Morgunblaðið - 11.09.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. SEPTEMBER 2014
var ekki beint þín trú. Við ætlum
ekki að rekja æviferil þinn, ýmsir
aðrir eru betur til þess fallnir og
við þekktum þig ekki nema síðasta
rúma fjórðunginn af lífi þínu. En
þú varst stór hluti af okkar lífi,
kenndir okkur ýmislegt og minn-
ingarnar eru margar og dýrmæt-
ar. Eitt af því sem einkenndi þig
var virðing þín og væntumþykja
gagnvart þeim sem minna mega
sín. Börn áttu sama tilverurétt og
fullorðnir, skoðanir þeirra og líðan
skiptu þig miklu máli og þessa
fengum við barnabörnin þín að
njóta. Þú gafst okkur tíma, lékst
við okkur og hlustaðir á okkur.
Fræðslan sem við fengum á góð-
um stundum var heilmikil, um
náttúruna, framkomu við dýr og
ekki síst bragfræði. Þú varst
hreinn snillingur að semja vísur
eftir fagurfræðireglum bragfræð-
innar. Valdið sem þú hafðir á ís-
lensku máli og að koma hugsunum
þínum í falleg orð og líkingar í
ljóðunum þínum var einstakt.
Grín og glettni var líka þín sterka
hlið. Oft sástu spaugilegar hliðar á
hlutunum og hafðir gaman af að
segja skemmtilegar sögur af þér
og samferðafólki. Snöggur varstu
líka að spinna góðan þráð ef hann
vantaði og skreyta þá sem til voru.
Þú áttir til að söngla í búðum ef við
barnabörnin vorum með: „Hver
vill kaupa krakka, tvo í hverjum
pakka?“ og jafnvel að syngja þetta
um ókunnug börn sem þú hittir á
förnum vegi. Ýmsum foreldrum
eflaust til mikillar skelfingar og
heldur vandræðalegt fyrir okkur
sem vorum með þér þá stundina
en þetta er ómetanlega fyndin
minning í dag. Heimilið ykkar
ömmu var alltaf gott athvarf frá
erli og hraða hversdagsins. Við
mann var stjanað, einhver veitti
manni óskipta athygli og tíminn
stóð í stað. Eftir því sem við urð-
um eldri var gott að koma til þín,
setjast niður í ró og næði, ræða
daginn og veginn og hlusta á eina
vísu eða tvær. Takk fyrir okkar
stuttu samferð, elsku afi.
Heiðdís og Inga Rós.
Það er svolítið skrítið að hafa
aldrei þekkt afa sinn á meðan
hann var heilbrigður, bara eftir að
hann greindist með Alzheimer-
sjúkdóminn. Ég hef þekkt hann í
15 ár en sögurnar sem ég heyri
fjölskyldu mína segja af honum
lýsa aldrei þeim manni sem ég
þekkti. Samt var hann alltaf kátur
og glaður, vildi bara hafa
skemmtilegt og var alltaf til í að
leika við mig. Þess vegna þótti
mér svo vænt um hann. Hann
söng svo oft fyrir mig lagið
Komdu og skoðaðu í kistuna mína
og það var svo notalegt. Ég man
líka eftir því að heimsækja afa og
ömmu í íbúðina á Brávallagötu hjá
Grund og hann var alltaf til í að
fara með mér út á litla róluvöllinn
sem var þar rétt hjá. Hann hafði
ótrúlega þolinmæði á meðan ég
hoppaði og skoppaði út um allt og
rólaði endalaust. Síðan leiddumst
við heim til hans aftur og þegar
þangað kom passaði hann alltaf
upp á að ég fengi smá nammi, þó
að mamma væri ekki glöð með
það.
Mér þykir líka svo vænt um það
að þó að hann myndi ekki nafnið á
fólki sem heimsótti hann kannað-
ist hann lengst við nafnið mitt,
þótt hann gæti ekki alltaf orðað
það rétt. Hálfum mánuði áður en
hann dó var hann orðinn mjög
veikur en eitt skiptið þegar ég
kom til hans og mamma sagði
honum að Rós litla væri með
henni sagði hann „Já, ég man eftir
henni“ þótt hann gæti varla talað.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið þennan stutta tíma með
honum sem ég fékk, þó það hafi
ekki alltaf reynst auðvelt. Hann
kenndi mér svo ótrúlega mikið
bara með því að vera eins og hann
var, þolinmæði, virðingu og að
horfa á björtu hliðarnar.
Afi „gamli gaur“, eins og þú
kallaðir þig sjálfur, ég þakka þér
fyrir allt og þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mínu. Þín afastelpa,
Rós Gunnarsdóttir.
✝ Guðjón KnúturBjörnsson lýta-
læknir fæddist á
Skálum á Langa-
nesi 1. maí 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 26. ágúst
2014.
Foreldrar hans
voru Sigurveig G.
Sveinsdóttir, mat-
reiðslukona frá
Vestmannaeyjum, f. 10.1. 1887,
d. 21.3. 1972 og Björn Sæ-
mundsson Brimar, farandsali
frá Skálum á Langanesi, f. 7.11.
1888, d. 24.1. 1979. Börn þeirra
voru, auk Knúts sem var yngst-
ur, Kristín Bryndís, f. 10.3.
1924, d. 17.5. 2010, Sveinn, f.
19.2. 1925, d. 28.4. 1997, Sæ-
mundur, f. 31.10. 1926, Elín, f.
24.7. 1928, d. 6.11. 2013. Fyrir
átti Sigurveig Baldur, f. 22.10.
1910, d. 7.2. 2006, með Sigfúsi
Johnsen. Með fyrri eiginmanni
sínum Hans Hermann Wilhelm
Isebarn, átti hún; Clöru Guð-
rúnu, f. 26.2. 1914, d. 29.10.
1987, Ingólf, f. 14.10. 1915, d.
21.5. 2001 og Júlíönu, f. 20.1.
1917, d. 31.3. 2006. Sigurveig og
Björn hófu búskap á Skálum á
Langanesi en þegar þau skildu
flutti Sigurveig með börnin til
Vestmannaeyja. Knútur var tví-
Knútsdóttir sviðslistakona, f.
23.7. 1965. Eiginmaður Eiríkur
Smári Sigurðarson. Börn þeirra
eru; Ísak, f. 2.11. 1990, Benja-
mín Þorlákur, f. 7.12. 1996 og
Hera Magdalena Steinunnar, f.
6.1. 1999. 6) Björn Knútsson við-
skiptafræðingur, f. 30.12. 1971.
Eiginkona Sigrún Þorgilsdóttir.
Börn þeirra eru; Eygló María, f.
29.9. 1995, Róbert, f. 31.8. 2004
og Aldís Anna, f. 2.4. 2007. 1986
hóf Knútur sambúð með Krist-
jönu Ellertsdóttur, skurðhjúkr-
unarfræðingi, f. 31.12. 1948.
Knútur og Kristjana kvæntust
2010. Foreldrar Kristjönu voru
Ellert Kristjánsson og Jóhanna
Kristjánsdóttir. Kristjana á 2
syni frá fyrra hjónabandi; Ellert
Sigurðsson lögfræðing, f. 15.4.
1971 og Þór Snæ Sigurðsson
vefhönnuð, f. 28.11. 1973.
Knútur var stúdent frá MA,
lauk læknaprófi frá HÍ og fékk
sérfræðiréttindi í lýtalækn-
ingum frá Svíþjóð. Hann starf-
aði sem lýtalæknir til ársins
2003, lengst af hjá Landspít-
alanum, en rak jafnframt
læknastofu í Domus Medica og
kenndi við læknadeild HÍ. Knút-
ur var stofnfélagi Félags ís-
lenskra lýtalækna og gerður
heiðursfélagi 2011. Knútur var
þrefaldur Íslandsmeistari eldri
kylfinga og landsliðsmaður um
árabil.
Útförin fór fram í kyrrþey
frá Hafnarfjarðarkirkju 4. sept-
ember 2014.
kvæntur. Hann
kvæntist Önnu
Þóru Þorláks-
dóttur, f. 5.6. 1931,
1953. Foreldrar
hennar voru Þor-
lákur Jónsson og
Sigurveig Óladótt-
ir. Saman eign-
uðust Knútur og
Anna 5 börn en fyr-
ir átti Knútur dótt-
ur með Gunnhildi
Njálsdóttur. Börn Knúts eru; 1)
Sólveig Knútsdóttir sjúkraliði,
f. 11.9. 1948. Giftist Má Jó-
hannssyni, þau skildu. Börn
þeirra eru; Hanna Kristín, f.
14.10. 1971 og Helgi Valur, f.
26.10. 1974, 2) Sigurveig Knúts-
dóttir myndlistarkona, f. 14.8.
1953. Giftist Pétri Erni Björns-
syni, þau skildu. Börn þeirra
eru; Anna Þóra, f. 25.6. 1984,
Eva Margrét, f. 20.4. 1988. 3)
Sæmundur Knútsson hjúkr-
unarfræðingur, f. 1.8. 1954.
Kvæntist Elisabeth Gerritsen,
þau skildu. Börn þeirra eru;
Tómas, f. 5.1. 1997 og Sandra, f.
12.1. 2000. Sæmundur kvæntist
Zhi Ling Li. Þau skildu. 4) Kári
Knútsson lýtalæknir, f. 22.12.
1958. Eiginkona Erla Þ. Ólafs-
dóttir. Börn þeirra eru; Kat-
arína, f. 9.7. 1989 og Knútur
Steinn, f. 3.3. 1991. 5) Steinunn
Elsku pabbi, þá hefur þú kvatt
okkur eftir margra ára baráttu
við ýmsa krankleika með tilheyr-
andi spítalaferðum. Síðustu tvö
til þrjú ár, sér í lagi, reyndust
ykkur Kristjönu erfið. Í gegnum
alla þessa erfiðleika sýndir þú
ávallt mikinn baráttuhug og lífs-
vilja. Svo kom að því að allt þrek-
ið, sem var mikið, dugði ekki til.
Ég er viss um að hvíldin var kær-
komin þegar að ögurstundu kom.
Þér hlotnaðist þó að lifa fullu lífi.
Það verður ekki komist hjá því
að nefna lítillega hvaða persónu-
leika þú hafðir að geyma. Mann-
lega breyskleika hafðir þú eins
og svo mörg okkar. Þú varst ekki
allra og allir voru ekki þínir. Þú
varst stór persónuleiki. Það sem
einkenndi þig var staðfesta og
ákveðni og sumir mundu segja
að þú hafir verið einstrengings-
legur oft á tíðum. Þú vílaðir ekki
fyrir þér að segja þínar skoðanir
þó að sá „sannleikur“ væri
kannski ekki þægilegur á að
hlýða. Allir sem þig þekktu þig
vissu að það var skelin sem var
hrjúf, en innst inni varst þú mikil
tilfinningavera. Það var ekki allt-
af auðvelt að finna tilfinninga-
veruna, en hún kom fram á yf-
irborðið stöku sinnum. Þegar
kom að listum þá kom kannski
tilfinningaveran meira fram og
afrakstur þess má sjá í fjölmörg-
um veggteppum sem liggja eftir
þig, auk málverka sem þú safn-
aðir alla ævi.
Sem lýtalæknir á Landspítal-
anum varstu þekktur fyrir að
vera röskur, öruggur fagmaður
og hafðir umfram allt mikið þor.
Alþekkt var hvað þú varst góður
við minni máttar. Sjálfur náði ég
ekki að vinna með þér af neinu
viti en hef heyrt marga kollega
tala um þig með lotningu. Þú
varst fyrsti lýtalæknir landsins
með fullnaðarsérnám að baki og
þar með einn af frumkvöðlum
landins í lýtalækningum.
Þó að okkar samband hafi
ekki verið mjög náið lengst af,
m.a. vegna veru minnar erlendis
til margra ára, þá verður að segj-
ast að það varð mun nánara síð-
ustu 10-15 árin. Margar góðar
stundir áttum við á golfvellinum
þar sem ástríða þín lá svo lengi
sem ég man. Ferill þinn í golfi er
landsþekktur. Þú varst mikill
keppnismaður og lagðir þig
100% í leikinn. Þegar við hitt-
umst í heimahúsi leið oftast ekki
langur tími þangað til að talið
barst að læknisfræði og sér í lagi
lýtalækningum. Ég held að sú
staðreynd að við vorum kollegar
hafi styrkt okkar samband. Ég
er mjög þakklátur fyrir stundir
okkar saman, sérstaklega síð-
ustu ára, þegar við raunverulega
kynntumst almennilega sem
tveir fullorðnir einstaklingar.
Hvíl í friði pabbi minn, við
fjölskyldan minnumst þín ávallt
með hlýhug.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Kári Knútsson.
Það er margt sem hefur farið í
gegnum huga minn síðan pabbi
kvaddi þennan heim. Hugurinn
er fullur af minningum og mynd-
ir af honum birtast mér stöðugt.
Ég sakna hans óskaplega mikið.
Pabbi reyndist mér ætíð vel
og var mér afskaplega góður.
Mér leið vel í návist hans og ég
leitaði svo oft ráða hjá honum
alla tíð. Hann sagði það sem hon-
um fannst, umbúðalaust og því
tók ég mark á hans ráðum. Við
áttum mjög gott skap saman og
gátum talað um allt milli himins
og jarðar. Mér fannst ég alltaf
vera að læra eitthvað af pabba.
Ég minnist gleðilegra sam-
verustunda okkar pabba úr
æsku minni með söknuði. Við
vorum oft tveir saman. Hann tók
mig með sér á golfvöllinn og ég
var kylfusveinn hjá honum í
mörg ár. Þá spjölluðum við mik-
ið saman. Hann hvatti mig svo
áfram í golfinu og öðru sem ég
hef tekið mér fyrir hendur. Ég
minnist stundanna þegar pabbi
fór með mig að Kleifarvatni að
veiða, bara við tveir. Hann sýndi
mér Krísuvík og allt umhverfið á
þessum kynngimagnaða stað.
Ég man líka eftir kvöldstundun-
um þegar hann kallaði á mig inn
í stofu í Brekkuhvamminum og
mamma útbjó fyrir okkur te og
ristað brauð og við hlustuðum á
Frank Sinatra. Það voru
ógleymanlegar stundir sem ég
met mikils.
Ég kveð nú pabba og veit að í
lokin var hann sáttur við að fara
og ég trúi því að hann sé nú
kominn á góðan stað handan
þessa lífs.
Björn Knútsson.
Með örfáum orðum langar
mig að minnast tengdaföður
míns, Knúts Björnssonar.
Er ég kynntist Kára eigin-
manni mínum, var hjónabandi
Knúts og Önnu Þóru, tengda-
móður minnar, lokið. Knútur var
þá kominn í kynni við eftirlifandi
eiginkonu sína, Kristjönu. Knúti
tengdaföður mínum kynntist ég
því ekki vel þá, þar sem ég og
Kári fluttum fljótlega til útlanda.
Þegar við svo flytjum heim árið
2000 kynnist ég Knúti betur.
Á lífsleiðinni kynnist maður
ýmsu fólki þar sem fyrstu kynni
gefa oft villandi mynd af viðkom-
andi. Þannig upplifði ég Knút, en
hann kom mér fyrir sjónir sem
hrjúfur persónuleiki, en við nán-
ari kynni sá ég hvaða mann hann
hafði að geyma. Fljótlega komst
ég að því að hrjúfleikinn var að-
eins skel og reyndist hann til-
finningaríkur og góður tengda-
faðir. Milli okkar Knúts ríkti
ávallt góðvild og virðing sem
engan skugga bar á.
Knútur var duglegur að kalla
fjölskylduna saman og sló þá
gjarnan upp veislu með dyggri
hjálp Kristjönu. Við vorum æv-
inlega boðin heim til þeirra á
milli jóla og nýárs og hittust þá
allir, bæði litlir og stórir.
Hann reyndist börnum okkar,
Katarínu og Knúti Steini, góður
afi og fylgdist með öllu því sem
þau tóku sér fyrir hendur.
Blessuð sé minning þín.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur siðan mikið á
í minninganna hljómi.
(Kristján Hreinsson)
Þín tengdadóttir,
Erla Ólafsdóttir.
Elsku afi okkar. Það var alltaf
ánægjulegt að koma í heimsókn
til þín og Kristjönu. Þú varst svo
ánægður að sjá okkur í hvert
sinn. Þínar sögur voru alltaf
áhugaverðar. Þú sagðir okkur
sögur frá því í gamla daga, þegar
þú varst ungur, og voru þær
skemmtilega kaldhæðnar eins og
þér einum var lagið. Það var svo
gaman að hlusta á þig tala elsku
afi, því sögurnar voru oft á tíðum
alvarlegar þar til þær tóku
skyndilega einstaklega spaugi-
legan endi.
Þú hafðir áhuga á og studdir
okkur í öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur, bæði Knút í verk-
fræðinni og Katarínu í læknis-
fræðinni og sýndir okkur ávallt
hversu stoltur þú varst af okkur.
Ég, Katarína, átti mörg samtöl
um læknisfræðina við þig og þú
sýndir hversu stoltur þú varst af
mér. Það var mér mikils virði. Þú
hafðir einnig mikinn áhuga á list.
Það þótti mér einstaklega vænt
um, þar sem ég hef einnig áhuga
á list. Ég mun rækta þann áhuga
í framtíðinni og hugsa um leið
hlýtt til þín elsku afi. Ég, Knútur
Steinn, hafði einstaklega gaman
af að hitta þig. Þú varst mjög
ánægður með að við vorum
nafnar enda kynnti ég mig alltaf
sem nafna þinn. Mér hefur alltaf
fundist við vera mjög nánir. Það
var líka alltaf ánægjulegt að
koma til ykkar Kristjönu í spjall
og áttum við aldrei erfitt með að
finna umræðuefni. Mér fannst
líka alltaf gott að heyra hversu
stoltur þú varst af mér.
Við munum ávallt minnast þín
með hlýjum hug. Þú munt alltaf
vera hetja í okkar augum elsku
afi okkar. Þú varst stór persónu-
leiki og munt skilja eftir þig stórt
tómarúm í lífi okkar beggja.
Hvíl í friði elsku afi.
Þín barnabörn,
Katarína og Knútur Steinn.
Hinum ungu er vináttan
sem dýrlegir vordagar,
kraftbirting fegurðarinnar,
dulúð sköpunarinnar
hinum öldnu er hún full-
þroska haustið, fagurt enn.
(Hugh Black)
Knútur mágur minn er látinn
eftir erfið veikindi síðastliðið ár.
Hann reyndist mér og minni fjöl-
skyldu mikill stuðningur á erf-
iðum tímum og eigum við honum
mikið að þakka. Knútur var mjög
áhugaverður og sterkur karakter
með hrjúfa framkomu. Það tók
langan tíma fyrir mann að kom-
ast inn fyrir skelina en þegar
þangað var komið átti maður í
honum tryggan vin. Hann var
alltaf tilbúinn til að hlusta og
rétta hjálparhönd þegar til hans
var leitað. Knútur og Kristjana
systir mín bjuggu saman í nærri
því 30 ár og var ávallt gott að
koma til þeirra og alltaf tóku þau
vel á móti okkur. Ég þakka
Knúti fyrir góða viðkynningu.
Elsku systir, eftir dimma nótt
kemur bjartur dagur. Sólin kem-
ur aftur upp og þá birtir í sálu
þinni og lífið heldur áfram. Guð
blessi þig og verndi um alla
framtíð.
Sigurlína Ellertsdóttir
og fjölskylda.
Knútur Björnsson er látinn,
84 ára gamall. Hann var af einni
mestu golfaraætt landsins og eru
margir íslandsmeistarar af þeirri
ætt. Hann er einnig af þekktri
listamannaætt og var listamaður
sjálfur. Knútur stundaði sína
sérgrein, lýtalækningar, á Land-
spítala og hann var einnig með
stofu í Domus Medica. Hann var
heiðursfélagi lýtalækna á Ís-
landi.
Knútur var mikill golfleikari
og var með lága forgjöf. Hann
var íslandsmeistari bæði í flokki
55 ára og flokki 70 ára. Hann fór
ótal ferðir með LEK til að keppa
fyrir Íslands hönd. Knútur bar
mikla virðingu fyrir golfi. Hann
var alltaf með bindi og snyrtilega
klæddur þegar hann spilaði golf.
Hann var snillingur í stutta
spilinu og fáir slógu honum við í
vipphöggum.
Það er margs að minnast.
Knútur stofnaði golfklúbb lækna
og þar höfðu aðgang aðeins þeir
sem voru cand. med. Einu sinni
kom einn besti golfleikari lands-
ins sem var stud. med. og hann
fékk ekki að taka þátt í mótinu.
Knútur var mjög prúður á golf-
velli og skipti ekki skapi hvort
sem höggin voru góð eða slæm.
Hann var mjög öruggur golfleik-
ari, var með stutta aftursveiflu
og teighögg misfórust sjaldan
hjá honum.
Frægt var í Vestmannaeyjum
þegar Knútur var í harðri keppni
á 16. holu og einn hrópaði,
„Knútur þú verður að passa þig,
ef þú slærð vinstri megin þá
lendirðu í sjónum en ef þú slærð
hægra megin þá lendirðu út af
vellinum.“ Þá svaraði Knútur
með hægð. „Þá slæ ég bara
beint.“
Knútur stundaði sitt golf af
mikilli ástríðu og tók þátt í fjöl-
mörgum mótum á hverju einasta
ári. Hin seinni ár var Knútur
orðinn heilsulítill. Eiginkona
Knúts, Kristjana Erlendsdóttir
hjúkrunarfræðingur, hjúkraði
Knúti vel síðustu árin.
Ég vil fyrir hönd golfklúbbs
lækna þakka honum allt. Hans
eiginkonu og aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Kristinn Jóhannsson.
Eftir harða og langvinna bar-
áttu er fallinn frá föðurbróðir
minn, Knútur Björnsson lýta-
læknir. Hann var einn níu barna
ömmu minnar, Sigurveigar
Sveinsdóttur, og lifir nú faðir
minn, Sæmundur, einn þeirra
systkina.
Ekki er hægt að rekja hér við-
burðaríka sögu ömmu minnar og
barnanna hennar níu. Fimm síð-
ustu börnin, sem hún átti með
afa mínum, Birni Sæmundssyni,
ól hún upp, einstæð móðir í Vest-
mannaeyjum eftir skilnað þeirra
austur á Skálum á Langanesi.
Það þurfti að standa þétt saman
til að komast af á þessum tíma
kreppu og styrjaldar og sam-
heldni þeirra systkina varð mikil
og ráðandi í þeirra samskiptum
alla tíð. Hún setti mark sitt á
þeirra persónuleika. Við systk-
inin kynntumst þeim vel á upp-
vaxtarárunum, líka eldri hálf-
systkinunum fjórum því tengslin
við þau voru einnig sterk.
Á unglingsárum glímdi ég við
sjúkdóm sem ekki var til lækning
við. Knútur var þá við læknis-
störf og framhaldsnám í Svíþjóð
og kom því til leiðar að ég færi
þangað tvívegis til færustu sér-
fræðinga sem völ var á. Slíkt var
ekki sjálfgefið fyrir hálfri öld og
sýnir hversu raungóður Knútur
var þegar á þurfti að halda. Við
kynntumst þá vel og þó stundum
hvessti á milli okkar, ég var bald-
inn unglingur og hann í strang-
ara lagi að mér fannst, varð úr
þessu vinátta sem haldist hefur
síðan.
Fjölskylda mín stendur í mik-
illi þakkarskuld við Knút vegna
umhyggju hans fyrir föður mín-
um. Þegar á þurfti að halda var
Knútur til staðar þrátt fyrir sína
skertu heilsu og að minnsta kosti
tvívegis var um hreina lífgjöf að
ræða.
Með Knúti er fallinn frá sterk-
ur persónuleiki, frumkvöðull og
virtur fagmaður í lýtalækningum
á Íslandi, en ekki hvað síst
drengur góður.
Ég votta Kristjönu og börnum
Knúts mína innilegustu samúð.
Eyjólfur Þór Sæmundsson.
Besti vinur minn og uppeld-
isfaðir er fallinn frá. Fyrstu
kynni mín af Knúti voru 1986
þegar hann og móðir mín hófu
sambúð. Okkur Knúti kom vel
saman strax frá fyrstu kynnum
og vináttan styrktist með tíman-
um og varð hann einn af mínum
bestu vinum. Ég gat alltaf leitað
til hans ef ég þurfti einhver ráð,
og þar eignaðist ég góðan trún-
aðarvin. Knútur var viljasterkur,
ætlaði ekki að gefa eftir, en það
var mjög sárt að horfa upp á
hann verða svona veikan og van-
máttugan og að geta ekkert gert
fyrir hann. Líkaminn var búinn
en hugurinn var sem áður. Nú er
Knútur kominn inn í ljósið til
góðra vina, sem hann saknaði
mikið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan
(Úr Hávamálum)
Þór Snær Sigurðsson.
Knútur Björnsson