Fréttatíminn - 22.08.2014, Qupperneq 30

Með augum annarra
E
Erlendir ferðamenn streyma til landsins
til þess að njóta fallegrar náttúru – og
eftir atvikum góðra daga í Reykjavík. Við
tökum vel á móti gestum og vonum að
þeim líði vel meðan á dvölinni stendur og
fari heim með ljúfar minningar. Gestrisni
er góð.
Ísland hefur upp á margt að bjóða,
náttúruundur eins og fossa og hveri, víð-
erni, litskrúðug fjöll, jökla, vötn og tærar
lindir. Hitti menn á gott veður er það
sælutíð – sé veðrið verra er það samt upp-
lifun. Þeir sem sækja Ísland heim verða
að vera búnir undir alls konar veður og
veðrabrigði, jafnvel þótt hásumar sé. Það
rignir og blæs í bland við sólardaga.
Ég tel mig þekkja landið bærilega
eftir ferðalög um það þvert og endilangt,
ýmist í fríi eða vinnu. Á unglingsárum
vann ég við það að mála vita á annesjum.
Það var lærdómsríkt. Dalatangi er þess
vegna ekki bara nafn í veðurfréttum.
Þar dvaldi ég í mánuð sem strákur og
naut stórbrotinnar náttúru, ók í gegnum
óðal Vilhjálms heitins Hjálmarssonar í
Brekku í Mjóafirði þar sem veðurfar er
mildara en á Dalatanga en það breytti því
ekki að eiginkona vitavarðarins á Dala-
tanga átti sér í skjóli suðrænan aldingarð.
Ræktunaráhugann bar hún með sér frá
Þýskalandi þaðan sem hún kom sem ung
stúlka.
Suðrænan og hlýjan vind fann ég fyrst
á Máná á Tjörnesi. Reykjavíkurdrengur-
inn hafði aldrei upplifað slíka dásemd,
vind sem hlýnaði á leið yfir landið. Þá var
það nýlunda að vakna á Egilsstöðum í 26
stiga hita. Upp á slíkt býður höfuðborgin
ekki, ágæt sem hún er. Síðar á lífsleiðinni
hef ég verið í meiri hita í suðlægari lönd-
um – en í minningunni slær það hvorki út
hnúkaþeyinn á Tjörnesi né morgunblíð-
una á Héraði.
Þótt ferðamönnum hafi á liðnum miss-
erum og árum fjölgað umtalsvert er
Ísland stórt og ber marga gesti. Vissu-
lega verðum við að vernda náttúruperlur
okkar, gæta þess að göngustígar beri
þungann svo náttúran fái notið sín, hvort
heldur er hver eða foss sem skoða skal.
Gaman væri að setja sig í spor gesta
okkar, horfa á landið okkar með þeirra
augum. Vafalaust finnst mörgum hraunið
og mosinn annars heims á leiðinni frá
Keflavíkurflugvelli til Reykjavíkur.
Þeir sem koma við í Bláa lóninu upp-
lifa magnað umhverfi sem varla finnst
annars staðar. Hallgrímskirkja laðar að
í borginni. Þangað þyrpast ferðamenn
og mynda meistaraverk Guðjóns Samú-
elssonar – og sjálfa sig á kirkjuhlaðinu.
Margir skoða útsýnið úr kirkjuturninum.
Skólavörðustígurinn, Laugavegurinn,
Kvosin – og nú Hverfisgatan eru að-
dráttarafl borgarinnar, smáverslanir og
fjöldi veitingastaða. Sjálfgefið er fyrir
flesta, sem hingað koma í fyrsta sinn, að
fara Gullhringinn svokallaða, heimsækja
Gullfoss og Geysi.
En hversu oft skoðum við sjálf þessar
borgarperlur annars vegar og náttúru-
undur hins vegar. Ég hef einu sinni kom-
ið í Hallgrímskirkjuturn – fyrir mörgum
árum. Ég man að útsýni yfir borgina
var stórkostlegt – en síðan hef ég ekki
hugleitt heimsókn þangað. Ég á erindi í
miðborg Reykjavíkur, eins og hver annar,
en viðurkenni að fara sjaldan þangað
til þess eins að skoða borgina. Það er á
mörkunum að ég teljist utanbæjarmað-
ur, þótt Kópavogsbúi sé, enda vinn ég í
Reykjavík. Sem íbúi í vesturbæ nágranna-
sveitarfélagsins er ég mun nær miðbæ
Reykjavíkur en margir íbúar hennar sem
austar búa.
Ég hef komið í Bláa lónið, en aðeins
einu sinni, rétt eins og í Hallgrímskirkju-
turn. Það var að sönnu skemmtilegt
en heimsókn þangað að nýju er ekki í
dagskrá, fremur en í kirkjuturninn. Við
hjónakornin eigum okkur afdrep tiltölu-
lega skammt frá Gullfossi og Geysi. Samt
eru ár og dagar síðan við heimsóttum
þessar helstu náttúruperlur landsins.
Á því varð örlítil breyting síðastliðinn
sunnudag þegar við áttum erindi að
Geysi. Á meðan við biðum fundarfélaga
þar röltum við um hverasvæðið í veður-
blíðu og nutum þess sem fyrir augu bar
þar sem Strokkur var í aðalhlutverki. Við
gengum að Geysi sjálfum en þar voru
fáir. Sá gamli dormar en lifir á fornri
frægð. Fjöldinn beið við Strokk, vopnaður
myndavélum. Rútur og bílaleigubílar
streymdu að með erlenda gesti. Inn á
milli röltu íslenskar fjölskyldur í sumar-
eða helgarleyfi.
Strokkur, prinsinn á svæðinu í leyfi
konungs, stóð fyrir sínu og gaus reglu-
lega. Við dáðumst að náttúruundrunum,
eins og aðrir, um leið og við furðuðum
okkur á því að skjótast ekki oftar þennan
spöl sem er að hverasvæðinu.
Þar sem við stóðum við Strokk reyndi
ég að setja mig í spor þeirra útlendu
gesta sem þarna voru staddir í fyrsta – og
í flestum tilfellum líklega – eina sinn. Ég
sneri mér því við, horfði ekki á hverinn
heldur fólkið sem beið með eftirvæntingu
eftir næsta gosi. Nánast allir voru vopn-
aðir myndavélum eða símum og mynd-
uðu í gríð og erg. Fjölskyldumeðlimir
voru hafðir með á myndunum. Þetta var
greinilega einstök upplifun enda hrópaði
fólk upp yfir sig af hrifningu þegar hver-
inn gaus og klappaði jafnvel
saman höndunum.
Það hef ég
hvergi
annars
staðar séð
við skoðun á
náttúrufyrir-
brigðum.
Það sem við
tökum nánast
sem sjálfsagðan
hlut, að sjóðandi
vatn spýtist upp
úr jörðinni, er
það ekki í augum
gesta okkar sem
sjá slíkt í fyrsta
sinn. Það er stór-
kostleg upplifun,
einstök minn-
ing sem
fylgja
mun fólk-
inu heim.
Það er ekki
mikið lengra að
Gullfossi en Geysi frá
bústaðnum okkar. Þangað verðum við
að gera okkur erindi hið fyrsta og njóta
tröllaukinnar fegurðar fossins. Kannski
maður snúi sér líka við þar og horfi á
langt að komna gesti fylgjast með Hvítá
steypast fram af hamrastálinu ofan í
þröngt gljúfrið.
Það er mögnuð upplifun – en hávaðinn
í fossinum kemur sennilega í veg fyrir að
lófatakið heyrist.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
SAMKVÆMT BÓKSÖLU Í PENNANUM EYMUNDSSON UM LAND ALLT
METSÖLULISTI EYMUNDSSON

VIKAN 13.08.14 - 19.08.14
1 2
5 6
7 8
109
43
Iceland Small World - lítil
Sigurgeir Sigurjónsson
Síðasti hlekkurinn
Fredrik T.Olsson
Iceland Small World - stór
Sigurgeir Sigurjónsson
Lífið að leysa
Alice Munro
Afdalabarn
Guðrún frá Lundi
Amma biður að heilsa
Fredrik Backman
Úlfshjarta
Stefán Máni
Ljósa
Kristín Steinsdóttir
Con Dios - fermingarfræðsla
Fangi himinsins
Carlos Ruiz Zafón
30 viðhorf Helgin 22.-24. ágúst 2014