Morgunblaðið - 10.02.2015, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. FEBRÚAR 2015
Fyrir átti Lára dótturina Bergr-
únu Brá. Þau Örlygur og Lára
áttu fallegt heimili sem alltaf var
gaman að heimsækja og gott var
að eiga þau að vinum.
Ekki er hægt að skrifa um
Láru án þess að minnast á dans-
inn. Börn hennar og börn Láru,
dóttur minnar, höfðu gaman af
dansi, sérstaklega æfðu dreng-
irnir og vinirnir Jónatan Arnar
og Ásgrímur Geir vel og náðu
góðum árangri. Þá var oft leitað
til mín ef þræða þurfti nál eða
strauja skyrtu. Margar ánægju-
stundir áttum við saman. Ferð til
Baltimore með Lárunum tveim-
ur skildi eftir góðar minningar
sem oft voru rifjaðar upp og
brosað að skemmtilegum uppá-
komum. Vikuferð um Skagafjörð
með Örlygi og Láru þar sem við
heimsóttum flesta sögustaði
fjarðarins. Eins og ég var fyrst á
eftir mömmu til að fá Láru í faðm
mér, þá var ég einnig, ásamt fjöl-
skyldu hennar og systkinum, við
dánarbeð hennar. Það var erfið
stund.
Elsku systir. Mér þykir við
hæfi að kveðja þig með lokasetn-
ingu kvæðisins Í fjarlægð.
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Þín systir,
Þórey.
Kæra Dæda frænka. Þegar þú
fluttir til Reykjavíkur var ég sex
ára, yngst í mínum systkinahópi
og eina stelpan. Ég var snoð-
klippt, af því ég vildi vera eins og
bræður mínir, enda voru þeir
fyrirmynd mín í einu og öllu þar
til þú komst inn í líf mitt af full-
um krafti með ljósu lokkana og
bráðsmitandi hlátur þinn.
Manstu þegar við fórum niður
í Steinahlíð til að lesa bókina
„Hvernig verða börnin til?“ Ég
var sex og þú 12, nýflutt til
Reykjavíkur og ég var alveg viss
um að þú gætir útskýrt þetta allt
fyrir mér, en – nei þú hafðir ekki
hugmynd um þetta heldur, og
hvað við hlógum þennan dag.
Manstu daginn sem þú fermd-
ist? Mikið var hárið á þér fallegt
og þú lofaðir mér að ef ég yrði
dugleg að safna hári myndir þú
setja í mig rúllur áður en ég
fermdist, ég þyrfti að æfa mig í
að sofa sitjandi, því það væri
nefnilega erfitt að sofa með höf-
uðið hlaðið rúllum.
Manstu þegar ég fékk að gista
í Sólheimunum? Það var alveg
sama hvað þú sagðir; ég trúði
öllu og að fara að sofa klukkan
sjö var auðvitað sjálfsagt mál. Þú
lagðist hjá mér og þóttist sofna á
augabragði og svo fórstu að
ganga í svefni. Þú varst búin að
segja mér að ég mætti alls ekki
vekja þig ef þú færir að ganga í
svefni svo ég fylgdi þér hvert fót-
mál til að missa ekki af neinu.
Þér tókst nefnilega alltaf að
koma mér á óvart og þetta var
svo ótrúlega skemmtilegt, sér-
staklega að lýsa fyrir þér þegar
þú „vaknaðir“ hvað þú hefðir ver-
ið að gera, en þú bara hlóst og
sagðir: „Nei, nei, ég geng ekki í
svefni, þig hefur dreymt þetta.“
Manstu þegar ég fermdist og
þú komst síðust í veisluna, en
með oggopínulitla Bergrúnu Brá
og gafst mér litlu tána á henni í
fermingargjöf?
Manstu þegar ég var 17 og þú
24 og þú skráðir mig í Ungfrú
Útsýn? Þú settir í mig Carmen-
rúllur, klæddir mig í flottan kjól
og gráu háhæluðu stígvélin henn-
ar ömmu Láru. Og svona okkar á
milli, elsku Dæda, þá átt þú stór-
an þátt í því hvað mér finnst
gaman að vinna við mitt fag.
Nú kveð ég þig, elsku frænka,
og ætla að hafa í huga, það sem
eftir lifir ævinnar, orðin sem þú
sagðir við mig brosandi síðast
þegar við hittumst: „Það þýðir
ekkert annað en að taka bara
Dæduna á þetta.“
Elsku Ölli, Bergrún, Harpa,
Jonni og fjölskyldur, megi dalur
minninganna gefa ykkur styrk
og umvefja ykkur. Ég er viss um
að pabbi, afi Svenni og amma
Lára hafa tekið henni opnum
örmum. Kveðja frá
Sigríði Rósu.
Elsku hjartans litla frænka
mín, hugur minn er fullur af
minningum liðinna tíma. Fyrstu
minningarnar frá því við vorum
litlar á Blönduósi þar sem við átt-
um yndislegar stundir, yfirleitt í
skjóli mömmu þinnar Láru og
Svenna pabba þíns sem gættu
okkar eins og sjáaldurs augna
sinna og dekruðu okkur á allan
hugsanlegan hátt og þegar ég
kom í heimsókn til ykkar eftir að
þið fluttuð suður. Þessar minn-
ingar eru svo ljúfar og það var
svo gott að rifja þær upp með þér
síðustu mánuði.
Tíminn sem ég er búin að eiga
með þér eftir að ég greindist
einnig með krabbamein hefur
verið mér mjög lærdómsríkur og
að finna hvernig þú gerðir allt
sem þú gast til þess að gera mér
lífið auðveldara þrátt fyrir þín
erfiðu veikindi og dagurinn sem
við áttum saman áður en ég fór í
aðgerðina til Bandaríkjanna í
nóvember var okkur báðum
ómetanlegur og við ætluðum að
eiga svo marga þannig daga sam-
an.
Ég er óendanlega þakklát
Ölla, Bergrúnu, Hörpu og Jonna
fyrir að fá að vera með ykkur síð-
ustu vikurnar í lífi þínu. Að fá að
liggja við hliðina á þér, halda í
höndina á þér, dotta, rumska,
brosa til þín, gráta með þér,
hlæja með þér, þú að gefa mér
loforð, ég að gefa þér loforð,
þetta var og er einstakur tími
fyrir mig að minnast og þú getur
treyst því, elsku fænka mín, að
ég mun gera mitt besta til þess
að standa við mín loforð og ég
veit að þú stendur við þín.
Guð geymi þig, elsku frænka
mín, og ég kveð þig með þessu
ljóði:
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Örlygur, Bergrún Brá,
Harpa Lind, Jónatan og fjöl-
skyldur, ég og fjölskylda mín
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð,
Sigurlaug Ragnarsdóttir.
Lára frænka var í fjölskyld-
unni alltaf kölluð Dæda og Dæda
var eins einstök og gælunafn
hennar. Hún hafði fallegasta
brosið, skemmtilegasta hláturinn
og augu hennar geisluðu.
Sundferðir, ísbíltúrar, bíóferð-
ir, næturgistingar, sjónvarps-
kvöld og pylsupartý eru meðal
þess sem rifjast upp þegar ég
hugsa til Dædu. Ég fékk oft að
vera hjá henni, Ölla og Bergrúnu
þegar ég var lítil og mamma og
pabbi brugðu sér af bæ, hvort
sem var yfir nótt eða í lengri
tíma.
Dæda var ein sú snyrtilegasta
sem ég hef kynnst og alltaf var
allt í röð og reglu hjá henni. Eitt
af kvöldverkum hennar þegar ég
var krakki var að pússa sófaborð-
ið áður en hún lagðist til svefns.
Hún kom inn í stofu vopnuð
tusku og Mr. Sheen, spreyjaði
vel yfir borðið og þurrkaði fag-
lega með tuskunni. Bónhúðin
sem smám saman safnaðist á
borðið gerði það að verkum að
maður þurfti að vanda sig mjög
þegar maður lagði eitthvað frá
sér á borðið svo það rynni ekki út
af því.
Ég man aðeins eftir einu skipti
sem ég var ekki sátt við Dædu en
þá var ég hjá þeim og hún var
með gellur í matinn. Þegar ég
heyrði orðið „gellur“ datt mér nú
fyrst eitthvað annað en fiskmeti í
hug og trúði ekki að hún ætlaði
að láta mig borða þetta. Þá
þrjóskukeppni vann ég ekki,
matvendni var ekki í orðabók
frænku minnar þetta kvöldið og
gellurnar skyldu borðaðar. Dæda
var nefnilega jafnákveðin og hún
var blíð. Við höfum oft rifjað
þennan matartíma upp og hlegið
mikið.
Dæda fylgdist vel með og sam-
gladdist manni við hvert tilefni,
hvort sem voru útskriftir, flutn-
ingar eða barnsfæðingar kom
hún færandi hendi – já, Dæda
var einstök og fjölskyldan var
henni allt.
Bergrún Brá, Harpa Lind og
Jónatan Arnar voru mesta stolt
Dædu. Ég fékk að halda Hörpu
undir skírn og ég man enn þegar
Dæda trúði mér fyrir nafninu
hennar löngu áður en skírnin fór
fram. Þetta var stórt verkefni
fyrir þrettán ára ungling og mér
hefur alltaf þótt mjög vænt um
að hafa fengið það.
Fyrir tíu mánuðum fengum
við hræðilegar fréttir, krabbinn
hafði hreiðrað um sig í Dædu. Af
hugrekki og hetjuskap tókst hún
á við þau verkefni sem fyrir lágu.
Hún tók einn dag í einu og ein-
setti sér að njóta þeirra. Þarna
var það viðhorfið sem skipti máli
og hún var ákveðin í að láta veik-
indin ekki buga sig. Til að byrja
með gekk allt vel, hún tók með-
ferðum vel og allt virtist virka
eins og allir vonuðu en þegar líða
tók að jólum fór að halla undan
fæti. Hún játaði sig samt aldrei
sigraða og aðeins fáeinum vikum
áður en kallið kom sagði hún mér
hversu mikið hún hlakkaði til að
sjá hvernig hárið á sér yrði þegar
það kæmi aftur. Svona var Dæda
– sönn hetja!
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja“ söng Vilhjálmur Vil-
hjálmsson, það er rétt en sumir
fá kallið allt of snemma. Dæda
fékk kallið allt of snemma.
Elsku Ölli, Bergrún, Ingibjörg
Lára, Harpa, Níels, Svava Dís,
Jonni, María og Lára litla, Guð
gefi ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Hvíl í friði elsku frænka mín.
Þín
Hanna María.
Elsku Dæda frænka er látin
eftir erfið veikindi langt fyrir ald-
ur fram. Hún var skírð því fal-
lega nafni Lára í höfuðið á
mömmu sinni en henni tókst
aldrei að venja fjölskylduna af
því að kalla hana gælunafni sínu
frá því í æsku.
Dæda bjargaði heiðri mínum á
unglingsárum. Skilningsleysi
foreldranna á mikilvægi þess að
eiga t.d. Levis-gallabuxur var
nefnilega algjört. Hún gaf mér
heilu pokana af fötum af sér og
ég gleymi aldrei hamingju minni
þegar ég spígsporaði um í skvísu-
fötum af henni. Margt af því
hefði hún vel getað notað áfram
sjálf en það vó þyngra að gleðja
aðra og þannig var Dæda í hnot-
skurn. Hún var mjög gjafmild og
fannst mun skemmtilegra að
gefa en þiggja. Ef eitthvað var
gert fyrir hana gaf hún það
margfalt til baka. Dæda bauð
mér stundum með sér í bíó og á
kaffihús og lét mig aldrei finna
fyrir neinum aldursmun. Mér
fannst Dæda frænka flink í öllu
og við vinkonur mínar litum upp
til hennar. Hún var gullfalleg og
góð, að utan sem innan, og við
munum enn hvað hún var alltaf
almennileg við okkur.
Dæda var líka mikið snyrti-
menni og ég man vel eftir henni
þegar hún þreif allt hátt og lágt
eins og herforingi í Stífluselinu.
Þær amma voru mjög nánar en
gátu þrasað endalaust um hvort
afþurrkunarklúturinn ætti að
vera þurr eða rakur, þvottaefnið
með eplailmi eða ekki o.s.frv.
Dæda frænka hefur verið mér
fyrirmynd í mörgu. Hún kunni að
samgleðjast fólki og lagði alla tíð
áherslu á að tala um það sem
kom upp á hverju sinni í stað
þess að stinga því undir stól.
Dæda var barngóð, hafði einlæg-
an áhuga á að fylgjast með börn-
unum í fjölskyldunni og var alltaf
jákvæð í garð þeirra allra. Dæda
var lífsleikin, létt í lund og naut
þess að vera til.
Dæda var mikil fjölskyldu-
manneskja. Hún tengdi saman
tvær kynslóðir, var yngst tíu
systkina og aðeins fjórum árum
eldri en elsta systkinabarnið. Það
er stórt skarð höggvið í frænd-
garðinn og margir eiga um sárt
að binda. Fyrst og fremst þó Ölli,
maðurinn hennar og besti vinur,
börnin, tengdabörnin og ömmu-
stelpurnar þrjár. Hún stóð með
sínu fólki og studdi á alla lund.
Eftir að hún veiktist töluðum
við mikið saman um lífið og til-
veruna. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með henni takast á við
veikindin með reisn. Baráttuhug-
urinn var alltaf til staðar en hún
vissi vel að það gat brugðið til
beggja vona. Tilhugsunin um að
fá ekki að sjá hana, tala við hana
og heyra hláturinn hennar er
óbærileg.
Við Viðar og strákarnir kveðj-
um Dædu með sorg í hjarta en
þökkum fyrir öll hlýju faðmlögin
hennar og góða nærveru alla tíð.
Innilegar samúðarkveðjur elsku
Ölli, Bergrún Brá, Harpa og
Níels, Jonni og María, Ingibjörg
Lára, Svava Dís og Lára litla.
Inga Lára
og fjölskylda.
Elskuleg systir, frænka er lát-
in langt um aldur fram. Hún var
systir pabba en var mér sem
stóra systir. Við ólumst upp að
hluta til saman. Síðan flytjum við
frá Blönduósi til Reykjavíkur og
amma Lára, afi Svenni og Lára,
eða Dæda eins og fjölskyldan
kallaði hana, komu fljótlega á eft-
ir. Síðar fluttu þau í Sólheima 23.
Þar var ég öllum stundum, eftir
skóla, um helgar, í fríum og átti
afar eftirminnilegar stundir með
Dædu og auðvitað afa Svenna og
ömmu Láru. Frá upphafi fór
mikið fyrir mér. Það er ekki
skrítið því þær Dæda og amma
slógu taktinn og ég gekk bara á
lagið! Gestakomur voru tíðar, allt
frændfólkið og skemmtilegir
gestir að norðan. Svo var auðvit-
að farið á rúntinn og keyptur ís.
Ég mátti spila plöturnar hennar
Dædu með Jeff Beck, Eric Clap-
ton og fleiri hetjum. Þetta voru
hreint út sagt æðislegir tímar.
Svo þekkti Dæda fína stráka sem
rúntuðu gjarnan með okkur um
allt. Stundum áttu þeir flotta átta
gata kagga eða Ford mustang.
Það var meira að segja svokallað
átta rása síspilandi segulbands-
tæki í honum. Dæda var afar fal-
leg manneskja, mátti ekkert
aumt sjá og stórglæsileg að auki.
Hún tók m.a. þátt í keppninni
ungfrú Evrópa á Rhodos fyrir Ís-
lands hönd í júní árið 1976. Þá
var ungur maður stoltur. Það var
svo gaman hjá okkur að jafnvel
hreingerningar voru teknar með
trompi. Þá fékk amma gjarnan
að hvíla lúin bein á meðan hrein-
gerningaþjónustan Dærú var að
störfum! Á unglingsárum flutti
ég að heiman og heim til ömmu,
Dædu og Bergrúnar litlu. Það
tóku við enn fleiri góð ár. Það var
aldrei nein lognmolla í kringum
okkur og eiginlega héldu ævin-
týrin áfram hvern einasta dag.
Nú renna minningarnar ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum og ég
man þær eins og gerst hafi í gær.
Aftur er flutt og við fórum öll
hvert í sína áttina en aldrei voru
þær mæðgur og nöfnur langt
undan. Svo kom að því að Ölli og
Dæda fundu hvort annað og áttu
þau einkar farsælt og fallegt
hjónaband alla tíð. Það er afar
sárt að sjá á eftir Dædu í blóma
lífsins. Ég bara skil það ekki. Af
hverju Dæda? Hún átti svo
margt eftir ógert. Þetta er
ósanngjarnt og fyllir mann von-
leysi og reiði. Árin til að njóta
ávaxtanna voru handan við horn-
ið hjá Dædu og Ölla, barnabörnin
byrjuð að skila sér í heiminn. já
sólin var hátt á lofti og hamingj-
an í sumarskrúða. Svo er bara
eins og dregið hafi verið fyrir
sólu um hábjartan daginn. Frétt-
ir berast af veikindum, alvarleg-
um veikindum og jafnvel ekkert
hægt að gera. Æðruleysi og
kjarkur tók við, biðin og vonin,
batamerkin sem gáfu von en allt
kom fyrir ekki. Örlögin voru ráð-
in. Við fáum þessu ekki breytt.
Kæri Ölli, missir okkar allra
er mikill en mestur þinn og
barnanna yndislegu; Bergrúnar
Brár, Jónatans Arnars og Hörpu
Lindar, barnabarna, tengda-
barna og Leu tengdamóður
Dædu, háöldruð orðin. Guð blessi
ykkur öll og veiti ykkur öllum
styrk í sorginni. Megi almættið
taka í hönd Dædu og leiða hana
til móts við hið eilífa ljós og finna
þar hinn eilífa frið. Guð blessi
minningu Dædu frænku og hafðu
þökk fyrir allt sem þú varst mér,
ert mér og verður.
Rúnar Sig. Birgisson.
 Fleiri minningargreinar
um Láru Sveinbergsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÚN THEÓDÓRSDÓTTIR,
Hraunvangi 1,
Hafnarfirði,
sem lést laugardaginn 31. janúar á
Hrafnistu Hafnarfirði, verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju á
morgun, miðvikudaginn 11. febrúar kl. 13.
.
Birgir H. Erlendsson,
Arndís Birgisdóttir, Kristján Haraldsson,
Erlendur Þ. Birgisson,
Hallur Birgisson, Kristín Dóra Karlsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
KATRÍN R. MAGNÚSDÓTTIR,
Hjúkrunarheimilinu Mörk,
áður til heimilis að Lynghaga 10,
Reykjavík,
andaðist miðvikudaginn 4. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 11. febrúar kl. 15.
.
Jón M. Björgvinsson, Signý Guðmundsdóttir,
Grétar Ó. Guðmundsson, Erla S. Kristjánsdóttir,
Inga Hanna Guðmundsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Maðurinn minn elskulegur, faðir okkar og
tengdafaðir,
ÖNUNDUR ÁSGEIRSSON,
verður jarðsettur frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 12. febrúar kl. 15.
Blóm og kransar eru vinsamlegast
afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á sjóð til undirbúnings
stofnunar líknarherbergis á hjúkrunarheimilinu Eir.
Reikningsnúmer 0315-26-177, kennitala 710890-2269.
.
Eva Ragnarsdóttir,
Greta Önundardóttir, Páll Halldórsson,
Ásgeir Önundarson, Riszikiyah,
Ragnar Önundarson, Áslaug Þorgeirsdóttir,
Páll Torfi Önundarson, Kristín Hanna Hannesdóttir.
Hjartkær móðir okkar,
KRISTÍN PÉTURSDÓTTIR
húsmóðir frá Sigurðarhúsi,
Eskifirði,
lést sunnudaginn 8. febrúar á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Hulduhlíð.
Útför hennar fer fram frá Eskifjarðarkirkju
föstudaginn 13. febrúar kl. 14.
.
Haukur, Ellert, Þórhallur,
Guðmann, Friðrik og Elínborg Þorvaldsbörn
og fjölskyldur þeirra.
Ástkær faðir minn og tengdafaðir,
AÐALSTEINN SIGURÐSSON,
fyrrverandi menntaskólakennari,
Ásabyggð 1,
Akureyri,
er látinn.
Hann verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 23. febrúar kl. 13.30.
.
Sigurður Aðalsteinsson og Helena Dejak.