Húnavaka - 01.05.1991, Blaðsíða 22

20
HÚNAVAKA
Jú, og það mætti segja ýmislegt frá því. Það var einn veturinn að
Holtavörðuheiðin var kolófær, og þá vorum við Hjálmar Eyþórs-
son bílstjórar hjá Kaupfélaginu. Eg var búinn að láta Jón Baldurs
kaupa tíu hjóla trukk til þess að við værum ekki alveg eins og kján-
ar. Þá voru þessir tíu hjóla Gemsar farnir að ryðja sér til rúms þó
að þeir væru gamlir, það var hægt að komast svo mikið á þeim. Þá
snjóar þessi lifandis ósköp um áramótin. Um miðjan janúar spyr
Jón mig að því hvort ég sjái nokkur ráð til að koma þrem bílum af
folaldakjöti til Reykjavíkur á viku. Eg sagði honum að það væri
hæpið, allt væri kolófært en það mætti komast mikið á trukknum
með því að troða. Þá var heiðin ekki mokuð. Póststjórn fór bara
upp í Fornahvamm en átti annan bíl á Brú en farþegarnir og póst-
urinn var flutt yfir heiðina á snjóbíl. Um það sá Páll í Forna-
hvammi. Eg sagði Jóni að þetta byggðist allt á Páli og aðstoð hans
ef á þyrfti að halda. Eg hafði samband við Pál sem tók vel í þetta
en sagði að ég þyrfti að láta sig vita þegar ég færi frá Brú því að ef
hann sæi ekkert til mín eftir sjö tíma þá væri eitthvað að hjá mér.
Þegar fyrsta ferðin var farin dró ég tóman vörubíl suður yfir heiði
með mér. Þegar komið var í Fornahvamm færðum við hlassið af
trukknum yfir á tóma bílinn en ég fór aftur norður til að ná í aðra
ferð. Þetta gekk með þessu móti og hinn bíllinn kom til baka með
vöru að sunnan sem við selfluttum á milli bílanna. Þannig gátum
við annast flutningana um tíma. Stundum beið ég eftir rútunni og
tók póstinn fyrir Pál yíir heiðina ef farþegar voru margir til þess að
hann þyrfti ekki að fara tvær ferðir.
Einu sinni var stafalogn í Brú þegar ég lagði af stað þaðan. Þeg-
ar ég kom upp að Miklagili var þar skafstrengur svo að ég sá ekki
nokkurn skapaðan hlut.Þá varð ég að fara út og fínna slóðina með
fótunum og merkja hana og keyra síðan tvo til þrjá metra áður en
ég fór út næst. Eg máttí alls ekki fara út úr slóðinni því að þá var
allt á kafí og ég vissi að þá yrði erfitt fyrir Pál að hjálpa mér. Eftir
sjö tíma var ég ekki kominn upp að hliði. Skömmu seinna sá ég
hvar Páll kom á snjóbílnum. Hann var með mann með sér sem
gekk slóðina á undan upp að sæluhúsi. Þegar þangað kom var
hægt að keyra. Eg tók oft eftír því að strengurinn af kirkjunni var
frá Miklagili upp að sæluhúsi en gott þar fyrir sunnan. I þessum
ferðum þýddi ekkert að reyna að moka því að langt var niður á
veg. Eg varð alltaf að halda sömu troðnu slóðinni.