Fréttatíminn - 12.12.2014, Side 32

Ég var
búin að
leyfa
reiðinni
að rúlla
svakalega
lengi og á
endanum
gafst ég
upp.
your time is now.
Create a first impression that
demands a seCond look.
Tíminn tignarlega túlkaður á hvítri perluskel.
Umgjörðin er prýdd 72 demöntum
sem ramma inn fíngerða tunglstöðuskífu
og nákvæma skeiðklukku.
Kvenlegt úr sem sendir skýr skilaboð
um styrk og sjálfsöryggi.

svo ég fór bara tvisvar. Svo sá
ég uppistandsnámskeið auglýst
og ég bar þetta undir vinkonur
mínar þegar ég var með þeim úti
að borða á Jómfrúnni og þeim
fannst þetta svo sniðugt, og enn
sniðugra þegar við vorum búnar
með matinn og nokkur hvítvín-
sglös,“ segir Anna og hlær. „Svo
ég sló bara til.“
„Ég sendi Þorsteini Guð-
mundssyni póst og fór á nám-
skeiðið. Ég hélt að þetta yrði
auðvelt en þetta var ógeðslega
erfitt,“ segir Anna. „En rosalega
gaman.“
Hvað gerðirðu á námskeiðinu?
„Við byrjuðum á því að segja
frá okkur, hver við værum og
slíkt og hvað við vildum fá út úr
þessu. Út frá því vorum við bara
send beint í það að tala í míkra-
fón um það sem við vildum. Mér
fannst það rosalega erfitt,“ segir
Anna. „Ég hefði ekki trúað því.
Svo fór maður að spá í það að
það sem manni finnst alla jafna
mjög fyndið, er kannski ekkert
fyndið í þessum aðstæðum.
Maður er vanari að segja sögur
í sínum hóp, þar sem fólk þekkir
þá sem maður er að tala um. Ég
segi kannski sögu af föðursyst-
ur minni og fólk veit ekkert um
hvern ég er að tala og finnst það
ekkert fyndið. Ég þurfti að læra
að segja sögur eins og þær séu
úr bíómynd. Vera ekki að endur-
taka sig og vera ekki alltaf að
segja fólki að þetta sé svakalega
fyndið,“ segir Anna. „Leyfa fólki
að meta það sjálft. Sumt sem
manni finnst fyndið, þykir öðru
fólki ekkert fyndið. Þorsteinn
leyfði öllum að njóta sín og
síðasta skiptið var í Þjóðleikhús-
kjallaranum í síðustu viku og
þetta var rosalega gaman,“ segir
Anna Þóra.
Hvað talaðir þú um?
„Ég talaði um börnin mín,
manninn minn og mömmu
mína. Það sem stendur mér
næst og gerði bara pínu grín
að því,“ segir Anna. „Mikið af
sjálfri mér, maður má ekki taka
sjálfan sig of hátíðlega.“
Hvað finnst þér fyndið?
„Mér finnst rosalega margt
fyndið. Mér finnst dvergar
fyndnir og útlendingar sem eru
að tala íslensku,“ segir Anna.
„Það er aðdáunarvert að útlend-
ingar láti sér detta í hug að tala
þetta mál og oft mjög fyndið það
sem kemur upp úr þeim. Svo
finnst mér gott að gera eitthvað
fyndið úr erfiðum aðstæðum, en
ég þarf að passa mig að móðga
ekki fólk,“ segir Anna. „Ég hef
alveg gert það. Þá er fólk bara á
þeirri línu að það fílar mig ekki
og mér er eiginlega alveg sama.
Ég fíla ekkert alla. Ef maður
er í stuði og fílar fíflagang þá á
maður bara að kýla á það. Ég hef
samt alveg kynnst því að verða
„deprímeruð“,“ segir Anna Þóra.
Ekki sjálfgefið að hlæja
Anna Þóra lagðist í djúpt
þunglyndi fyrir nokkrum árum
og þurfti að leita sér hjálpar.
Hún segir mjög mikilvægt að
nýta sér húmorinn í sjálfshjálp,
allavega þegar litið er til baka.
„Ég tapaði gleðinni og brosti
ekki í 5 mánuði,“ segir Anna
Þóra. „Ég fékk mikið þunglyndi
og kvíða. Þá gerði ég mér grein
fyrir því að það er glatað að láta
ræna sig gleðinni. Hún skiptir
svo miklu máli. Það var búið
að vera mikið álag og erfiðleikar
í kringum mig og ég krassaði,“
segir Anna. „Ég held að í svoleiðis
aðstæðum meti maður gleðina
upp á nýtt. Ég gat ekki séð húmor
í neinu í kringum mig. Ég þurfti
að leggjast inn á geðdeild í smá
tíma og þetta var mjög töff tímabil,
en ég lærði mikið. Ég hefði alveg
verið til í að sleppa þessum tíma,
en þetta bara gerðist,“ segir Anna.
„Ég vann bara yfir mig og um leið
búin að sjá um fárveika móður
mína í einhver sjö ár. Ég var búin
að leyfa reiðinni að rúlla svakalega
lengi og á endanum gafst ég upp,“
segir Anna. „Batteríin kláruðust
bara.“
„Húmorinn hjálpaði mér mikið,
ekki kannski á meðan veikind-
unum stóð en þegar frá leið. Það
hjálpar mjög mikið að geta litið til
baka og horfa á þetta frá kómísku
sjónarhorni. Einnig var mjög gott
að ögra sér. Ég ögraði mér með
því að heimsækja geðdeildina
seinna meir. Skoðaði setustofuna,
sem ég mundi ekkert eftir. Enda
sagði hjúkkan við mig að ég hefði
ekkert verið þar, ég lá bara í rúm-
inu. Fólki finnst mjög undarlegt
að ég hafi getað legið þarna án
þess að tala vikum saman, það er
mjög ólíkt mér,“ segir Anna. „Það
var maður sem lá þarna inni á
sama tíma sem samdi ljóð um mig.
Hann hafði aldrei hitt konu sem
var svona hljóðlát. Ég hafði ekki
heldur hitt hana og þetta er kona
sem mig langar ekkert að hitta
aftur. Þetta getur komið fyrir alla
og það er ekki hægt að taka hlátri
sem sjálfsögðum hlut.“
„Í dag passa ég það að hlæja og
sinna sjálfri mér. Ég passa það
að vera ekki í kringum fólk sem
hefur leiðinleg áhrif á mig, ég hef
sagt skilið fólk sem hefur staðið
mér nærri, en um leið haft nei-
kvæð áhrif á mig. Ég er auðsærð
og þoli engan veginn gagnrýni,
sem passar alls ekki við það að
vera með uppistand,“ segir Anna.
„Þetta er bara einhver bilun í
hausnum á mér. Ef fólk fílar mig
ekki, þá fer það bara. Ef ég er á
tónleikum sem ég fíla ekki, þá fer
ég bara. Það er ekki flókið. Maður
þarf ekki að vera innan um leiðin-
legt fólk.“
Það kemur alltaf nýr dagur
Hvernig voru viðbrögðin þegar þú
varst komin á svið í Þjóðleikhús-
kjallaranum?
„Þau voru bara rosalega góð.
Ég var látin enda, sem mér þótti
erfitt. Ég var farinn að oflesa í
allar aðstæður í kringum mig,“
segir Anna. „Ég hugsaði miklu
meira um einhverja undirhöku
og magann, heldur en einhverja
brandara sem ég ætlaði að segja.
Strákarnir mínir sögðu það bara
hól að fá að enda, svo það stappaði
í mig stálinu. Ég hugsaði líka bara
um erfiðleikana og vinkonur sem
ég á, sem hafa þurft að glíma við
krabbamein og slíkt. Ef ég klúðra
einhverju uppistandi þá bara
klúðra ég því,“ segir Anna. „Svo
kemur nýr dagur.“
Anna segist alveg vera til í að
gera meira af því að búa til uppi-
stand. Hún tekur hverjum degi
með opnum örmum og veit ekkert
hvert lífið leiðir hana. „Ég ætlaði
aldrei að opna gleraugnaverslun,“
segir Anna. „Ég hitti bara gamlan
skólabróðir sem var optiker og ég
bauð honum heim, og hann er enn
hér. Við giftum okkur, stofnuðum
fyrirtæki og eignuðumst tvö börn
á þremur árum, og hér erum við í
dag,“ segir Anna Þóra. „Við erum
í búðinni alla daga og það er mikið
hlegið í þessari búð og verður
þannig áfram. Ég er samt fegin
því að hafa skráð mig í uppistand
frekar en í fjallgöngur. Pældu í því,
ég væri bara að reima á mig skóna
í Nepal,“ segir Anna Þóra Björns-
dóttir hlæjandi.
Hannes Friðbjarnarson
hannes@frettatiminn.is
„Húmorinn hjálpaði mér mikið þegar frá leið“, segir Anna Þóra Björnsdóttir.
Ljósmyndir/Hari
32 viðtal Helgin 12.-14. desember 2014