Fréttablaðið - 29.06.2013, Blaðsíða 20

29. júní 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 20
Þórdís tekur á móti mér í æfingagallanum enda nýkomin heim úr vinnunni í Hreyfingu þar sem hún hjálpar fólki að ná tökum á lífi sínu. En
hvað er það sem hún leggur áherslu
á í þjálfuninni? „Ég er ekki búin að
finna íslenska orðið yfir það sem
ég geri, en á ensku er það vitality
trainer sem er einhvers konar orku-
þjálfari,“ útskýrir Þórdís. „Þegar
fólk kemur til mín er allt tekið fyrir,
bæði hugur, líkami og umhverfi og
það fólk sem í því er. Það er svo mis-
jafnt hvar ójafnvægið liggur, við
erum svo marghliða og það þarf að
taka á öllu til að verða besta útgáfan
af sjálfum sér. Hvernig þú hugsar
heima hjá þér getur haft áhrif á
vinnuna þína, svo dæmi sé tekið.
Og þegar ég byrja að þjálfa fólk gef
ég smáatriðunum gaum því orsökin
fyrir vanlíðan er yfirleitt hálffalin
fyrir okkur. Ég reyni því að finna
orsökina til að geta upprætt afleið-
inguna hvort sem hún birtist í því
að vera of þungur, of léttur, þung-
lyndur, kvíðinn eða eitthvað annað.“
Þórdís hefur forn kínversk fræði
að leiðarljósi í þjálfuninni, fór til
Bandaríkjanna að læra Qi gong-
meðferð og er komin með próf í
henni. „Svo er ég líka að læra kín-
versku hjá einkakennara til að ég
geti skilið enn þá betur það sem ég
hef áhuga á sem er jafnvægi. Enda
tel ég að Kínverjar séu með góða
reynslu í þeim efnum. Það takast á
tveir andstæðir pólar á hverju ein-
asta andartaki og við verðum að ná
jafnvægi þar á milli.“
Vitlaus, feit og heimsk
Hver var orsökin fyrir því að þú
fórst að leggja svona mikla áherslu
á að byggja sjálfa þig upp? „Ég var
að vinna sem hefðbundinn einka-
þjálfari og meðal þeirra sem voru
hjá mér í þjálfun var Vigdís Finn-
bogadóttir. Hún fór að segja mér
frá Qi gong og það varð úr að ég
fór í tíma hjá Gunnari Eyjólfssyni
í Aflinum og heillaðist af þessum
fræðum. Á þeim tíma var ég dálítið
leitandi og að velta fyrir mér hvað
ég vildi læra. Ég skráði mig í námið
sem ég talaði um áðan og í leiðinni
kláraði ég stúdentsprófið sem ég
var búin að berja mig niður fyrir í
15 ár að hafa ekki klárað. Það skipti
mig mjög miklu máli að sanna það
að ég gæti víst lært.“
Stóðstu í þeirri meiningu að þú
gætir það ekki? „Já, mér var sagt
það alveg frá sjö ára aldri að ég
væri vitlaus, feit og ljót og gæti
ekki lært. Það var umsjónarkenn-
arinn minn í Austurbæjarskólanum
sem hamraði á því og krakkarnir í
bekknum gripu það auðvitað á lofti
og héldu áfram að leggja mig í ein-
elti. Það var erfitt að vera lítil.
Reyndar hefur mér fundist erfitt að
vera til alveg síðan þá. Hins vegar
er ég núna á þeirri skoðun að svona
reynsla sé verkefni sem maður á að
leysa og ef maður tekst ekki á við
þau koma þau aftur og aftur með
auknum krafti þangað til maður
horfist í augu við þau. Svo lenti ég
í því að vera nauðgað, þróaði með
mér átröskun, bæði anorexíu og
búlimíu, var beitt kynferðislegu
áreiti, eins og flestar konur, og á
endanum óx þetta mér yfir höfuð
af því ég var sífellt á flótta undan
þessu í stað þess að takast á við
það.“
Langaði að deyja á hverjum degi
Þórdís var mjög ung þegar hún varð
ástfangin af manni og fylgdi honum
til Japans þar sem hún bjó í tvö ár
og sjö mánuði. Það samband var
ofbeldisfullt en hún segir þó Japans-
förina hafa verið byrjunina á bata-
ferlinu. „Já, ég elti ástina til Japans,
en svo reyndist hún bara ekki nógu
góð svo ég kom heim aftur. Þetta
var mjög stormasamt samband og
mikið ofbeldi sem endaði með því
að ég þurfti að flýja heim. Ég þekkti
auðvitað engan í Japan og var týnd,
en ég sé ekkert eftir því að hafa
farið. Það var gaman að kynnast
svona ólíkri menningu og í fyrsta
skipti á ævinni fékk ég áhuga á því
að hugsa eitthvað um sjálfa mig. Fór
að æfa, létta mig og taka á líkam-
lega forminu. Ég var einu sinni 98
kíló. Þarna tókst mér að grennast og
styrkja mig líkamlega og hef haldið
því áfram síðan.“
Eftir að Þórdís kom heim frá
Japan leið henni mjög illa og það
var á þeim tíma sem hún fór að þróa
með sér anorexíu. „Ég gerði mér
enga grein fyrir því hvað reynslan
í þessu sambandi hafði verið erfið.
Þegar maður er ungur þá getur
maður allt og skilur kannski ekki
hvað maður er búinn að leggja á
sig. En ofbeldið var auðvitað bara
eitt af svo mörgu öðru sem var búið
að ganga á í lífi mínu og leiddi mig
á endanum inn í átröskun, kvíða,
þunglyndi og dauðahugsanir. Mér
leið alveg hræðilega og hugsaði um
að deyja á hverjum einasta degi í
tvö ár.“
Kann ekki á ástina
Nokkrum árum eftir heimkomuna
kynntist Þórdís Ólafi William Hand
og saman eignuðust þau dótturina
Vigdísi Grace. Sambandið entist
ekki og hún segist hafa vorkennt
sjálfri sér óskaplega að vera ein-
stæð móðir. „Okkar líf saman gekk
ekki upp, en við bjuggum þessa
stelpu til og hún er algjört ljós. Ég
held við sjáum hvorugt eftir því.
Mér fannst hins vegar mjög erfitt
að vera mamma fyrstu þrjú árin.
Fannst svo óréttlátt að ég væri ein
og fór í píslarvottarhlutverk gagn-
vart sjálfri mér. Þannig gerði ég
auðvitað allt miklu erfiðara en það
hefði getað orðið. Í dag elska ég
hins vegar móðurhlutverkið, það
er svo endalaust gefandi.“
Þú hefur ekki verið neitt sér-
lega heppin í ástamálunum? „Nei,
það er ekki hægt að segja það. Ég
kann ekki alveg á ástina. Mér finnst
karlmenn skrítnir og ég skil þá
ekki alveg. Ég er dálítið intensíf og
elska mikið þegar ég elska þannig
að þeim finnst ég full dramatísk, en
ég held það sé bara vegna þess að ég
er svo ástríðufull. Ég hendi mér út í
hlutina og geri þá hundrað prósent
þegar ég hef áhuga á einhverju og
ætla mér ekki að hætta að vera sú
sem ég er.“
Fór loks að hlusta
Sá eiginleiki kom að góðu haldi
þegar Þórdís fór að vinna í sjálfri
sér, en hún segir þó eitt atriði
hafa skipt sköpum. „Það breyttist
ekkert fyrr en ég fór að hlusta og
fókusa og taka eftir því sem var
beint fyrir framan mig. Eftir að
ég lærði það og fór að einbeita mér
að þeim verkefnum sem eru í lífi
mínu á hverju mómenti fór loksins
að rofa til. Það er aðalástæðan
fyrir því að mér líður vel í dag og
finn ekki fyrir neinni þjáningu.
Ég tekst á við fortíðina með því að
leysa þau verkefni sem lífið réttir
mér jafnóðum, því við fáum þau
endalaust. Síðan vandi ég mig af
sjálfsvorkunninni, það var eigin-
lega erfiðast. Að þurfa að hætta
að láta mömmu vorkenna mér, það
var svakalegt,“ segir hún hlæjandi.
„Núna er ég að æfa mig í að segja
mína skoðun. Það tekur á, ég hef
alltaf jánkað öllu sem ögrar mér.
Ég þurfti alveg að ríghalda mér í
borðið til að það liði ekki yfir mig
þegar ég sagði í fyrsta sinn mína
skoðun.“
Er þetta svona einfalt, þarf
fólk ekki að búa sér til eitthvert
prógramm til að vinna í vanda-
málum sínum? „Prógrammið sem
ég er með eru öll andartökin sem
mæta mér í lífinu. Ég upplifi lífið
eins og stöðugt vatnsrennsli. Ég fæ
öll þessi verkefni upp í hendurnar
og get æft þetta. Ég lít á þetta sem
muninn á milli hárrar orkutíðni og
lágrar orkutíðni. Ef maður vill vera
á lágri orkutíðni ræktar maður með
sér ákveðna eiginleika eins og til
dæmis að vera alltaf neikvæður og
vorkenna sjálfum sér fyrir hvað
allt er erfitt. En mér tókst þetta
ekkert á einum degi og þetta var
oft ógeðslega erfitt. Það er erfitt að
komast út úr þeim vítahring að upp-
lifa sig sem fórnarlamb aðstæðna
og umhverfis, en það er hægt og
eftir því sem maður horfist í augu
við fleiri verkefni og tekur á þeim
verður maður sterkari og sterkari.
Frasinn um að góðir hlutir gerist
hægt er algjör mýta og ég skil ekki
hverjum datt þessi setning í hug.“
Þú ert líka dugleg að ögra sjálfri
þér er það ekki? „Mér finnst mjög
spennandi að reyna við eitthvað
nýtt. Ég er til dæmis mikið í sjó-
sundi og það er algjör orkugjafi. Ég
var um tíma með Stefáni Mána rit-
höfundi og hann kynnti mig fyrir
sjósundinu. Við syntum mikið
saman en síðan slitnaði upp úr sam-
bandinu og ég hélt áfram að synda
ein. Mörgum finnst það reyndar
mjög skrítið að ég geti synt í sjón-
um á öllum árstímum þar sem ég
er hræðileg kuldaskræfa og sef
með hitateppi, en við erum öll full
af andstæðum. Ég var til dæmis
mjög sterk líkamlega þegar mér
leið sem verst innra með mér. Það
sést ekkert alltaf utan á okkur að
við séum að ganga í gegnum hel-
víti. Góðu fréttirnar eru hins vegar
þær að við getum öll komist út úr
okkar einkahelvíti og það er dásam-
leg tilfinning þegar maður finnur
að maður hefur umbreytt því sem
hefur dregið mann niður í öll þessi
ár. Maður verður samt ekkert full-
kominn og heldur áfram að gera
helling af mistökum. Málið er bara
að leyfa sér að læra af þeim og vera
kurteis við sjálfan sig. Það getur
enginn gert fyrir okkur.“
Friðrika
Benónýsdóttir
fridrikab@frettabladid.is
Vann sig út
úr helvíti
Þórdís Filipsdóttir orkuþjálfari er í dag ímynd
hreysti og lífsfyllingar en leiðin að því marki
hefur hvorki verið bein né breið. Eftir margra ára
einelti, átröskun og afleiðingar ofbeldis tók hún
sér tak, fór að hlusta og fókusa á smáatriðin í
lífinu með hjálp kínverskra fræða og árangurinn
leynir sér ekki. Nú þjálfar hún aðra í að ná jafn-
vægi og vinna bug á fylgikvillum fortíðarinnar.
TEKST Á VIÐ ÖGRANIR „Mörgum finnst það reyndar mjög skrítið að ég geti synt í sjónum á öllum árstímum þar sem ég er
hræðileg kuldaskræfa og sef með hitateppi.“ FRÉTTABLAÐIÐ/ARNÞÓR
Þórdís er dóttir Vigdísar Grímsdóttur rithöfundar og segist alltaf hafa
verið rosalega stolt af því og aldrei orðið fyrir áreiti þess vegna. „Í eina
skiptið sem mér fannst það erfitt var eftir eitthvert áramótaskaupið þar
sem hafði komið fyrir setningin „Ég heiti Steingrímur, ég
er flón“ og krökkum í skólanum fannst þetta óskaplega
fyndið. Þau stögluðust á þessari setningu og þá varð
ég voða sár; það var verið að gera grín að bókinni
hennar mömmu. Annars fann ég aldrei fyrir því að
mamma væri þekkt, var bara alltaf svo stolt af henni.
Hún skrifaði sínar bestu bækur með okkur bróður
minn hangandi sitt á hvorri öxlinni. Það lá við að hún
þyrfti að hamra á ritvélina með nefinu, við héngum svo í
henni. En hún kvartaði aldrei og hefur alltaf staðið með
mér í gegnum þykkt og þunnt. Og pabbi, Filip
Woolford, hefur staðið með mér eins og stríðs-
maður. Ég er óskaplega þakklát fyrir það og er
að endurgjalda það núna.“
Stolt af mömmu