Húnavaka - 01.05.2004, Blaðsíða 73

H U N A V A K A
71
gera. Hann fer að spjalla aftur rétt eins og ekkert hafi gerst, talar um þeg-
ar hann var fyrir vestan hjá stórbónda þar. Sigurlín er komin og fer strax
að spyrja að hinu og þessu. Hún tekur ekkert eftir hvernig mér líður. Eg
læst vera að kanna matarbirgðir og athuga með hitt og þetta og kíki í
sýrutunnurnar, þykist hagræða einhverju þar og reyni að jafna mig.
Við Sveinn erum barnlaus, ekki er það svo að mig langi ekki í barn.
Það gæti verið mjög gaman að hafa litla kroppa að faðma og heyra smá-
ar fætur tipla um. Fyrst eftir að við giftum okkur var Helga alltaf að gefa
mér gætur og ýja að því hvort ekki væri fjölgunarvon. Sveinn er oft að
býsnast yfir þessu og lætur sem þetta sé allt mér að kenna, ekki veit ég
mikið um það en fyrst um sinn tók ég þessu afar illa og leið ekki vel.
Sveinn er sparsamur á mig. Hann er afar reglufastur og vill ekki sofa hjá
mér nema þegar nýtt tungl er. Hann er haldinn einhverri hjátrú, ekki
veit ég um hvað sú trú snýst og held helst að jrað sé eittlivað sem hann
hefur búið til, kannski lesið um. Eg les ekki mikið, kann ekki við að vera
að því þegar nóg annað er að sýsla við. Eg er fegin að Jiurfa ekki að sinna
eiginkonuskyldu minni oftar.
Eg vissi ekkert hvað Sveinn var að meina þegar hann kom til mín
nokkru eftir giftingu okkar og ætlaðist til að ég gerði skyldu mína sem
kona hans, það var einmitt nýtt tungl þá. Eg varð skelfingu lostin, mér
fannst jDetta vera eitthvað sem engin ætti að gera, þetta vakti mér við-
bjóð. Sveinn sagði mér að við þyrftum að eignast börn og svona væri það
gert. Eg hafði reyndar einhverja hugmynd um það en vildi samt ekki al-
veg trúa þessu. O, guð minn góður, livað hefur þá mamma mín gert, hún
sem á öll þessi börn. En engin komu börnin til okkar Sveins og það þrátt
fýrir heimsóknir hans til mín í hvert sinn er nýtt var tungl.
Eftir at\ikið í búrinu með Hrafni finnst mér sem skrýtin tilfinning sé
milli fóta mér er ég hugsa um kossa hans. Undarleg tilfmning grípur mig
og ég þrái eitthvað svo miklu meira en kossa hans. Um kvöldið reyni ég
að forðast hann og borða inni í baðstofu með Helgu. Eg reyni að fá hana
til að nærast aðeins en gengur ekki vel. Hún vill bara sofa og sofa. Eg get
látið hana drekka mjólk og borða örlítinn brauðbita.
Sigurlín fer snemma að sofa, ég læt mig líka hverfa því að ég óttast að
vera ein á fótum með Hrafni. Eg fer inn í herbergi mitt, það er inn af
baðstofunni, lítið en notalegt og þar eru tvö rúm. Sveinn vill ekki sofa
við hlið mér, segir að hann sé ekki vanur að hafa einhvern nálægt sér
[regar hann sefur. Eg kann því vel að vera ein í rúmi en svo var ekki þeg-
ar ég bjó í foreldrahúsum.
Eg ligg andvaka, það er smá ljóstýra hjá mér, ég hugsa um hvers vegna
mér líði svona undarlega, ég hugsa um Hrafn. Allt í einu heyri ég þrusk,
hann stendur hjá rúminu mínu. Eg stari á liann, ég verð þurr í munnin-
um, get ekkert sagt, ekki hreyft mig. Hann sest á rúmstokkinn, beygir sig
að mér og munnur hans nálgast minn, ég teygi mig áköf á móti, veit ekki
livað ég er að gera. Eg vef örmum mínum utan um hann og dreg hann