Glóðafeykir - 01.12.1969, Blaðsíða 37

GLÓÐAFEYKIR
37
og Davíð. En Davíð var heldur ekki öruggur um að hitta í fyrsta
kasti. Hann hafði 6 steina tiltæka og hefur því búizt við að sér gæti
mistekizt.
Pabbi keypti Másstaði vegna dalsins, því að þegar fram á hann
kom, náðu illviðrin sér ekki. Þar stóð ég yfir sauðunum og geml-
ingunum og þar lærði ég kverið og biblíusögurnar. Eitt sinn er ég
var á heimleið með féð og kominn yfir á Kóngsstaðadal, fór hund-
urinn, sem fylgdi mér, að rífa niður í skafl og gelta. Ég varð hissa
á þessu háttalagi og sagði pabba frá því þegar heim kom. Hann fór
yfir á dalinn, gróf niður í hundskrafsið og þama fann hann lifandi
gemling undir skaflinum. Þama bjargaði seppi einu kindarlífi með
sínum skilningarsitum, þar sem mannsvitið hrökk ekki til.
Pabbi tók að sér að ala naut til afnota fyrir þá Skíðdæli. Leigan
eftir nauðtið var einn töðuhestur fyrir hverja kú. Þegar einhver
kom að sækja nautið fór pabbi venjulega með honum, og var svo
fylgt aftur til baka. Ekki þótti annað vogandi en tveir væm jafnan
á ferð með tudda, því að fullorðin naut eru ekki nein lömb að leika
sér við, ef í þeim snýst. Ég heyrði frá því sagt, að maður nokkur
hefði verið einn á ferð með naut. Skyndilega skipti það skapi og
ætlaði þegar að leggja manninn undir. Hann greip til þess ráðs, að
fara á bak nautinu og fékk það ekki komið honum af sér. Og þar
sat hann þegar að var komið.
LTr því að ég er nú búinn að tala hér um kindur, hunda og naut-
gripi, þá væri ómaklegt að gera blessuðum hrossunum lægra undir
höfði, og því langar mig til að minnast hér aðeins á þrjár hryssur.
Er það þá fyrst hún Ljóska á Þverá. Oft var ég búinn að dást að
kænsku hennar og hyggjuviti, þegar ég vakti yfir túninu á vorin.
Hún var nefnilega í túninu á Þverá á hverri nóttu, en aldrei komst
upp um Ljósku. Og hvernig stóð á því? Jú, hún kom aldrei ofan
úr fjallinu fyrr en svo áliðið var orðið. að allir voru háttaðir. Og
alla nóttina hélt hún sig á bak við hús, þannig að luin sást ekki frá
bænum, þótt einhver hefði litið út. Skömmu fyrir fótaferðartíma tók
hún svo sprettinn til fjalls og var víðs fjarri, þegar fólkið á Þverá fór
á stjá. Þegar hiin var að laumast í tiinið fór luin ævinlega löturhægt,
smá fikraði sig niður með gilinu, eins og hún væri að gera ráð fyrir
þeim möguleika, að einhver væri venju fremur seinn í háttinn. En
til baka fór hún í einni roku, sjálfsagt til þess að vera komin sem
lengst frá túninu, er fólkið kæmi á fætur, svo að síður félli á hana
grunur. — Grá hryssa var einnig til á Þverá. Hún var ættuð úr Skaga-
firði. Ekki var alltaf hlaupið að því að ná henni, ef það stóð ekki