Fréttatíminn - 12.12.2014, Qupperneq 48

Þessi bók
ætti að
vera fræg!
* * * *
„Ég er lesblind og þetta er fyrsta þykka
bókin sem ég nenni að klára alveg. Sem
þýðir að bókin er frábær. Stundum las
ég nokkrar blaðsíður áður en ég borðaði
morgunmat … Þetta er skemmtilegasta bók
sem ég hef lesið og mér finnst að hún ætti
að vera fræg því hún er svo fyndin.“
Ugla Arnarsdóttir, 9 ára / Fréttatíminn
www.forlagid.is
S iggi, sem var forfallinn Stonesaðdáandi, hafði fjárfest í plötuspilara og fljótlega var Let it bleed sett á hæsta. Maðurinn í næsta herbergi hóf óðara að banka í vegginn og í
hvert skipti hækkaði Siggi í græjunum uns litlu mátti
muna að Mick Jagger holdgerðist þarna á gólfinu. En
það var maðurinn í næsta herbergi sem knúði dyra.
Siggi fór til að opna en gætti þess að draga niður í
fóninum áður, þóttist ekki kannast við neitt, hafði
aldrei heyrt á Stones minnst. Beið svo þangað til ná-
granninn var örugglega sestur og setti þá allt á fullt.
Í einni af Suðursveitarbókum Þórbergs segir
frá Þorsteini í Upphúsum sem hafði unun af því
að ganga til kinda. „Það var leit hans að þunga-
miðju lífsins,“ segir Þórbergur. En hjá frænda hans,
Sigurði, voru það djúkboxin og sjálfsalarnir sem
eru legíó í París, til dæmis í undirheimum jarðlest-
anna, fullir með sælgæti, samviskur og drykkjar-
föng. Segin saga að Sigurður var ekki fyrr mættur á
svæðið en plastmál heyrðist detta niður í rennu, vélar
tóku að ymja og glymskrattar höfðu ævinlega í nógu
að snúast. Það var engu líkara en Siggi hefði verið
ráðinn til þess arna, líkt og hann tryði því að þetta
væri nauðsynlegur liður til að halda hjólum atvinnu-
lífsins gangandi svo efnahagsmaskína heimsins
stöðvaðist ekki.
Mig minnir að ég hafi fyrst tekið eftir Sigga á
ganginum í Hagaskóla í byrjun landsprófsvetrar árið
1962. Og ástæðan fyrir því að ég tók eftir honum í
urmul andlita sem haustið skilaði var að hann var
ennþá minni en ég og ennþá barnalegri. En ég mun
hafa verið minnstur fermingardrengja í mínum hópi,
fermdist þó ári á eftir árganginum. Þegar þannig
stendur á má ekkert út af bera, maður verður að
falla inn í fjöldann, gera sig helst ósýnilegan. Skera
sig ekki úr í klæðaburði, vera í staka jakkanum sem
tíðarandinn bauð og ef tíðarandinn sagði að ferm-
ingarpennasettið ætti að vera í innanávasa að hafa
það ekki í brjóstvasa – og öfugt. En umfram allt að
slíta öllu stjórnmálasambandi við bernskuna, láta til
dæmis aldrei sjá sig á reiðhjóli, hvað þá vera staðinn
að verki með leikfang.
Landsprófsbekkirnir voru tveir og Siggi var í
hinum bekknum. Á þeim árum er maður svo fullur af
sjálfum sér og bólum skrýddu enni að maður á lítið
aflögu, skólinn er eins og fiskabúr þar sem fiskarnir
synda hver innan um annan, hver í sinni ætisleit. Þó
fór ekki hjá því að ég skynjaði sitthvað óvenjulegt
í fari þessa nýkomna pilts, til dæmis þegar ég stóð
hann að verki við valhopp. Nú veit ég ekki hvort les-
endur vita hvað valhopp er en nægir að taka fram að
ef maður er minnstur í efsta bekk gagnfræðaskólans
þá valhoppar maður ekki.
Við tók nýtt fiskabúr, Menntaskólinn í Reykjavík.
Við sem vorum stærstu fiskarnir í efsta bekk gagn-
fræðaskólans vorum aftur orðin síli í neðsta bekk
menntaskólans. Veturinn 1965–’66 komumst við
Siggi þó til nokkurra metorða í skólalífinu. Tilefnið
var hið árlega leikrit, Herranótt, sem hefur verið við
lýði í MR alveg frá Siðaskiptum þegar skólinn var í
Skálholti. Þennan vetur lékum við The Importance
of Being Earnest eftir Oscar Wilde. Ég var í litlu
aukahlutverki sem þjónn, ein replikka, að
vísu endurtekin þrisvar á mismunandi
stöðum. En Siggi var aðstoðarmaður
í leikmynd. Í aðalhlutverkum voru
stjörnur á borð við Þórhall Sigurðs-
son sem síðar átti eftir að leggja fagið
fyrir sig. Stjörnuleikstjórinn Benedikt
Árnason sagði okkur til og leikið var
í sjálfu Þjóðleikhúsinu, s’il vous plait,
en það var í fyrsta skipti sem óinn-
vígðum var hleypt upp á svið í því
musteri. Hápunkturinn var þegar
við fórum í leikför norður til Akur-
eyrar. Þetta var mín fyrsta utan-
landsferð, flogið með Flugfélagi
Íslands. Ég held að okkur hafi
öllum liðið eins og poppstjörnum,
allavega erum við Siggi báðir
með dökk sólgleraugu á mynd-
inni sem tekin var á Akureyrar-
flugvelli, hann upprennandi
póet, en ég hafði fengið þriðju
verðlaun í smásagnasamkeppni
skólans (fyrstu verðlaun voru
ekki veitt).
Þegar Siggi Páls
valhoppaði
Pétur Gunnarsson rithöfundur gerir upp sín yngri ár í Veraldarsögu sem kom
út á dögunum. Við grípum hér niður í kafla þar sem hann segir af kynnum
sínum og Sigurðar Pálssonar. Siggi var að sögn Péturs enn minni en hann
sjálfur í gagnfræðaskóla og barnalegri – auk þess sem hann valhoppaði um.
48 bækur Helgin 12.-14. desember 2014