Morgunblaðið - 10.07.2014, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JÚLÍ 2014
✝ Hlynur Egg-ertsson fæddist
á Akranesi 18. febr-
úar 1956. Hann lést
1. júlí 2014.
Foreldrar hans
voru Unnur Leifs-
dóttir, f. 5. janúar
1931 á Neðra-
Skarði í Leirár-
sveit, Borgarfirði,
og Eggert Sæ-
mundsson, frá
Akranesi, f. 18. júní 1928, d. 26.
janúar 1990. Systir Hlyns er
Hrönn Heiðbjört, f. 7. júní 1951 á
Akranesi. Kona Hlyns er Jó-
hanna Lýðsdóttir, f. 26. júní
1957 á Hólmavík. Þau gengu í
hjónaband 21. febrúar 2009.
Hallfríður Edda Lýðsdóttir, f. 6.
júní 1941. Dætur Hlyns og Jó-
hönnu eru tvær, Viktoría, f. 24.
október 1975 á Akranesi. Sam-
býlismaður hennar er Erlingur
A. Óskarsson, f. 2. október 1979
á Akranesi, og Sylvía, f. 28. júní
1983 á Akranesi. Dóttir Viktoríu
er Eva Mjöll Árnadóttir, f. 30.
júlí 1998 á Akranesi, faðir henn-
ar er Árni Tómasson, f. 5. mars
1967 á Akranesi.
Hlynur var bifvélavirki og
vélvirki og meistari í báðum
greinum. Hann vann hjá Sem-
entsverksmiðjunni og Bifreiða-
verkstæðinu Brautinni. Hlynur
var félagi í Fornbílaklúbbi Ís-
lands og starfaði lengi með
Skagaleikflokknum. Hann bjó
allan sinn aldur á Akranesi og
þau Jóhanna bjuggu frá upphafi
á Skagabraut 21, í húsinu sem
nefnt er Sigtún.
Útför Hlyns fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 10. júlí
2014, kl. 14.
Foreldrar hennar
voru: Lýður Sig-
mundsson, f. 17.
apríl 1911, d. 19.
júní 1994, frá
Skriðnesenni í
Bitrufirði, Stranda-
sýslu, og Vigdís
Matthíasdóttir, f. 5.
nóvember 1930, d.
16. júlí 2008, frá
Hamarsbæli, Sels-
strönd í Stranda-
sýslu. Systkini Jóhönnu eru: Sig-
mundur Lýðsson, f. 14. ágús
1960. Ingþór Lýðsson, f. 23.
mars 1963, d. 15. apríl 2000.
Grétar Lýðsson, f. 11 apríl 1964,
d. 28. apríl 1993. Ingveldur
Sveinsdóttir, f. 29. mars 1953, og
Hlynur litli bróðir minn er all-
ur. Fór allt of snemma finnst
okkur sem eftir sitjum hnípin
með sorg í hjarta. Margar minn-
ingar sækja á hugann. Við vorum
bara tvö systkinin, hann fimm ár-
um yngri en ég. Hann var falleg-
ur, lítill kútur og ég hlakkaði til
að leika við hann en mér fannst
hann stækka hægt. Mamma róaði
mig og tíminn leið.
Það kom mjög snemma í ljós
hvert áhuginn stefndi og hvert
hæfileikarnir beindust. Það voru
bílar og bílaleikir. Ég man eftir
honum og Óla Þór, vini hans, þar
sem þeir voru búnir að gera bíl-
vegi um allan kálgarðinn. Pabbi
hafði smíðað fyrir þá umferðar-
merki og þarna burruðu þeir alla
daga. En það var ekki nóg að
leika með bílana. Hann varð að
taka þá í sundur til að vita hvern-
ig þeir voru að innan. Hann bjó
sér til leikföng úr ýmsu dóti, man
eftir hífukrana sem búinn var til
úr hakkavél og gömlu skammeli
uppi hjá ömmu og afa. Hann átti
líka grænt þríhjól með uppblásn-
um dekkjum og hjólaði ótrúlega
hratt á því, bakkaði og beygði og
kom þar í ljós ökumaðurinn góði
sem hann varð er tímar liðu. Man
líka eftir honum fara upp á stykki
með ömmu í Willys-jeppa sem
hún átti. Hún batt Hlyn í fram-
sætið og var honum stórlega mis-
boðið en hann huggaði sig með
því að hann myndi binda hana í
sætið þegar hann yrði stór!
Afi Leifur var honum mikil
fyrirmynd og fylgdist hann vel
með honum og köllunum sem
voru að vinna í götunni okkar og
sagðist hann ætla að verða „ýt-
umaður, vélamaður og vaskupp-
maður.“ Allt stóðst, nema þetta
með uppvaskið, það hafa aðrir
séð um fyrir hann. Hann var sem
sagt bæði lærður vélvirki og bif-
vélavirki og hann var þúsund-
þjalasmiður sem gerði allt pínu-
lítið betur en vel. Já, ég veit að ég
er montin af honum.
Hlynur vann í Sementsverk-
smiðjunni, eins og pabbi, mestan
sinn starfsaldur en nú síðustu
misserin vann hann hjá Bifreiða-
verkstæðinu Brautinni. Þar vann
hann glaður, sagðist hafa eignast
nýja fölskyldu í þeirri sem rekur
verkstæðið og þeim erum við fjöl-
skyldan afar þakklát.
Áhugamál hans voru fjöl-
breytt. Bílar og þá sérstaklega
fornbílar. Ferðalög bæði innan-
lands og utan. Tónlist, þá aðal-
lega rokk. Ljósmyndun stundaði
hann og svo var hann lengi aðal-
ljósamaður Skagaleikflokksins
og sótti mörg námskeið í þeirri
tækni m.a. í Þjóðleikhúsinu.
Hlynur var glaðlyndur og naut
sín vel í góðum félagsskap, sér-
staklega frændfólks enda ætt-
rækinn mjög. Hann var líka stríð-
inn en var ekkert mikið fyrir að
láta stríða sér.
Hann vann í happdrætti lífsins
þegar hann kynntist konunni
sinni henni Hönnu, Jóhönnu Lýð-
sdóttur. Það var lærdómsríkt og
fallegt að fylgjast með allri henn-
ar ást og alúð við hann í veik-
indum hans. Þau eignuðust ung
stelpurnar sínar tvær, þær Vikt-
oríu og Sylvíu og eitt barnabarn
eiga þau, Evu Mjöll.
Ég flyt þakkir frá fjölskyld-
unni til allra sem önnuðust hann
svo vel í veikindum hans. Ég er
þakklát fyrir Hlyn og mun sakna
hans. Bið „fararstjórann“ að leiða
hann og vernda minningu hans.
Kveðja frá stóru systur.
Hrönn Eggertsdóttir.
Elsku afi minn, þessi mynd er
af frábærum degi þar sem allir
voru glaðir. Ég man eftir því
hvað þú hafðir gaman af þessum
degi. Ég mun sakna þín enda-
laust, það er skrítið að vita að
þegar ég mun fara til ömmu að þá
ertu ekki þar að hlæja og grínast
við alla kallana sem sátu við eld-
húsborðið í kaffitímanum þegar
ég bakaði vöfflur á meðan þú tal-
aðir um bílahluti. Ég gleymi því
aldrei þegar þú varst endalaust
að reyna að kenna mér um bíla og
þessa blessuðu stærðfræði. Ég
sakna þín ofsalega mikið, þú hef-
ur kennt mér svo margt. Þegar
allt var að nálgast á endasprett-
inum á spítalanum þá langaði þig
svo að sjá mig en ég hafði mig
ekki í það að koma inn og þegar
þú varst liggjandi í stofunni þá
knúsaði ég þig og sagði bæ afi en
ekki vissi ég að þetta væri það
síðasta bæ afi sem ég segði við
þig. Ég vildi að ég hefði getað
sagt allt sem hægt er að segja en
ég get ekki annað en vonað að þér
líði betur og sért á betri stað. Ég
elska þig ofsalega mikið. Megi
englarnir vaka yfir þér og passa
þig. Ég hef ekki hugmynd um
hvernig ég á að koma þessu öðru-
vísi frá mér en að ég elska þig, nú
er það allra síðasta „Bæ Afi“,
hvíldu í friði, elsku afi.
Kveðja, eina barnabarnið þitt.
Eva Mjöll Árnadóttir.
Hlynur
Eggertsson
Í nótt dreymdi
mig elsku lang-
bestu ömmu í öllum
heiminum. Það sem
ég hefði gefið fyrir
að þessi stund með henni hefði
verið raunveruleg en fyrst raun-
verulegar stundir með ömmu
eru liðnar er hver draumur
himnasending.
Hjá ömmu og afa á Akureyri
eyddi ég flestum sumrum og
Elín
Sumarliðadóttir
✝ Elín Sumar-liðadóttir
fæddist 25. nóv-
ember 1923. Hún
lést 27. júní 2014.
Útför Elínar fór
fram 8. júlí 2014.
páskum sem barn.
Prjónaði, réði
krossgátur og púsl-
aði, allt með ömmu,
og ekkert var
skemmtilegra en að
fara með henni upp
á leikskólann Stekk
þar sem hún skúr-
aði. Síðustu árin
sem hún prjónaði,
prjónaði ég ekki
lengur með henni
heldur fyrir hana en það mátti
helst enginn vita.
Að hlaupa um gangana á hót-
elinu hjá afa, amma að segja
okkur að biðja afa um miða í bíó-
ið „hans“, hvíta miða með gyllt-
um stöfum sem geymdir voru í
stofuskápnum, að setja popp í
poka með ömmu fyrir sjoppuna í
bíóinu, að fá Lindubuff í bíó-
sjoppunni, amma að segja okkur
að hafa svolítið lægra því að
Loftur á neðri hæðinni væri far-
inn að sofa (það sem hann Loft-
ur gat sofið), að borða silung
með sykri, að fara í berjamó
með ömmu og afa og vaka langt
fram á nótt með ömmu og einu
sinni, bara einu sinni að fara við
öll í bíó með ömmu og afa. Á
föstudaginn langa eftir tveggja
daga fermingarveislu, allir af-
komendurnir á öllum aldri á
myndinni Ghost í boði afa, því
afi „átti“ jú bíó. Kvöld sem eng-
inn gleymir.
Það sem ég sakna þeirra
beggja. Þau áttu bæði erfiða
æsku en marga stóra sigra í
gegnum lífið eins og svo margir
af þeirra kynslóð. Það versta er
að þeirra síðustu ár voru ekki
eins góð og þau hefðu átt að
vera. Elsku besta amma mín
upplifði lífið á elliheimilinu sem
geymslu síðustu árin, þannig
orðaði hún það sjálf fyrir ör-
stuttu. Það fór ekki mikið fyrir
henni og þar sem allt of fátt
starfsfólk er á heimilinu sat hún
löngum stundum ein og horfði út
í loftið með ekkert fyrir stafni.
Afi kvaddi þennan heim eins og
hann gerði fyrir hálfu ári vegna
þess að það eru ekki allir læknar
góðir læknar. Það er svo óend-
anlega sorglegt að svona sé farið
með fólkið sem sigraðist á fá-
tæktinni og einmanaleikanum,
gerði allt úr engu og ólst oft á
tíðum upp hjá vandalausum eða
sá um sig sjálft frá unga aldri.
Höfnunin sem afi og amma upp-
lifðu í æsku og sat í þeim alla tíð
endurtók sig þegar samfélagið
hafnaði þeim og neitaði þeim um
þau lífsgæði sem þau áttu skilið
og rétt á sem eldri borgarar. En
þau voru þó svo heppin að eiga
góða að og enga betri en Mæju
og Balla, sem voru óþreytandi
við að gera þeim lífið bærilegra.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku besta amma mín, lífið
þekki ég ekki án þín og það er
óendanlega erfitt að ímynda sér
það þannig. Þó að síðustu árin
hafir þú ekki alltaf þekkt mig og
ekki alltaf getað tjáð þig eins og
þú vildir komu alltaf stundir inn
á milli þar sem ég vissi að þú
varst enn þá þú. Eftir kistulagn-
ingu afa fyrr á árinu brostirðu til
mín og ég sagði þér að það væri
gott að sjá þig brosa. Þú spurðir
mig þá hvort ég sæi aldrei neinn
brosa. Ég lofa þér, amma mín,
að ég skal brosa í dag, þó að það
bros verði í gegnum öll tárin, því
að konu eins og þig kveður mað-
ur með bros á vör.
Sesselja Guðrún
Sigurðardóttir.
Elsku mamma mín, sú stund
er runnin upp sem ég hef kviðið
mest fyrir og það er að kveðja
þig. Við áttum svo margar og
góðar stundir saman og stundum
fékk ég að heyra það að ég væri
algjör mömmustelpa. Ég gæti
ekki verið sáttari við það. Þú
varst einstök kona sem gerði allt
og gast allt og gafst öllum tíma.
Börnin mín elskuðu að vera hjá
ykkur pabba í Skarðshlíðinni. Þú
hafðir endalausa þolinmæði,
kenndir þeim að spila, ráða
krossgátur, prjóna eða bara
spjallaðir við þau. Þú gafst þér
alltaf tíma til að sinna öllum og
gerðir aldrei upp á milli barna-
barna þinna. Elsku mamma mín,
þú ætlaðist aldrei til þess að fá
neitt frá öðrum en þú gafst enda-
laust frá þér ást og kærleika. En
nú ertu komin til pabba og
systkina þinna og það er örugg-
lega mikið spjallað og hlegið. Ég
á eftir að sakna þess að eiga
ykkur pabba ekki lengur að. Það
verður skrítið að koma norður og
þið verðið ekki þar. Ég mun allt-
af minnast þín með gleði og ást í
hjarta. Elsku mamma mín,
hvíldu í friði.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist
endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þín dóttir
Arna Þöll.
✝ Margrét ErlaBenónýsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. október 1956.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili
sínu 29. júní 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Benóný
Kristjánsson pípu-
lagningameistari, f.
á Fremri-
Hjarðardal í Dýra-
firði 25.5. 1920, d. 12.12. 1992,
og Sigurbjörg Runólfsdóttir
húsmóðir, f. í Reykjavík 4.2.
1921, d. 19.3. 2009.
Bróðir Margrétar Erlu var
Hilmar Benónýsson, f. 12.8.
1950, d. 25.6. 1960.
Börn Margrétar Erlu eru:
1) Benóný Hilmar, f. 25.11.
1976, maki Bengta María Ólafs-
dóttir, f. 23.3. 1980, barnsmóðir
Katrín Ásbjörnsdóttir, dóttir
þeirra er Sunneva Lind, f. 19.8.
2001. 2) Guðlaug Íris, f. 20.10.
1978, maki Jón Ólafur Sigurðs-
son, f. 13.4. 1975,
börn þeirra Sigur-
björn Gabríel, f.
18.9. 2006, og Sonja
Rós, f. 7.9. 2009.
3) Sigurbjörn
Guðni, f. 1.12. 1981,
d. 20.9. 2003,
barnsmóðir Birg-
itta Birgisdóttir,
sonur þeirra er
Grétar Rafn, f. 9.8.
1999.
Margrét ólst upp á heimili
foreldra sinna, Heiðargerði 74
og Hellulandi 16. Hún vann hin
ýmsu störf um ævina, lengst
vann hún skrifstofustörf hjá
Mjólkursamsölunni.
Margrét var ein af stofn-
endum Birtunnar, sem eru sam-
tök aðstandenda þeirra sem
misst hafa unga ástvini snöggt.
Margrét Erla var mjög virk í fé-
lagsmálum um ævina.
Útför Margrétar Erlu fer
fram í Grafarvogskirkju í dag,
10. júlí 2014, kl. 13.
Elsku Magga amma mín. Ég
elska þig endlaust og mun alltaf
hafa þig í hjartanu mínu. Ég
sakna þín svo ótrúlega mikið og
mig langar svo að hafa þig hjá mér
lengur. Við áttum tæplega 13 æð-
isleg ár saman og allar minning-
arnar sem ég á með þér eru eins
frábærar og þú ert. Þetta eru
minningar eins og þegar við fór-
um í keilu, fórum á Harry og
Heimi í leikhúsinu með Grétari
frænda, þegar við vorum á Spáni,
allar ferðirnar okkar í sumarbú-
staðinn, þegar við máluðum egg
um páskana og allar góðu stund-
irnar þar sem ég var í heimsókn
hjá þér og við að spjalla saman.
Þú varst alltaf svo ljúf, kát, góð og
skemmtileg og þú fékkst mig svo
oft til að brosa. Það var svo gaman
að gista hjá þér og þú hugsaðir
svo vel um mig. Morgnarnir hjá
þér voru svo góðir og þú færðir
mér oft ömmumorgunmat í rúmið.
Ég á svo erfitt með að trúa því að
þú sért farin og langar svo að
þetta sé allt draumur, elsku amma
mín. Ég veit samt að Sigubjörn,
Didda amma og Benóný afi taka
vel á móti þér og ég hugga mig við
það að núna á ég allavega bestu
verndarenglana.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað?
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer?
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
(Sigga Dúa.)
Ég mun aldrei gleyma þér og
einn daginn munum við hittast
aftur hjá Guði.
Sunneva Lind
Benónýsdóttir.
Elsku frænka mín. Þú varst
alltaf sú glaðasta í hvert skipti
sem ég hitti þig og get ég ekki
séð þig fyrir mér öðruvísi. Þú
varst svo stór persónuleiki, svo
lífsglöð þrátt fyrir allt og komst
öllum í gott skap sem komu þér
nálægt.
Það er því heldur stórt gat
sem þú skilur eftir í hjarta
margra en ég veit að með tím-
anum mun það fyllast af frábær-
um minningum af tíma okkar
saman.
Það er ólýsanleg tilfinning að
missa þig og það er sárt að hugsa
til þess en ég þekki þig, ég veit
að þú óskar þess helst að við
munum eftir góðu tímunum og
liggjum ekki of mikið á því nei-
kvæða.
Þú hjálpaðir mér í gegnum
mína slæmu tíma og því hef ég
ekki getað þakkað þér nóg, en ég
mun þakka þér núna með því að
brosa upp til þín og fæ mikla
huggun í því að hugsa til þín í
faðmi Sibba á ný. Ég elska þig,
kæra frænka, og sakna þín sárt.
Elsku Benni, Íris og fjölskyld-
ur ykkar, hugur minn er hjá ykk-
ur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Lilja Rut.
Margrét Erla
Benónýsdóttir
Nú er komið að
því að kveðja elskulegu Gunnu
ömmu. Gunna var yndisleg
manneskja, hafði svo góða nær-
veru og heimilið hennar var svo
hlýlegt og notalegt. Hún var
líka svo dugleg og sjálfstæð og
Guðrún
Benediktsdóttir
✝ Guðrún Bene-diktsdóttir
fæddist í Vigur í
Ísafjarðardjúpi
24.5. 1925. Hún lést
á Landakoti hinn
22.6. 2014.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Fella-
og Hólakirkju 3.
júlí 2014.
fór flestallar sínar
leiðir með strætó.
Eitt sinn rétt fyrir
jól fékk ég þó að
skutla henni í búð-
ir til að klára síð-
ustu jólagjafirnar,
enda hugsaði hún
alltaf fyrst og
fremst um aðra.
Eftir þessa
skemmtilegu ferð
okkar sátum við
saman í eldhúsinu hennar og
drukkum te og borðuðum ristað
brauð, en það smakkaðist
hvergi eins vel og hjá Gunnu
ömmu. Og pönnukökurnar
hennar voru þær allra bestu.
Ég á eftir að sakna þess að
geta ekki komið við hjá Gunnu
ömmu á leið minni upp á Skaga
með brauð og álegg í smáspjall.
Það verður einnig skrýtið að
heyra ekki í henni rétt fyrir jól-
in með boð í hangikjötið á jóla-
dag, nú síðast jólin 2013 og ég
er svo glöð að hafa ekki misst
af því. Og rétt fyrir sprengidag
síðustu ár var Friðrik Snær
alltaf vanur að segja „förum við
ekki örugglega í saltkjöt til
langömmu?“ Þú vildir alls ekki
sleppa þessum hefðum heima
hjá þér þó svo að heilsan væri
farin að segja til sín.
Elsku Gunna mín, ástar-
þakkir fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og fjölskyldu
mína. Ég er svo þakklát fyrir
að við vorum hluti af þínu lífi.
Minningar um yndislegu Gunnu
ömmu munu ávallt lifa í hjarta
okkar.
María Þ. Helgadóttir.