Húnavaka - 01.05.2004, Blaðsíða 37

HUNAVAKA
35
Söng við sláttinn
Ég var með að stofna Lionsklúbb á Blönduósi og í nærsveitum árið 1959.
Aðalhvatamaður að stofnun klúbbsins var Hermann Þórarinsson. Hjá
Lionsklúbbunum er skipt um stjórnir og embættismenn árlega. Um 1980
varð ég umdæmissyóri, sem svo er kallað, á Norður- og Vesturlandi og
heimsótti alla klúbba á svæðinu sem voru um 35 alls. Næsta ár varð ég
landsumdæmisstjóri og fór þá sem slíkur vestur til Bandaríkjanna ásamt
öðrum Lionsfélaga. Konur okkar voru með. Þar vorum við á heimsþingi
Lionsklúbba í borginni Atlanta í nokkra daga.
Kvöldið áður en við héldum heim haíði forustumaður Svía forgöngu
um að Lionsfélagar frá Norðurlöndunum tækju sig saman og færu út að
borða. Frá hveiju landi skyldi vera einn félagi ásamt konu sinni. Það gekk
ágætlega þar til komið var að því að menn vildu hafa það líflegra. Félag-
ar mínir fundu upp á því að hver þeirra skyldi syngja einsöng. Það voru
ekki margir á veitingastaðnum en mér fannst þeir nógu margir. Mér hef-
ir gengið margt betur á lífsleiðinni en að syngja, samt kom mér ekki til
hugar að skorast undan. Þeir voru fjórir sem sungu á undan mér. Hver
fyrir sitt land. Þá stóð ég upp og kvað: Asmundur bjó á bjarginu, átti
hann soninn fría, Grettir honum heitinn var o.s.frv. Þetta gekk að mér
fannst vel og kvöldinu var bjargað og heiðri landsmanna en ég mun ekki
endurtaka þetta opinberlega.
Já, mér er margt betur til lista lagt en syngja. I gamla daga sló ég tún-
ið okkar sem var suður af húsinu á Brekkubyggð 2. Ég sló með Deutz
dráttarvélinni okkar sem var hægfara og hafði mjög hátt og söng þess
vegna hástöfum á vélinni við slátúnn, sannfærður um að enginn heyrði
til mín. Eftir um klukkustund kom yngri bróðir minn og leysti mig af.
Ég skrapp inn en fór svo út nokkru seinna og þá var nærri liðið yfir mig.
Hann var á vélinni syðst á túninu og söng hástöfum. Ég heyrði vel til hans
en ekkert í vélinni.
Þótt Jón hajl koniió víða við í pessu spjalli á hann enn margt ósagt sem for-
vitnilegt vceri að frœðast um. Hann hefur ekki unnt sér hvíldar í slarji heldur
verið virkur í félagslíji sýslunnar og hvergi verið deigur við að taka pátt í eða
vera íforustu fyrir málum sem til framfara hafa horft í heimahéráði og á lands-
vísu. 1 pví efni er margl ólalið og verður víst svo að vera pví að ekki fœst leyji til
að skýra frá ýmsu af pví sem ég pó gjarnan tel frásagnarvert.
Að endingu sjryr ég um fjölskyldu.
Kona mín er Þórhildur Guðjónsdóttir frá Marðarnúpi í Vatnsdal. Hún
er fædd 1. desember 1925 og er dóttir hjónanna, Guðjóns Hallgrímsson-
ar bónda þar og Ingibjargar Rósu Ivarsdóttur. Við vorum gefin saman
27. október 1951. Við eigum sex börn, fimm syni og eina dóttur. Þeir