Dagblaðið Vísir - DV - 09.04.2008, Qupperneq 18

18 MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL 2008
SUÐURNES DV

Rúnar Júlíusson þakkar gæfu sína því að hafa
alltaf verið unikringdur góðu fólki. Hann er sá
eini úr gamla xinahópnum sem alclrei yfirgaf
Keflavik og býr enn í liúsinu sem hann hóf að
hyggja sér nítján ára. Við Skólaveginn rekur hann
elsta útgáfufyrirtæki landsins, Geimstein, sem
hefur verið skjól fyrir upprennandi tónlistarfólk í
gegnum tíðina. Rúnar ætlar aldrei í meðferð.
Rúnar Júlíusson hefur að eigin sögn
verið umlukinn hæfileikaríku og góðu
fólki alla ævi. Nítján ára flutti hann úr
foreldrahúsumíhúsiðviðSkólaveginn
sem hann byggði sjálfur þegar hann
komst í feitt með hljómsveitinni
Hljómum. Það var bekkjarbróðir
hans, Gunnar Þórðarson, sem hafið
beðið hann um að ganga til liðs við
hljómsveitina, en meiningin var að
breyta stefnu hennar og nálgast hið
nýja „bítlasánd".
„Ég hafði bara einu sinni komið
ffam með hljómsveit á balli. Ég þurfti
að setjast niður og læra á bassann til
þess að geta verið með," segir Rúnar.
Síðan eru liðin ríflega fjörutíu ár
og Rúnar dregur ennþá fram lífið
með tónlistinni. Fyrir skemmstu tók
hann á móti heiðursverðlaunum
fslensku tónlistarverðlaunanna fyrir
sannarlega einstakan feril í íslensku
tónlistarlífi.
Alltaf í Keflavík
Félagarnir góðu fluttu allir frá
Keflavík en Rúnar kunni vel við sig
og bjó áfram við Skólaveginn. Þaðan
rekur hann útgáfufyrirtækið Geim-
stein, sem um langt skeið var eina
útgáfufyrirtækið sem sinnti ungum og
óþekktumtónlistarmönnumálslandi.
„Það má alveg segja að Geimsteinn
hafi þjónað sama hlutverki og
hinar svokölluðu „indie"-útgáfur
í Bretlandi og víðar," segir hann.
Nýjar bylgjur hafa sprottið og dafnað
undir vemdarvæng Rúnars. Sumum
hljómsveitunum hefur gengið vel
og í kjölfarið verið keyptar af stærri
útgáfufyrirtækjum hvers tíma.
„Ég hef aldrei reynt að fjötra einn
einasta listamann hjá mér, það væri
fáránlegt." Fremur hafa listamennirnir
nánast getað komið og farið að vild.
Margir hafa tekið sprettinn en komið
svo aftur til Geimsteins, sem í dag er
elsta tónlistarútgáfa á landinu.
Krónan er glötuð
Rúnar segir að það hafi ekki alltaf
verið átakalaust að lifa af tónlistinni.
Oft hafi gengið vel en örugglega
jafnoft hafi róðurinn verið þungur.
„Ég er samt ennþá með hausinn upp
úrvatninu."
Hann bendir á að þegar
aðstæðumar í samfélaginu séu erfiðar
sé ekki síður erfitt að halda lífinu í
tónlistinni eins og í öðmm greinum.
Þetta em orð manns sem hefur áratuga
reynslu af því að vera atvinnumaður í
listgrein sem í mörgum löndum er
skilgreind sem iðnaður og skilar til
að mynda Svíum og Bretum miklum
útflutningstekjum.
„Þetta ástand á krónunni og
bönkunum er hálfglatað. Ég veit ekki
alveg hvað við eigum að þurfa að sýsla
lengi í þessu ástandi. Það er eins og
enginn sé við stjómvölinn, hvorki hjá
ríkinu né borginni," segir Rúnar sem
eryfirlýstur Evrópusinni. „Með því að
ganga í Evrópusambandið myndum
við losna undan landlægu vaxtaokri
og hlutir myndu smám saman jafna
sig. En eigum við ekki annars að
halda áfram að tala um tónlist?" spyr
Rúnar.
Aldrei í meðferð
Fjölskyldan spilar ekki síður
stórt hlutverk í velgengni Rúnars en
hljómsveitarfélagarnir. Eiginkonan,
María Baldursdóttir, hefur verið við
hlið Rúnars öll árin og verið með í
sumum hljómsveitunum. Hann segir
að í lífinu og tónlistinni sé þetta alveg
eins og í fótbóltanum, maður taki
mestum framfömm ef maður spilar
í góðu liði. Hér er talað af reynslu.
Synir Rúnars hafa báðir iagt stund á
tónlist. „Mér hefur auðnast að spila
með þeim báðum."
Framhald
á næstu síðu