Húnavaka - 01.05.2004, Blaðsíða 66

64
HUNAVAKA
Ellimóð hjónin í öræfaveldi,
ónnnu verkin þau sáu að kveldi.
Fjósið var kýrlaust og kindur hann felldi.
Það koni ei til niála að landið hann seldi.
Heilsan var þrotin með hugraun í sinni.
Heimilið kvöddu og dalanna minni.
Þau lokuðu bænum í síðasta sinni,
sólskinið úti og þögnina inni.
Heyskapur álfa
Það hefur verið gömul trú manna að álfar fengist við sömu vinnu og mennskir menn,
væru við heyskap og svo framvegis. Til sönnunar því er saga sú er hér fylgir.
Fyrir utan túnið á Bjarnastöðum í Vatnsdal er tjörn nokkur allstór og vex stör upp
úr henni. Er hún slegin á hverju sumri. Fyrir vestan hana er tjarnarpollur er stör vex
einnig upp úr. Hann er jafnan vaxinn vel en sjaldan er hann sleginn því að það hef-
ur verið trú manna að álfar ættu hann og þegar menn hafa slegið hann hefur þeim
jafnan hefnst fýrir það. Um það hafa gengið margar sagnir. Einnig þykjast menn hafa
séð álfa þar við heyskap.
Arið 1893 flutti búferlum að Bjarnastöðum, Arnór Egilsson ljósmyndari. Hann
hafði heyrt getið um trúna sem lá á tjarnarpollinum og áleit hana hégilju eina. Ann-
að sumarið sem hann var þar, sló hann tjarnarpollinn ásamt stærri tjörninni. Kerling
ein, er Björg hét, var á heintili hjá Arnóri. Nokkru eftir það er Arnór lét slá álfatjörn-
ina dreymdi Björgu að kona kæmi til hennar og bæði hana að sporna við því að tjarn-
arpollurinn væri sleginn oftar. Kvað hún bónda mundi hefnast fyrir það að hann
hefði slegið hann. Kerling þóttistvita að þetta væri álfkona og þóttist lofa því er hún
bað hana. Sagði kerling frá draumnum er hún vaknaði og kvaðst fullkomlega trúa því
að svo færi sem álfkonan sagði.
Veturinn eftir var kúnum gefin störin úr álfatjörninni og var moðið borið út (\TÍr
stóðhross er Arnór bóndi átti. Fyrsta daginn sem þetta var gert hvarf fallegasta hryss-
an úr stóðinu og fannst síðar dauð niðri í pytti þar langt í burtu. Sagði Björg kerling
að þetta væri hefnd frá álfum fyrir það að tjarnarpollurinn hafði verið sleginn en
enginn trúnaður var lagður á orð hennar.
Næsta sumar á eftir lét Arnór aftur slá álfatjörnina. Rétt á eftir dre)Tndi Björgu
að sama konan kæmi til hennar eins og fyrra sumarið. Var hún döpur í bragði og
átaldi bónda mjög fjTÍr það að hafa slegið tjarnarpollinn. Kvað hún bónda mundu
bíða tjón fyrir aðgerðir sínar og hefndin skyldi einatt verða grimmari eftir því sem
tjarnarpollurinn yrði sleginn oftar. Kerling sagði frá draumnum og bað menn nú að
taka eftír því hvort ekki mundi leiða af því ógæfu að slá álfatjörnina.
Veturinn eftir missti Arnór bóndi helminginn af ám sínum úr ýmiss konar pest.
Eftir þetta fór Arnór að orðum kerlingar, sló ekki tjörnina og varð aldrei fyrir
gripatjóni upp frá því.
Gríma 5. hefti 1931.