Víkurfréttir - 16.02.2012, Blaðsíða 17

17VÍKURFRÉTTIR • FIMMTUdagUrInn 16. FEBrúar 2012
Hjálmurinn
bjargaði lífi hennar
inn vorum aftur í gluggalausum
kassanum, ég lá á hnjánum og hélt
rúminu og fæti stúlkunnar. Rúmið
skrikaði til og fóturinn rólaði og í
hvert skipti sá ég á stelpunni hversu
sársaukinn var mikill. En við kom-
umst á leiðarenda.
Fékk miklar martraðir fyrstu
vikurnar eftir slysið
Daginn eftir hófst svo bataferlið en
við gerðum okkur enga grein fyrir
hversu langt og strangt það yrði.
Við vildum taka stelpuna heim sem
fyrst en það var ekki hægt með
búnaðinn sem hélt fætinum uppi
og því dvaldist hún á sjúkrahúsinu í
10-12 daga eða þar til ferðastrekkur
fékkst.
Það var engin heimahjúkrun sem
fylgdi barninu svo við foreldrarnir
skiptumst á að vera hjá henni yfir
nóttina enda fékk hún miklar mar-
traðir fyrstu vikurnar eftir slysið og
svaf aldrei heila nótt. Fyrstu nóttina
vaknar hún svo við að hún er með
blóðnasir. Það blæddi svo mikið að
mér stóð ekki á sama. Hún ældi líka
blóði og það var eins og skrúfað
hefði verið frá krana. Og það er lítið
hægt að gera við barn í strekk, það
er ekki hægt að snúa því, eða fara
með það í bílnum á sjúkrahús. Við
vorum bara föst með hana. Ég er
ýmsu vanur úr sjúkraflutningunum
en hef sjaldan séð annað eins. Ég
var að því kominn að skera hana
niður úr strekknum til að rjúka
með hana á sjúkrahúsið. Sem betur
fer þá hætti loksins að blæða.
Við förum svo með stelpuna til
Reykjavíkur í enda júlí til að láta
taka strekkinn. Það var mikil til-
hlökkun hjá okkur öllum því þetta
var erfiður tími. Lilja Rós gat
lítið gert, var föst í rúminu og við
gerðum það sem við gátum til að
stytta henni stundir. Við settum
m.a. upp dagatal á vegginn heima
svo hún gæti krossað út dagana og
séð hvernig biðin styttist.
Þegar stóri dagurinn rann upp
fengum við sjúkrabíl til að fara
með stelpuna til Reykjavíkur og
ég pakkaði sjúkrarúminu í kerru
til að skila því. Þegar við komum
á sjúkrahúsið hittum við lækni
sem segir að við eigum að koma
með hana í skoðun aftur eftir tvær
vikur. Okkur brá töluvert og
spurðum hverju sætti og þá kom
í ljós að upplýsingagjöfin var ekki
betri en svo að við höfðum ekki
fengið réttar upplýsingar um það
ferli sem í vændum var eftir slysið.
Okkur fannst erfitt að þurfa að fara
aftur með hana heim í strekknum
því það var ljóst að rúmlegan tók
á hana. Hún var með magabólgur
og orðin vannærð. Því fórum við
fram á að hún yrði lögð inn og var
það samþykkt og var hún á sjúkra-
húsinu í nokkra daga.
Við foreldrarnir vorum
bara búnir á því
Vikurnar tvær sem á eftir komu
voru erfiðari en allar hinar sem
á undan voru. Við foreldrarnir
vorum bara búnir á því. Þegar þær
voru liðnar og Lilja Rós búin að
vera átta vikur í strekknum fórum
við aftur með hana í skoðun. Þar
sagði okkur sérfræðingurinn að
þumalfingursreglan væri sú að
fjöldi vikna í strekk væri aldur
barns plús einn, eða í okkar til-
felli átta vikur. Einnig kom í ljós að
hún mátti ekki stíga í fótinn næstu
þrjár vikurnar. Hefðum við fengið
þessar upplýsingar í byrjun hefði
ferlið verið auðveldara, við hefðum
verið betur undirbúin andlega.
Lilja Rós var svo í hjólastól í sex
vikur og fór í fyrsta skipti á hækjur
í september því allir vöðvar í fæt-
inum voru sofnaðir og þurfti mikla
þjálfun til að vekja þá. Í október
var hún aðeins farin að staulast
um og læknar sögðu að hún gæti
farið að nota fótinn eðlilega um
áramótin. Þetta var því afar langt
og strangt ferli og öll fjölskyldan
var búin að vera undirlögð í hálft
ár. Og þá erum við bara að tala um
líkamlegu meiðslin en það mun
taka Lilju Rós mörg ár að jafna sig
á sálinni. Hún er alltaf hrædd og
þá sérstaklega við bíla og umferð.
Við foreldrarnir finnum líka fyrir
þessu og erum alltaf áhyggjufull
þegar börnin fara út að hjóla eða
eru á ferðinni einhvers staðar þar
sem umferð er. Það breytist allt við
svona slys.
Lögfræðingur nauðsynlegur í
tryggingamál
Ég held líka að fólk geri sér ekki
grein fyrir öllu því sem fylgir, t.d.
varðandi fjármálin þegar báðir for-
eldrar eru frá vinnu svo mánuðum
skiptir. Við vorum reyndar heppin
þar sem konan var nýkomin í náms-
leyfi frá sínu starfi þannig að hún
hafði lengra sumarfrí og bæði eigum
við skilningsríka vinnuveitendur.
Við fengum okkur lögfræðing til að
vinna í tryggingamálum fyrir okkur
og það var algerlega nauðsynlegt til
að við fengjum það sem okkur bar.
Ég þekki mikilvægi slysavarna í
gegnum starf mitt hjá SL. En svona
persónuleg reynsla opnar augu
manns enn frekar og ég get ekki
langt næga áherslu á mikilvægi
þeirra. Á þessum vettvangi þarf
að vera öflugt starf, bæði hjá sam-
tökum eins og okkar sem og for-
eldrum og forráðamönnum barna“.
Texti: Ólöf Snæhólm Baldursdóttir
– starfsmaður SL
Myndir: Úr einkasafni
Gunnars Stefánssonar
Að sögn sjónarvotta var bíllinn á um 50 km
hraða í íbúðargötu með 30 km hámarks-
hraða. Lilja Rós kastast upp í loftið, höf-
uðið a.m.k. tvo metra yfir götu og búkurinn
þar fyrir ofan og skellur svo niður í götuna.
Það sér mikið á hjálminum og ég er í vafa
að hún væri á lífi, hefði hún ekki verið með
hjálm. Hann bjargaði lífi hennar.