Harmoníkan - 01.03.1995, Blaðsíða 19

| HARMONIKUFÉLAG I
=COH
| VESTFJARÐA |
Pétur Bjarnason:
Strandaferö Harmoníku-
félags Vestfjaröa, 1994
Hópurinn fyrir framan Hótel Djúpuvík.
Þótt félagssvæði Harmoníkufélags
Vestfjarða sé allur Vestfjarðakjálkinn er
því þó ekki að neita að aðalstarf þess
fer fram á norðanverðum Vestfjörðum,
á Isafirði og nágrenni. Félagarnir eru
samt sem áður dreifðir um allan
kjálkann og því hefur stjórnin sýnt á
því nokkurn lit ásamt hörðustu ferða-
görpum félagsins að heimsækja aðra
hluta Vestfjarða. Þá eru konumar með í
för ásamt hljóðfærunum - að sjálf-
sögðu, og mikið spilað, sungið og höfð
uppi gamanmál af ýmsu tagi. Ekki
spiilir það, að í hópinn hafa einnig
komið góðir gestir úr öðrum harm-
oníkufélögum, svo sem varð í haustferð
félagsins í september s.l., þegar farið
var á Strandir.
Lagt var upp á föstudegi, 2. septem-
ber, síðari hluta dags á (í) glæsilegri
rútu (hópferðabifreið) frá Ásgeiri G.
Sigurðssyni, harmoníkuleikara með
meiru, en bílstjóri var Frosti Gunnars-
son. Ekið var sem leið liggur inn í Djúp
með viðkomu í Djúpmannabúð, þar
sem drukkið var kaffi og spilað örlítið á
nikkurnar og síðan áfram yfir Stein-
grímsfjarðarheiði og til Hólmavíkur.
Þar bættust í hópinn sveitarstjómarfólk,
sem var að koma af ráðstefnu á Akur-
eyri. Síðan aftur fyrir Steingríms-
fjarðarbotn, yfir Bjamarfjarðarháls og
að Laugarhóli, sem svo heitir að sumar-
lagi, en á vetuma hefur staðurinn borið
nafn bæjarins, Klúka, og þar verið
rekinn skóli, en er nú aflagður sökum
fámennis. Á Laugarhóli er annars star-
frækt hið ágætasta sumarhótel, sem er
vinsælt af ferðamönnum. Það var lokað
þegar hér var komið sögu, enda sumar á
förum, en Arnlín Óladóttir á Bakka tók
að sér móttökuna og er skemmst frá því
að segja að henni fórst það einstaklega
vel úr hendi.
Á Laugarhóli slógust í hópinn félag-
ar úr fjórum harmoníkufélögum, þ.e.
frá Selfossi, Hveragerði, Reykjavík og
Vesturlandi. í stað þess að leggjast til
hvflu eftir stranga ferð voru hljóðfærin
nú rifin úr kössunum og haldin „jam
session” langt fram eftir kvöldi í einni
skólastofunni, sem jafnframt varð
heimili eins gestanna.
Árla næsta morgun var farið í laug-
ina og snæddur árbítur hjá Arnlíni.
Síðan var lagt á einn sérkennilegasta
(og torfærasta) þjóðveg landsins,
norður Bala, fyrir Kaldbaksvík og
Veiðileysufjörð og norður til
Djúpuvíkur. Á Djúpuvík búa Eva
Sigurbjörnsdóttir og Ásbjörn
Þorgilsson. Þar sem áður var heimili
síldarstúlkna í svokölluðum Kvenna-
bragga er nú vistlegt og aðlaðandi hótel
með prýðilegum borðsal og sérlega
fögru og framandi umhverfi. Ásbjörn
tók að sér leiðsögn um gömlu síld-
arverksmiðjuna, sem stendur enn uppi
að mestu leyti, ásamt ýmsum vélum og
tækjum, þó tímans tönn hafi nokkuð
unnið á þeim. Ásbjörn fór á kostum,
sagði svo ljóslifandi sögur úr fortíðinni,
ásamt því að leika sumar persónurnar,
að mörgum fannst sem þeir væru
komnir hálfa öld aftur í tímann. Því til
viðbótar sagði hann sögur af ýmsum
Strandamönnum, ekki síst Benna í
Eyjum og lék þær með tilþrifum. Ein-
stöku manni þóttu sumar sögurnar
nánast lygilegar, en þá gerði Ási sig
heiðarlegan í framan og sór og sárt við
lagði að allt væri þetta dagsatt!
Eftir skoðunarferðina var snætt hjá
Evu á hótelinu, tekinn smá har-
moníkukonsert með tilbrigðum og
síðan ekið sömu leið til baka. I bflnum
var farið með mikið af sögum og lim-
rum og mikill gleðskapur. Benni kar-
linn úr Eyjum lifnaði þar verulega við
19