Morgunblaðið - 16.10.2014, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. OKTÓBER 2014
hjá þeim og allar gistinæturnar
þar sem ég og systir mín fengum
að kúra hjá ömmu í hjónarúminu
en afi gerði sér að góðu að sofa í
sófanum. Þá eru minnisstæðar all-
ar heimsóknir mínar á Smyrla-
hraunið eftir fimleikaæfingar, þá
borðaði ég með þeim og horfði svo
á fréttirnar með afa. Það var alltaf
góð stund. Við ræddum fréttir líð-
andi stundar og hann spurði frétta
af mér og mínum og alltaf sýndi
hann okkur ótakmarkaðan áhuga.
Afi var hafsjór af fróðleik um allt
milli himins og jarðar. Það var ein-
staklega gaman að heyra hann
segja frá sínum uppvexti og skein
það í gegn um frásögnina hversu
ótrúlega duglegur hann afi minn
var allt frá fyrstu tíð. Hann var
laghentur maður með eindæmum
og leyndist í honum mikill lista-
maður sem fékk að njóta sín betur
og betur þegar árin færðust yfir
hann. Afi smíðaði ógrynni af hús-
gögnum fyrir börnin og barna-
börnin sín. Held ég mikið upp á
fallega hjónarúmið og náttborðin
tvö sem hann smíðaði og gaf okk-
ur Gústa þegar við fluttum í okkar
fyrstu íbúð. Öll trélistaverkin sem
hann gaf svo skemmtileg nöfn og
síðar í seinni tíð öll málverkin.
Minning þín mun lifa. Hafðu þökk
fyrir allt og allt elsku afi minn. Ég
veit að amma tekur á móti þér
með sínum hlýju örmum.
Jenný Ýrr.
Þá hefur síðasta systkinið
hennar mömmu lokið lífsgöngu
sinni og haldið á vit hins óræða,
mamma var elzt þeirra tólf systk-
ina er komust til fullorðinsára, en
Steingrímur, sem kvaddur er í
dag, var yngstur.
Steingrímur frændi minn var
einkar vörpulegur á velli, fríður
sýnum og sópaði að honum hvar
sem hann fór. Hann var hagleiks-
maður mikill og hraustmenni gott,
duglegur með afbrigðum og mik-
ilvirkur, verkin svo víða sýna
merkin mæt. Hann lagði ungur
fyrir sig húsasmíði og varð
snemma meistari í þeirri grein,
fékk fjölmörg vandasöm verkefni,
nefni aðeins álverið í Straumsvík
sem hann ásamt félaga sínum fékk
í verktöku og rómuð verk hans þar
sem annars staðar. Hann var í
raun listamaður í höndum sem
huga, það sanna fjölmörg verk
hans, sem prýða heimili svo víða,
eitt þeirra gaf hann okkur hjónum
og valdi því nafnið: Geimskot í
uppnámi, sannkölluð stofuprýði,
að ekki sé minnst á sumarbústað-
inn þeirra hjóna, listaprýði úti sem
inni. Steingrímur var harðgreind-
ur maður, hreinlyndur og hrein-
skiptinn, stálminnugur og fróður.
Sagnaþættir hans frá bernsku og
æsku ættu skilið að komast á bók,
sem prýdd væri listaverkum hans,
en þetta til er í handriti sem Hörð-
ur frændi okkar Zóphaníasson sá
um, bróðursonur Steingríms.
Þar er hrein og sönn aldarfars-
lýsing, m.a. um harðræði við börn
sem ekki er svo langt síðan við-
gekkst á hans æskuslóðum í
Húnaþingi og eflaust víðar. Það er
holl lesning okkur í dag. Stein-
grímur var maður einkar hlýr og
einlægur, vinur vina sinna, frænd-
rækinn með afbrigðum, ræktar-
semi hans engu lík. Hann var afar
skemmtilegur í viðræðu, fyndinn
og orðvís, lakast hvað heyrnar-
deyfa háði honum mikið á seinni
árum, en hann æðraðist ekki frek-
ar en í öðru sem hrjáði hann, alltaf
hress í máli og spaugsamur.
Hann var mikill gæfumaður í
einkalífi sínu, ungur gekk hann að
eiga yndislega dugnaðarkonu,
hana Margréti hans og barnalán
þeirra mikið og farsælt. Við
Hanna nutum þess að hann sam-
fagnaði með okkur sl. vetur og öll
okkar kynni fyrr og síðar voru svo
góð og gefandi sem fremst mátti
vera.
Ég kveð frænda minn kæran og
við Hanna sendum börnum hans
og öðru þeirra fólki innilegar sam-
úðarkveðjur. Þar fór sannur og
góður drengur á lífsins leið. Bless-
uð sé munabjört minning.
Helgi Seljan.
✝ Jóhannes Guð-mar Michelsen
Vignisson fæddist
á Fáskrúðsfirði 28.
mars 1961. Hann
lést á heimili sínu
á Fáskrúðsfirði 5.
október 2014.
Foreldrar hans
voru Sigurveig
Níelsdóttir, f. 25.7.
1936, d. 26.1. 2006,
húsmóðir og
verkakona, og Vignir Jóhann-
esson Michelsen, f. 27.6. 1935,
d. 6.7. 1997, verka- og versl-
unarmaður á Fáskrúðsfirði. Jó-
hannes var næstelstur af fjór-
um alsystkinum. Hin eru
Kristinn Pálmar, f. 6.8. 1957,
búsettur á Fáskrúðsfirði, Petra
Ásdís, f. 3.4. 1982, búsett í
Hafnarfirði, sambýlismaður
Helgi Þór Lund, synir þeirra
eru Jóhannes Árni og Vignir
Elvar. 2) Vignir, f. 28.11. 1986,
sambýliskona Sara Dís Tuma-
dóttir, barn þeirra drengur,
óskírður. 3) Sigurveig Sædís, f.
14.6. 1989, sambýlismaður Ás-
geir Guðjónsson. 4) Guðmar El-
ís, f. 22.9. 1995
Jóhannes ólst upp á Fá-
skrúðsfirði og bjó þar alla tíð.
Hann gekk í Barna- og ungl-
ingaskólann á Fáskrúðsfirði.
Jóhannes fór snemma að sækja
sjóinn og var meðal annars á
Sólborgu SU og á skuttog-
aranum Hoffelli og síðan á
Ljósafelli þar sem hann var í
25 ár, lengst af sem matsveinn.
Árið 2006 lét hann af sjó-
mennsku og hóf störf í Alcoa
Fjarðaáli þar sem hann starf-
aði meðan kraftar leyfðu.
Útför Jóhannesar verður
gerð frá Fáskrúðsfjarðarkirkju
í dag, 16. október 2014, kl. 14.
Jóhanna, f. 11.7.
1967, búsett á
Eskifirði og Sæ-
rún, f. 30.1. 1969,
búsett í Garðabæ.
Hálfbróðir Jóhann-
esar samfeðra er
Sigurbjörn Bergur,
f. 23.12. 1955, bú-
settur á Fáskrúðs-
firði. Eiginkona
Jóhannesar er Elsa
Guðjónsdóttir, f.
30.6. 1957, foreldrar hennar
voru Guðjón Friðgeirsson, f.
13.6. 1929, d. 13.9. 1986 og Ás-
dís Magnúsdóttir, f. 26.12.
1934, d. 4.9. 2013. Jóhannes og
Elsa stofnuðu heimili á Fá-
skrúðsfirði 1982, þau giftu sig
11.1. 1987. Börn þeirra eru: 1)
Elsku pabbi. Það er kominn
tími til að kveðja, baráttu þinni
við „krabbakerlinguna“ er lok-
ið. Við áttum ótrúlega margar
stundir saman, mánudags-
morgnar í denn að taka til kost-
inn í Ljósafellið, rúntarnir að
horfa eftir fugli eða fiski, sím-
tölin um daginn og veginn,
stundum aðallega veðrið, tjúttin
á böllum í Skrúð, flugeldaæv-
intýrin á gamlárs, útijólaskreyt-
ingarnar, brandararnir og
svona gæti ég haldið endalaust
áfram. Það er svo stórt skarðið
sem aldrei verður fyllt upp í –
jólin, hjónaballið, Franskir dag-
ar svo eitthvað sé nefnt – verð-
ur aldrei eins. En þú skilur eft-
ir svo mikið sem ég hef ákveðið
að taka mér til fyrirmyndar og
má þar helst nefna jákvæðni og
æðruleysi. Alltaf varstu bara
hress þegar maður spurði þig
hvernig þú hefðir það, aldrei
kvartaðir þú, værir í mesta lagi
með einhverja „flumbru“. Meira
að segja tveimur dögum áður
en þú kvaddir okkur sagðir þú
við mig að þú værir bara með
einhverja „helv. flumbru“ í þér,
en samt svo mikið veikur og
tókst svo trommusóló á bumb-
unni þinni við eitthvert senjór-
ítulag sem var í útvarpinu dag-
inn áður en þú kvaddir, allt til
að fá mann til að brosa. Pabbi,
ég sakna þín svo sárt en er
samt ekki búin að átta mig á
því að þú verður ekki til staðar
þegar ég kem austur, ég á ekki
eftir að fá fleiri símtöl frá þér,
við eigum ekki eftir að taka
snúning saman á næsta hjóna-
balli og ekki eftir hlæja saman
að vitleysunni hvort í öðru. En
þetta geymi ég allt og varðveiti
það sem eftir er og deili með
strákunum mínum, sem eiga
eftir að sakna þín svo mikið.
Vignir Elvar sagði svekktur,
þegar við ræddum saman um
að núna væri afi dáinn, „en mig
langar svo að hitta hann,
mamma!“ Hvernig útskýri ég
það fyrir honum að það sé ekki
hægt? Við eigum eftir að ræða
þig reglulega og varðveita
þeirra minningu um góðan afa
sem var þeim svo mikið, afi Jói
á Fáskrúðsfirði.
Elsku pabbi, ég skal lofa þér
að hugsa eins vel og ég mögu-
lega get um hana mömmu sem
hefur nú misst svo rosalega
stóran hluta af sínu lífi. Hún er
sterk hún mamma og ég veit að
þú átt eftir að fylgjast með
henni og passa upp á hana eins
og þú mögulega getur líka.
Hvíldu í friði.
Þín dóttir,
Ásdís.
Elsku tengdapabbi. Nú er
baráttu þinni lokið og vona ég
að þú hafir það sem allra best,
brosandi og hlæjandi eins og þú
varst alltaf vanur að vera. Mín
fyrsta minning um þig var á
mínum fyrstu Frönsku dögum
árið 2003. Fyrr um vorið höfð-
um við Ásdís byrjað saman og
mjög fljótlega var mér tilkynnt
að við yrðum að fara á Franska
daga. Þú og Elsa tókuð vel á
móti okkur eins og alltaf þegar
við lögðum leið okkar til Fá-
skrúðsfjarðar. Þú stóðst við
drekkhlaðið grillið og aldrei
hafði ég séð jafn girnilegan mat
á grilli. Gæsir, lambakjöt og
hreindýrasteikur, nóg til af mat
eins og alltaf hjá þér og Elsu.
Ég á margar minningar um þig
við grillið. Þær voru ófáar úti-
legurnar sem við fórum í sam-
an. Drukkum bjór og spjölluð-
um um daginn og veginn. Í dag
grilla ég ekki læri öðruvísi en
eins og þú kenndir mér. Minn-
isstæðar eru mér líka veiðiferð-
irnar saman. Þú varst mikill
veiðimaður og skipti engu hvort
það var hreindýra-, gæsa- eða
stangveiði. Og flottari rjúpna-
skyttu hef ég ekki vitað um.
Alltaf fannstu fugl í þau skipti
sem þú fórst upp í fjall og
ósjaldan bjargaðir þú jólasteik-
inni fyrir mig og Ásdísi. Ég
skila kveðju frá litlu afastrák-
unum þínum til þín. Þeim Jó-
hannesi Árna nafna þínum og
og Vigni Elvari.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Jói minn. Þín verður
sárt saknað og Guð blessi þig,
kæri vinur.
Helgi Þór Lund.
Dagurinn í dag er erfiður
dagur. Jói bróðir verður jarð-
settur aðeins 53 ára eftir langa
og hetjulega baráttu við
krabbamein. Hann var þvílík
fyrirmynd í sínum veikindum
og tók þessu sem hverju öðru
verkefni og kvartaði aldrei.
Jói var alltaf hress og glaður
og elskaði að tala og var mjög
hreinskilinn. Man alltaf hvað
hann var duglegur að hafa fata-
skipti sem unglingur, kom heim
oft á dag til þess að skipta um
föt og man ég þá helst eftir
hvítu buxunum sem hann notaði
svo mikið. Við vorum mjög náin
og hittust fjölskyldur okkar við
hvert tækifæri sem gafst þar
sem fjarlægðin á milli okkar
var löng. Alltaf var mikil gleði
og yfirleitt horft a.m.k. einu
sinni á Austurdalinn, þá var
mikið hlegið enda uppáhalds-
mynd margra í okkar fjöl-
skyldu.
Jói var mikill veiðimaður og
fór snemma að munda byssur
og þvælast á fjöll eftir mat á
diskinn, alltaf var hann tilbúinn
að gefa öðrum villibráð og ann-
að sem til féll.
Elsku Elsa, þú ert búin að
standa eins og klettur með hon-
um í gegnum öll hans erfiðu
veikindi, megi Guð styrkja þig
og varðveita sem og börnin
ykkar fjögur og fjölskyldur
þeirra.
Elsku bróðir, megi Guð
geyma þig þar til við hittumst
aftur, þá fáum við okkur Mix í
gleri. Þín systir,
Særún.
Æðruleysi og aftur æðruleysi
er það sem kemur upp í hug-
ann. Hvernig er þetta hægt, að
láta alltaf liggja vel á sér,
hvernig sem staðan er, hvernig
sem kvalirnar nístu í orðsins
fyllstu merkingu og hvernig
sem ástandið á honum var. Að
berjast við krabbamein í mörg
ár og þurfa að hætta að vinna
auk alls sem fylgir slíkum veik-
indum, að geta alltaf lagt það til
hliðar þegar maður hitti eða
heyrði í Jóa, góða skapið réð
alltaf ríkjum. Jóhannes eða Jói
eins og hann var alltaf kallaður
var systursonur konu minnar
og ég kynntist honum rétt um
fermingu. Snaggaralegur og
duglegur prakkari sem hegðaði
sér nú ekki alltaf eins og
mamma og pabbi óskuðu. Eins
og tíðkast í sjávarþorpum byrj-
aði hann fljótt að vinna við fisk-
vinnslu og síðan lá leiðin á sjó-
inn. Lengst var hann á
Ljósafellinu, fyrst sem háseti
og síðar sem matsveinn í mörg
ár eða þar til hann fór í land og
byrjaði að vinna í steypuskála
Alcoa-Fjarðaáls þar til veikind-
in urðu til þess að hann varð að
hætta. Það er ekki ofmælt að
Jói kom sér vel á þeim vinnu-
stöðum þar sem hann var, enda
harðduglegur, opinn og
skemmtilegur, spjallaði við alla,
gerði ekki mannamun og hafði
góða nærveru.
Jói var áhugamaður um veiði
og þá bæði stang- og skotveiði.
Jói var mikill fjölskyldumaður
og mikil samheldni var í fjöl-
skyldunni. Sem dæmi um það
er að allir halda með Arsenal í
ensku deildinni. Jói og Elsa
bjuggu sér notalegt heimili þar
sem alltaf var fullt út úr dyrum
af gestum og gangandi, „alltaf
nóg pláss hjá Jóa og Elsu“
sagði maður oft. Enda eru þau
vinmörg. Uppstoppuð dýr
sýndu áhugamál bóndans, Ars-
enal-merkin táknuðu samheldni
fjölskyldunnar og þetta er það
umhverfi sem Jói er í þegar
hann veikist og var undirstaða
æðruleysis hans ásamt sterkri
eiginkonu sem tók við brotsjó-
unum og tryggum og góðum
börnum, svo ég minnist nú ekki
á augasteinana sem hann átti í
barnabörnunum þremur. Þegar
hann var búinn að sjá það
yngsta sem fæddist fyrir rúm-
um mánuði var eins og bar-
áttuþrekið þryti og hann lét
undan manninum með ljáinn,
Jói lést í faðmi Elsu og barna
sinna á heimili sínu.
Elsa mín, Ásdís, Viggi, Sig-
urveig og Guðmar, ég votta
ykkur og fjölskyldum ykkar og
öðrum ástvinum mína dýpstu
samúð en veit að fallegar minn-
ingar um ástkæran eiginmann,
föður, afa, bróður og frænda
munu lýsa upp veginn um
ókomna tíð.
Lokaorðin verða þau sömu
og í minningu mömmu hans og
er ég handviss um að Jói tekur
undir orð Spámannsins:
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur, þótt lát-
inn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
Jói minn, ég veit að þú hittir
fyrir í æðri heimi foreldra og
stóran frændgarð, en saga þín
og minning fer ekki í kistunni
heldur lifir með okkur sem eitt
af björtu ljósunum.
Eiríkur Ólafsson.
Látinn er á Fáskrúðsfirði
æskuvinur minn Jóhannes Guð-
mar Vignisson eftir stranga og
erfiða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Jóhannes tókst á við
þennan vágest af því æðruleysi
og hugrekki sem honum einum
var lagið. Með Jóhannesi er
genginn góður og traustur vin-
ur sem sárt verður saknað.
Þegar ég hugsa til baka um
samverustundir okkar kemur
upp í hugann traustur vinur
sem færði gleði inn í líf sam-
ferðamanna sinna. Aldrei brást
honum hans létta lund enda átti
hann stutt að sækja skemmti-
legt lundarfar frá foreldrum
sínum. Jóhannes, eða Jói Veigu
eins og hann var kallaður alla
tíð, var mikið náttúrubarn.
Hann stundaði allar tegundir
veiða sem voru hans aðaláhuga-
mál, bráðina lagði hann sér til
munns enda vandfundinn meiri
matmaður. Einnig minnist ég
þess hversu vænt honum þótti
um fæðingarbæ okkar Fá-
skrúðsfjörð sem var eini stað-
urinn sem hann gat hugsað sér
að búa á. Jói var mikill fjöl-
skyldumaður og bjó í firðinum
fagra alla sína tíð með eigin-
konu sinni Elsu Guðjónsdóttur
og fjórum börnum þeirra. Það
var eitt mesta happ í lífi hans
að kynnast eftirlifandi eigin-
konu sinni sem stóð þétt við
bakið á honum til síðustu
stundar. Við Guðlaug viljum
þakka fyrir allar skemmtilegu
samverustundirnar, gestrisni
og góðar móttökur í gegnum
árin. Við vottum Elsu, börnum
og fjölskyldu innilega samúð á
þessari erfiðu stund og biðjum
Guð að veita þeim styrk og
stuðning. Minning hans lifir í
hjörtum okkar.
Helgi Þór Gunnarsson,
Guðlaug Halldórsdóttir
og fjölskylda.
Elsku vinur. Það er komið að
leiðarlokum, eftir hetjulega
baráttu við krabbakellu, eins og
hún Elsa þín orðaði það, þín
verður sárt saknað.
Við minnumst skemmtilegra
daga í Loðmundarfirði í fyrra
þegar þið Elsa komuð til okkar
í skálavarðabústaðinn og gistuð
hjá okkur. Þetta var þín fyrsta
ferð í Lommann. Ég og Elsa
fórum í berjamó og á meðan
sátuð þið vinirnir og gædduð
ykkur á kjamma úti í guðs-
grænni náttúrunni, enda góðir
saman.
Það var svo gaman að fylgj-
ast með hvað þið og börnin
ykkar voru samheldin. Ef ykk-
ur datt í hug að fara í útilegu
var öll strollan komin á eftir og
alltaf var Elsa þín tilbúin með
egg, beikon og lummur í morg-
unmat og nutum við góðs af því
líka.
Við höfum fylgst vel með þér
síðustu misserin og alltaf var
húmorinn góður þrátt fyrir mis-
góða daga. Elsa okkar, þú hefur
staðið sem klettur í þessari bar-
áttu. Genginn er góður dreng-
ur.
Elsu og fjölskyldu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði kæri vinur.
Ég vil á fjöllin fara
fremur en vera í byggð,
orku þar enga spara
en ávallt þjóna af dyggð.
Guð hefur margan glaðan dag
látið mig lifa á heiðum
líknandi mínum hag.
(Sigvaldi skáldi)
Kveðja,
Lára og Ólafur.
Jóhannes Guðmar
Michelsen Vignisson
HINSTA KVEÐJA
Elsku frændi, takk fyrir
allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman í gegn-
um tíðina. Það er svo sárt
að sakna en minningarnar
munu lifa.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Rósa Guðmundsdóttir)
Elsa, Ásdís, Vignir, Sig-
urveig, Guðmar og fjöl-
skyldur, megi Guð styrkja
ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Eyðdís, Aron Haukur
og Sandra Dís.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta
sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Kæri frændi, vinur og ná-
granni.
Sigurður
Steinþórsson
✝ Sigurður Stein-þórsson fædd-
ist 21. mars 1954.
Hann lést 24. sept-
ember 2014. Útför
Sigurðar fór fram
1. október 2014.
Takk fyrir að
vera alltaf til stað-
ar fyrir okkur
systkinin. Ljúf-
mennska þín var
einstök. Takk fyrir
að koma alltaf til
hjálpar, hvort sem
við renndum okkur
á fjósið þitt og
meiddum okkur,
duttum af hjólun-
um okkar eða
þurftum á hjálp að halda við bú-
störfin. Við minnumst samveru-
stunda okkar í húslestri með
þér og fjölskyldu þinni á jólum
og áramótum með hlýhug og
þakklæti. Við þökkum þér fyrir
lesturinn.
Gestur, Hafsteinn,
Stefanía, Valgerður,
Bryndís og Ari.