Lögmannablaðið - 01.06.2012, Blaðsíða 12

12 lögmannablaðið tbl 02/12
Af VettVAnGi félAGsins
á að vera málsvari réttarríkis
og mannréttinda
á síðasta aðalfundi lmfí var jónas
Þór guðmundsson, hrl., kosinn nýr
formaður. jónas Þór hefur setið í
stjórn félagsins frá árinu 2010 og
Þar af verið varaformaður síðasta
árið. árni helgason ritstjóri lög­
manna blaðsins spurði for mann inn
um hans hagi og helstu verkefni
félagsins framundan.
Hver er þinn bakgrunnur og fjölskylduhagir?
Ég er fæddur á akureyri árið 1968 og ól
þar manninn fyrstu 20 ár ævinnar. Lauk
stúdentsprófi af viðskipta­ og hagfræðibraut
frá verkmennta skólanum en síðan lá
leiðin í lagadeild Há skóla íslands þaðan
sem ég lauk kandídatsprófi 1995. Eftir
útskrift starfaði ég sem fulltrúi hjá Ævari
Guðmundssyni lögmanni, var kennslustjóri
við lagadeild Háskóla íslands og þar á eftir
á laga sviði dómsmálaráðuneytisins. Ég
varð héraðsdómslögmaður árið 1997 og
tveimur árum síðar byrjaði ég í lögmennsku í
samstarfi við tengdaföður minn, Árna Grétar
Finnsson hrl.sem hafði rekið lögfræðistofu í
Hafnarfirði frá 1961. stefán Bj. Gunnlaugsson
hrl. var einnig með okkur. Frá 2007 hef ég
rekið lögmannsstofuna í Hafnarfirði einn
en ég varð hæstaréttarlögmaður árið 2009.
meðfram störfum hef ég töluvert fengist
við stundakennslu, framan af í lagadeild
Háskóla íslands en síðar í lagadeild
Háskólans í reykjavík. kennslan hefur verið
á sviði almennrar lögfræði, lögskýringa,
kröfuréttar og kauparéttar.
Eiginkona mín er ingbjörg Árnadóttir,
héraðsdómslögmaður, sem í dag starfar í
lögfræðideild íslandsbanka. við erum búsett
í Hafnarfirði og eigum tvo stráka, 7 og 13
ára, og eina stelpu sem er 9 ára.
Hvernig gengur að vera einyrki í
lögmennsku?
Það eru kostir og gallar við að vera einyrki.
maður ræður sér sjálfur og verkefnin geta
verið fjölbreytt. Á móti kemur að það getur
verið erfitt að geta ekki velt verkefnum yfir
á aðra þegar mikið er að gera. Þannig að
segja má að helsti kosturinn við að vera
einyrki, frelsið, snúist oft upp í andhverfu
sína, helsið, vegna þess að maður kemst í
reynd lítið frá og þá oftast bara í skamman
tíma í einu.
Þróunin hefur ótvírætt verið í átt að
stærri einingum. um það vitna sífellt fleiri
lögmannsstofur og sú þróun verður ekki
stöðvuð. til þess liggja rekstrarleg rök og
kröfur um aukna sérhæfingu í sífellt flóknara
og alþjóðlegra lagaumhverfi.
Einyrkjar og minni stofur hverfa líklega
aldrei alveg. Þá kann að vera að mikil
fjölgun í lögmannastéttinni á skömmum
tíma, eins og hér hefur átt sér stað, hafi sitt
að segja. Hugsanlegt er að við þær aðstæður
freistist fleiri til þess að spreyta sig í minni
einingum eða sem einyrkjar. tíminn mun
leiða það betur í ljós.
Þú nefnir þá gífurlegu fjölgun sem verið
hefur í lögmannastéttinni á undanförnum
misserum auk þess sem útskrifuðum
lögfræðingum hefur fjölgað hratt. Hvernig
líst þér á þessa þróun?
Það er ánægjulegt að ungt fólk í dag velji
að mennta sig í lögfræði en sú mikla fjölgun
sem hefur orðið er umhugsunarverð. Hlutfall
lögfræðinga miðað við fólksfjölda er orðið
töluvert hærra hér en almennt þekkist hjá
þjóðum sem við viljum bera okkur saman
við. Líklega spila glansímyndir úr sjónvarpi
og væntingar um háar tekjur inn í. ískaldur
veruleikinn er hins vegar sá, að minnsta
kosti að því er lögmenn varðar, að þeir
vinna margir mjög langan vinnudag, álag er
mikið og launin eru ekki í neinu samræmi
við það sem fólk almennt heldur.
mikil eftirspurn hefur verið eftir
lögfræðingum til starfa en hvað sem líður
fjölgun í stéttinni þá þarf að gera ríkar kröfur
til inntaks lögmanns réttindanna. Það er
lykilatriði fyrir okkur í alþjóðlegri samkeppni
að standa jafnfætis nágrannalöndum okkar
í kröfum til menntunar lögmanna. Þar
vantar nokkuð uppá, bæði hvað snertir
starfstíma áður en réttindin fást og einnig
varðandi flutning prófmála í héraði sem ég
tel æskilegt að taka upp aftur. Þá má vel
hugsa sér að háskólarnir skilgreini betur
ákveðnar námsleiðir eða brautir sem þeir
nemendur verða að ljúka sem vilja verða
lögmenn.
Ef menn eru á annað borð með það kerfi
að gera kröfu um sérstök réttindi til þess að
mega flytja mál fyrir dómi þá er mikilvægt
að ljóst sé hvað í því felst, hvaða kröfur
eru gerðar og að þær séu sambærilegar við
það sem almennt tíðkast í öðrum löndum.
svo má vel ræða hvort lögmenn eigi
að hafa einkarétt á flutningi mála fyrir
dómstólum.
Það hefur gustað töluvert um Lögmanna­
félagið upp á síðkastið. T.d. hefur verið kosið
um formann tvisvar í röð en það var nánast
óþekkt áður. Þá er forysta félagsins meira
í fréttum og fjölmiðlum en áður. Hvernig
skýrir þú þessar breytingar og telur þú þær
af hinu góða?
Ég tel æskilegt að lögmenn láti meira
í sér heyra í opinberri umræðu og þá
auðvitað fyrst og fremst um mál sem lúta
að réttarkerfinu, reglum réttarríkisins og
mannréttindum. Frá farandi formaður,
Brynjar níelsson hrl., hefur verið einstaklega
duglegur. við sjáum glögglega að ástandið
í þjóðfélaginu frá bankahruninu hefur verið
brothætt. Háværar kröfur eru um sakfellingar
og veruleg hætta á að slakað verði á kröfum
til þess að þóknast stjórnmálamönnum og
almenningi. Það hefur verið ótvírætt tilefni
til varnarbaráttu af hálfu lögmanna fyrir
skjólstæðinga sína og almennt fyrir virðingu
fyrir grundvallarreglum. slíkur málflutningur
er ekki alltaf til vinsælda fallinn.
kosningar í félaginu eru til marks um
aukinn áhuga félagsmanna á starfi þess.
Það er af hinu góða. kosningar hljóta