Hrund - 01.07.1967, Page 24

SITT LÍTIÐ AF ARÖBUM
OG MATARSIÐUM ÞEIRRA.
Það þótti saga til næsta bæjar á árunum, ef
Islendingur forframaðist í útlandinu, og enn
þykir tíðindum sæta, ef langt er farið.
Ævintýraþráin er sögð okkur Islendingum í
blóð borin, og víst er það, að okkur finnst
jafnan forvitnilegt að lesa um, sjá og heyra það,
sem annars staðar gerist á jarðkringlunni. En
Arabalöndin — sólskinslönd þúsund og einn-
ar nætur — hafa til skamms tíma verið leyndar-
dómurinn stóri í augum flestra okkar. A síð-
ustu árum hafa þó verið skipulagðar hóp-
ferðir þangað, og meðal þátttakenda hefur
verið íslenzk stúlka, Kristín Þór, tvisvar sinn-
um með aðeins árs millibili.
Við höfðum samband við Kristínu skömmu
eftir að hún kom heim úr sögufrægu ferðalagi
sínu, sem þegar er alþekkt úr dagblöðum, og
báðum hana að segja okkur örlítið frá Jórdaníu
og þjóðinni, sem það land byggir. Hún var fús
til þess, og fyrir nokkru fór blaðamaður
HRUNDAR í heimsókn til hennar, snæddi hjá
henni arabiskan málsverð og hlýddi á hana
segja frá.
Arabar eru afar hjartahlýtt, opinskátt og
gestrisið fólk, sem hefur ekki enn lært þann
hátt vestrænna þjóða að bæla niður eðlis-
læga greiðasemi sína. Þeir eru flestir múhamm-
eðstrúar, mjög trúræknir og hafa í heiðri þær
ströngu siðferðisreglur, sem Kóraninn býður
þeim að halda. Glæpir eru þar sjaldgæfir enda
eru refsingar harðar. Enn eru dæmi þess, að
önnur höndin sé höggvin af þjófum, og
Arabinn segir: Það er betra að einn missi
höndina en að margir steli.
Giftar konur fara yfirleitt ekki á veitinga-
hús að kvöldi til, og ógiftar konur alls ekki.
Karlmennirnir lifa hins vegar í munaði, og
þeirra yndi og eftirlæti er að sitja nokkrir sam-
an og ræða lífsins vandamál. Biðja þeir þá oft
um Arrak, sem er þjóðardrykkur Araba, áfengt
vín með anísbragði, og fá með því milli 30 og
40' rétti, alls kyns salöt, sósur og ídýfur, sem
þeir bleyta brauð í. Yfir þessu sitja þeir stund-
um saman.
Kristínu var boðið á arabiskt heimili og var
tekið á móti henni með miklum höfðingsbrag.
Skiptust þær Kristín og húsfreyja á orðum
með aðstoð túlks, og sagðist Kristín ekki hafa
áður kynnzt jafn einlægri vinsemd og þessi ó-
kunnuga kona sýndi henni. I stofunni voru
fáeinir tréstólar, einfaldir að allri gerð, og ein
dýna, sem Kristín sat á meðan snætt var. Það
gilda ákveðnar reglur um, hvernig sitja ber
á dýnum þessum; það má ekki teygja fæturna
beint fram, en á að draga þá að sér siðsamlega
— og helzt að sitja á þeim.
Gesturinn er friðhelgur í augum Araba.
Bedúínar, hirðingjaþjóðflokkur, sem býr i
tjöldum á eyðimörkum Jórdaníu, eru svo gest-
risnir, að ekki má skerða hár á höfði svarins
óvinar á meðan hann gistir tjaldið. Allt það
bezta á bænum skal borið fyrir hann og ekki
má einu sinni móðga hann með tvíræðu orða-
lagi, hversu hatrömm sem óvináttan er.
Sem dæmi um fórnfýsi Araba má segja litla
sögu urn jórdanskan leigubílstjóra, sem tók
upp á arma sína enskt ferðafólk, heimilislaust
og villt í byrjun striðsins. Hann lét það búa
heima hjá sér og stofnaði með því lífi sínu og
fjölskyldu sinnar í háska, þar eð þau gátu ekki
flúið meðan gestirnir stóðu við. Allt fór vel að
lokum, en hver vissi það fyrirfram? Þetta
telur Kristín gefa sanna mynd af Jórdaníubúa
— „Þeir stela úr manni hjartanu.“
Kristín kynntist matarsiðum Araba og fékk
hjá þeim nokkrar mataruppskriftir, sem hún
ætlar að leyfa lesendum HRUNDAR að njóta
góðs af. Margar húsmæður hafa gaman af að
gera tilraunir með nýstárlega rétti, og vænt-
um við þess, að þessar uppskriftir komi þeim
að góðu gagni.
Arabar borða mcð fingrunum — að minnsta kosti kjúkling — og hafa þess vegna mundlaugar með hrcinu vatni við hliðina á diskunum. 1 vatnið
dýfa þeir fitugum fingurgómunum og þurrka þá síðan á munnþurrkunni. Á myndinni sést rétturinn „Musakcn.“