Fréttatíminn - 28.08.2015, Síða 32

Haustið sem breytti
lífi mínu ... eða ekki
H
Haustið er að skella á. Ég finn það bara.
Það er að kólna í veðri, erfiðara að vakna.
Meira að segja í vikunni þegar veður-
fræðingar lugu því að bestu dagar ársins
stæðu yfir, fann ég fyrir lægð um líkam-
ann. Það rifjuðust upp vindadagarnir síð-
asta vetur og ég hugsaði með mér að nú
styttist í slabbið. Rúðuskafan er í skottinu
og ég óttast það að það líði ekki langur
tími þar til ég þurfi á henni að halda.
Annað sem fylgir þessum tíma eru tíma-
mót. Krakkarnir byrja í skólanum. Sumir
eru að byrja í fyrsta sinn. Aðrir eru bara
að færast upp um bekk og sumir eru að
sjá fyrir endann á þessu. Flest eru þau
spennt, en um leið smá kvíðin. Þannig er
það bara. Við fullorðna fólkið sem hefur
lokið skólagöngu erum í öðrum hugleið-
ingum. Fyrir utan allt það fullorðna fólk
sem fer aftur í skóla. Sem er óskiljanlegt.
Á haustin hugsa allir um það að breyta
lífi sínu. Hætta að borða sykur. Hætta að
borða kjöt. Taka út allt hveiti og hætta að
drekka gos. Sumir hætta hreinlega að
borða. Sturlað fólk.
Það ætla allir að breyta heiminum á
haustin. Fólk á mínum aldri, um fertugt,
fer gjörsamlega offari í loforðum um
betrumbætur og markmiðasetningu sem
stenst engin eðlileg viðmið. Hér áður fyrr
voru menn um fertugt að fá sér mótor-
hjól eða sportbíl til þess að svala einhvers
konar midlife-crisis sem helltist yfir þá.
Í dag sér maður fullorðið fólk í níðþröng-
um Spandex-göllum hjólandi um allt eins
og það sé að flýja eitthvað. Margir hverjir
einstaklingar sem hafa ekkert hjólað
neitt mikið síðan þeir áttu BMX eða DBS
árið 1987. Hvað gerist? Hugsar fólk bara;
„Mig langar að byrja að hjóla.“ Fer svo og
kaupir hjól fyrir pening sem það mundi
ekki tíma að eyða í neitt annað. Kaupir
föt sem eru allt of lítil á þau. Föt sem eng-
inn mundi láta sjá sig í, nema í einhverju
gríni. Sest upp á hjólið og heldur að það
sé að breyta samfélaginu? Þetta er sjúk-
lega fyndið. Þeir
sem hafa hjólað
í mörg ár án
þess að skipta
um föt er eitt-
hvað fólk sem
tekur þetta
ekki alvarlega.
Hjólafólkið
hjólar úr
Kópa-
vogi
í
Ármúlann í búningi sem fólk á Ólymp-
íuleikunum klæðist. Auðvitað er svo
hjólaleiðinni póstað á Facebook svo þar
sé komin sönnun um að það sé duglegt.
Hvaðan koma þessar efasemdir um eigin
dugnað?
Á Menningarnótt í Reykjavík um
síðustu helgi tóku mörg þúsund manns
þátt í Reykjavíkur-maraþoninu sem hefur
verið haldið árlega í rúm þrjátíu ár. Það
er frábært og ég stóröfunda allt þetta
fólk sem hefur í sér þennan dugnað og
áræðni. Eftir helgina komu hins vegar
fréttir af fólki sem hafði skráð sig í styttri
vegalengdir hlaupsins og hreinlega gefist
upp og margir hnigið niður og þurft
að leita læknis. Fólk sem aldrei hefur
hlaupið neitt. Varla hreyft sig. Þau voru
samt undir mikilli samfélagspressu og
fundu sig tilneydd að fórna lífi og limum
til þess að vera með. Til þess að taka þátt
í samfélaginu. Til þess að fá viðurkenn-
ingu og umfram allt pósta mynd af sér
á Facebook með medalíuna um hálsinn.
Sem allir fá. Fyrstir og síðastir.
Allt er keppni. Keppni við vinina.
Keppni við sjálfan sig. Keppni við tímann.
Enginn fer út að hjóla í gallabuxum, og
enginn fer út að hlaupa án þess að pósta
vegalengdinni. Ég hef staðið mig að
því að íhuga það að ég verði að byrja að
hlaupa. Sé mig fyrir mér í hlaupagalla að
hlaupa í hvaða veðri sem er, með skrefa-
mæli í iPhone símanum í fallegu hulstri
um upphandlegginn. Koma svo heim og
deila vegalengdinni á Facebook. Búmm!
Hvað voruð þið að gera í kvöld? Ég fór út
að hlaupa, því ég er meistari!
Ég er samt ekki að fara að gera það.
Mér finnst ekkert í heiminum jafn leiðin-
legt og að hlaupa. Mig langar að hjóla. Ég
þori samt ekki út á 15 ára gömlu hjólinu
og ég á engin svona hjólaföt. Ég á góða
strigaskó og ágætis buxur, en ég mundi
líta út eins og bjáni við hliðina á þeim
sem eru „með þetta.“
Hvað er til ráða? Mig langar að hreyfa
mig. Ég fer í ræktina og mér finnst það
gaman. Mér finnst fjölbreytnin góð þar.
Auðvitað er þar fólk sem er mjög upp-
tekið af sér og horfir meira í spegilinn
en það æfir sig. Við þurfum samt öll að
hreyfa okkur. það er bara sjálfsagður
partur af því að viðhalda þessum skrokk
sem við ferðumst í. Ef við höldum honum
ekki við þá líður okkur ekki vel.
Ég er á þeim aldri að það er mjög
vinsælt að finna sér eitthvað svona
áhugamál og taka það alla leið.
Mér finnst bara allir vera að taka
áhugamálin
lengra en
alla leið,
og um
leið
verða
þau
svo
þráhyggjukennd. Ég fæ spurningar
eins og; „Hljópstu ekki í maraþoninu?-
Þú hefðir nú getað tekið 3 kílómetra.“
„Áttu ekki nýtt hjól?“ „Hvaða æfinga-
skór eru þetta?“ Allt snýst um hið ytra
útlit og hvernig maður hljóp, eða hjól-
aði í vinnuna. Ég get ekki gert sam-
starfsfélögum mínum það að ég hjóli
í vinnuna. Sá dagur yrði óbærilegur
fyrir þau. Sitjandi með mig rennsveitt-
ann og lyktandi til hádegis á hverjum
degi.
Ég vildi óska þess að ég fengi svo
mikinn áhuga á hreyfingu að ég liti út
fyrir að vera sturlaður. Í staðinn fæ ég
bara þráhyggjukenndan áhuga á mat
og víni. Ég er ansi hræddur um að það
muni ekki koma mér langt. En gott
er það.
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Hannes
Friðbjarnarson
hannes@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Dragháls 14-16 · 110 Reyk jav ík
S ími 4 12 12 00 · www. i s l e i f u r . i s
L O G I S 1 6 0
T a l i s S V A R I A R C T a l i s S V A R I A R C
m . ú ð a r a
F O C U S 2 6 0
m . ú ð a r a
Gæði fara aldrei úr tísku
T a l i s S V A R I A R C
m . ú ð a r a
T a l i s S
F O C U S 1 6 0
F O C U S 1 6 0 L O G I S 2 6 0
T a l i s S
m . ú ð a r a
Eitt mesta úrval landsins
af eldhúsblöndunartækjum
32 viðhorf Helgin 28.-30. ágúst 2015