Skagfirðingabók - 01.01.1975, Page 23
NAUTABÚSHJÓNIN
Vel til fundið ferskeytt lag
fró er lundar minnar;
því ógrundað bind í brag
bergmál stundarinnar,
og mun hann ekki vera einn um þá sögu.
Jón andaðist 7. febrúar 1946, en Sólveig 10. júlí sama ár. Þau
voru til moldar borin í kirkjugarðinum á Hofi.
Jón missti ekki sjónar á gæðingum, þótt hann hyrfi frá Nauta-
búi, enda „gnægð af sprettafæri“ í nágrenni Eyhildarholts. Hann
eignaðist sinn frægasta snilling — Stíganda frá Hofstöðum —
eftir að hann kom að Holti. Hér verður ekki freistað að bregða
upp mynd af fjöri hans og fimi. Það hefur Asgeir frá Gottorp
gert svo, að hér verður ekki um það bætt. Mun óhætt að fullyrða,
að Stígandi hafi verið einn af allra stórbrotnustu snillingum meðal
þeirra góðhesta, sem Skagafjörður hefur alið á þessari öld. og er
þá ekki smáu til jafnað. Víst er, að hann er þeirra frægastur, og
hefur skagfirzk hestamennska heiðrað minningu hans á hugljúfan
hátt. En um það verður trauðla deilt, að frægð sína og snilld átti
Stígandi mest því að þakka, að hann naut handleiðslu Jóns og
sona hans alla sína löngu ævi. Svo stórbrotin og einráð lund var
engum öðrum sveigjanleg til fullrar hlýðni en meistara á hestbaki.
Jón átti góðan hest til leiðarloka. Síðastur reiðhesta hans vir
rauður, sem hann nefndi Þokka, — hugljúfur gæðingur, en ekki
skörungur móti þeim, er hæst risu í hestamannssögu hans, enda
mun það hafa sannazt þar, sem þekkt er úr sögu allra alda, að
„fyrr er gilt en valið sé“.
21