Húnavaka - 01.05.1991, Blaðsíða 58

56
H UNAVAKA
in og falleg. Lax og silungur geta gengið upp að Ranafossi, en lax
hefur verið fluttur upp fyrir Efstafoss í einhverjum mæli, og kemst
þá upp að Tæpugötufossi.
Hér læt ég þessu rabbi um Giljárgil lokið og vona ég að augu ein-
hverra hafí opnast fyrir þ\i að það er ekki alltaf nauðsynlegt að
fara landshorna á milli til þess að finna perlur í náttúru landsins
okkar. Þær eru svo víða. Eg birti hérna með nokkrar myndir sem
ég tók, þó ekki allar við þetta tækifæri.
0-0-0
VAFURLOGI IIJÁ GUÐLAUGSSTÖÐUM
Það var um kvöld rétt eftir sólarlag. Sá hét Björn Bjarnarson sem logann sá.
Ilann var bróðir Odda sem nú (1847) er bóndi á Marðarnúpi. Þegar hann sá
logann var hann smalamaður hjá Arnljóti bónda Illugasyni á Guðlaugsstöðum.
Hann var eitt kvöld sem oftar yfir fé uppi á brúnunum fyrir ofan bæinn.
Hann sá þá logann, miðaði hann niður og sagði bónda frá. Hann kvað það
markleysu eina en fór þó með Birni og fann hann staðinn. Skoðuðu þeir hann
og sáu ei annað en að víðilaufið var lítið eitt sviðnað. Fóru þeir heim síðan.
Nokkru síðar fór bóndi til og gróf þar gröf sem Björn hafði séð vafurlogann.
Þegar Björn vissi það spurði hann bónda hvorl hann hefði fundið nokkuð.
Bóndi sagðist ekkert hafa fundið annað en kol nokkur. Halda menn það hafi
satt verið því aldrei urðu menn neins þess varir hjá honum sem fornminjar
þóttu í vera.
Þjóðsögur Jóns Árnasonar.
TÓFUR KOMA Á ÍSLAND
Einu sinni var Islendingur nokkur til veturvistar í Finnmörk. Gömul kona á
bænum vildi eiga Islendinginn en hann vildi hana ekki og fór um vorið eftir
heim til sín. Kerlingu líkaði stórilla og ætlaði að hefna sín. Hún tók þá tófur
tvær, aðra hvata og aðra blauða og las galdra yfir. Kemur hún svo tófunum í
skip sem ætlaði til Islands og sagði að tófurnar skyldu þar aukast og margfald-
ast og aldrei skyldi þeim verða útrýmt úr landinu. Þær skyldu leggjast á þá dýra-
tegund sem þær sæju fyrst á landinu. En kerling hugsaði að tófurnar mundu
þar fyrst sjá menn og ætlaði að þær skyldu eyða þeim. En skipið sem tófurnar
voru á kom við Austurland og hlupu tófurnar upp á nes það sem síðan heitir
Melrakkanes í Álftafirði í Suður-Múlasýslu. Þar sáu þær sauðahóp og var það
hið fyrsta dýrakyn sem fyrir þeim varð á landinu. Hefur þeim síðan fjölgað
mjög og dreifst um landið og ofsækja sauðfé og drepa það niður.
Þjóðsögur Jóns Árnasonar.