Dagblaðið Vísir - DV - 30.10.2009, Síða 24

Læknar með
sterkan maga
Kettir eru kynjaskepnur. Ég varð þeirrar tví-bentu ánægju aðnjótandi að eignast kett-ling fyrir rúmu ári. Reyndar hafði ég fyrir gefið sjálfum mér hátíðlegt loforð um að
gera aldrei neitt jafn heimskulegt og að taka fer-
fætling upp á mína arma.
En raunin varð önnur í bókstaflegum skilningi.
Einn góðan veðurdag var dyrabjöllunni hringt
og ég fór, venju samkvæmt, grandalaus
til dyra. Vart hafði ég opnað dyrnar fyrr
en ég stóð með kolsvartan kettling í
fanginu. Fyrir utan stóð frænka mín og
hermdi upp á mig fornt loforð,
sem gefið var undir áhrif-
um eldvatns, um að ég skyldi
taka að mér eitt stykki af þeim
fjölmörgu sem læðan hennar
framleiðir sem í akkorði væri.
Sá svarti fékk umsvifalaust nafnið Bjartur í Sumarhúsum, þó hann sé
reyndar aldrei kallaður annað en Bjartur nema þegar hann gleymir hvað
hann er með hvassar klær, þá bæti ég „í Sumarhúsum“ aftan við. Það geri
ég í þeirri fullvissu að hann kæri sig kollóttan og ég þurfi því ekki að súpa
seyðið af því. Reyndar er ég þeirrar skoðunar að allir kettir ættu að heita
Kiskis, enda eina kallið sem þeir hlýða... neinei, sýna viðbrögð við, og ein-
göngu ef þeim er það þóknanlegt.
Ég leyfi mér að halda fram, nokkuð hiklaust, að mér tókst að halda hús-
bóndastöðu minni á heimilinu ótrúlega lengi. Bjartur auðsýndi þolin-
mæði á leið sinni að yfirráðum og var voða sætur þar sem hann lá á bak-
inu í sófanum með framloppurnar á kviðnum og afturloppurnar beinar
niður. Alveg eins og ég! Ég gerði heiðarlega tilraun til að setja á hann háls-
ól, en hann afþakkaði pent og kom mér í skilning um að nætursvefn minn
væri í húfi.
En Adam var ekki lengi í Paradís. Húsbóndavald mitt heyrir sögunni til og
má ég þakka fyrir ef hann leyfir mér að blaða í bók undir feldi þegar húm-
ar að kveldi, enda hægt að hafa margt mikilvægara fyrir stafni, til dæmis
að strjúka honum á kviðnum. Fyrir vikið hef ég komið mér upp tækni
sem gerir mér kleift að bæði fletta og halda bókinni með annarri hendi og
klóra honum með hinni. Með því móti tekst mér að koma í veg fyrir eitrað
augnaráð Bjarts.
Á heildina litið hefur sambýli okkar verið með þokkalegum ágætum en
ástandið byggist upp að vissu marki á getu minni til að gera mér grein fyr-
ir hvað til míns friðar heyrir.
En annað vandamál,
og utanaðkomandi, gerði vart við sig og versnaði sífellt. Í fyrstu gerði ég
mér ekki grein fyrir vandamálinu því þannig er mál með vexti að án gler-
augna er sjón mín ekki upp á marga fiska. Hjá mér vöknuðu áhyggjur
vegna hinnar gríðarlegu matarlystar sem Bjartur virtist hafa. Nánast allan
daginn var hann við matarskálarnar og gúffaði í sig þurrmat og geli, og
matarreikningur hans nálgaðist ískyggilega minn eigin í krónum talið.
Einn góðan veðurdag þegar ég staulaðist fram í stofu í morgunsárið rak
mig í rogastans. Bjartur var við matarskálarnar með snoppuna á kafi í gel-
inu - ekkert nýtt við það - en Bjartur var einnig í mestu makindum uppi í
gluggakistu í stofunni. Ég nuddaði augun, og sjá... jú, Bjartur var á tveimur
stöðum. Ég setti gleraugun á nefið og athugaði málið nánar. Bjartur var
í gluggakistunni og einhver kolsvartur betlari í gelinu. Betlaranum var
umsvifalaust vísað á dyr og mjálmaði ámátlega vegna þess óréttlætis, svo
ámátlega að ég var við að bjóða hann velkominn á heimilið.
Reyndar fór það svo að betlarinn, sem var með öllu ómerktur og því úr-
skurðaður útigangur, varð einhverskonar kostgangari hjá mér, aðallega
vegna þess að ég var ekki almennilega viss um hvorn köttinn ég var að
reka af höndum mér. Mig grunar jafnvel að ég hafi oftar en einu sinni rek-
ið Bjart á brott og hjálpað betlaranum að reka flóttann.
Til að geta greint á milli ákvað ég að setja ól á Bjart hvað sem tautaði og
raulaði. Það hafðist og túlkaði ég það sem ákveðinn smásigur af minni
hálfu. Viti menn, mætir ekki betlarinn með þessa líka fínu hálsól daginn
eftir. Hann hafði reyndar klikkað á litnum og einnig opinberað að hann
var ekki jafn mikill stafkarl og hann hafði gefið sig út fyrir að vera og var
fyrir vikið settur út af sakramentinu.
Ég hef komist að því síðan Bjartur settist í húsbóndastól á heimili „mínu“
að þar sem köttur kemst út komast margir kettir inn. Á tímabili hafði ég
Bjart sterklega grunaðan um að hafa sent út tilkynningu þar sem hann
bauð gesti velkomna í þurrmat og gel, og jafnvel harðfisk á góðum degi,
slík var umferðin. Ef sú hefur verið raunin hefur Bjartur í Sumarhúsum
séð að sér, enda ekki loku fyrir það skotið að aðför yrði gerð að valdi hans
á heimilinu.
húsbóndinn
á heimilinu
koLbeinn þorsteinsson skrifar
„Það er rólegt að gera núna.
Haustin eru rólegasti tíminn
hjá okkur og af einhverjum
ástæðum er lítið að gera á
miðvikudögum,“ segir Hildi-
gunnur Georgsdóttir, dýra-
læknir hjá Dýraspítalanum í
Víðidal. Hildigunnur útskrif-
aðist úr Norges Veterinær-
høgskole árið 2005 og starfaði
í Svíþjóð á Alingsås Djurklinik
en hóf störf hjá Dýraspítalan-
um í ágúst 2008.
„Nú er ég að fara að skoða
piss - það er partur af þessu,“
segir hún og tekur við þvag-
prufu úr hundi sem hafði
pissað mikið og oft. „Þetta
er reyndar stór partur af því
sem við gerum. Það er ýmis-
legt sem þarf að skoða í óæðri
endanum á dýrunum sem
við þurfum að leysa. Þetta
eru þvagfærasýkingar, niður-
gangur og kirtlar en það bögg-
ar mann ekki neitt. Við fáum
inn ýmisleg ljót graftarkýli
og maður þarf að vera með
sterkan maga fyrir þetta,“ seg-
ir hún um leið og hún setur
smá hundapiss undir smá-
sjána. „En það er með flesta
dýralækna að okkur finnst svona ekkert ógeðs-
legt. En um leið og mannfólkið fær graftarkýli
eða eitthvað álíka finnst mér það frekar ógeðs-
legt.“
Hildigunnur var að vinna í Svíþjóð áður en
hún flutti aftur heim til Íslands í fyrra. Hún segir
starfið vera mjög skemmtilegt og mjög fjölbreytt.
„Ég hugsa að almennt eigi Íslendingar fleiri gælu-
dýr núna en nokkurn tíma fyrr. Það er því nóg að
gera. Þó að það sé kreppa. Í staðinn fyrir að fara til
útlanda kaupir fólk sér hund.“
Tækninni fleygt fram
„Hér fer mesta vinnan fram. Flestir fara ekkert
lengra en þetta,“ segir Ólöf Loftsdóttir, einn af eig-
endum Dýraspítalans, og kíkir inn í græna her-
bergið svokallaða. Ólöf útskrifaðist úr Den Kong-
elige Veterinær og landbohøjskole í Danmörku
árið 1994. Hún er einnig fagdýralæknir í sjúkdóm-
um hunda og katta. Ólöf labbar stolt um spítalann
sinn. „Hér er röntgenherbergi og sónar. Við erum
svo fínar á því,“ segir hún og hlær.
„Tækninni hefur fleygt fram. Þegar ég byrjaði í
þessu vorum við með gamla röntgenvél frá Vellinum. Þá
var nóg að hafa einn dýralækni í smádýrunum - þá var lítið
um hunda í borginni. Síðan hefur orðið algjör sprenging.“
Heilt herbergi er fyrir ketti og þar liggja þeir sem hafa
farið í aðgerð og eru að jafna sig. Í hundaherberginu er
einn hvutti með skerm fyrir andlitinu eftir aðgerð á skott-
inu. Skermurinn er til að
varna því að hann nái í
saumana. „Þessi var í að-
gerð út af vörtum á augun-
um,“ segir Ólöf og bendir
á gamlan hund sem sefur
enn fast.
Brennsluofninn heitir
Funi Freyr
Skurðstofan á Dýraspítal-
anum er hlaðin nýjustu
tækjum og tólum og dýr-
in eru greinilega í góðum
höndum. Fyrir utan hús-
ið er síðan brennsluofn
þar sem dýr sem deyja eru
brennd. Ofninn er kallaður
Funi Freyr. „Við erum þau
einu sem gera þetta. Það var
svolítið ljótt að henda dýr-
unum bara í ruslið.“
Í hesthúsinu er allt tómt
en aðgerð er í undirbúningi
á skurðstofunni. Þar er allt
eins og í minni skurðstofunni
nema öll tæki og tól eru mik-
ið, mikið stærri. Ólöf segir
að þau fái ekkert af ólögleg-
um dýrum inn á borð til sín.
„Við sjáum þau ekki neitt.
Við sinnum fuglum, örn-
um og uglum sem finn-
ast áður en fuglarnir fara
niður í Húsdýragarð.“
Flest dýr hrædd en
róleg
Dýraspítalinn er einka-
rekinn og uppfyllir all-
ar kröfur nútímans. Þar
starfa sex dýralækn-
ar sem hafa áratuga-
reynslu á ólíkum svið-
um dýralækninga. Má
þar nefna sérfræðing
í hestasjúkdómum og
fagdýralækni gæludýra-
sjúkdóma.
Meðan á heimsókn
DV stóð var verið að
bólusetja Easy, verð-
launatík af Schaeffer-
tegund, og var hún
svolítið hrædd en afar
róleg og gæf. „Hún er hrædd, með eyrun niður og skott-
ið niður en hún er svo vel uppalin að það hvarflar ekki að
henni að vera með múður. En það koma líka hundar sem
verða alveg snarbrjálaðir á borðinu,“ segir Ólöf. Þá er sett-
ur múll á þá eða þeim er haldið. „En í flestum tilfellum eru
þau mjög meðfærileg þó að dýrin séu hrædd.“
Á Dýraspítalanum
í Víðidal er mikill
ys og þys. Alltaf
nóg að gera og eng-
ir tveir dagar eins.
Ólöf Loftsdóttir
og Hildigunnur
Georgsdóttir dýra-
læknar leiddu DV í
allan sannleikann
um störf dýralækna.
Ólöf er einn af eig-
endum Dýraspítal-
ans, hún segir starfið
mjög skemmtilegt en
merkilegt nokk séu
miðvikudagarnir ró-
legastir.
24 föstudagur 30. október 2009 umræða
dýralæknis
Hildigunnur
og Ugla
Hildigunnur
á þennan
yndislega hund
sem heitir Ugla
og fær að fljóta
með í vinnuna.
Nóg að gera Ólöf og Hildigunnur á
ganginum á Dýraspítalanum. Taflan
segir til um verkefni morgunsins.
Skurðstofan Hildigunnur á minni
skurðstofu spítalans þar sem var
nýbúið að taka vörtu úr auga hunds.
Flott þríeyki Ólöf ásamt Baldri
og Frey, sínum hundum.
HELGARPISTILL