Glóðafeykir - 01.12.1969, Side 24

24
GLÓÐAFEYKIR
Snemma bar á því, að hann skaraði fram úr jafnöldrum sínum að
ýmsum íþróttum og hreysti. Skautamaður var hann með afbrigðum
og glímumaður góður, en iðkaði það lítið; hann vildi ekki láta bera
á því, að hann væri öðrum fremri í nokkru.
Þegar hann var 18 ára fór hann til Hólakirkju, sem þá var títt
(meðal) ungmenna í héraðinu. Þar var þá staddur Einar Jónsson,
síðar hreppstjóri í Brimnesi; liann segir við Jón: „Það er talið lireysti-
verk og geta fáir, að taka kirkjuhurðina af hjörunum (og) láta hana
á aftur, án þess hún konri niður." Jón gaf því engan gaum.
Eftir messu, þegar fólk hafði dreifzt, fór Jón með Einari að kirkju-
dyrum, tók hurðina af hjörum og lét hana á aftur án sýnilegrar
áreynslu.
Þegar Austur-Héraðsvatnabrúin var byggð 1895, lá þar við brúar-
endann fallhamar, sem vó 250 kiló, og ýmsir höfðu gatnan af að reyna
að taka upp. Margir gátu ekki lyft honum frá jörðu, fáir tekið hann
upp á kné. Jón kom þar eitt sinn að með öðrum manni, tók hamar-
inn upp á bringu og lét hann rólega niður aftur.
Selaskytta var Jón með afbrigðum; reri oft einn á fjögurramanna
fari, sem liann átti, og setti það einn fram og upp var þó báturinn
þungur, svo að tveimur meðalmönnum þótti hann erfiður í setn-
ingi.
Þegar dragferjan var sett á Vesturósinn, gerðist hann ferjumaður
og gegndi þeim starfa til dauðadags. Var það oft erfitt verk í stór-
flóðum á vorin, og ekki síður á haustin, í norðanstormum og stór-
sjó, þegar brimið gekk inn í Ósinn. Þar reyndist hann hinn ötulasti;
mátti heita að hann ferjaði hvernig sem var. Ferjan var með flöt-
um botni, kallaði hann hana Botnu og umhverfið austan við Ósinn
Furðustrandir, en sjálfan sig Ósmann. Því sagði hann eitt sinn:
Botna flýtur brims við rönd,
berst með ýta að Furðuströnd;
strauminn brýtur sterkleg önd,
stálsveif ýtir li'tin hönd.
Rögnvaldur Björnsson í Réttarholti kvað:
Brimið oft þar braut við sand,
boðar í Ósinn hnigu;
öllum kom hann yfir á land,
sem ofaní bátinn stigu.