Dagblaðið Vísir - DV - 26.09.2008, Qupperneq 48

Föstudagur 26. september 200848 Helgarblað DV
Sakamál
Doktor Marcel Petiot Fáir fjöldamorðingjar hafa auðgast jafn vel
vegna stryrjaldaróreiðu og marcel petiot læknir gerði. Þegar fallöxin skildi höfuð
hans frá líkamanum að morgni 26. maí 1946 hafði hann aflað meira
en einnar milljónar sterlingspunda með morðum. ef ekki hefði
verið fyrir heimskulegt stolt hefði hinn tæplega fimmtugi
læknir jafnvel getað notið ríkidæmis síns, en það átti ekki fyrir
honum að liggja. talið er að hann hafi myrt yfir sextíu manns,
en líkamsleifar tuttugu og sex manneskja fundust á heimili
hans í parís í lok síðari heimsstyrjaldarinnar. Lesið um doktor
petiot og þríhyrnda dauðaherbergið í næsta helgarblaði dV. umsjón: KoLbeinn Þorsteinsson kolbeinn@dv.is
Peter Thomas Anthony Manuel var þriðji síðasti maðurinn sem var hengdur í Skotlandi. Þegar Camer-on, lávarður og dómari, dæmdi Pet-er Manuel til dauða í Glasgow í maí
1958 lét hann eftirfarandi orð falla: „Maður
getur verið mjög vondur án þess að vera geð-
veikur.“
Manuel, sem hafði án nokkurrar miskunn-
ar orðið níu manneskjum að bana, var án efa
mjög vondur maður. En er það andlega heill
maður sem velur fórnarlömb sín af handa-
hófi, myrðir þau án nokkurrar augljósrar
ástæðu, reynir að kúga fé af manni sem hann
hafði nýlega gert að ekkli og lætur síðan lög-
reglunni í té sönnunargögn sem senda hann
í gálgann?
Sumir myndu segja að mafíósi í Chic­ago
hefði verið stoltur af morðferli eins og Manu-
els og Peter Manuel fæddist reyndar í Banda-
ríkjunum árið 1927, í New York nánar tiltek-
ið. Foreldrar hans höfðu flutt þangað á þriðja
áratug tuttugustu aldar frá Skotlandi, en sök-
um kreppunnar flutti fjölskyldan aftur til Bret-
lands, til Coventry, og þess var ekki langt að
bíða að sonurinn kæmist í vandræði. Fyrir
sextán ára aldur hafði hann getið sér slæm-
an orðstír og 1956 bættist morð á afrekaskrá
hans. Þá var fjölskyldan komin á heimaslóðir
í Glasgow í Skotlandi.
Dregin í skóg og drepin
Anne Kneilands var aðeins sautján ára og
Peter Manuel hitti hana þar sem hún beið eft-
ir kærasta sínum. Peter bauð henni á kaffihús
og hún þáði boðið. Seinna þegar hann fylgdi
henni heim dró hann hana skyndilega inn í
skóg og barði hana til dauðs með járnröri.
Lögreglan var furðu lostin vegna morðs-
ins, enda engar vísbendigar sem sögðu til um
tilgang þess. Fjöldi manns var yfirheyrður,
þeirra á meðal Peter Manuel, en hann hafði
áralanga reynslu í að tala við lögregluna og
vissi hvað hann átti að segja.
Sama sumar komst hinn uppreisnargjarni
Peter að þeirri niðurstöðu að byssa væri
nokkuð sem hann þarfnaðist sárlega. Glæpa-
hneigð hans var að aukast og hann hafði
framið morð og komist upp með það. Hann
myndi gera það aftur.
innbrot og kaldrifjuð morð
Í september 1956 lagði Peter Manuel,
ásamt tveimur karlmönnum og einni konu,
land undir fót í ránsför. Þau fóru til High
Burnside, örfáa kílómetra suður af Glasgow.
Í High Burnside bjó auðugt fólk og þau létu
greipar sópa um autt hús sem þau brutust
inn í. Síðan ákvaðu þau að halda upp á rán-
ið með því að setjast að drykkju í húsinu og
skipuleggja næsta innbrot. En Peter Manuel
fór einn í þann leiðangur.
Peter braust inn á jarðhæð og fór rakleiðis
upp. Þar sá hann tvær konur sem sváfu svefni
hinna réttlátu. Hann kíkti inn í annað svefn-
herbergi og rak augun í Vivienne Watt, sextán
ára. Hún var vakandi og fylltist mikilli skelf-
ingu þegar hún sá hann. Manuel skundaði að
henni, rotaði hana og batt hana. Að því loknu
fór hann aftur í hitt herbergið. Þar voru móð-
ir Vivienne, Marion Watt, hálflömuð, og systir
hennar Margaret Brown, báðar í fasta svefni.
Peter Manuel hikaði ekki eitt andartak og
skaut þær báðar af stuttu færi. Þegar hann
kom aftur að Vivienne var hún við það að geta
losað böndin af sér. Hann þrýsti henni niður í
rúmið og skaut hana í vinstra augað.
Sérfræðingar lögreglunnar komust að
því að Manuel hafði átt við náttkjóla fórnar-
lambanna, en ekki snert þau frekar. Klukkan
þrjú um nóttina sneri hann til félaga sinna
sem enn sátu að sumbli í auða húsinu og
tveimur tímum síðar fór hópurinn heim til
Glasgow.
eiginmaðurinn sakaður um ódæðin
Vivienne hafði, merkilegt nokk, ekki látist
samstundis og var líkami hennar enn volgur
þegar heimilishjálpin mætti um morguninn.
Ef sú staðreynd veitti Peter Manuel aukna
ánægju átti þróun rannsóknar lögreglunnar
eftir að bæta um betur. Lögreglan handtók
William Watt, eiginmann Marion, og sakaði
hann um morðin.
William var bakari og hafði reyndar verið
í hundraða kílómetra fjarlægð um nóttina, á
hóteli í Argyll. Vitni höfðu séð hann þar um
miðnæturleytið og klukkan átta um morgun-
inn. En lögreglan komst að þeirri niðurstöðu
að hann hefði getað keyrt fram og til baka, og
vitni bar að bíll Williams hefði verið í ferju á
milli Glasgow og Argyll um nóttina.
William Watt eyddi tveimur mánuðum á
bak við lás og slá áður en lögreglan sannfærð-
ist um sakleysi hans, en raunum Williams var
ekki lokið.
Peter Manuel hafði samband við lögfræð-
ing Watts og sagðist geta sagt til um morð-
ingjann í Burnside gegn greiðslu. Síðan mælti
hann sér mót við William og bauðst til að fjar-
lægja skugga sektar frá honum með því að
myrða Burnside-morðingjann og láta það líta
út eins og sjálfsvíg. Það myndi aðeins kosta
William Watt eitt hundrað og tuttugu sterl-
ingspund. Bakarinn afþakkaði boðið.
Gaf kettinum að éta
Peter Manuel var engan veginn búinn að
fá nægju sína af morðum og í desember 1957
hoppaði hann um borð í lest til Newc­astle,
rétt sunnan skosku landamæranna. Þangað
kominn tók hann leigubíl og skipaði bílstjór-
anum, Sidney Dunn, að aka að auðri heiði og
skaut hann og stakk til bana. Ekki fylgir sög-
unni hvort tilgangur með ferðalaginu til New-
c­astle hafi verið annar.
Skömmu eftir jól rakst Peter á Isabelle
Cooke í útjaðri Glasgow. Isabelle var dregin
út á akur og Peter reif flest fötin utan af henni
og kyrkti hana. Þessa sautján ára stúlku, sem
Peter hafði aldrei augum litið fyrr, gróf hann
síðan í grunnri gröf.
Á nýársdag 1958 braust Peter inn í glæsi-
villu Peters Smart í Glasgow. Þar fann hann
tuttugu og fimm sterlingspund í veski og
hefði getað komist á brott óséður, þar sem öll
fjölskyldan var í fastasvefni. En nei, Peter fór
inn í svefnherbergi Smart-hjónanna og skaut
þau til bana og sonur þeirra fékk sömu útreið.
Áður en Peter yfirgaf heimili fórnarlambanna
gaf hann sér tíma til að taka upp tvær dósir af
túnfiski og gefa heimiliskettinum.
Feðgar handteknir
En þótt lögreglan hefði aldrei getað tengt
Peter Manuel við neina alvarlega glæpi var
ekki þar með sagt að hún fylgdist ekki með
honum. Og það varð honum að falli, því
skömmu eftir morðin á Smart-fjölskyldunni
sást hann handfjatla spánnýja fimm punda
seðla, svipaða þeim sem Smart hafði tekið út
af reikningi sínum daginn fyrir morðin.
Lögreglan gerði húsleit á heimili foreldra
Peters, þar sem hann hélt einnig til. Þar fund-
ust tæki til innbrota og í kjölfarið voru bæði
Peter og faðir hans handteknir. Peter bauðst
til að gefa út yfirlýsingu gegn því að föður
hans yrði sleppt úr haldi.
Frásögn Peters af ódæðum sínum var með
öllu laus við iðrun eða tilfinningar og jafn-
vel hörðustu löggur voru slegnar óhug. Þeg-
ar Peter fylgdi lögreglunni að gröf Isabelle
Cooke sagði hann með glens í rómnum:
„Þetta er staðurinn. Reyndar held ég að ég
standi á henni núna.“
Peter Manuel þarfnaðist þess að fólk ótt-
aðist hann og hann þarfnaðist sviðsljóssins.
Hann var óheimskur og þegar réttarhöldin
yfir honum voru hálfnuð rak hann verjanda
sinn og sá um vörn sína sjálfur. Honum fórst
vörnin svo vel úr hendi að Cameron dómari
hrósaði honum fyrir frammistöðuna.
Engu að síður var Peter Manuel dæmdur
til dauða. Hann var sakfelldur fyrir sjö þeirra
átta morða sem hann var ákærður fyrir. Vegna
skorts á sönnunargögnum var hann ekki
sakfelldur fyrir morðið á Anne Kneilands og
morðið á leigubílstjóranum í Newc­astle var
framið utan skoskrar lögsögu.
Peter Manuel var hengdur í Barlinnie-
fangelsinu í Glasgow 11. júlí 1958.
Þegar hann kom aft-
ur að ViVienne Var hún
Við Það að geta losað
böndin af sér. hann
Þrýsti henni niður í
rúmið og skaut hana í
Vinstra augað.
illur
en andlega heill
Peter Manuel var kaldrifj-
aður morðingi. Engin
augljós ástæða virtist vera
að baki þeim ódæðum sem
hann hafði á samviskunni
og hann kaus að myrða
þótt hann kæmist hjá því.
Hann var þriðji síðasti
maðurinn sem var hengd-
ur í Skotlandi og sá næst-
síðasti sem hengdur var í
Barlinnie-fangelsinu í
Glasgow í Skotlandi.
Peter Manuel Virtist haldinn óslökkvandi morðþorsta og tilviljun réð vali á fórnarlömbum.