Dagblaðið Vísir - DV - 06.02.2012, Blaðsíða 2

2 Fréttir 6. febrúar 2012 Mánudagur
Tekur ekki
ábyrgð á tapi
Jón Ásgeir Jóhannesson, fyrrver-
andi aðaleigandi Baugs, hafnar
því alfarið að bera ábyrgð á tapi
lífeyrissjóðanna á Glitni. Hann
hefur sent frá sér yfirlýsingu til að
bregðast við því sem fram kemur
í lífeyrissjóðaskýrslunni um að
Baugur Group hafi borið ábyrgð á
77 milljarða tapi sjóðanna. Þetta
kom fram í fréttum Ríkisútvarps-
ins. Jón Ásgeir fellst ekki á að hægt
sé að kenna sér eða Baugi um tap
sjóðanna á Glitni. Það sé meðal
annars tilkomið vegna fjárfest-
inga fyrir 2007 þegar hann og að-
ilar honum tengdir höfðu engan
snertiflöt við bankann. Hvorki
þá né seinna hafi þeir stjórnað
fjárfestingum lífeyrissjóðanna
og framsetning skýrslunnar á
tengslum sé villandi.
Vélsleðamaður
slasaðist
TF Gná, þyrla Landhelgisgæsl-
unnar, sótti vélsleðamann sem
varð fyrir óhappi í fjallshlíðum
Esjunnar á sunnudag. Fékk vél-
sleðamaðurinn höfuðhögg þegar
hann féll af sleða sínum á akstri og
kvartaði yfir verk í höfði, hálsi og
baki. Um tuttugu björgunarsveit-
armenn tóku þátt í björgunarað-
gerðinni en hluti þeirra aðstoðaði
ferðafélaga þess slasaða við að
koma sér til byggða.
Hjónarifrildi í
Reykjavík
Áberandi mörg tilfelli heimiliserja
voru aðfararnótt sunnudagsins
síðasta. Lögreglan var óvenju oft
kölluð til þar sem hjón, sambýlis-
fólk eða fyrrverandi voru að kítast.
Ekki urðu nein meiðsli í þessum
málum að vitað sé en að sögn lög-
reglu er ljóst að sumir þurfa að
taka sig á áður en dagur ástarinn-
ar, 14. febrúar, gengur í garð.
Áfallið eftir slysið
n Sálfræðingur segir að eftirköstin af alvarlegum slysum geti reynst meira áfall en atvikið sjálft
B
jörn Vernharðsson, sál-
fræðingur hjá Hugfari, hef-
ur reynslu af því að veita
áfallahjálp eftir slys. Hann
segir að þegar menn lenda
í áföllum sambærilegum þeim sem
Eiríkur Ingi Jóhannsson lenti í þeg-
ar Hallgrímur SI-77 sökk í aftaka-
veðri við Noregsstrendur sé besta
ráðið að taka bómullina úr eyrunum
og hlusta bara. „Fólk þarf að endur-
segja söguna oft og fara yfir það sem
gerðist. Það gerist eitthvað í líkaman-
um og allt er breytt, það þarf að koma
honum aftur í ró. Fólk finnur fyrir
spennu sem það getur fundið fyrir
aftur og aftur. Þú sérð það hvernig
Eiríkur Ingi lifði sig inn í frásögnina
í Kastljósi. Þetta var ævintýraleg frá-
sögn sem stendur yfir í áttatíu mínút-
ur. En hann situr bara þarna og segir
söguna og gerir það með þeim hætti
að maður getur ekki hætt að hlusta.
Svona getur hann haldið áfram því
hann er að upplifa það í rólegheit-
unum hvað er að gerast í raun og
veru. Eftir svona áfall er svo erfitt að
þegja. Þörfin fyrir að tala getur kom-
ið upp hvenær sem er. Spennan líka.
Hann gæti þess vegna fundið næst
fyrir henni eftir tvö ár þegar hann er
í stressi og það er eitthvað að gerast
hjá honum, hann er kannski að sækja
um vinnu og á að mæta í atvinnuvið-
tal og þá kemur þetta allt í einu upp
aftur og þessi minning verður sterk.“
Þetta kom til dæmis í ljós þeg-
ar bandarískir hermenn sneru aft-
ur heim frá Víetnam. Þar höfðu þeir
verið í mikilli nálægð við sprengj-
uregnið sem dundi yfir þá. Mörg-
um árum seinna vöknuðu þeir upp
við vondan draum – að sprengju-
fallið væri að koma. „Það á líka eftir
að koma í ljós hvað gerist næst. Við
erum svo oft upptekin af því sem ger-
ist fyrst eftir áfallið. Svo getur vel ver-
ið að það reyni ekki á fyrr en annað
áfall dynur á. Við sáum það til dæmis
að margir sem höfðu upplifað slæma
jarðskjálfta eða lent í snjóflóði end-
urupplifðu þessa sáru reynslu þegar
hrunið varð árið 2008. Það er eins og
þröskuldurinn sé lægri ef fólk hefur
lent í alvarlegum áföllum. En það er
þó langt í frá algilt. Stundum er þetta
allt í lagi, stundum finnur fólk fyrir
þessu seinna og aðrir ekki. Það getur
líka skipt máli hvað við höfum upp-
lifað í æsku.“
Óvissan jafnvel verst
Björn bendir líka á annað sem dæmi
sem hægt er að heimfæra yfir á að-
stæður Eiríks Inga og fjölskyldu hans
og vert er að íhuga, þótt aðstæðurnar
séu vissulega ólíkar. Þetta var í Dan-
mörku fyrir fimmtán, tuttugu árum.
Þá fór óður maður inn í skóla í hádeg-
inu og tók hálfan bekkinn sem gísla.
Þar sem gíslarnir voru var hægt að sjá
aðeins fram. Bekkjarfélagarnir sátu
hins vegar þannig að þeir sáu ekki
það sem fram fór. Lögreglan brást við
í rólegheitunum því hún vildi ekki
að árásarmaðurinn yrði hennar var.
Svo leið dagurinn og klukkan sjö um
kvöldið gafst maðurinn upp og þessu
lauk. En þegar farið var að skoða
hvað gerðist á meðal barnanna var
áfallið mest á meðal þeirra sem sáu
ekki fram og vissu ekki hvað væri að
gerast. Þau vissu ekki hvað væri að
gerast inni í skólastofunni eða að
lögreglan væri komin. Þau voru allt-
af að ímynda sér eitthvað sem var
jafnvel enn verra en það sem átti sér
raunverulega stað. Eins fannst þeim
þau vera að svíkja bekkjarfélaga sína
sem haldið var í gíslingu og hugsuðu
með sér, af hverju þeir en ekki ég?
„Þannig getur áfallið jafnvel verið
meira fyrir fjölskylduna ef hún vissi
að hann væri lentur í þessum að-
stæðum en vissi ekki hvað hefði orð-
ið um hann. Bara að hann hafi ver-
ið týndur í hafinu í einhvern tíma.
Eins getur það verið áfall að heyra
að hann sé kominn á sjúkrahús ef þú
veist ekki hvað er að honum. Þann-
ig að við vitum ekki nákvæmlega
hvar spennan er mest. Svo þarf hann
kannski að fara á sjóinn aftur eða að
kafa. Þá getur þessi minning vaknað
upp aftur. Þarna eru fjölskyldur í sár-
um.
Ég sé það líka að hann er alltaf
að tala um skipsfélaga sína og það
er eins og honum þyki það erfiðast
að hafa ekki getað bjargað þeim. Al-
veg eins og krakkarnir töldu að þeir
ættu að vera inni með bekkjarfé-
lögum sínum. Það fylgir því ákveðið
vonleysi að geta ekki gert neitt. Það
er sárari bitinn af þessu öllu saman.
Hitt er svo að berjast í sjónum. En
þetta afrek minnir mig einna helst á
Guðlaugarsundið.“
Ekkert rangt við
að segja söguna
Björn veltir því líka fyrir sér af hverju
hluttekningin verður svona mikil
þegar sjóslys eiga sér stað. „Alla síð-
ustu öld var þetta fjölmenn stétt. Af
hverjum fimm þúsund dóu kannski
35. Þeir sem voru alla ævi á sjó upp-
lifðu kannski þrjú til fjögur bátsslys.
Sjálfur fór ég sextán ára á sjó og einn
skipsfélagi minn dó. En ég hugs-
aði aldri um hættuna. Mér fannst
það bara töff að fara á sjó og fá fullt
af peningi. Þetta er það sem þú ert
búinn til úr. Við eigum öll einhverja
tengingu við þessa sögu sem verður
okkur kær. Við eigum öll eitthvað í
þessu.“
Líkt og alþjóð veit sagði Eiríkur
Ingi sögu sína í Kastljósi á miðviku-
dagskvöld. Áhorfið var svo mikið að
vefsvæði Ríkisútvarpsins réð ekki
við aðsóknina í netútgáfu viðtals-
ins daginn eftir. Eiríkur Ingi þótti
koma vel frá þessu viðtali en ein-
staka gagnrýnisraddir heyrðust á
Kastljós, að það væri rangt að birta
viðtal við mann sem væri svo ný-
kominn frá stóráfalli. Björn segir að
það sé ekkert rétt eða rangt í svona
aðstæðum. „Sumir vilja gera það.
Hann fór í Kastljós og gerði það vel.
Vonandi fer það vel. Það er ákveðin
áhætta að tala svo opinberlega eins
og í Kastljósi. Stundum þykir fólki
prívat mál bara vera prívat. Gagn-
rýnin liggur í því að hann er í losti og
hefur þörf fyrir að tala núna, spurn-
ingin er hvort hann eigi að gera það
í Kastljósi eða í meðferð, ég veit það
ekki. Það er allavega engin ástæða til
að tala um skúrka í því samhengi.
Ef við tökum dæmi af fólki sem
er í losti eftir jarðarför, hugsar órök-
rétt og gerir eitthvað sem okkur þykir
skrýtið þá hefur það alveg rétt á því.
Það má bara gera það. Það er ekk-
ert rétt eða rangt við svona aðstæð-
ur. Við vitum ekkert hvað virkar best
fyrir hvern og einn. Ef Eiríkur Ingi
„Það er vont þegar
menn öðlast von
aftur en fá þá þær frétt-
ir að þeir fái ekki mann-
sæmandi bætur.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
blaðamaður skrifar ingibjorg@dv.is
„Í raun ætti
að tífalda
bæturnar þegar
mál fara í svona rugl
Eiríkur Ingi með móður sinni Mamma hans hafði slæma tilfinningu fyrir ferðinni og vildi
ekki að Eiríkur færi. Sálfræðingur segir að óvissan fyrir fjölskylduna geti verið verri en áfallið
sem Eiríkur upplifði þegar hann lenti í sjónum. Þarna séu fjölskyldur í sárum.