Vísbending - 24.12.2012, Qupperneq 17

17
Ég sÉ
Ég horfi á himininn hvíta,
ég horfi á skýin grábláu,
ég horfi á blóðrauða sól.
Svo þetta er þá veröldin.
Svo þetta er þá heimbyggð hnattanna.
Regndropi!
Ég horfi á húsin háreistu,
ég horfi á gluggana ótalmörgu,
ég horfi á kirkjuturninn í fjarska.
Svo þetta er þá jörðin.
Svo þetta er þá heimbyggð mannfólksins.
Skýin grábláu þykkna. Sólin hvarf sýnum.
Ég horfi á herramennina velklæddu,
ég horfi á dömurnar sem brosa,
ég horfin á hestana lotlegu.
Hve skýin grábláu sortna.
Ég sé, ég sé...
Mig hefur víst borið á skakkan hnött!
Hér er svo annarlegt...
ÞRJú LJÓð
Sigbjørn Obstfelder (1866-1900) er það skáld í Noregi sem
framar öðrum ruddi þar braut módernískri ljóðhugsun í
anda nýrómantískrar stefnu. á hróður hans hefur engum
fölskva slegið síðan. Obstfelder var mikið tízkuskáld síns tíma
í norrænum bókmenntum. Og má geta þess að Sigurður
Nordal áleit að Jóhann Sigurjónsson hefði ort hið fræga ljóð
sitt Sorg undir áhrifum frá skáldskap Obstfelders.
Þessar þýðingar hafa ekki birst áður á prenti.
sálmur
Við tárið fyrsta sem þiðnar
brestur sorgin.
Ó guð, gef þú mér tárið fyrsta.
Tár mitt, það er frosið
og sorg mín er frostrós.
Tár mitt, það er frosið
og hjarta mínu er kalt.
Svefn er af augum.
Nýr dagur breiðir yfir mig blóm sitt
með angan sólskinshugsana.
Hlustir mínar hafa upplokizt
fyrir söngljóðum vatna og vinda
endurómandi sælufögnuð fuglanna.
Augu mín hafa upplokizt.
Himinhvolf yfir veröldinni,
og sólin á botni hvolfsins.
Ég svaf.
Sál mín á reiki, ekki veit ég hvar.
Þar var ekki sólarsýn.
Ég skalf, þegar myrkur féll á.
Innan þess var dauðinn,
dauðinn og kliðandi raddir.
Nú er dagur jarðar.
Bjöllur þyrpast fram úr skauti hennar,
veltast um í hinu glaða lífslofti.
Hvað varð um myrkrið kynlega?
Hvert hörfaði það?
Nú eru geislar alls staðar!
Er veröldin smíðuð úr geislum?
Að lauga hár sitt í þessu ljóshafi!
sem flæðir inn í grasið
og kyssir döggina
svo hún springur út í litamergð.
Að skynja þetta nærandi lífsloft!
sem á enni mínu dansar,
dillar sér við nasir mér.
Gneistandi dagur!
Þú ert hláturglatt auga guðs,
spegill sálar hans.
Hugsanir hans
gjósa fram úr djúpunum,
frá hvolfunum, frá hnöttunum,
í logandi sæg anda.
Dagur
HANNES
péTuRSSON
ÞýDDI
LJ
Ó
Sm
Y
N
D
: E
IN
A
R
F
A
Lu
R
IN
g
Ó
LF
SS
O
N