Listin að lifa - 15.10.2001, Blaðsíða 51

Hér má sjá fjórar kynslóðir út frá tveimur langömmum skírnarbarnsins. Vilborg er
föðurlangamman, en Arna er tengdadóttir hennar. Pálína er móðurlangamman og
móðir Örnu. Talið frá vinstri: Vilborg í rauðum kjól, Auður Valdimarsdóttir, Arna
Guðmundsdóttir, Pálína M. Bjarnadóttir. Yngsti ættliðurinn, Katrín Sunna Brynjars-
dóttir, situr í fangi móður sinnar. Vilborg tók á móti Örnu, sem varð síðar tengda-
dóttir hennar, einnig Auði dóttur hennar, en var við fæðingu Katrínar litlu.
Veður fór versnandi, sá ekki út úr aug-
um, samt var ekki um neitt annað að
velja en fara. Ég bað til guðs að allt
myndi blessast. Svo var lagt frá
bryggju. Okkur lækninum var ráðlagt
að leggjast í kojur frammi í lúkar sem
við gerðum.
Við vorum ekki búin að liggja
lengi, þegar högg svo mikið kemur
upp undir bátinn að við hrökkvum út á
gólf. Hvað var nú að gerast? Fljótlega
kom Ásgeir fram í lúkar og sagði okk-
ur að bátinn hefði tekið niðri á svo-
nefndu Kyrrskeri. Vélin hafði drepið á
sér við áreksturinn. Niðamyrkur var
allt í kring. Skyldi skaparinn ætla okk-
ur að verða til þarna á skerinu? En
lánið var yfir okkur, vélin tók við sér.
Það eru jól, hugsaði ég. Það gat
varla verið ætlun guðs, að hér yrðu
endalok í lífi mínu og hinna. Ég sem
var rétt að byrja að taka þátt í lífsbar-
áttunni. Jú, hann ætlar mér að komast
á leiðarenda og taka á móti litlu jóla-
bami.
Báturinn erfiðaði inn fjörðinn í
myrkrinu og rokinu. Við vorum lokuð
inni í lúkarnum og ónotahrollur í okk-
ur. Skellirnir, sem komu á bátinn ann-
að slagið, gerðu okkur ómögulegt að
liggja út af, svo að ég sat allan tímann
og hélt mér fast. „Ertu sjóveik?“
spurði Einar læknir. „Nei,“ sagði ég.
„Þá ertu hrædd,“ sagði hann, og lái
mér það enginn.
Loks heyrðum við að vélarhljóðið
hækkaði. Þá vissum við að báturinn
var að nálgast land en eftir var að
komast frá borði. Þeir voru með lítinn
árabát í togi, og nú áttum við að reyna
að stökkva niður í hann. En hann
hoppaði og skoppaði á öldunum, ým-
ist lengst niðri eða uppi. Við sættum
lagi að stökkva um borð þegar hann
var miðja vegu.
Síðan var róið í land nokkur áratog
og báturinn stakkst á kaf í snjóskafl.
Ég var dregin upp á skaflinn og sökk
upp að klofi í sjóblautan snjóinn. Heim
að bænum var ég dregin, rennandi
blaut og köld. Gott var að vera komin
með fast land undir fót (gott hefði ver-
ið að eiga kraftgalla þá) og inn í hús
komumst við, mikið fegin.
Lítil jólastúlka
Strax í dyrunum hlustaði ég eftir
barnsgráti, en allt var hljótt. Guð hafði
bænheyrt mig, ég var ekki of sein. Ég
fór nú að undirbúa konuna og gera
það sem þurfti fyrir hana. Um nóttina
eignaðist hún litla, fallega stúlku og
allt gekk að óskum. Ég reyndi að
sofna, en lítið varð úr svefni svo
margt viðburðaríkt hafði átt sér stað á
stuttum tíma. Litla jólastúlkan lá við
hliðina á mér og ég hlustaði lengi vel
Skjólríkt er á Bíldudal í faðmi hárra
fjalla.
á andardrátt ungbarnsins. Já, svona
var mín fyrsta ljósmóðurferð.
Ég dvaldi á bænum fram á gamlárs-
dag, en þá var komið gott veður. Við
fórum til baka á litlum vélbáti. Ég
kom heim og hélt mín áramót, glöð og
hamingjusöm.
Þessi ferð er mér að sjálfsögðu
minnisstæð, því að við vorum í lífs-
háska. Sá sem mest og allt hvfldi á var
hann Ásgeir Jónasson sem var alinn
upp í Reykjafirði og þekkti öll kenni-
leiti manna best. Hann áttaði sig betur á
staðháttum í myrkri og lét því slökkva
öll ljós á bátnum og rýndi út í sortann.
Fólkið í Reykjafirði sagðist hafa séð
ljós, en svo hafði ekkert sést lengi og
allir voru orðnir smeykir og órólegir.
Enda gat allt gerst í slíku ofsaveðri. En
með guðshjálp og hinna frábæru sjó-
manna komumst við á leiðarenda.
Skipstjóri var Guðbjartur Olason, en
Ásgeir og Rafn Sveinbjömsson með
honum. Einar Th. Guðmundsson lækn-
ir minntist oft á þessa ferð við mig og
bað mig um að koma henni einhvern
tíma á blað. Ég er fegin að vera nú
búin að efna það 50 ára gamla loforð.
Skrífað á Bíldndal í september 2001
‘Xxislúv c)áiiíidátUi,
Ijósmóðir,
formaður Félags aldraðra
í V-Barðastrandarsýslu