Harmoníkan - 01.03.1995, Blaðsíða 6

Frá v. Magnús Randrup saxofónn, Friðþjófur Sigurðsson trommur og Rútur
Hannesson píanó.
arnefnd í spilið og ræki mig út. Einu
frídagarnir voru aðfanga- og jóladagur,
föstudagurinn langi, laugardagurinn
fyrir Hvítasunnu og einhverjir tveir í
viðbót yfir árið. Hótel Björninn var
frægt hótel á sínum tíma, Bretarnir
sóttu staðinn grimmt á stríðsárunum.
Fyrir kvöldið fengum við 25 krónur
hver, frítt öl og kaffi. Um líkt leyti
kynntist ég líka konunni minni þá 17
ára gamall, við erunr búin að dingla
þetta saman síðan. Oft á laugardags-
kvöldum eftir að hafa spilað á Birn-
inum fór ég og spilaði á einkaböllum
og í brúðkaupum.
Hvað sagði fólk, þú svona ungur að
vinna langt fram á nætur?
Ég hef aldrei látið það hafa áhrif á
mig, sem aðrir segja og spurði því sjálf-
ur engan um það. Eitt man ég sem sýnir
hver mórallinn var gagnvart tónlistar-
mönnum. Mörgum árum seinna var
sagt við konu sem bjó heima hjá okkur.
Þetta er nú meiri helvítis auminginn
nennir ekkert að gera nema spila, konan
benti þá á að ég væri líka að vinna í
málningarvinnu alla daga. Svarið við
því var. Ekki spyr maður að bölvaðri
græðginni.
Tíminn líður, hvernig þróast fer-
illinn?
Þegar ég hætti á Biminum er Gúttó
næst. Hljómsveitarskipan 2 eða 3 sax-
ofónleikarar, píanó, trommur, og ég
gaulaði á nikkuna. Ég keypti trompet
og lærði dálítið hjá Kalla Run. Svo
hætti Gúttó, þá réði ég mig í Alþýðu-
húsið í Hafnarfirði föstudaga, laugar-
daga og sunnudaga í nokkur ár
(kallaðist „rekstrasjón" ásamt Rúti
Hannessyni á píanó, ég á harmoníku og
saxofón sem þá var kominn í spilið, og
Friðþjófur Sigurðsson á trommur. Þetta
var nokkuð vinsæl hljómsveit. Alltaf
troðfullt hús. Spiluð voru dægurlög og
ýmsir standardar. Ekki þýddi að berja
sig fastan við einhvem einn takt. Rútur
sá um alla borðmúsik hann gat spilað
hvað sem var, aldrei hægt að stúta
kallinum í því. I nokkur ár spilaði ég á
Keflavíkurflugvelli nær eingöngu á
saxofón í ýmsum klúbbum 5 sinnum í
viku með mörgum hljómsveitum.
Kananum þótti það einkennilegt að sjá
mig alls staðar og spurðu hvort ég væri
eitthvað einkennilegur.
Þú hefur ekki haft mikinn aukatíma,
hvað með plötuupptökur?
Ég botna eiginlega ekkert í þessu
núna. Maður hugsaði um að brauðfæða
stækkandi fjölskyldu, og velti því ein-
faldlega ekki fyrir sér. Ekki hefði þýtt
eins og heyrist nú til dags að menn taki
sér 2ja til 3ja mánaða frí til að vinna að
upptöku. Þegar ég spilaði inn á plötuna
„Syngjum dátt og dönsum“, með vini
mínum Skafta Ólafssyni var ég að
byggja, grafa fyrir grunninum. Klukkan
10.30 vorum við mættir í upptöku.
Niður í grunninn var ég aftur kominn
klukkan 14.30 þá allt frá gengið. Platan
ber þess kannski merki, en að taka 2-
300 klukkustundir í upptöku eins og ég
hef heyrt, skilur maður ekki. Þetta er
eina upptakan fyrir utan 50 ára afmæli
F.Í.H. 1982, þá sá Jónatan Ólafsson um
að nokkrir spilarar léku inn á plötu eins
og var spilað á árum áður.
Ertu skáld, eða hefur þú samið
eithvað?
Nei ég hef samið eitt lag það er ekki
til áheyrnar, reyndar hef ég spilað það
nokkrum sinnum á böllum t.d. í Gúttó
þá spilaði ég það fyrir Freymóð vin
minn, hann spurði auðvitað hvort ekki
væri búið að semja texta við það.
Svarið við því er nei. Þetta er vals nafn-
laus og ekki til á nótum.
Sveiflan er þér kær er ekki svo?
Jú ég kann að meta jass, sveiflan er
mér kær. Það er gaman að spila með
Skafta Ólafssyni hann er sérstakur
sveiflukall. Þú verður að fyrirgefa mér
að ég segi allt of mikið spilað af þessu
skandinavíska prógrammi á harmonrku-
fundunum, ekki minn stíll. Mér finnst
harmoníkuleikarar hérlendis alveg
búnir að eyðileggja tangóspil, þetta er
bara suð, vantar áherslubreytingar og
tilfinningu. Þetta er mitt álit.
Tónlistarsmekkur þinn?
Islensk tónlist er ágæt. Bragi
Hlíðberg semur góða alþjóðlega tónlist
og skemmtilega, en ekki létta fyrir
hvern sem er að spila. Ég held mikið
uppá franska, ítalska og ameríska har-
moníkuleikara. Rússar eru líka rosa
góðir. Með fullri virðingu finnst mér
flestir íslenskir harmoníkuleikarar ekki
nógu góðir miðað við alla fyrirhöfn
harmoníkufélaganna. Ég er líka á móti
harmoníkuhljómsveitum, sem eru eins
og sé verið að rúlla á undan sér tunnum
fullum af möl. Fyrir utan að horfa á
spilarana lemja fótastokkinn horfast í
augu og þenja belginn með látum. Fullt
er af góðum efnum, þó ég hafi ekkert
lært og kunni ekkert að spila sýnist mér
of margir byrja að negla sig fasta í
skandinaviska polka, ræla eða háklass-
ískt. Þetta er ekki þessi gleðigjafi sem
fólkið vill. Umfram allt er harmoníkan
gleðigjafi, en það vantar oft útgeislun
spilaranna. Það á ekki að spila gleði-
snautt eins og hjartalínurit sem hefur
stoppað. Það er hægt að kippa þessu í
liðinn, bara að fá menn til að skilja það.
Auðvitað er maður þræll síns meistara,
en ef einhver tónlist er í mönnum á að
vera hægt að láta þá átta sig á að fara
sínar eigin leiðir þótt þeir dragi dám af
lærimeistaranum. Ekki apa allt upp sem
aðrir gera. A dansleikjum sýnir þú hve
6