Dagblaðið Vísir - DV - 02.12.2011, Page 45

Bækur 45Helgarblað 2.–4. desember 2011
8.990,-
8.990,-
8.990,-
fyrstu hæð
Sími 511 2020 Vertu vinur á
6.990,-
8.990,-
Við erum komin
í jólaskap
velgengni Björgólfsfeðga í Rúss-
landi.
Hér erum við einnig komin að öðr-
um galla á bókinni því að á sama tíma
og Ingimar sýnir æðruleysi og þroska
á ýmsum stöðum í bókinni er hann
einnig mjög upptekinn af sjálfum sér.
Þannig eru í bókinni margar tilvitn-
anir þar sem Ingimar talar fullfjálglega
um eigin velgengni og verður þetta
nokkuð þreytandi við lesturinn – fátt er
leiðinlegra í fari manna en karlagrobb.
Hann talar til dæmis um það að
í störfum sínum sem arkitekt á Ís-
landi, eftir að hafa lært í Þýskalandi,
hafi hann verið sá fyrsti í þeirri grein
hérlendis sem byrjaði að notast við
tölvur á níunda áratugnum. „Ég
var langfyrsti arkitektinn til að nota
tölvur og því varð ég fljótlega ljósár-
um á undan öðrum í bransanum. Ég
var ekki bara fyrstur á Íslandi, held-
ur einn sá fyrsti á Norðurlöndum
og með þeim fyrstu í Evrópu. […]
Eftir þetta valtaði ég yfir allt og alla,
var með langafkastamestu stofuna
á landinu.“ Eftir að hafa starfað sem
arkitekt á Íslandi fór Ingimar í aukn-
um mæli að stunda viðskipti erlend-
is, meðal annars að hanna flugvéla-
eldhús. Um þetta segir hann: „Enn
í dag er það þannig að maður flýgur
varla í farþegaflugvél í Evrópu sem
býður ekki upp á mat úr eldhúsi
sem ég hef tekið þátt í að hanna.“
Inntakið í þessu einkenni á sýn Ingi-
mars er það að hann hafi verið fyrst-
ur til að gera eitthvað, verið á undan
sinni samtíð. Þannig segir hann til
dæmis um viðskipti sín í Austur-
Evrópu: „Ég var því byrjaður í útrás
svona áratug áður en útrásarvíking-
arnir komu óorði á slíka atvinnu-
starfsemi.“ Dæmin eru miklu fleiri
en þetta og hefði verið smekklegt að
tóna þetta sjálfshól niður.
Enginn engill
Af þessu sést að lesandi bókarinnar
fær ágætis yfirsýn yfir lífshlaup Ingi-
mars í bókinni, Björgólfsfeðga-vink-
illinn er bara einn þáttur af mörgum
þó mikilvægastur sé. Líf Ingimars
hefur verið tíðindamikið og litríkt,
eins og frásagnir hans af viðskipt-
um í Búlgaríu, Ítalíu, Berlín og víðar
benda til.
Ingimar er bæði ósympatískur
og sympatískur í bókinni. Sjálfshól
hans og sögur af mútugreiðslum
og einkennilegri fyrirgreiðslu á Ís-
landi og í Rússlandi til að fá sínu
framgengt gera lesandann frá-
hverfan honum og láta hann halda
að honum sjálfum sé nú trúandi
til ýmissa verka sem varla myndu
þola dagsljósið – hann borgar fyrir
lúxusferð til London handa borgar-
stjóra Pétursborgar til að koma sér í
mjúkinn hjá honum og efla tengslin
og lætur tvær vískíflöskur fylgja með
þegar hann sækir um byggingarleyfi
á Íslandi. Ástamál Ingimars vekja
sömuleiðis spurningar sem ekki er
svarað í bókinni.
Í bókinni sést að Ingimar virðist
vera maður sem trúir því að til-
gangurinn geti oft á tíðum helgað
meðalið. Út af þessu er lesandinn
einnig viss um að minni hans sé
valkvætt, hann sleppi örugglega
mörgu úr frásögninni sem sé vafa-
samt fyrir hann og gæti kastað rýrð
á trúverðugleika hans. Ingimar er
því alls enginn engill. Kannski hitti
skrattinn fyrir ömmu sína í við-
skiptasambandi Ingimars og Björg-
ólfsfeðga.
Óþægileg frásögn um
bernskuna
Óþægilegasta augnablik bókarinn-
ar snýst þó ekki um umdeilda eða
vafasama viðskiptahætti heldur um
bernsku Ingimars. Hann ólst upp í
Reykjavík, í miðbænum og í Laug-
arneshverfinu, en kynntist aldrei
móðurforeldum sínum – eða það
hélt hann. Móðir hans vildi ekki eiga
í neinum samskiptum við foreldra
sína sem voru bláfátækir bændur á
Suðurlandi sem sendu hana í fóstur
á unglingsaldri.
Þegar hann var lítill strákur
kynntist hann gömlum, fátækum
manni sem bjó í bragga rétt hjá
heimili hans í miðbænum. Gamli
maðurinn var afskaplega góður
við Ingimar sem heimsótti hann
í braggann. Foreldrar Ingimars
sáu gamla manninn þegar hann
kom heim til hans einn daginn til
að skila einhverju sem Ingimar
hafði gleymt í bragganum. Eftir
þetta glataði Ingimar sambandi
við manninn. Löngu síðar, eftir
að Ingimar var kominn í mennta-
skóla, sá hann manninum bregða
fyrir á læknabiðstofu. Um ári síðar
komst hann að því að þessi gamli
maður væri dáinn og að hann
hefði verið afi hans en að móðir
hans hefði ekki látið hann vita af
því. Svipuð saga er sögð af móður-
ömmu Ingimars. Hann komst
hins vegar aldrei að því hvað það
var í fortíð móður sinnar sem olli
þessum erfiðleikum í samskiptum
við foreldra hennar. Eiginlega eru
þessir kaflar um bernsku Ingimars
þeir bestu í bókinni. Í þeim er
hann afar einlægur og berskjald-
aður.