Fréttatíminn - 24.07.2015, Qupperneq 16

Staða femín-
ískrar baráttu er
rosalega erfið í
Frakklandi. Út-
litsdýrkunin er
yfirgengileg, sem
kemur auðvitað
mest niður á kon-
um, allar þessar
fölsku ímyndir fá
að blómstra al-
gjörlega óáreittar.
Prófaðu þetta
heyrnartæki í 7 daga
Bókaðu tíma í fría heyrnar mælingu
Sími 568 6880
www.heyrnartaekni.is
Heyrnarskerðing er þreytandi!
Heyrnartækni | Glæsibæ | Álfheimum 74 | 104 Reykjavík | Landsbyggðaþjónusta | Sími 568 6880
Ofurnett - ósýnileg í eyra eða falin á bak við eyra
Alta2 heyrnartækin frá Oticon búa yfir
einstakri tækni sem kallast BrainHearing™.
Þessi tækni hjálpar heilanum að vinna
betur úr hljóði þannig að þú upplifir það
eins eðlilega og hægt er. Með Alta2
heyrnartækjunum verður auðveldara fyrir
þig að heyra og skilja, hvort heldur sem
um lágvært samtal er að ræða eða
samræður í krefjandi aðstæðum.
skemmtilegt og vinn við alls konar
mismunandi verkefni. Stundum
öfunda ég fólk sem fer bara alla
daga í sína venjulegu vinnu, tekur
verkefnabunkann og reddar honum
og fer svo bara heim og er laust við
vinnuna þann daginn. Ég er alltaf á
vaktinni, reyndar aðeins að læra að
loka stundum, það kunni ég ekki til
að byrja með og það var mjög stórt
skref. Ég er slæm með það að segja
alltaf já við öllu, en er að hamast við
að venja mig af því.“
En er fjölskyldulífið eitthvað
frábrugðið því sem þú þekktir frá
Íslandi? „Ekki mjög. Við erum auð-
vitað frekar svipaðar þjóðir, á kafi í
nútímanum með svipaðar þarfir og
langanir en að vissu leyti er lífið á
Íslandi mun auðveldara vegna þess
að hér hefur fólk meiri tíma. Það
fer til dæmis svo miklu meiri tími í
samgöngur í París og allt skipulag
í sambandi við þær. Hér sýnist mér
allir vera komnir heim í ró klukkan
fimm, sex á kvöldin á meðan síðasti
maður á mínu heimili kemur í hús
klukkan átta og þá fyrst er hægt
að huga að kvöldmat. Það dettur
reyndar engum Frakka í hug að
borða kvöldmat snemma og eitt
af því sem Arnaud skilur ekki á
Íslandi er að vera boðinn í dinner
klukkan sex.“
Þrátt fyrir ólíkan bakgrunn
segist Kristín aldrei hafa lent upp á
kant við eiginmanninn eða tengda-
foreldrana vegna mismunandi lífs-
sýnar. „Okkur hefur bara gengið
mjög vel með það. Ég er náttúru-
lega afskaplega sveigjanleg mann-
eskja í eðli mínu og á alltaf erfitt
með að skilja hvernig fólk nennir
að standa í baráttu út af einhverju
smotteríi sem skiptir engu máli.
Það eina sem ég fyrirgef tengdafor-
eldrum mínum ekki er þegar þau
byrja að tala um vaxtarlag kvenna
og útlit. Það er það eina sem ég hef
sussað á tengdamömmu með. Sjálf-
sagt er hún stundum hissa á því
hvað það er mikið drasl heima hjá
mér þegar þau koma í heimsókn,
en hún heldur því fyrir sig. Frakkar
eru reyndar mjög flinkir í því að
forðast að fá fólk heim til sín, það
hittast bara allir einhvers staðar
úti. Húsnæði er yfirleitt mjög lítið í
París og ekkert svigrúm fyrir heim-
boð. Engar svona risastofur eins og
hér. Ég fæ hálfgert víðáttubrjálæði
þegar ég kem inn í íslenskar íbúðir.
Ég væri alveg til í að búa í svona
íbúð, en það er ekki fjárhagslega
mögulegt í París.“
Ein sæt kona á kantinum
Snýr þessi femíníska barátta þín
bara að Íslandi og tengdamömmu,
eða ertu virk í henni í París líka?
„Ég nenni ekki að vera í einhverju
félagi þar sem maður þarf að mæta
á fundi, en ég er í samskiptum
við nokkra femíníska bloggara og
svo er ég auðvitað alltaf að pirra
frönsku vini mína með blaðri um
femínisma. Staða femínískrar bar-
áttu er rosalega erfið í Frakklandi.
Útlitsdýrkunin er yfirgengileg,
sem kemur auðvitað mest niður á
konum, allar þessar fölsku ímyndir
fá að blómstra algjörlega óáreittar.
Ég er hætt að horfa á sjónvarpið því
þar eru alltaf einhverjir glottandi
kallar að ræða málin og svo á kant-
inum ein sæt kona, það er settið –
alltaf. Það er að vísu kona borgar-
stjóri í París, það varð hægt eftir
að hommi hafði verið borgarstjóri
- hann ruddi brautina, en Parísar-
búar kjósa alltaf allt öðruvísi en
afgangurinn af Frakklandi. Ég held
það sé svona sirka helmingi erfið-
ara fyrir konur að komast áfram í
pólitík þar heldur en hér – þótt ég
hafi engar stærðfræðilegar form-
úlur til að sanna það. Það er svo
svakaleg karlamenning samofin
pólitíkinni þar. Það er óttalegt.“
Finnur þú fyrir þessari pressu
um að vera sæt og fín í þínu
daglega lífi? „Já, já, maður finnur
náttúrulega fyrir henni alla daga.
Hún gegnsýrir allt samfélagið. Og
ég uppgötvaði fyrir sirka ári að ég
er orðin það frönsk í mér að ég get
ekki hugsað mér að fara í jogging-
buxum út úr húsi, til dæmis. Ég
þurfti að mæta í próf sem tók þrjá
tíma og hugsaði með mér að það
væri nú langþægilegast að vera
bara í joggingbuxum og bol inni í
molluheitum sal við að leysa próf,
en nei, þegar til átti að taka þá gat
ég bara alls ekki fengið mig til þess
og mætti uppdressuð og máluð í
prófið. Svona fer nú áróðurinn með
mann án þess að maður ætli sér
það.“
Eins og í bíómyndunum
Þrátt fyrir að hafa verið gift Frakka
í fimmtán ár og búið í París er
Kristín ennþá íslenskur ríkisborg-
ari og segist ekki geta hugsað sér
að breyta því. „Ég er alltaf með ís-
lenskt vegabréf og börnin mín líka,
þau hafa tvöfaldan ríkisborgararétt.
Ég gæti fengið hann líka en ég er
ekki ennþá búin að hunskast til að
sækja um þennan franska. Það er
svo svakalegt mál. Þetta er eins og
í bíómyndunum; útsendarar útlend-
ingaeftirlitsins banka hjá þér án
þess að tilkynna komu sína fyrir-
fram og ryðjast inn um leið og þú
opnar. Svo grandskoða þeir öll her-
bergi í íbúðinni og reyna að finna
merki um að þetta sé sýndarhjóna-
band. Breytir engu þótt fólk sé búið
að vera gift í mörg ár og eigi börn
saman. Ég ætla nú samt að láta mig
hafa það að sækja um, fyrst maður
má hafa tvöfaldan ríkisborgara-
rétt. Ég hefði aldrei látið frá mér ís-
lenska ríkisborgararéttinn. Ég veit
ekki alveg hvers vegna. Hann er
bara samofinn mér.“
Þótt Kristín segist vera óskaplega
venjuleg úthverfahúsmóðir er ég
ekki viss um að margir mundu fall-
ast á þá skilgreiningu hennar. Hún
er alltaf með mörg járn í eldinum,
þýðir fagurbókmenntir úr frönsku
yfir á íslensku, rekur Parísar-
dömuna.com þar sem hún skipu-
leggur gönguferðir fyrir Íslendinga
um París, fer með þeim og fræðir
þá um sögu og staði auk þess að
fylgja þeim í dagsferðir til Versala
og Giverny, og nýjasta framtakið er
Tau frá Tógó, hvað er það? „Tau frá
Tógó er örsmátt félag – við erum
þrjár í því – sem styrkir saumastofu
á heimili fyrir munaðarlaus börn í
Tógó. Við pöntum vörur frá þeim
og seljum hér á Íslandi og ágóðinn
fer í að styrkja börn af þessu heimili
til menntunar. Við borguðum alla
skólabúninga, bækur og ritföng í
fyrra, plús styrktum nokkra af eldri
krökkunumí iðnnám. Vinkona mín,
Guðný Einarsdóttir, ættleiddi dreng
frá þessu heimili og ég fór með
henni til Tógó. Við heilluðumst af
því sem verið er að skapa þarna á
saumastofunni og ákváðum að hella
okkur í þetta. Enn sem komið er er
þetta bara hérlendis, á facebook-
síðunni Tau frá Tógó, en ég ætla að
skella mér í að þýða hana á frönsku
eftir sumarfríið og reyna allavega að
herja á vini og kunningja.“
Þannig að þú ætlar að halda
áfram í harkinu? „Já, já. Annars er
ég alltaf opin fyrir því að eitthvað
reki á fjörur mínar, en það verður
að vera eitthvað almennilegt,
skemmtilegt og krefjandi. Það verð-
ur alltaf að vera eitthvað sem pirrar
mig, annars get ég ekki unnið við
það. Ég get ekki unnið við eitthvað
sem ekki tekur neitt á og ögrar. Ég
dáist að fólki sem getur það og er
bara með allt sitt á hreinu, en ég er
einhvers konar eilífðarunglingur
á eilífum flótta. Ég er eiginlega
flóttamaður frá því venjulega. En
mér finnst reyndar mjög gott að
eldast og hlakka til að ná þeim aldri
að geta gefið skít í viðteknar hug-
myndir um útlit kvenna, eins og
margar franskar konur gera svona
65 til sjötugar. Þá verða þær oft
algjörir töffarar, lausar undan kröf-
unni um kvenleikann, þær leyfa
sér að vera eins hryssingslegar og
þeim sýnist og eru ekkert að spá í
hvað umheiminum finnst. Vonandi
þarf maður samt ekki að bíða svo
lengi eftir því að að geta verið mað-
ur sjálfur út á við. Ég held að konur
séu að vakna til meðvitundar um
það að þær eru stjórnendur eigin
lífs, meira að segja í París.“
Friðrikka Benónýsdóttir
ritstjorn@frettatiminn.is
Kristín við sögusafn Parísar hjá Loðvíki 14., sólkon-
ungnum sjálfum. Ljósmynd úr einkasafni.
16 viðtal Helgin 24.-26. júlí 2015