Dagblaðið Vísir - DV - 01.08.2008, Blaðsíða 31

föstudagur 1. ágúst 2008 31Umræða
Barbara Walters verndaði dóttur sína
sem best hún kunni og hélt henni því
utan sviðsljóssins. Barbara er hörku-
kona og afbragðs fréttamaður; hún
er kona sem öllum finnst þeir eiga
heilmikið í, sem er auðvitað bara fá-
ránlegt. Henni var í mun að vernda
dóttur sína, enda þekkti hún ófrelsið
af eigin raun, sífellt með pressuna á
hælunum sem flutti af henni „féttir“
sem rímuðu illa við veruleikann. Þetta
voru endurhönnuð augnablik úr lífi
konu sem stöðu sinnar vegna var álit-
in „almenningseign“ og átti því ekki
einkalífsrétt. Þeir smámunir gleymd-
ust auðvitað að Barbara átti sömu
réttindi og annað fólk; mannréttindi
sem felast meðal annars í því að eiga
ekki von á því að lesa eitthvað um eig-
ið líf sem á við engin rök að styðjast.
En hún var aldrei allra og kannski var
það þess vegna sem henni var sama
um hvað talað var og hver
talaði,
hún
var
líka með grjótharða skel. Það skiptir
miklu í löndum þar sem einelti virðist
vera eitt af náttúrulögmálunum.
Þetta sagði vinkona mín og ég sem
vissi ekki að hún hefði þekkt frétta-
konuna sem hafði tekið flest tíma-
mótaviðtöl í amerísku sjónvarpi á
sinn aðgangsharða og einlæga hátt,
varð í byrjun forvitin um allt annað
en alvarlegar hugleiðingarnar. Þess
vegna spurði ég fyrst um það sem
stóð mínu heimóttarlega hjarta næst
enda forvitnin alveg að drepa mig:
-Hvernig var hún?
-Hún var sterk og skemmtileg.
-Og tókst henni að vernda dóttur
sína?
-Það tókst en hún átti líka til þess
ráð og fé en það eiga ekki allir. Og
ef þú hugleiðir það í fullri alvöru er
það í sjálfu sér skiljanlegt að börn
leggi börn í einelti í þjóðfélögum þar
sem fullorðnir leyfa slíkt og gera það
hikstalaust sjálfir.
-Hefurðu svona mikla samúð með
frægum og ríkum?
-Samúð kemur málinu ekkert við,
réttur allra manna er fótum troðinn
og virðingin fyrir náunganum er létt-
væg og hverfandi. Náungi okkar er
alls staðar og við virðumst vera búin
að gleyma því að setja okkur í spor
hans. Grunnþarfir allra eru þær sömu
og ein af þeim er að vernda börnin
sín og lifa í friði. Það geta því miður
ekki allir. Og skýringin er einföld; ef
einelti er leyft á einum stað viðgengst
það á öðrum, sagði hún vinkona mín
og þá varð mér allt í einu hugsað til
allra þeirra „viðeigandi hugmynda
íslenskra manna“ á því að Martha
Stewart skyldi heimsækja vinkonu
sína og borða með henni mat og eiga
með henni tíma. Léttvæg hugdetta og
kannski algjörlega óviðeigandi.
En staðreyndin er sú að við sem
erum ekki hundelt og sakfelld og
dæmd ættum síst að skíta í þá sem
ekki sleppa; við eigum öll okkar inn-
herjaviðskipti þótt þau snúist ekki um
peninga og við ættum að uppræta
eineltishvötina í sjálfum okkur áður
en við ætlumst til þess af öðrum til
dæmis börnunum okkar.
Ef við gerðum það ættu færri um
sárt að binda og margir ættu lengra
líf.
Að lokum legg ég til að samið verði
sem fyrst við ljósmæður.
Sandkassinn
Elstu minningar mínar um
verslunarmannahelgi tengjast
langferðum á misvondum mal-
arvegum landsins. Þannig hoss-
uðumst við fjölskyldan lands-
horna á milli. Það var þó í fínu
lagi þar sem ég svef hvergi betur
en í bíl. Varð yfirleitt úrillur þegar
heim var komið vegna þess að þá
þurfti ég að vakna til að bera inn
farangurinn.
ÞEgar á unglingsárin kom breytt-
ist sýn mín smátt og smátt á
þessa mestu ferðahelgi ársins.
Útihátíðirnar kölluðu æ hærra
eftir því sem gelgjan færðist í
aukana. En
það var sama
hvað tautaði
og raul-
aði, vinnan
hverju sinni
gerði það
yfirleitt að
verkum að
ég fór hvergi.
Ég man að eitt skipti fór ég á
Halló Akureyri og mér fannst
það satt best að segja nokkuð
ógnvænlegt. Menn slógust hver
um annan þveran og meðalölv-
un gesta var meiri en ég hafði
áður séð.
Ég man vEl eftir þeim ófáu skipt-
um sem ég þurfti að dúsa heima,
þrátt að vinirnir færu á útihátíðir.
Yfirleitt alltaf var ég í vinnu sem
krafðist þess að ég ynni um þessa
merkilegu helgi. Fyrir þremur
árum stóð ég skyndilega frammi
fyrir því að ég gat ráðstafað helg-
inni eins og mér sýndist. Ég kaus
því að fara til Eyja, eitthvað sem
ég hafði aldrei upplifað áður.
Í fyrra fór ég líka til Eyja og
skemmti mér konunglega, aftur.
Þar sem ég er lítill drykkjumaður
hélt ég illa í við suma vini mína.
Takmark þeirra virtist vera að
muna helst
ekki eftir því
að hafa farið
á Þjóðhátíð.
Elja þeirra við
drykkjuna var
slík. Nú hafa
orðið ákveðin
þáttaskil í lífi
mínu. Ég á frí
um helgina og finn ekki þörf til
að fara neitt. Mér líður vel heima
og þar mun ég vera um helgina. Í
besta falli kíki ég í sund. Það er af
sem áður var.
Baldur fer ekki fet
um helgina
um Barböru, Mörthu og þig
Erfiður dagur Íslendingar voru þakklátir sólinni á miðvikudag þegar hvert hitametið á fætur öðru var slegið. Hún gekk því eflaust þreytt til viðar að
kvöldi en átti víst mikið starf fram undan fyrir aðra jarðarbúa. DV mynd/Ásgeir M.myndin
P
lús
eð
a m
ínu
s
Spurningin
Þegar þú ferð að láta óttann stjórna
lífinu þínu ertu ekki að lifa lífinu lengur.
Þetta eru heiglar og þeir munu aldrei
nokkurn tímann hræða mig,“ segir
Haffi Haff, um bréf sem fréttastofu
stöðvar 2 barst í vikunni þar sem því
var hótað að tvær sprengjur yrðu
sprengdar á gay Pride-göngunni sem
fram fer seinna í mánuðinum.
Ertu hræddur,
haffi?
Íslandshreyfingin fær plúsinn en
hún er eini stjórnmálaflokkurinn
sem skilað hefur ársreikningi
með sundurliðun á fjárstyrkjum
og framlögum til Ríkisendurskoð-
unar. Upphaflegur frestur rann út
1. júní og sóttu aðrir flokkar um að
skila síðar.
vigdís
grímsdóttir
rithöfundur skrifar
Við eigum öll okkar inn-
herjaviðskipti þótt þau
snúist ekki um peninga.
- vertu með í umræðunni