu og þó að aldurinn
færðist yfir fylgdist hún vel með
og gleymdi aldrei afmælisdögum
afkomendanna. Aldrei brást sím-
hringingin frá ömmu og ham-
ingjuóskir á þeim dögum.
Eftir að amma flutti búferlum
frá Bolungarvík til Reykjavíkur
hittumst við sjaldnar en eftir að
við Eyrún fluttum suður til Kefla-
víkur með börnin okkar, Benna
og Ingunni, reyndum við að hitta
ömmu eins oft og færi gafst. Svo
bættist í hópinn yndislega afa-
stelpan mín, Júlíana, og var
dásamlegt að sjá hvað þær náðu
vel saman hún og langa-
langamma.
Það var alveg sama hvernig við
hittum á ömmu, hvort hún var við
góða heilsu eða sárlasin, alltaf tók
hún eins á móti okkur, með út-
breiddan faðminn. Að lokum
langar mig að senda mínar dýpstu
samúðarkveðjur til elsku pabba
míns, systkina hans og fjöl-
skyldna, og ég vil þakka Sjöfn föð-
ursystur minni þá einstöku um-
hyggju sem hún hefur sýnt ömmu
minni alla tíð.
Elsku Gunnu ömmu minni
þakka ég af alhug allt sem hún
var mér og mínu fólki, ég veit að
himnaríki er fallegra eftir komu
hennar þangað. Sofðu rótt, elsku
amma mín. Þinn,
Haukur, Eyrún
og fjölskylda.
Í dag kveð ég Gunnu ömmu
mína með söknuði. Það er skrítið
að hugsa til þess að þú sért farin,
amma.
Ég man oft að þegar ég kom
með fjölskyldunni í borgarferð
var iðulega fyrst stoppað í Spóa-
hólunum, þar var tekið vel á móti
manni með tilheyrandi veitingum.
Ég man svo vel eftir litlu geymsl-
unni þar sem var að finna m.a.
Ópal í öllum regnbogans litum og
fleira góðgæti og fannst manni
ekki leiðinlegt að fá smá sælgæti
með sér úr vinnunni hennar
ömmu. Ég á margar góðar minn-
ingar úr Spóahólunum, ég man að
oft í seinni tíð kom ég til þín og sat
við kringlótta eldhúsborðið og þú
varst að hafa eitthvað til, við
drukkum te og gæddum okkur á
góðgæti og spjölluðum um lífið og
tilveruna. Þú varst nú ekki par
sátt þegar fólk vildi eingöngu fá
vatn þegar það kom í heimsókn,
skildir ekkert í þessu að það vildi
ekki þiggja eitthvað annað. Þú
varst mjög gestrisin og fannst
gaman að fá fólk til þín í heimsókn
enda var iðulega gestagangur hjá
þér.
Ótrúlega sterk og harðdugleg
kona sem þú varst, amma mín,
aldrei heyrði maður þig kvarta yf-
ir einu né neinu, tókst lífinu með
stakri ró. Þú varst skemmtilega
þrjósk, nægjusöm og einstaklega
vel að þér í ættfræði og þekktir af-
komendur allra sem þér voru nán-
ir og fleiri, sem og varstu minnug
á alla afmælisdaga afkomenda
þinna sem og fleiri. Það var alveg
ótrúlegt, slóst aldrei slöku við í
því.
Þegar þú fluttir í Fróðengi
gerðir þú þitt besta í stöðunni, þó
svo að þú værir ekki alveg sátt að
vera flutt úr Breiðholtinu. Þú
varst alltaf svo þakklát þegar ég
kom í heimsókn með Ísak Helga,
hann fór alltaf beint inn í skáp og
náði í dótakassann. Þú hafðir orð á
því hvað þér fannst vænt um að
börnunum fyndist ennþá gaman
að leika með þetta eldgamla dót
eins og þú sagðir. En gamalt dót
er dót með sál sem er varið í,
amma mín.
Ég man þegar þú sagðir mér að
þér fyndist þú hafa unnið of lengi,
hefðir viljað hafa ferðast meira
þegar þú varst hætt að vinna en
værir orðin of gömul. Síðustu
mánuðir hafa verið þér erfiðir, það
er erfitt að vera föst einhvers
staðar. Ég veit að þú ert komin á
góðan stað núna sem þér líður vel
á.
Eigðu fallega drauma amma
mín, ég mun líta upp til þín.
Amma, ég vil þakka þér fyrir sam-
verustundirnar í gegnum árin,
minningarnar munu lifa í hjarta
mínu að eilífu. Hvíl í friði.
Hildur Sigurðardóttir.
Ég ætla að minnast hennar
frænku minnar Guðrúnar Bene-
diktsdóttur, eða Gunnu Bensa
eins og hún var ætíð kölluð, í örfá-
um orðum.
Ég kynntist Gunnu frekar seint
á lífsleiðinni, vissi þó alltaf af
henni, þar sem amma mín, Jóna,
og Fanney, móðir Gunnu, voru
systur. Ég fékk áhuga á ættfræði
eins og svo margur Íslendingur-
inn og hóf að safna saman ætt
minni frá þeim langafa og lang-
ömmu frá Folafæti við Ísafjarð-
ardjúp. Þegar ég var að sigla í
strand með verkefnið var mér
bent á að tala við Gunnu, hún gæti
vitað eitt og annað um ættina.
Það var svo mikil lífsreynsla að
fá að koma í heimsókn í Fróðeng-
ið, sitja yfir kaffibolla og spjalla
um allt og ekkert.
Maður kom ekki að tómum kof-
unum hjá henni Gunnu, hún vissi
nánast allt um sína ætt og mannlíf
á norðanverðum Vestfjörðum.
Um sitt fólk vissi hún hvert smá-
atriði, alla afmælisdaga, ferming-
ar, giftingar og svo hvað það hafði
fyrir stafni. Hún fræddi mig um
mannlíf, atvinnuhætti og aðbúnað
fólks í Bolungarvík á hennar lífs-
leið. Hún var stöðug uppspretta af
sögum og sögnum, komin hátt á
níræðisaldur, skýr í máli og skil-
merkileg, augun lifnuðu við þegar
hún talaði um liðna tíð, fólkið sitt
sem henni þótti svo vænt um. Ég
verð þér að eilífu þakklátur,
Gunna mín Bensa, að hafa fengið
þessar skemmtilegu stundir með
þér.
Allri fjölskyldu og ættingjum
Guðrúnar Benediktsdóttur votta
ég mína dýpstu samúð.
Ómar.
Guðrún
Benediktsdóttir