Glóðafeykir - 01.12.1969, Side 27

GLOÐAFEYKIR
27
Við
Ósinn
(Þórir Bcrgsson rithöfnndiu — Þorsteinn Jónsson — dvaldist með foreldrnm sínum,
séra Jóni Ó. Magnússyni og frú Steinunni Þorsteinsdóttur, á Ríp í Hegranesi árin 1900—
1904, þá innan við tvitugsaldur (f. 23. ágúst 1885). Hann kynntist þá að sjálfsögðu Jóni
í Nesi — Jóni Ósmann — og mun hafa hænzt að honum sem aðrir unglingar. Löngu
síðar yrkir hann þetta afbragðs kvæði (Eimreiðin 1960, 2. h.). Þykir vel á því fara, að
kvæðið fylgi hér í kjölfar þáttarins um Jón. — G. M.)
Við ósinn lá í litlum kofa
langa nótt, er flestir sofa;
ferju gætti, fram við sjó.
Hlustaði á raddir storms og strauma.
Stríða hafði vökudrauma
afreksmaður, aflakló.
íturvaxinn undramaður,
að ytra borði hýr og glaður.
Innra grúfði angur, kvöl.
Einhverntíma, utar hlynum,
öldubörðum, fjarri vinum,
dærndur bana að drekka öl.
Öllum vildi greiða gera,
gjarna með þeim sorgir bera,
— bar þó áður ærið nóg.
Gamanyrði átti á tungu,
ef til vill er sárast stungu
sálarkvalir og s\ iptu ró.
Þannig virtist þessi maður
þeim, er fljótt hann litu: Glaður,
æðrulaus, við alla í sátt.
Svo var og, að óvin eigi
átti Jón á förnum vegi.
Stríddi hann við stærri mátt.