Húnavaka - 01.05.1969, Blaðsíða 105

HÚNAVAKA
10.‘5
A skólaárum mínum í Reykjavík, var það talin höfuðsynd að láta
sér fatast á þessu sviði. Og er til Danmerkur kom, var strangleikinn
ekki minni. Þéringarnar voru sem sagt runnar mér í merg og bein.
Að láta vera að þéra ókunnan mann, var sama og að sýna honum
ókurteisi. I Húnav.s. átti þetta ekki við. Þar gilti allt annað viðhorf.
Að sjálfsögðu varð ég fljótt dús við alla samstarfsmenn innan hér-
aðs og aðra, sem ég þurfti að hafa viðskipti við. En þéringarnar
loddu við mig lengi vel, og mér er ekki grunlaust um að það hafi
verið lagt mér út sem stórmennska, sem það þó alls ekki var. Þennan
inngróna þéringasið, hefi ég smám saman getað vanið af mér að
mestu, en alveg laus við hann get ég þó víst aldrei orðið, þó að mér
hinsvegar þyki bezt að aðrir þéri mig ekki. Eg hefi alla tíð lagt mig
tram um að reyna að jafna ágreining, þar sem hann hefir verið, og
leita sátta, og er það í fullu samræmi við innsta eðli mitt. Samstarf
mitt við Húnvetninga hefir verið árekstralaust, því að smá meininga-
mun, í 2—3 tilfellum, er ekki ástæða til að festa sig við nú, er allir
aðilar hafa þurrkað þau út í huga sér.
Hvað um framkvœmdir i héraðinu i þinni sýslumannstið?
Um framkvæmdir héraðsbúa í minni sýslumannstíð, mætti eitt
og annað segja. Húnvetningar eru í eðli sinu athafnamenn og stór-
huga framkvæmdamenn, ef geta er fyrir hendi. Eg kom hingað á
hinum verstu kreppuárum landbúnaðarins. Samt sem áður var brot-
izt í að koma upp rafstöð að Sauðanesi. Það tókst og mátti vissulega
telja það hina þörfustu framkvæmd. Var Sauðanesrafstöðin sá
kjarni, sem rafvæðing héraðsins var byggð út frá, og nú í dag njóta
langflestir íbúar héraðsins þeirra þæginda, sem raforkan getur veitt.
Um miðjan fjórða tug aldarinnar gaus mæðiveikin upp í hérað-
inu og olli fjáreigendum mjög þungum búsifjum. Þá gripu bændur
til þess ráðs, að fjölga hrossum sínum um helming, eða því sem
næst, og fengu þar viðbótar sláturpening. Mátti segja að það bjarg-
aði bændum nokkuð mörg ár, unz mjólkurbú var stofnað á Blöndu-
ósi, og síðar á Hvammstanga og mjólkurframleiðsla gat hafizt fyrir
alvöru. Þá fór hagur bænda aftur að batna, enda létu þeir þá hendur
standa fram úr ermum, bæði heima fyrir og í sameiginlegum fram-
kvæmdum. Má þar til nefna hafnarbætur á Blönduósi og Hvamms-
tanga, sem héruðin og kaupfélög þeirra lögðu rnikið fé fram í, en
síðan var hafizt handa um að byggja sjúkrahús, bæði á Blönduósi
og Hvammstanga. í Höfðakaupstað var byggð dýr höfn, og síldar-