Skinfaxi - 01.08.2014, Blaðsíða 24

24 SKINFAXI – tímarit Ungmennafélags Íslands
É g var búinn að vera formaður Spyrn-is í nokkur ár sem reyndi að halda úti fótboltaliði með misjöfnum árangri. Umf. Höttur starfaði lítið á
íþróttasviðinu en var öflugt í félagslífinu og
stóð fyrir samkomum, til dæmis í Ásbíói með-
an það var. Guttormur Metúsalemsson, sem
var síðasti formaður gamla Hattar, kom að
máli við mig og spurði hvort við ættum ekki
að sameina félögin. Ég vissi að það voru
íþróttamenn á svæðinu sem voru eiginlega
munaðarlausir, til dæmis var talsverður körfu-
bolti í Eiðaskóla en það var ekki viðeigandi
að þeir strákar færu eftir skólann að spila með
Spyrni. Við Guttormur stóðum saman að því
að gera lög fyrir nýja félagið sem stóðust
mjög vel og héldum góðan sameiningar-
fund þar sem gengið var frá stofnuninni. Það
var ekki mikið mál að sameina félögin. Það
voru engar eignir eða skuldir hjá félögunum
og sami mannskapur hélt áfram að starfa,“
segir Sigurjón.
Aldur Spyrnis er óljós. Félagið varð til úr
knattspyrnumönnum úr sveitunum í kring-
um Egilsstaði áður en þéttbýlið varð til. Umf.
Höttur var hins vegar stofnað árið 1952 og
fyrsti formaður þess var Ingimar Sveinsson
frá Egilsstöðum. Saga er til af því þegar það
reyndi að segja sig úr UÍA vegna íþyngjandi
gjalda fyrir fullorðna íþróttamenn en aðeins
einn slíkur var skráður í félagið – Vilhjálmur
Einarsson.
Félagið er nefnt eftir fjalli sem rís upp af
fjallshryggnum á milli Valla og Fagradals í
1106 metra hæð yfir sjávarmál og sést, eins
og Sigurjón segir: „af vissum stöðum í bæn-
um“. Körfubolti og fótbolti voru aðalgrein-
arnar hjá félaginu fyrst eftir sameiningu en
eftir tilkomu Helgu Alfreðsdóttur íþrótta-
kennara spratt upp frjálsíþróttaáhugi og fram
kom frjálsíþróttafólk sem náði frábærum
árangri á landsmælikvarða. Þá stóð félagið
fyrir fleiri viðburðum, til dæmis keppni í
torfæruakstri. „Það var þó nokkuð af ungum
mönnum sem voru duglegir að jaskast út
og tilbúnir í verkefni eins og torfæruna. Fyrir
hver jól héldum við leikfangahappdrætti. Þá
keyptum við leikföng og stilltum upp í glugg-
um Búnaðarbankans og gengum síðan í hús
og seldum miða. Þannig var reynt að öngla
saman peningum. Ég byrjaði líka upp úr 1970
að selja getraunaseðla sem voru þá nýir af nál-
inni. Fólkið hélt að ég væri snarvitlaus og vissi
ekkert hvað ég væri að gera. Síðan voru enda-
lausar fótboltaferðir sem gátu verið skraut-
legar. Menn fóru á prívatbílum sínum í alla
vega ástandi á alls kyns vegum. Vopnafjarðar-
heiðin var skelfileg og Suðurfirðirnir hræði-
legir, hvort sem farið var um Fáskrúðsfjörðinn
eða Breiðdalsheiðina. Það var samt alltaf
gaman að spila á Fáskrúðsfirði þótt við töpuð-
um nánast alltaf. Þar var alltaf vel tekið á
móti okkur, kannski vegna þess!“
Sigurjón segir líka að íþróttaaðstaðan hafi
verið „nákvæmlega engin. Fótbolta var spark-
að á túninu þar sem gamla tjaldsvæðið var,
við ömurlegar aðstæður. Eiðavöllurinn var
alltaf í órækt og þótt völlur væri að fæðast
uppi í mýrinni þar sem hann er nú þá var
hann erfiður en við létum okkur samt hafa
það. Fyrsti þjálfarinn var Gunnar Gunnarsson,
skákmaður af Seltjarnarnesi, og hann náði
ágætum árangri. Þetta var samt erfitt. Það
voru fá atvinnutækifæri hér í þéttbýlinu og
mannskapurinn týndur á sumrin uppi á fjöll-
um í vegagerð eða línulögnum. Á fjörðunum
unnu menn í frystihúsinu eða kaupfélaginu
og voru fimm mínútur á völlinn en það mátti
þakka fyrir ef okkar menn skiluðu sér í leiki!“
Eitt af því sem þurfti að gera var að finna
merki fyrir nýja félagið en hvorki Spyrnir né
Umf. Höttur áttu slíkt. Vorið 1974 var staðið
fyrir samkeppni og varð tillaga Benedikts
Vilhjálmssonar fyrir valinu. Fékk hann 5.000
krónur í verðlaunafé.

Fjölbreytnin laðar fleiri að
Sigurjón var þó ekki formaður nema í eitt ár
því þá varð hann formaður UÍA og ekki þótti
viðeigandi að hann væri á báðum stöðum.
Varaformaðurinn, Gunnar Halldórsson, vildi
ekki taka við þannig að félagið varð hálf for-
mannslaust á fyrstu metrunum. Helgi Hall-
dórsson var kjörinn formaður 1976, Emil
Björnsson tók við af honum 1977 og Finnur
Bjarnason 1978 og sat í fjögur ár. Davíð Þór
er sá tólfti í röðinni og hefur verið formaður
frá árinu 2006. Hann segir að þótt íþróttirnar
séu mest áberandi í starfi félagsins takist það
á við fjölbreyttari verkefni. „Við gerum ekki
bara gagn með því að standa fyrir æfingum
og leikjum heldur með viðburðum sem skipta
samfélagið máli. Við höldum þrettándagleði
og sjáum um hátíðahöld á 17. júní. Við tókum
síðan fyrir tveimur árum forystuna í skipulagn-
ingu hreyfivikunnar MoveWeek, þar sem við
reyndum að fá fleiri samtök í lið með okkur
sem skilaði sér í því að vikan fékk verðlaun
sem ein af þeim bestu í Evrópu.“
Níu deildir starfa innan félagsins í dag og
segir Davíð að fjölbreytnin skipti miklu máli.
„Hún gerir það að verkum að fleiri börn
stunda íþróttir en ella. Einstaklingar, sem
eiga ekki heima í hefðbundnum greinum,
eins og boltaíþróttunum, finna frekar eitt-
hvað við sitt hæfi. Fjölbreytileikinn er eitt-
hvað sem ég tel kost fyrir búsetu í sveitar-
félaginu. Þetta þroskar einstaklinginn.“
Taekwondo-deildin er nýjust og síðustu
misseri hefur verið unnið að því að endur-
vekja handknattleiksdeildina. Eins og gengur
og gerist um félagasamtök þar sem unnið
er í sjálfboðavinnu gengur starfið í bylgjum.
„Það er ekki erfitt að fá foreldra til að stuðla
Höttur 40 ára
Félagið skiptir máli í mannlífinu
Íþróttafélagið Höttur á Egilsstöð-
um fagnar í ár 40 ára afmæli sínu
en það var stofnað 19. febrúar
árið 1974 með samruna knatt-
spyrnufélagsins Spyrnis og
Ungmennafélagsins Hattar.
Skinfaxi settist niður með Sigur-
jóni Bjarnasyni, fyrsta formanni
sameinaðs félags, og Davíð Þór
Sigurðarsyni, núverandi for-
manni, og bar saman félagið í
þátíð og nútíð.
Davíð Þór Sigurðsson,
núverandi formaður
Hattar, og Sigurjón
Bjarnason, fyrsti
formaður Hattar.
Sjötti flokkur Hattar á
Vopnafirði 1978.
Keppt í göngu á
Austurlandsmóti
á skíðum á Fagradal í apríl 1981.
Skíðaskáli Hattar á
Fagradal 27. febrúar 1977.