Morgunblaðið - 10.09.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 2014
✝ Halldór Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
29. nóvember 1955.
Hann lést í bílslysi
við Höfn í Horna-
firði 28. ágúst 2014.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Guðnason, f. 30.4.
1924, d. 18.01.
1995, og Fjóla Guð-
mundsdóttir, f.
21.7. 1929, d. 8.6. 1998.
Halldór var fjórði í röð sjö
systkina. Þau eru Kristín Kol-
brún, f. 14.10. 1948, maki Sam-
úel J. Guðmundsson, f. 31.1.
1949, þau eiga þrjú börn og átta
barnabörn. Valey, f. 13.9. 1950,
maki Svavar Valdimarsson, f.
19.12. 1950, þau eiga fjóra syni
og níu barnabörn. Guðmundur,
f. 24.3. 1954, maki Ólína María
Steinþórsdóttir, f. 2.5. 1947,
dætur þeirra eru tvær auk þess
sem Ólína á son og Guðmundur
tvo syni frá fyrra hjónabandi.
2. Þórdís Fjóla, f. 23.6. 1984, í
sambúð með Magnúsi Árnasyni,
f. 16.11. 1979, og á hann eina
dóttur,
3. Vignir Már, f. 27.5. 1990.
Þegar Halldór var tveggja
ára flutti fjölskyldan á Selfoss
og síðar að Arnarbæli í Ölfusi.
Þaðan lá leiðin aftur í höfuð-
borgina og 1969 fluttu þau til
Vestmannaeyja. Árið 1977 fór
Halldór á vertíð á Höfn í Horna-
firði, þar sem hann kynntist eft-
irlifandi konu sinni. Árið 1979
flutti Halldór á æskuslóðir Ingu
að Lækjarhúsum í Suðursveit,
þar sem þau tóku við búi for-
eldra hennar, byggðu upp betur
og ráku þar félagsbú ásamt
systkinum hennar og mágkonu
með styrkum stuðningi tengda-
móður hans, Þóru Jónsdóttur.
Halldór var trésmiður og
stundaði töluvert smíðar sam-
hliða búskapnum. Árið 1998 fór
Halldór í byggingarvinnu til
Reykjavíkur og í framhaldi af
því, árið 2000, flutti fjölskylda
hans í Kópavog þar sem hann
stofnaði sitt eigið byggingar-
fyrirtæki.
Útför Halldórs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 10. sept-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Samtals eiga þau
15 barnabörn. Ingi
Vigfús, f. 28.7.
1957, d. 16.12.
2004. Guðni Þor-
berg, f. 15.5. 1960,
lést af slysförum
17.2. 1981. Guðrún
Unnur, f. 15.3.
1964, fyrrverandi
maki Guðjón Þór
Gíslason, f. 3.8.
1962, þau eiga tvær
dætur og þrjú barnabörn.
Halldór eignaðist dótturina
Kristínu Hörpu, f. 26.6. 1976,
móðir hennar er Anna Kolbeins-
dóttir. Sonur Kristínar Hörpu er
Jón Halldór, f. 15.8. 1997.
Kona Halldórs er Inga Lucia
Þorsteinsdóttir, f. 8.11. 1956.
Foreldrar hennar eru Þóra Guð-
leif Jónsdóttir, f. 14.10. 1924, og
Þorsteinn Jónsson, f. 28.7. 1917,
d. 7.6. 1987.
Börn Halldórs og Ingu eru:
1. Guðmundur Steinar, f.
30.4. 1979,
Það er sárara en orð fá lýst að
sitja hér og skrifa minningarorð
til manns sem hefur verið hluti
af lífi manns í þrjátíu og sjö ár.
Þessi sterki orkumikli „strákur“
hlaut að verða hrifinn í burtu á
þennan hátt með einu þungu
höggi. Gummi bróðir hans þurfti
að upplifa þetta hræðilega slys,
hann var við hlið hans þegar
þetta gerðist og hann var hjá
honum þegar hann kvaddi.
Vegna vinnu sinnar var hann
langtímum saman fjarverandi
frá heimili sínu. Seinustu tvö ár-
in vann hann í Suðursveit og
dvaldi þá í húsinu okkar í Lækj-
arhúsum þar sem hann naut sín
vel í samveru við Gumma bróð-
ur, eins og hann sagði oftast, og
í símanum var Gummi merktur
bró bró. Allir sem þekktu þá
bræður vissu hversu miklir
prakkarar þeir voru. Jón bróðir
minn sem var að vinna með þeim
í nokkrar vikur hafði á orði
hversu yndislegan tíma hann
hefði átt með þeim og hversu
samrýndir þeir bræður væru.
Það var gagnkvæmt því Gummi
sagði mér að þeim hefði fundist
eins og þriðji bróðirinn væri
mættur þegar Jón bættist í hóp-
inn. Lengsta samfellda tímann
unnu þeir á Hala og hann talaði
oft um hversu gott væri að vinna
fyrir þau hjónin. Ef upp kom
vandamál var fundin lausn.
Þannig vildi hann hafa hlutina,
markmið hans var að „kúnninn“
væri sáttur og oftast tókst það
vel. Í rúm tvö ár starfaði hann á
Grænlandi og átti þaðan „ljúf-
sárar“ minningar. Hann var vin-
ur vina sinna og þoldi ekki fals
og pretti. Halldór var mikið
náttúrubarn, hafði unun af úti-
veru og veiðiskap og fékk meira
að segja tækifæri til að bregða
sér á hestbak í sveitinni í sumar.
Hann hafði ákaflega gaman af
að fræðast af sér eldra fólki og
gaf því oft góðan tíma. Hann
sagði við mig fyrir stuttu:
„Veistu, Inga, ég held að ég gæti
alveg hugsað mér að vinna á elli-
heimili.“ Marga góða stundina
hefur hann átt með honum
Ragnari vini sínum eins og við
öll. Árið 1979 fluttum við í Lækj-
arhús. Foreldrar mínir litu á
hann eins og eitt af sínum börn-
um, þar bjuggum við í félagsbúi
með systkinum mínum og mág-
konu og ekki skal gleyma stuðn-
ingi og dugnaði móður minnar
sem syrgir hann Halldór sinn í
dag. Ég er þakklát fyrir sum-
arfríið sem hann tók í sumar og
við ferðuðumst saman um landið
og það var gott að finna hversu
glaður og sáttur hann var líka
með þá ferð. Ég er líka þakklát
fyrir hversu vel okkur tókst að
vinna saman úr erfiðum aðstæð-
um og finna lausnir, og þar var
hann ætíð sterkari aðilinn. Fyrir
skömmu hringdi hann heim og
sagði: „Ég reikna með að klára
hér fyrir austan í nóvember, þá
fer ég að koma heim, snúa mér
að öðrum verkefnum og eyða
meiri tíma með fjölskyldunni.“
Hann vildi vinna upp langan að-
skilnað og ég fann hvað hann
meinti hvert orð. Ég ætla að
muna okkar bestu stundir og
varðveita þær og tileinka þér
þetta fallega ljóð.
Vængjalaus fugl
í garðinum mínum
í dag.
Fann hann í lófa mínum
horfði í augu hans
sá þar
vonina til lífsins.
Í einu andartaki
felst eilífðin
og ég gaf honum vængi
vængina mína.
Nú bíð ég þín
þín sem ég elska.
Ég veit þú kemur
með sumarblænum
að vori.
(Sigríður Ósk Óskarsdóttir)
Guð geymi þig, vinur.
Þín
Inga.
Nú var höggvið stórt skarð í
fjölskylduhópinn. Langt um ald-
ur fram var Halldór tekinn frá
okkur fyrirvaralaust. Þar fór
góður drengur sem gerði grín
þar sem því varð við komið og
óspar á sitt fræga glott enda
alltaf stutt í húmorinn.
Karlmenni í útliti og viðmóti,
vel til fara þegar hann leit inn og
skildi eftir sig ferskan ilm í hús-
inu. Hraustmenni og orkumikill
í starfi sem leik, það kvað að
honum þar sem hann lagðist á
árar. Veiðimennskan var honum
í blóð borin og hætt við að hann
þurfi að svara fyrir einstaka
fugl, hreindýr og aðra villibráð
þar efra. Íslendingur og nátt-
úrubarn af ástríðu sem undi hag
sínum á fáum stöðum betur en í
fjallasal Suðursveitar. Vina-
margur og vinafastur, sínu fólki
betri en enginn þegar á bjátaði.
Nú kveðjum við litríkan bróð-
ur, mág, frænda og vin sem gott
var að vera samvistum við.
Sorgina og sársaukann við
fráfall Halldórs munum við
milda með upprifjun góðra
minninga sem hann skilur eftir,
af nógu er að taka.
Við biðjum Ingu Luciu, Guð-
mund Steinar, Þórdís Fjólu,
Vigni Má, Kristínu Hörpu og
Jón Halldór ásamt þeim stóra
hópi ættingja og vina sem syrgir
hann, huggunar í trú og góðum
minningum.
Far þú í friði, því mamma,
pabbi, Guðni og Ingi bræður
þínir munu taka þér opnum
örmum og leiða þig um sali
draumalandsins. Svo og þeir
sem gengnir eru, sem þér þótti
vænt um og þótti vænt um þig.
Í skugga myrkurs skortir rök,
er skýrt kunna okkar leið
ef óvænt leynist víðsjál vök
þótt vegferð sýnist greið.
Þá er sem gæfan gangi á svig,
er gleðin burtu snýr
um örlaganna ógnarstig
sem enginn maður flýr.
Þótt ríki í sálu niðdimm nótt
og næði um stafn og þil,
mun löngum glæða lífsins þrótt
ljós með birtu og yl.
Ljós er kveikir krafta og þor
og kyssir tárin þín.
Já, minning um hans mætu spor
er mynd sem aldrei dvín.
(Ólafur Þórarinsson, Labbi)
Hinsta kveðja systkina og
mága,
Kristín Kolbrún Guðmunds-
dóttir og Samúel J. Guð-
mundsson, Valey Guð-
mundsdóttir og Svavar
Valdimarsson, Guðmundur
Guðmundsson og Ólína
María Steinþórsdóttir, Guð-
rún Unnur Guðmundsdóttir
og Guðjón Þór Gíslason og
fjölskyldur.
Elsku Halldór. Það fer margt
í gegnum huga manns á svona
stundum og erfitt að koma því í
orð hvernig manni líður. En
fyrst og fremst vil ég þakka þér
alla hjálpsemi og góðvild í minn
garð. Og bið Guð um að styrkja
Ingu Luciu, börnin þín og fjöl-
skyldu.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð geymi þig og hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín tengdamóðir,
Þóra Jónsdóttir.
Kæri mágur. Það var sorgar-
dagur þegar við fengum frétt-
irnar af þessu hörmulega slysi. Í
einni svipan breytist gleði í
sorg. Eftir sitjum við dofin og
vitum ekki hvað við eigum að
segja. En þessi sálmur segir
svolítið hvað ég er að hugsa og
langar að segja.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
Elsku Inga mín, Kristín,
Gummi, Fjóla og Vignir, ég vona
að algóður Guð styrki ykkur í
þessari miklu sorg.
Kær kveðja,
þín mágkona,
Kolbrún.
Nú finnst mér heimurinn hafa
breyst með ótímabæru og
snöggu fráfalli Halldórs vinar
míns, Dóra í Læk.
Mín fyrstu kynni af Dóra
voru fyrir um þrjátíu árum og
tókst strax með okkur mikil vin-
átta. Dóri kom hingað á Horna-
fjörð til starfa og kynntist hann
fljótlega henni Ingu, frænku
minni, sem varð hans lífsföru-
nautur.
Hófu þau búskap í félagi með
systkinum hennar í Lækjarhús-
um í Suðursveit. Dóri var smið-
ur góður og stórhuga vinur, hóf
strax að reisa þeim heimili að
Lækjarhúsum þar sem þau hófu
hefðbundinn búskap, en fóru á
tímabili út í loðdýrabúskap líkt
og margur landinn gerði á tíma-
bili. Ég starfaði með Dóra mín-
um að loðdýrahúsabyggingum í
Lækjarhúsum og kynntist ég þá
vel mannkostum hans, hversu
góður og útsjónarsamur smiður
hann var, heiðarleika hans og
mannvininum, Dóra. Alltaf var
stutt í glettnina og má segja að
alls staðar sem Dóri var þar var
gleði. Í búskapartíð Dóra og
Ingu kom ég oft til þeirra, það
var mjög ljúft að aðstoða þau við
vélaviðgerðir ef þess þurfti og
ekki stóð á Dóra mínum að
launa mér greiðann, t.d. með
smíðum. Dóri var mjög svo
greiðvikinn og gæti hann orðið
að liði var hann mættur. Það
varð síðar ákvörðun þeirra fjöl-
skyldna sem bjuggu Fé-
lagsbúinu í Lækjarhúsum að
bregða búi og í kjölfar þeirrar
ákvörðunar fluttust þau Dóri og
Inga ásamt börnum sínum til
Kópavogs, þar sem heimili fjöl-
skyldunnar stendur. Á þessum
tímamótum kom glöggt í ljós
hversu metnaðarfullur Dóri var
og hversu umhugað honum var
um að búa fjölskyldunni fallegt
og gott heimili sem öllum stóð
opið, enda þau Inga og Dóri með
eindæmum gestrisin og gott að
sækja þau heim.
Þegar jörðin að Lækjarhús-
um var seld seldu þau ekki íbúð-
arhús sitt, ákváðu að eiga afdrep
í sveitinni sinni. Dóri dvaldist
mikið í Suðursveitinni sl. miss-
eri, enda eftirsóttur smiður og
mörg verkefni sem hann tók að
sér. Með því að eiga þennan
samastað gat Dóri líka stundað
skotveiðar. Dóri starfaði mikið
að endurbótum á íbúðarhúsi
mínu eftir að ég stofnaði fjöl-
skyldu fyrir rúmum tuttugu ár-
um. Það var yndislegt að sjá
hversu synir mínir hændust að
honum, enda Dóri barngóður
með eindæmum. Dóri hefur allt-
af verið þeim góð fyrirmynd,
enda sagði yngri sonur minn,
Agnar, fyrir rúmu ári er hann
aðstoðaði Dóra: „Ég hef aldrei
séð neinn mann vinna eins hratt
og vel eins og hann Dóra, vá
hvað hann er vandvirkur.“
Já, Dóri minn, við áttum svo
margt óunnið og ógert saman.
Við áttum okkur þann draum að
geta eytt fleiri gæðastundum
saman og eins skrýtið og það er
nú þá var ég staddur á Húsavík í
þeirri andrá sem þú lentir í bíl-
slysinu heima á Hornafirði. En
verið var að hífa bát á vörubif-
reið mína sem var í eigu þinni og
bróður þíns, en til stóð að við
myndum eiga þennan bát sam-
an, gera hann upp og í framhald-
inu, stunda veiðar í frístundum
okkar. Hugur minn var svo
sannarlega við okkar nýju áform
og með þér er þú varst kallaður
frá okkur til nýrra heimkynna.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
þig með trega og þakklæti fyrir
allar góðar stundir sem við höf-
um átt og eytt saman. Elsku
Inga, Kristín, Gummi, Fjóla,
Vignir, systkini og aðrir að-
standendur, missir ykkar er
mikill en minning um góðan
mann verður ekki tekin frá okk-
ur. Ég og fjölskylda mín sendum
ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning hans.
Góður Guð geymi hann um
ókomna tíð. Hvíl í friði.
Ólafur Halldórsson.
Það dregur ský fyrir sólu.
Skyndilega kom harmafregn
þar sem Halldór Guðmundsson
smiður, kenndur við Lækjarhús
í Suðursveit, lét lífið í bílslysi.
Þannig erum við reglulega
minnt á að allt tekur enda. Eng-
an hefði grunað að hann Halldór
í Lækjar yrði hrifinn burtu með
svo snöggum hætti. Eftir lifir
minningin um einstakan ljúf-
lingspilt og hagleiksmann sem
ávallt lagði öðrum lið, einstakur
af dugnaði og kröftum, útsjón-
arsemi og ósérhlífni, en umfram
allt einlægur og sannur vinur
vina sinna, sanngjarn og rétt-
sýnn og fús að rétta hverjum
þeim hjálparhönd, þar sem þörf
krafði.
Hann hafði unnið við smíðar
hjá okkur á Hala nú um tveggja
ára skeið og verkin hans tala
hvert sem litið er. Í síðustu viku
lagði hann síðustu hönd á end-
ursmíði gamla hússins á Breiða-
bólstað, „Gula húsið“ köllum við
það núna. Húsin þrjú sem risin
eru á Hala á aðeins tveimur ár-
um eru minnisvarði um verk
hans, atorkusemi, dugnað og
einstakt úthald. Við hlið hans
var Gummi bróðir með glettn-
isblik í augum, þeir unnu saman
sem einn maður og það var ekki
slegið slöku við, ávallt mættir
hressir og kátir, rætt um verk-
efnin af áhuga og síðan hoppað
upp á þak og haldið áfram við
misjafnar aðstæður. Fyrsta
febrúar héldum við upp á opnun
á nýrri álmu sveitahótelsins á
Hala, þeim degi fylgdi þakkar-
ræða til Halldórs og vinnuflokks
hans fyrir vel unnin störf. Þetta
hefði aldrei gengið svo fljótt og
tekist svo vel nema fyrir hans
tilstilli. Hugur okkar er fullur af
þakklæti og djúpri virðingu fyr-
ir öllu sem hann og menn hans
afrekuðu, en ekki síst þakklæti
fyrir að hafa fengið að vinna
með slíkum öðlingum sem sýndu
einstaka sanngirni og metnað í
öllum sínum verkum.
Að leiðarlokum skortir orð og
mátt að tjá þær tilfinningar er
nú hrærast innra með okkur.
Stormar lífsins gnauða. Haustið
sígur að. Hugurinn dvelur hjá
Ingu og börnum þeirra, Guð-
mundi Steinari, Þórdísi Fjólu og
Vigni Má, hjá Kristínu Hörpu og
Gumma bróður sem var við hlið
hans í bílnum og lenti einnig í
þessu hörmulega slysi. Það þarf
heljarmenni til að standa af sér
síendurtekin bálviðri sem skella
yfir. Megi algóður Guð styðja
ykkur öll og styrkja í lífsins
ólgusjó. Minningin um ljúfling-
inn hann Halldór og hans ein-
lægu vináttu mun fylgja okkur
ævina á enda.
Fjölnir og Þorbjörg, Hala.
Það er erfitt að kveðja góðan
vin sem kallaður er burtu frá
okkur fyrirvaralaust í blóma
lífsins.
Við fjölskyldan kynntumst
Halldóri fyrst fyrir rúmum 20
árum þegar við fórum okkar
fyrstu hreindýraveiðiferð í Suð-
ursveitina á veiðisvæði 9, en þar
var Halldór hreindýraeftirlits-
maður og varð okkar leiðsögu-
maður. Hann tók okkur öllum
opnum örmum, en hér var ekki
um að ræða einn veiðimann
heldur heila fjölskyldu sem
fylgdi með í veiðiferðina. Fyrstu
árin vorum við þó yfirleitt að-
eins fjögur sem fórum þessa ár-
vissu ferð, en eftir því sem árin
liðu stækkaði hópurinn. Það
bættust við tengdabörn og
barnabörn og jafnhliða fjölgaði
hreindýraveiðimönnunum í
hópnum. Halldór sinnti ekki
bara veiðimönnunum, heldur
öllum hinum líka, allir fengu að
fara með og taka þátt. Hann
uppfræddi ungviðið, kenndi því
virðingu fyrir náttúrunni, bráð-
inni og skotvopnunum, sagði
skemmtilegar sögur og öll nut-
um við þess að vera í návist
hans. Hreindýraveiðiferðirnar í
Suðursveitina urðu aðaltilhlökk-
unarefni fjölskyldunnar ár
hvert.
Halldór var smiður, góður og
duglegur fagmaður. Eftir hrun,
þegar atvinnumöguleikar iðnað-
armanna á Íslandi minnkuðu,
fór hann til Grænlands og vann
þar í nokkur ár, en á haustin
kom hann þó í Suðursveitina og
sinnti sínum veiðimönnum og
áhangendum sem biðu hans með
tilhlökkun.
Halldór var góður vinur og
sterkur persónuleiki sem geisl-
aði af lífsgleði og orku með
glettnisglampa í augum. Segja
má að hann hafi verið fyrirmynd
drengjanna í fjölskyldunni,
yngri sem eldri á ýmsan hátt.
Þegar yngri sonur okkar byrjaði
í skóla tók hann þátt í könnun,
þar sem hann meðal annars átti
að svara því hvað hann ætlaði að
verða þegar hann yrði stór, það
stóð ekki á svarinu – „hrein-
dýraeftirlitsmaður“.
Halldór á stóran sess í hjört-
um okkar allra, við eigum ótal
góðar minningar en veiðiferð-
irnar munu aldrei verða þær
sömu, hans er sárt saknað.
Elsku Inga og fjölskylda, megi
Guð styrkja ykkur í sorginni.
Guðrún, Kristján
og fjölskylda.
Að skrifa örfá orð á blað hefur
sjaldan eða aldrei verið svona
erfitt eins og nú.
Augnablik í henni veröld, hve
óskiljanlegt sem það er – lamast
allt. Allt um kring. Hvers vegna
veit enginn. Af hverju þú? Jú,
lífið hefur tilgang. Er það þess
vegna, sem þeir sem eru bestir
fara fyrst úr þessari jarðvist. –
Engin svör.
Að fá að kynnast þér voru viss
forréttindi. Ákveðinn, kátur,
hlýr, hress, kraftmikill og ekk-
ert óviðkomandi að manni
fannst. Þú lifðir hratt. Stundirn-
ar í sólarhringnum alltof fáar.
Hver kannast ekki við það, og ég
held að þær stundir sem þú áttir
með okkur hafi verið vel nýttar
– kannski ofnýttar af sumum
sem þú vannst fyrir af góðum
hug. En þá beið kannski tíminn
með fjölskyldunni. Sá tími átti
að koma seinna. En hvert fór
tíminn? Það er næsta víst að
enginn ræður sínum næturstað.
Guð vaki yfir fjölskyldu þinni
allri.
Áfram árin streyma
álag lífsins skil.
Myndina mun geyma
á meðan ég er til.
Takk fyrir viðkynninguna.
Hólmfríður Traustadóttir.
Halldór
Guðmundsson