Dagblaðið Vísir - DV - 23.08.2013, Síða 24

24 Fólk 23.–25. ágúst 2013 Helgarblað
F
yrir stuttu síðan talaði ég um
að taka því sem að höndum
bæri. Ekki grunaði mig að það
ætti nú aldeilis eftir að reyna á
það nokkrum dögum síðar. Ég
er farin að halda að ég sé stödd í sápu-
óperu þar sem handritshöfundarn-
ir eru í því að skrifa dramatíska og
óvænta atburði fyrir persónurnar til
að halda áhorfendum spenntum við
skjáinn.“
Þannig hófust skilaboð sem Katrín
Björk Baldvinsdóttir sendi vinum sín-
um í síðustu viku. Eiginmaður henn-
ar, Eyþór Már Bjarnason, hafði þá
slasast illa í vélhjólaslysi í Mosfells-
dalnum og lá á gjörgæslu. Hann er
þar enn en þau eiga saman tvenna
tvíbura. Lengi má manninn reyna en
á sama tíma og Katrín tekst á við þess-
ar aðstæður glímir hún við krabba-
mein.
Aðeins fimm dögum áður en slys-
ið varð hafði Katrín einmitt farið í að-
gerð þar sem eitlar voru fjarlægðir og
fleygskurður gerður til þess að taka
það sem eftir var af krabbameinum.
Um leið var hitt brjóstið minnkað.
Þetta var á þriðjudegi og á fimmtu-
degi kom hún heim af spítala.
Á meðan hún var á spítalanum
hafði Eyþór verið heima að hugsa um
börnin og það hafði verið mikið álag
á honum. Á sunnudeginum ákvað
hann að fara út og taka smá rúnt á
hjólinu til þess að hreinsa hugann.
Síðan hefur hann ekki komið heim.
Slysið
Slysið átti sér stað um hálf þrjú leytið.
Katrín heyrði ekki af því fyrr en klukk-
an sló fjögur. Þá var hún einmitt farin
að velta því fyrir sér hvað hann væri
búinn að vera lengi á ferðinni þegar
bankað var á dyrnar hjá henni. „ Fyrir
utan stóð maður sem kynnti sig sem
rannsóknarlögreglumaður. Lenti
hann í slysi? spurði ég strax. Ég fékk
auðvitað sjokk.“
Enn er ekki vitað fyrir víst hvað
olli slysinu. Það er aðeins vitað að Ey-
þór keyrði aftan á pallbíl og lenti á
neðri hleranum. Hann var með op-
inn hjálm og höggið virðist hafa lent á
andlitinu á honum, en það mölbrotn-
aði. Auk andlitsáverkanna fékk hann
loftbrjóst sem gerði það að verkum
að hann þurfti að fá dren úr lunga,
bringubein brotnuðu sem og rifbein,
vinstra herðablað og úlnliður.
„Eyþór Már keyrði aldrei glanna-
lega svo ég veit ekki hvað gerðist. Bíl-
stjórinn varð fyrst var við hann þegar
hann lenti aftan á bílnum. Þó að
það virðist hafa verið talsverð um-
ferð þarna þá virðist enginn hafa séð
þegar hann lenti á bílnum, bara þegar
hann flaug af hjólinu. Síðan rankaði
hann við sér, tók sjálfur af sér hjálm-
inn og reyndi að standa upp.“
Um leið og Katrín fékk fréttirnar
fór hún upp á spítala ásamt nánustu
aðstandendum en þar tók biðin við.
Óvissan var verst en þegar líða tók
á kvöldið fékk hún fregnir af því að
það höfðu ekki orðið neinar heila-
skemmdir, hann hefði hreyft alla út-
limi og væri hvorki háls- né hrygg-
brotinn. „Þegar þeirri óvissu var eytt
gat ég farið að horfa á það jákvæða.
Hann slapp í raun ótrúlega vel.“
Af spítala á skólasetningu
Eyþór var hins vegar illa brotinn í
andliti og læknarnir ákváðu að gera
strax á honum aðgerð þar sem þeir
komu fyrir nauðsynlegum plötum og
skrúfum. Eftir um ellefu tíma aðgerð
var hann síðan færður á gjörgæslu
þar sem Katrín sá hann fyrst eftir slys-
ið. Klukkan var þá að ganga fimm að
næturlagi. „Ég var satt að segja hissa á
því hvað það sást lítið á honum miðað
við hvað slysið var alvarlegt. Hann var
auðvitað bólginn, með glóðarauga og
nokkra skurði í andlitinu en þrátt fyrir
það var þetta ekki eins slæmt og ég
hafði haldið.“
Katrín var komin heim um hálf sex
leytið aðfaranótt mánudags. Mánu-
dagurinn var hins vegar stór dagur í
lífi eldri tvíburanna, eða fyrsti skóla-
dagurinn. „Það var mikil spenna og
eftirvænting eftir því að byrja í sex ára
bekk. Þannig að ég mætti á skólasetn-
inguna fyrir þau. Ég þakka fyrir að ég
er þannig gerð að ég gat það alveg. Ég
vil að þau haldi áfram með sitt líf.“
Katrín segir að það hjálpi sér mikið
að hugsa eins og Pollýanna og reyna
að finna eitthvað jákvætt við allt sem
gerist. Bókina las hún í æsku og hún
náði strax til hennar. „Ég var mikill
lestrarhestur. Það var kannski þess
vegna sem ég endaði í bókmennta-
fræði. En ég fann það svo sterkt þegar
ég varð ólétt að þríburunum hvað það
skipti miklu máli að tileinka sér já-
kvæð viðhorf.“
Missir og fyrirburafæðing
Enda gekk meðgangan ekki áfalla-
laust fyrir sig, frekar en annað í lífi
Katrínar. Í fimm ár glímdu þau Eyþór
við ófrjósemi og eftir fyrstu glasa-
meðferðina missti Katrín fóstur. „Það
var dulið fósturlát sem kom ekki í ljós
fyrr en í tólf vikna sónar.“
Í þriðju tilraun ákváðu þau að
reyna gjafasæði. Það virkaði og
Katrín varð barnshafandi að þrí-
burum, tveimur strákum og stelpu.
„ Strákarnir voru eineggja tvíburar
með sameiginlega fylgju, á sextándu
viku uppgötvaðist að annar þeirra
fékk nánast allt blóðflæðið og hinn
ekkert.“
Í kjölfarið fóru þau Eyþór út til
Belgíu í aðgerð þar sem brennt var
fyrir æðar í fylgjunni. „Við vorum
vöruð við því að ef það tækist ekki yrði
kannski brennt fyrir naflastrenginn
hjá öðrum þeirra til þess að bjarga
hinum. Það slapp sem betur fer en
eftir að við komum heim kom í ljós að
þeir fengu báðir vaxtaskerðingu.
Í kringum 22 viku sást vatn í kring-
um hjarta annars þeirra og þá var
þetta orðið tvísýnt. Tveimur vikum
seinna mældist enginn hjartsláttur.
Eftir að hann dó hætti vaxtaskerðingin
hjá hinum og hann óx eðlilega upp frá
því. Systkinin fæddust svo fjórum vik-
um síðar eða tólf vikum fyrir tímann.
Þau voru aðeins þrjár og fjórar merk-
ur þegar þau fæddust og þá kom sér
vel að hafa lesið Pollýönnu.“
Ákveðin í að eignast barn
Við tók tímabil þar sem tvíburarnir
voru á vökudeild í fimmtán vikur.
Á meðan óvissuástandinu stóð ákvað
Katrín að hugsa aldrei hvað ef, heldur
vona það besta, ákveðin í að taka bara
á því ef á reyndi. „Sem það gerði auð-
vitað. Þá hugsaði ég með mér að ég
yrði að halda mér rólegri fyrir þau tvö
sem eftir voru.
En þegar við sáum hann og eins
þegar við jörðuðum hann þá grétum
við. Við tókum sorgina samt ekki al-
mennilega út fyrr en við vorum öll
komin heim og allt var fallið í rétt-
ar skorður. Þetta var svolítið skrýtin
staða, að eignast tvö börn á sama tíma
og þú syrgir barn og tekur á móti sam-
úðarkveðjum. Ég var alltaf meðvituð
um að ég væri rík þótt þau væru bara
tvö en ekki þrjú.“
Katrín ræðir opinskátt um reynslu
sína þar sem hún segir að ófrjósemi
eigi ekki að vera feimnismál. Hún
hefur verið í stjórn Tilveru, samtaka
um ófrjósemi, í nokkur ár og er að
þýða bók um ófrjósemi yfir á íslensku.
„Fólk sem hefur ekki lent í þessum
aðstæðum áttar sig ekki á því hvað
þetta er erfitt andlega. Við vorum
alltaf ákveðin í því að við yrðum for-
eldrar. Það var bara spurning hvern-
ig okkur tækist að framkvæma það.
Þegar þú ert að glíma við ófrjósemi er
óvissan svo erfið, hvort þetta gangi og
hvenær. Þetta ferli tekur á og kostar
fullt af peningum. Þannig að við vor-
um alveg opin fyrir því að við þyrftum
kannski að fara aðra leið.“
Flýttu brúðkaupinu
Það var í sjoppunni í Mosfellsbæ sem
þau Eyþór kynntust. „Hann kom í
sjoppuna til þess að spjalla við sam-
starfskonu mína og á meðan þau
spjölluðu saman sópaði ég gólfið.
Með tímanum breyttist það og við fór-
um að tala saman og hún fór að sópa.
Við vorum ekkert að flýta okkur að því
að byrja saman, það tók smá tíma.“
Þau giftu sig síðan á gamlársdag
2005. „Við ætluðum að gera það um
páskana 2006 en ákváðum að flýta
brúðkaupinu af því að mamma hans
var að tapa baráttunni við krabba-
mein. Hún greindist með krabbamein
í eggjastokkum árið 1999 og fór í með-
ferð við því. Í desember varð pabbi
hans síðan bráðkvaddur og hann
var kistulagður á þrjátíu ára brúð-
kaupsafmælinu þeirra á gamlársdag.
Svo þegar tengdamamma mín fór í
skoðun eftir fimm ára bata þar sem
til stóð að útskrifa hana úr krabba-
meinsmeðferðinni þá kom í ljós að
það hafði tekið sig upp aftur. Þetta var
sama ár og ég missti fóstrið, þannig
að þetta var erfitt ár, eins og þetta ár
ætlar að verða. Við enduðum það
engu að síður á gleðilegum nótum og
giftum okkur.“
Það er ekki laust við að Katrín brosi
út í annað um leið og hún rifjar það
upp að það hafi verið dálítil klikkun
að undirbúa brúðkaup með mánaðar
fyrirvara í desember. „En við slógum
upp hundrað manna veislu á gaml-
ársdag. Það var mjög gaman.“
Greindist með krabbamein
Katrín greindist svo sjálf með krabba-
mein þann 5. mars síðastliðinn. Það
var Eyþór sem fann hnútinn og Katrín
ákvað að fara strax í skoðun til þess að
fá staðfest að þetta væri ekki neitt til
þess að hafa áhyggjur af. „Þegar það
var búið að taka sýni úr hnútnum og
eitlum þá kom í ljós að þetta var ekk-
ert saklaust. Meðan á greiningarferl-
inu stóð og verið var að athuga hvort
krabbameinið væri búið að dreifa sér
víðar þá læddist óttinn að mér, hug-
urinn fór af stað og ég fann fyrir kvíða.
En um leið og það var búið að greina
mig þá gat ég litið þetta jákvæðum
augum. Brjóstakrabbamein er al-
gengasta krabbamein sem konur fá
og það eru áttatíu prósenta líkur á
þú lifir það af. Þetta er bara hraða-
hindrun á lífsins vegi og ég vissi að ég
myndi komast yfir hana.“
Fyrstu dagarnir erfiðastir
Tveimur vikum síðar hófst lyfjameð-
ferðin. Á þriggja vikna fresti fór Katrín
á spítalann og fékk sinn skammt. „Þú
finnur alltaf fyrir þessu. Til þess að út-
skýra þetta fyrir fólki hef ég líkt þessu
ástandi við þynnku. Fyrstu dagarnir
eru erfiðastir, þeir eru bölvanlegir.
Ég varð slöpp, hafði ekki matar-
lyst og síðan breyttist bragðskynið.
Ég man að eftir aðra lyfjameðferðina
var Eyþór voða góður við mig og fór
út í bakarí og keypti vínarbrauð. Ég
beit í vínarbrauðið og fannst eins og
ég væri að éta sykur sem hefði verið
hrært í vatn. Eftir það gat ég ekki borð-
að nammi eða önnur sætindi. Þegar
lengra leið á meðferðina þornaði ég
upp í munninum og gat ekki borð-
að ristað brauð því það var allt of
þurrt. En ég slapp vel frá ógleðinni og
kastaði lítið upp.
Í fyrstu skiptin sem ég fór í gegn-
um lyfjameðferð leið kannski um ein
og hálf vika þar til ég var orðin það
hress að ég gæti farið ein að sækja
börnin á leikskóla, en það fór reyndar
„Ég þakka fyrir hvern dag“
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
Viðtal
Katrín Björk Baldvinsdóttir er fjögurra barna
móðir sem berst við krabbamein. Á meðan hún var
á spítala eftir aðgerð var eiginmaðurinn heima að
hugsa um börnin. Eftir álagstímabil ákvað hann að
fara á rúntinn til að hreinsa hugann. Hann hefur ekki
komið aftur heim síðan, hann lenti í alvarlegu slysi
og liggur enn á gjörgæslu. Í ofanálag fékk Katrín þær
fréttir að hún þurfi að fara í brjóstnám. Þrátt fyrir allt
lítur hún lífið björtum augum og þakklætið er henni
efst í huga. Hún segir þetta aðeins hraðahindranir á
lífsins vegi og veit að erfiðleikarnir ganga yfir.
„Strákurinn hafði
sagt að pabbi
hans væri týndur.
Gullin í lífinu Eftir fimm ára ófrjósemi
eignuðust þau Katrín og Eyþór tvenna
tvíbura. Eftir slysið kom Katrín heim af
spítalanum og fór nánast beint á skóla-
setningu hjá börnunum.
Á góðri stundu Ef eitthvað er hafa erfiðleikarnir styrkt hjónabandið, segir Katrín. Hún
heimsækir Eyþór daglega á spítalann og fagnar hverju skrefi í rétta átt.