Dagblaðið Vísir - DV - 15.08.2014, Side 29

Helgarblað 15.–18. ágúst 2014 Fólk Viðtal 29
Mótlætið dulbúin gæfa
beint við að spyrja hvort hann velti
þessu mikið fyrir sér. „Ég pæli al-
mennt mikið í uppruna fólks, ekki
bara mínum eigin heldur annarra.
Ég er almennt mjög áhugasamur
um fólk og erfðir. Mér finnst áhuga-
vert hvernig greind erfist, hvernig
hæfileikar erfast, sjúkdómar, en
aðal lega hvernig sjarmi gengur í
ættir,“ segir hann.
Veit ekki hver afi hans var
Fjallað var um það í fjölmiðlum
fyrir um tveimur árum að Jakob
hefði þurft að höfða mál til að fá að-
gang að lífsýnum úr Davíð Stefáns-
syni frá Fagraskógi. Héraðsdómur
Reykjavíkur komst að þeirri niður-
stöðu að Jakob fengi aðgang að
umræddum lífsýnum sem nýtast
ættu við rannsóknir á ætterni hans.
Móðir hans, Bryndís, var ættleidd,
og aldrei var gefið upp hver blóð-
faðir hennar væri. Einn þeirra sem
kom til greina var Davíð. „Það hófst
fyrir hálfgerða tilviljun fyrir tuttugu
árum svona rannsókn á því hverjir
væru raunverulegir forfeður mínir.
Það var þannig að maður sem
taldi sig vera afa minn fór að hafa
samband við mig að fyrra bragði
og hans fjölskylda. Það var farið í
kostnaðarsamt ferli við að skera úr
um þetta og það kom á daginn að
hann reyndist ekki afi minn. Svo
hófst hitt í framhaldinu í rólegheit-
um. Niðurstaðan liggur ekki fyrir en
ég treysti því að minn uppruni liggi
fyrir ljós og skýr áður en yfir lýkur.
Þetta skiptir mig ekki öllu máli samt
og eina ástæðan fyrir að þetta fór í
fjölmiðla var sú að þetta fór fyrir
dómstóla og þá er þetta orðið opin-
bert. Ég sjálfur hef ekkert kært mig
um að vera ræða þetta neitt sérstak-
lega.
Þegar það liggur fyrir þá getur
maður kannski tekið af skarið en
fram að því er best að una glaður við
sitt og vera sá sem maður er,“ segir
hann en líklegt er að niðurstaða
komi á þessu ári eða næsta.
Mótlætið dulbúin gæfa
Jakob segist reyndar vera þannig að
hann sé ekki mikið að stressa sig á
hlutunum. Hann hafi margreynt
það í gegnum lífið að erfiðleikar
geta iðulega leitt af sér eitthvað gott.
Það upplifði hann í kringum
aldamótin síðustu þegar hjóna-
bandi hans og Ragnhildar Gísla-
dóttur lauk eftir sautján ár. Það tók
á. „Ég hef ítrekað upplifað það að
mótlætið sem virtist vera, reynist
vera dulbúin gæfa. Þá er ég að vísa
til dæmis í skilnað sem er sársauka-
fullur og erfiður eins og ég upplifði
fyrir 14 árum síðan. Það var mjög
erfitt og fyrir skilnaðarbarn eins og
mig, að leggja það á mín eigin börn,
það var mjög þungbært og erfitt,“
segir hann.
„Ég hafði ekki ætlað mér að
bjóða upp á slíkt í minni fjölskyldu.
Ég vissi ekki betur en það þyrfti alltaf
tvo til að hlutirnir gengju upp,“ seg-
ir hann og viðurkennir að það hafi
tekið talsvert á. Hann hafi haft sín-
ar hugmyndir um hið fullkomna líf.
Þegar þau skildu var hann 47 ára og
nokkuð vonlítill um að hann fyndi
hamingjuna á ný. Raunin varð hins
vegar önnur. „Það mótlæti leiddi af
sér hamingjuríkt hjónaband með
tveimur dásamlegum börnum,“
segir hann brosandi. „Ég hélt þá
satt að segja að það væri orðið of
seint fyrir mig yfirhöfuð að ná mér í
konu. Ég var nýfluttur til Íslands frá
Bretlandi þegar þetta var og þar var
allt öðruvísi en hér heima. Það kom
mér svo bara ansi skemmtilega á
óvart að svo virtist sem í raun væru
til konur um aldamótin á Íslandi,
reiðubúnar að elska 47 ára gamlan
mann”, ég bjóst ekki við því,“ segir
hann og skellir upp úr.
Kynntust í líkamsrækt
Það var ein tiltekin kona sem fang-
aði hjarta hans öðrum fremur. Hún
heitir Birna Rún Gísladóttir og er
eiginkona Jakobs í dag. Þau kynnt-
ust í líkamsræktarstöðinni World
Class sem þá var staðsett í Austur-
stræti. „Ég sá hana tilsýndar, glæsi-
lega stúlku með glæsilegan hlaupa-
stíl,“ segir hann kankvís og heldur
áfram. „Ég gaf mig á tal við hana,
svo hittumst við nokkrum sinnum
þar og spjölluðum. Við fórum síð-
an út að borða saman og það hefur
ekki verið aftur snúið síðan þá.“
Tuttugu ára aldursmunur er
á hjónunum en Jakob segir þau
hvorki finna fyrir aldursmuninum
né hafi þau orðið vör við það að fólk
sé að velta honum fyrir sér.
„Aldrei. Þvert á móti. Hún er í
mjög stórum og traustum vinahópi
sem hittist mikið, er með matar-
klúbba og fer saman í ferðalög. Mér
var bara ákaflega vel tekið þarna
frá fyrsta degi og þarna eru mjög
margir af okkar bestu vinum. Svo
held ég náttúrlega tryggð við minn
vinahóp, þannig að þetta bland-
ast allt mjög vel okkar. Við höfum
aldrei fundið fyrir neinum einasta
vott af aldursmun,“ segir hann.
Hjónin eiga líka vel skap saman og
hafa aldrei rifist.
Hafa aldrei rifist
„Ég er svo lánsamur, við tölum
stundum um það við Birna Rún, að
við höfum aldrei rifist. Það er aldrei
skipt skapi á heimilinu. Ég held að
það sé dálítið óvenjulegt, vinum
okkar finnst það allavega. Við erum
bara algjörlega á sömu blaðsíðu.
Við erum heppin að því leytinu með
geðslag. Ég vona að börnin okkar
erfi það líka,“ segir hann.
Þau eiga sem áður sagði saman
dæturnar Jarúnu 7 ára og Katrínu
Borg 2 ára. Aðspurður hvernig það
hafi verið að verða faðir aftur, kom-
inn á sextugsaldur, segir hann það
dásamlegt. Föðurhlutverkið gefi
honum svo mikið. „Þegar ég eign-
aðist Bryndísi fyrir 27 árum hugsaði
ég hvað það væri dásamlegt að vera
orðinn 34 ára þegar maður eignað-
ist fyrsta barnið. Þá hefur maður
tíma, andrými og þroska til þess að
kunna að meta slíkt. Svo fæðist mér
önnur dóttir, Jarún, 20 árum síð-
ar og þá sagði ég já, þetta er ennþá
betra en síðast. Og svo fimm árum
síðar kemur Katrín Borg og þá segi
ég að þetta sé betra en nokkru sinni
fyrr. Þetta er einhver mesta gleði
og gæfa sem nokkur maður getur
óskað sér. Ég er svo innilega þakk-
látur almættinu og forsjá allri. Það
er svo virkilega gaman að vera til
að það er yfir svo mörgu að gleðj-
ast þegar maður er að uppgötva líf-
ið aftur upp á nýtt með nýju barni.
Það er alveg dásamlegt,“ segir hann
og brosir út í annað.
Skammast sín fyrir gleðina
„Ég er bara í gleðivímu. Þó að það sé
mikið að gera hjá mér núna eins og
þegar ég var yngri þá er sá tími sem
ég á með börnunum sannkallaður
gæðatími.
Ég held maður verði þakklátari
fyrir það að fá svona ljósvaka inn í
lífið þegar maður er kominn á minn
aldur. Það gleður mig svo óendan-
lega. Ég er síkátur. Þau eru það líka
börnin og það smitast á milli. Það er
ekki til neitt betra,“ segir hann bros-
andi.
„Ég er mikill fjölskyldumaður
að eðlisfari og það á mjög vel við
mig að finna þennan ryþma. Svo er
ég í afar skemmtilegu starfi. Fram-
kvæmdastjóri miðborgarinnar okk-
ar hlýtur að vera eitthvert skemmti-
legasta starf sem hægt er að hugsa
sér. Maður getur látið svo margt af
sér leiða án þess að valda leiða. Ég
hef lengi verið þeirrar skoðunar
að miðborg Reykjavíkur sé í senn
einhver sú skemmtilegasta og fal-
legasta sem til er. Að auki er hún
kostum prýdd fyrir viðburðahald,
ráðstefnur og upplifun af ýmsum
toga að ekki sé minnst á verslun og
þjónustu. Að mega leggja sitt litla
lóð á vogarskálarnar til að gera það
sem gott er ennþá betra, er í senn
gefandi og skemmtilegt. Um síð-
ustu helgi var frábærlega heppn-
uð Gleðiganga, um komandi helgi
Beikonhátíð, þá Menningarnótt og
svo mætti lengi telja.
Ég nýt þess líka að vera aktívur
á vettvangi tónskálda og höfundar-
réttar og í músíksköpun. Mér finnst
lífið aldrei hafa verið betra en
núna,“ segir hann en hikar svo að-
eins. „Stundum virðist í mér ein-
hver vottur af norsku blygðunar-
kenndinni, stundum er eins og ég
skammist mín aðeins fyrir það hvað
ég er glaður og ánægður með allt.
Því ég veit það sannarlega að það
eru það ekkert allir. Stundum upp-
lifi ég eins og ég sé á einhverjum
gleðipillum, í eins konar gleðivímu.
Þá velti ég því fyrir mér hvort ég
eigi yfir höfuð að vera svo opinskár
með það. Hvort það fari ekki bara
í taugarnar á þeim sem kannski
eru það ekki. Margir eiga eflaust
um sárt að binda og eiga erfitt. Ég
vona ég geti þá alltént miðlað ein-
hverri gleði og jafnvel smitað aðra
af henni,“ segir hann.
Finnur ekki fyrir aldrinum
Jakob er orðinn 61 árs en segist alls
ekki óttast elli kerlingu og finni ekki
fyrir því að vera að eldast. „Sem bet-
ur fer ekki, „knock on wood“,“ segir
hann og bankar í borðið. „Ég er ein-
hvern veginn í svo góðu líkamlegu
og andlegu ástandi að mér finnst ég
færari til alls núna en ég hef áður
verið,“ segir hann og tekur fram að
hann hugi vel að heilsu sinni.
„Ég hugsa vel um mig. Besta
vítamínið er gleðin og lífshamingj-
an. Og svo passa ég vel upp á að ég
fái nóg af öllum efnum og vítamín-
um. Ég fer mjög varlega í umgengni
minni við Bakkus og lifi hollara lífi
en flestir sem ég þekki almennt. Fer
alltaf reglulega í heilsutékk,“ segir
hann. Móðir hans barðist við áfeng-
isfíkn og segist Jakob því vera afar
meðvitaður um það hversu harður
húsbóndi Bakkus geti verið og pass-
ar sig vel. „Það er í báðum ættum
hjá mér. Ég telst mjög heppinn að
hafa sloppið og vona svo sannar-
lega að það verði ekki einhverjir af-
komendur mínir sem þurfi að glíma
við þann skæða karl,“ segir hann.
Standast freistingar
„Svo er það bara þannig, bæði
heilsugæslan og allur aðgangur að
öllum upplýsingum og allt kerfið
er þannig hannað í dag að þú átt
möguleika og burði til að lifa góðu
lífi ef engir sjúkdómar herja á. Og
það er auðvitað það sem maður
vonar að forsjáin hlífi manni við og
maður bara biður og reynir að vera
jákvæður, passasamur og vakandi.
Við sitjum mjög oft hugsi yfir því
hver eru þessi fjölmörgu óhollu efni
sem við lifum og hrærumst í, mat-
vælin sem fyrir okkur eru lögð? Allt
frá morgunverðarborði og allt þar á
milli er að stærstum hluta framleitt
með langlífi matvörunnar í huga en
ekki neytandans. Með gróða fram-
leiðandans að leiðarljós en ekki vel-
megun okkar. Það er gott að átta sig
á þessu og vera á varðbergi gagnvart
þeim sem eru að auglýsa dísæta
vöru, feitmeti og óhollustu. Við
„Ég ber ekki
kala til
nokkurs manns
og er alveg full-
komlega sáttur
við það sem að
mér snýr
Hamingjusöm Þegar Jakob var 47 ára
skildi hann við þáverandi eiginkonu sína en
grunaði ekki að eftir skilnaðinn myndi hann
eignast nýja konu og tvö börn til viðbótar.
Hér er hann ásamt eiginkonu sinni, Birnu Rún,
og dætrunum, Katrínu Borg og Jarúnu.
Mynd ÞorMar Vignir gunnarSSon