Læknablaðið - 15.01.2002, Blaðsíða 73

Bjarni Jónasson
Sendið efni í anda
læknaskops í
Broshornið,
Læknablaðinu,
Hlíðasmára 8,
201 Kópavogi
eða í bréfasíma
564 4106
eða á netfang:
bjarni.jonasson@
gb.hgst.is
Getið þess hver
sendir, en það sem
birtist verður undir
dulnefni.
Læknablaðið áskilur
sér rétt til að lagfæra
texta.
UMRÆÐA & FRETTIR /BROSHORNIÐ 22
Af sonum lækna og fleygum orðum
Hjá Guðsteini
Miðaldra hjón komu á stofu til heimilislæknisins sem
þekkti þau bæði mæta vel. Konan hafði átt í lang-
vinnum veikindum og eiginmaðurinn var stoð henn-
ar og stytta og fylgdi henni ávallt til Iæknisins. Konan
stólaði reyndar algjörlega á makann á leið sinni til
betri heiisu.
„Jæja, hvernig hefur gengið síðan við sáumst síð-
ast?“ spurði læknirinn. Konan horfði á bónda sinn og
spurði: „Hvernig hefur gengið?“ Þá færðist bros yfir
andlit allra þriggja við borðið og læknirinn sagði við
manninn: „Tókstu eftir því hvernig hún spurði þig
hvernig hefði gengið?“ „Já,“ sagði maðurinn og
kímdi. Þá var röðin komin að frúnni. „Ég sé nú svo
sem um eitt og annað á heimilinu. Það var til dæmis
um daginn þegar við hjónin fórum saman í herrafata-
verslun Guðsteins á Laugaveginum. „Áttu til peysu á
þennan mann?“ spurði ég og eiginmaðurinn stóð við
hliðina á mér. Áður en ég vissi af spurði afgreiðslu-
maðurinn mig: „Hvaða Iit vill hann?““
Áhyggjuefni
Það er einkum tvennt sem veldur manni áhyggjum
varðandi lækna; í fyrsta lagi skrifa þeir út lyfseðla á
latínu og í öðru lagi er latína tungumál sem enginn
talar eða notar.
Af læknissonum
Við kvöldverðarborðið var verið að ræða um fyrir-
tíðaspennu. Þátttakendur í umræðunni voru eigin-
kona læknisins og dæturnar 17 og 23 ára, en auk
þeirra voru við borðið pabbinn og sonurinn 15 ára.
Eftir drykklanga stund og algjöra þögn feðganna
spurði pabbinn: „Hvað kannt þú um tíðir, sonur
sæll?“ „Ég veit nú eitt og annað um nútíð og þátíð,“
svaraði drengurinn.
Fimmtán ára sonur læknis og hjúkrunarfræðings dó
aldrei ráðalaus. I lok kynfræðslunnar í skólanum var
skriflegt próf þar sem hann gat auðveldlega svarað
flestum spurningunum. Þegar kom að síðustu spurn-
ingunni: „Hvenær hafa konur egglos?“ var drengur-
inn ekki alveg með svarið á hreinu. Frekar en að
svara út í hött skrifaði hann: „Annan hvern fimmtu-
dag klukkan eitt eftir hádegi.“
Fleyg orð
„Eina leiðin til að halda heilsu er að borða það sem
þig langar ekki í, drekka það sem þér þykir vont og
aðhafast það sem þú ættir að forðast."
(Mark Twain)
Vertu á varðbergi við lestur heilsubóka. Þú gætir dáið
ÚrprentVÍUu' (MarkTwain)
Ein fremsta skylda læknisins er að kenna fólki að
nota ekki lyf. Löngunin til að taka lyf er ef til vill það
sem helst skilur á milli manna og dýra.
(Sir William Osler)
Læknirinn minn skipaði mér að hætta að borða
þannig að gert væri ráð fyrir fjórum í mat, nema auð-
vitað ef þrír aðrir sætu við borðið.
(Orson Welles)
Sumt fólk heldur að læknar og hjúkrunarfræðingar
geti sett eggjahræru aftur inn í skurnina.
(Dorothy Canfteld Fisher)
Þegar stungið er upp á mörgum aðferðum til að
lækna sjúkdóm þýðir það að hann sé ólæknanlegur.
(Anton Tékov)
Ekkert er jafn ógnandi fyrir heilsuna og það að passa
ofveluPPáhana. (Ben Franklin)
Við verðum veik af því að hugsa alltaf um heilsuna.
(Dr. Lewis Thonms)
Leyndarmálið mikla sem aðstoðarlæknar þekkja og
makar þeirra komast að snemma í hjónabandinu en
er þó hulið almenningi er að flest allt batnar af sjálfu
sér. Flest allt er reyndar orðið betra að morgni.
(Dr. Lewis Thomas)
Það eitt að læknirinn þinn kunni nafn á því sem að
þér gengur þýðir ekki að hann viti hvað það er.
(ILöfundur óþekktur)
Hamingja er ekkert annað en góð heilsa og lélegt minni.
(Albert Schweitzer)
Hversu oft?
Sálfræðingur hélt fyrirlestur í karlaklúbbi. „Hve
margir ykkar njótið ásta með konum ykkar á hverju
kvöldi?" spurði hann. Nokkrir réttu upp hendurnar.
„En tvisvar í viku?“ Fleiri hendur á loft. „Einu sinni í
mánuði?“ Enn fleiri hendur upp. „Einu sinni á ári?“
„Ég, ég,“ hrópaði maður á aftasta bekk og spratt á
fætur. „Af hverju ertu svona ánægður með það, ef ég
má spyrja?“ sagði sálfræðingurinn. „Það er í kvöld,
það er í kvöld.“
Læknablaðið 2002/88 73