Morgunblaðið - 04.09.2015, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2015
✝ Jóhanna ÓlöfGestsdóttir
fæddist á Akranesi
22. september
1953. Hún lést í
Reykjavík 29. ágúst
2015.
Foreldrar henn-
ar eru Gestur Frið-
jónsson, f. 27. júní
1928, frá Hof-
stöðum á Mýrum,
og Nanna Jóhanns-
dóttir, f. 20. apríl 1936 frá Ólafs-
völlum á Akranesi. Systir henn-
ar samfeðra er Elín Sigurbjörg,
f. 1953. Alsystkini Jóhönnu eru
Ingibjörg Jóna, f. 1957, og Jó-
hann Sigurður, f. 1962.
Jóhanna var tvígift. Fyrri
maður hennar var Baldur Garð-
arsson. Sonur þeirra er Gestur,
f. 18. ágúst 1974. Hans börn eru
en gekk síðan menntaveginn.
Tók hún stúdentspróf frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
árið 1974. Fór hún síðar í Kenn-
araháskólann og tók þaðan
kennarapróf árið 1984. Jó-
hanna starfaði nokkur ár á
Unglingaheimili ríkisins í Kópa-
vogi þar sem hún kynntist
Kristjáni, seinni manni sínum. Í
nokkur ár rak hún einnig Hótel
Staðarborg í Breiðdal með hon-
um. En kennsla átti hug hennar
allan. Kenndi hún lengst af við
Einholtsskóla, eða frá 1985 til
2000. Þá kenndi hún við Selja-
skóla frá árinu 2001 til dánar-
dags.
Íslenska var hennar aðal-
kennsluefni og áhugamál og
hafði hún tök á því síðasta vetur
að setjast á skólabekk í Háskóla
Íslands og grúska meira í ís-
lenskunni sinni. Hún útskrif-
aðist með viðbótardiplómu í
Náms- og kennslufræðum í júní
síðastliðnum.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 4. sept-
ember 2015, kl. 11.
Elísabet Lilja,
Maríana Mist og
Konráð Viktor.
Seinni maður Jó-
hönnu var Kristján
Sigurðsson. Hófu
þau sambúð sína
árið 1980 og giftu
sig árið 1990. Þau
skildu árið 2012.
Þeirra börn eru 1)
Embla, f. 16. júní
1980. Hennar maki
er Niels Thomassen og sonur
þeirra Ísak Ravn. 2) Hrefna, f.
25. febrúar 1982. Hennar maður
er Torben Aggerbeck og dætur
þeirra Eyja og Ylva. 3) Askur, f.
5. október 1984. 4) Gríma, f. 5.
maí 1989. Hennar maki er Arn-
ar Ingvarsson og sonur þeirra
Úlfur.
Jóhanna ólst upp á Akranesi
Sorgin knýr dyra og lítið
hægt að gera til að lina hana.
Systir mín elskuleg kvaddi
þessa jarðvist þann 29. ágúst
eftir vikudvöl á sjúkrahúsi, og
langt um aldur fram. Ég á
henni margt að þakka og margs
er að minnast en orða er vant.
Því langar mig að láta fylgja
þessum fátæklegu orðum mín-
um litla stöku sem segir allt
sem ég get ekki komið orðum
að núna. Þessa stöku orti amma
hennar, Ingibjörg Friðgeirs-
dóttir, en hjá henni dvaldi systir
mín þónokkur sumur á sínum
uppvaxtarárum.
Vinar minni verður mér
vart úr minni skafið.
Allt, sem minnir á þig, er
ástúð minni vafið.
Ingibjörg Jóna.
Góðar og hlýjar minningar
streyma um huga mér þegar ég
hugsa um tímann sem ég fékk
að eiga með mágkonu minni og
elsku vinkonu, Hönnu Lóu. Hún
var traust, eldklár, ráðagóð og
með risastórt hjarta. Heimili
hennar stóð alltaf opið og henni
fannst það ekkert tiltökumál þó
við kæmum að gista með
strákahópinn okkar. Þegar stór-
fjölskyldan hittist lumaði hún
alltaf á einhverju skemmtilegu
handa krökkunum og var hrók-
ur alls fagnaðar. Mörg
skemmtileg áramót voru haldin
heima á Miklubrautinni og sum-
arkvöldin löng ræddi ég við
hana um skólamál og uppeldi.
Var hún fyrirmyndin mín og
leiðbeinandi í leik og starfi. Þó
söknuðurinn sé skerandi sár er
það huggun harmi gegn að
Hanna Lóa lætur eftir sig fimm
stór, sterk og falleg börn. Í
þeim sér maður alla bestu eig-
inleika hennar og hlakkar til að
fylgjast með þeim og fjölskyld-
um þeirra í framtíðinni.
Lífið er fljótt;
líkt er það elding sem glampar um
nótt
ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
(Matthías Jochumsson)
Ástarkveðja frá Jóa bróður.
Ásta Kristjana.
Ég uppgötvaði frekar ung að
mín fjölskylda var ekki alveg
eins og allar aðrar fjölskyldur.
Ég átti nefnilega afa og Jó-
hönnu. Yndislegu Jóhönnu sem
gaf mér skemmtilegustu móð-
ursystkini í heimi og gerði það
að verkum að heimsóknir til afa
voru alltaf frábærar. Æsku-
minningar um „sódastrím“ og
„popp úr vél“ helltust yfir mig á
laugardaginn var og minningar
um góð spjöll sem við Jóhanna
áttum þegar ég var táningur og
mörg enn betri eftir að ég varð
fullorðin skilja eftir sig ljúfsárar
minningar. Eftir að ég flutti til
Vínarborgar fékk ég send of-
boðslega falleg handprjónuð föt
handa börnunum mínum. Alla
tíð síðan hafa þau haldið því
fram að Jóhanna væri besta
prjónakona í heimi því hún væri
sú eina sem kynni að prjóna föt
sem þau klæjaði ekki undan.
Ég fann alltaf fyrir væntum-
þykju þegar við hittumst og
alltaf gat ég hagað mér nánast
eins og heima hjá mér þegar ég
kom í heimsókn. Mér finnst óg-
urlega leiðinlegt hvað þú þurftir
að fara snemma en á sama tíma
er ég þakklát fyrir að hafa feng-
ið að hafa þig í fjölskyldunni
minni.
Elsku Embla, Hrefna, Askur,
Gríma og Gestur, ég samhrygg-
ist ykkur meira en orð fá lýst.
Ykkar
Katla.
Aðfaranótt laugardags sl.
kvaddi mín kæra vinkona, Jó-
hanna Gestsdóttir, þennan heim
á krabbameinsdeild Landspítal-
ans. Það bar brátt að að Jó-
hanna væri orðin svo veik að líf-
inu stóð ekki til að bjarga. Fyrir
rúmum mánuði sátum við sam-
an, kátar og glaðar, og lögðum
línurnar um það hvernig við
ætluðum að lifa gleðifylltu lífi
og njóta hvers augnabliks í
óendanlegri framtíð. Jóhanna
var fersk og falleg á að líta, glöð
og kát og með þennan sérstaka
glettnissvip sinn og skemmti-
legu tilsvör eins og alltaf. Hún
haltraði, en hafði ekki áhyggjur
af því. Við sátum lengi og nut-
um samverunnar. Seinast frétti
ég af Jóhönnu frá sameiginlegri
vinkonu fyrir tveimur vikum.
Hún hafði sérstaklega orð á því
hvað þær höfðu haft það
skemmtilegt og hvað Jóhanna
alltaf var svo áhugasöm og mik-
ill gleðivaki og hvað hún hlakk-
aði til að hitta hana aftur. Jó-
hanna var aldeilis ekki að
yfirgefa þennan heim.
Ég kynntist Jóhönnu fyrir
nær 40 árum síðan á Upptöku-
heimilinu, sem það þá hét. Jó-
hanna var ritari og sá um rekst-
ur en gekk jafnt á vaktir í
meðferðarvinnunni. Jóhanna
hafði sérstaka hæfileika í þessu
umhverfi. Hún var kvikk, fljót
til að sjá samhengi hluta og
bregðast við til alls hins besta.
Hún hafði sterka stöðu í starfs-
mannahópnum og sérstakt lag á
unglingunum, sem ekki voru
sérlega meðfærilegir. Hún var
snarráð og örugg í öllum sínum
gerðum. Figther. Ég fór í nám
erlendis en Jóhanna hélt áfram
starfi sínu í meðferðarbransan-
um svokölluðum. Hún og Krist-
ján höfðu seinna heimili fyrir
börn eftir vistun á meðferðar-
heimilum í nokkur ár. Hún tók
kennarapróf og vann í Einholt-
skóla (fyrir börn með sérþarfir)
í mörg ár. Jóhanna hafði ein-
stæða hæfileika sem kennari og
uppeldisfulltrúi eins og ég
kynntist henni í samstarfi og
fylgdist með henni í gegnum ár-
in. Það var unun að vera vitni
að. Seinustu árin kenndi Jó-
hanna í Seljaskóla. Hún hafði
ársleyfi sl. vetur og tók íslensku
í Háskólanum. Naut þess að
vera á skólabekk. Hló af gleði
yfir þessu sérstaka tækifæri.
Jóhanna eignaðist fimm börn,
hvert öðru fallegra og efnilegra.
Við nutum þess að geta fylgst
með börnum hvorrar annarrar í
gegnum árin. Með tímanum
eignaðist Jóhanna líka fleiri og
fleiri barnabörn, svo prjónarnir
tifuðu. Hún elskaði litlu pott-
ormana sína og naut þess inni-
lega að eiga allan þennan skara
af börnum, tengdabörnum og
barnabörnum. Lífið var bara
dásamlegt í svo marga staði. Í
gegnum öll árin hittumst við Jó-
hanna þegar tök voru á að eiga
tíma saman til góðrar stundar.
Samhugur og sameiginleg
áhugamál, og ekki síst fagleg,
gáfu dýpt í samveruna. Vináttan
var sterk og alltaf er það þann-
ig í hvert skipti sem ég er
heima á Íslandi að þá er eins og
að við hefðum hist í gær.
Elsku besta Jóhanna. Það
eru yndislegar minningar sem
ég á um þig og ég mun alltaf
bera þær í mínu hjarta, sem á
þessari stundu er að bugast af
sorg. Mínar innilegustu stuðn-
ings- og samúðarkveðjur á þess-
ari kveðjustund til barnanna;
Gests, Emblu, Hrefnu, Asks og
Grímu, maka þeirra og gæl-
unagganna hennar Jóhönnu,
foreldra hennar og systkina.
Gunný Guðrún Önfjörð.
Kynni okkar Jóhönnu hófust
í Menntaskólanum á Laugar-
vatni, árið 1970. Hún kom í
fyrsta bekk þegar ég var í
þriðja bekk. Samfélagið á Laug-
arvatni var sérstakt og á
kvennavistinni urðu til lífstíð-
artengsl. Við Jóhanna vorum
báðar bráðlátar í barneignum
og við áttum eftir að eiga fleira
sameiginlegt. Gestur, sonur
Baldurs skólafélaga okkar, er
elsti sonur Jóhönnu. Þegar leið-
ir Baldurs og Jóhönnu skildi tók
Jóhanna erfiða ákvörðun og hún
tók hana án þess að setja sjálfa
sig í fyrsta sæti. Jafnréttissinn-
inn hún Jóhanna tók ákvörðun
með hagsmuni sonarins í huga
þegar hún lét forræðið í hendur
föðurins. Mörgum þótti sú
ákvörðun undarleg, en Jóhanna
vissi hvers hagsmuna hún var
að gæta.
Árið 1978 fór ég að kenna á
Unglingaheimili ríkisins á
Kópavogsbraut 17. Þar var Jó-
hanna búin að skjóta rótum.
Unglingaheimilið var uppeldis-
stöð okkar nokkuð margra af
68-kynslóðinni. Uppeldisstöð
fyrir okkar ævistörf þar sem
forstöðumaðurinn, Kristján Sig-
urðsson, var langt á undan sinni
samtíð. Hann hlustaði og setti
ábyrgð á okkur unga fólkið,
hann gerði kröfur og var alltaf
til staðar fyrir okkur, þessa
ungu starfsmenn sína, hann
stóð með okkur. Fyrir þessum
ágæta forstöðumanni féll Jó-
hanna, þau urðu ástfangin. Við
Jóhanna urðum vinkonur og
fylgdumst að í barneignum
næstu árin. Hún og Kristján
eiguðust fjögur börn saman.
Fjölskyldur okkar áttu saman
góð ár, fyrir þau er ég afar
þakklát. Jóhanna fór í kennara-
nám og ég nældi mér í reynslu í
almennum grunnskóla. Árið
1985 hóf Jóhanna kennslu við
Skóla Unglingaheimilis ríkisins.
Þar með hófst okkar 17 ára
samstarf og sameiginleg um-
hyggja fyrir barninu sem hlaut
nafnið Einholtsskóli árið 1990,
þegar Einholtsskóli varð einn af
sérskólum ríkisins.
Jóhanna var einstök sam-
stafskona. Unglingarnir í Ein-
holtsskóla voru nemendur okk-
ar og þeir áttu aðstandendur
sem skipti okkur öllu máli að
eiga sem best samstarf við. Jó-
hanna bar virðingu fyrir nem-
endum og aðstandendum. Jó-
hanna leit ekki á verkefni sem
vandamál heldur úrlausnarefni
sem þurfti að leysa. Allt er
hægt og framkvæmanlegt, voru
kjörorð Jóhönnu. Enginn er
ómögulegur, allir búa yfir styrk
sem má virkja.
Hæfileikar Jóhönnu voru á
ótrúlegustu sviðum, hvort sem
var að redda rafmagninu, eða
sjá til þess að íslensk tunga
væri í hávegum höfð.
Með þakklæti og virðingu
votta ég ykkur, Gesti og Nönnu
og fjölskyldunni, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elsku Gestur, Embla,
Hrefna, Askur og Gríma, minn-
ingin um sterka og góða móður
lifir.
Guðlaug Teitsdóttir.
„Ég skal spyrja Jóhönnu –
hún veit það.“ Þessi setning
kom í hug okkar þar sem við
komum saman nokkrir fyrrver-
andi samstarfsmenn og vinir Jó-
hönnu frá Einholtsskólaárunum.
Skyndilega hurfum við aftur í
tíma til morgunstundar í stóra
svarta hornsófanum. Þá var Jó-
hanna svo oft í essinu sínu, for-
dómalaus og hláturmild, réttsýn
og úrræðagóð. Hún hlustaði á
sjónarmið annarra og leitaði
lausna og sátta bæði til handa
nemendum og samstarfsfólki.
Hugstormun var mikið notuð
í öllu samstarfi okkar og því lá
beint við að beita þeirri aðferð
Jóhönnu til heiðurs og hér er
árangurinn: fjölhæf, hörkudug-
leg, ósérhlífin, kát, lagin, braut-
ryðjandi, hugsjónamaður, vitur,
blátt áfram, hjálpsöm, heil,
sanngjörn, frjó, ákveðin, hlý,
réttlát, skipulögð, sveigjanleg,
ástríðufull, nagli, mannvinur.
Langt af fjöllum hríslast lækirnir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn
velur þig,
hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson)
Við sendum fjölskyldu Jó-
hönnu innilegustu samúðar-
kveðjur.
Alda, Ása Björk, Ásta,
Bella, Eiríkur, Heiða,
Helgi, Sigríður (Sigga
Birna).
Kveðja frá Seljaskóla
Í dag kveðjum við yndislegan
samstarfsfélaga og vin sem við
mörg erum búin að eiga samleið
með í Seljaskóla síðastliðin 13
ár. Sorgin hefur búið um sig í
hjarta okkar. Jóhanna var kom-
in aftur í hópinn eftir námsleyfi
þegar kennarar í Seljaskóla
komu til starfa 17. ágúst síðast-
liðinn. Við heilsuðumst og glödd-
umst yfir að hittast á ný til að
undirbúa starfið á nýju skólaári.
Jóhanna var með okkur í tvo
daga, hún var orðin veik, illvígur
sjúkdómur hafði búið um sig.
Allt gekk svo hratt. Á nokkrum
dögum var allt búið, tómarúm og
sár söknuður.
Við vorum mjög heppin þegar
Jóhanna kom til starfa í Selja-
skóla haustið 2002 til að kenna
íslensku á unglingastigi. Þar var
hún á heimavelli. Íslenska var
hennar fag. Hún lagði mikla
áherslu á að allir nemendur jafnt
sem fullorðna fólkið töluðu og
rituðu fallega og rétta íslensku.
Sama hvaða svið íslenskunnar
var, málfræði, ritun, bókmennt-
ir, talað mál eða stafsetning.
Hún var framúrskarandi á öllum
sviðunum með yfirburðaþekk-
ingu sem hún miðlaði svo vel til
nemenda sinna og gerði kröfur
til þeirra um námið. Oft var leit-
að til hennar að lesa yfir og yf-
irfara texta sem senda átti út.
Jóhanna kenndi líka stærðfræði
á unglingastigi og leysti það með
miklum sóma.
Jóhanna var áberandi í starfs-
mannahópnum. Rödd hennar
heyrðist, hún hafði ákveðnar
skoðanir og ræddi málin. Það
var alltaf hlustað af virðingu á
Jóhönnu. Hún tók sér margt fyr-
ir hendur í skólanum og var
kraftmikil kona í starfi. Íslensk
málfræði var hennar uppáhald.
Nemendur báru virðingu fyrir
henni, hún hélt uppi jákvæðum
aga og sýndi nemendum sínum
mikla umhyggju. Hún var teym-
isstjóri í SÁTTarteymi skólans í
mörg ár en SÁTTin í Seljaskóla
vinnur að jákvæðum hegðunar-
stuðningi. Hún hafði mjög mikil
áhrif á það starf í skólanum. Jó-
hanna var einnig lengi trúnaðar-
maður kennara. Aðstoðarskóla-
stjóri Seljaskóla var hún í tvö ár
og leysti báða aðstoðarskóla-
stjórana af í námsleyfi með
sóma.
Jóhanna átti marga mjög
góða vini í starfsmannahópnum.
Margar góðar stundir höfum við
átt saman við leik og störf, vor-
ferðir og hátíðir starfsmanna og
námsferðir erlendis. Við minn-
umst þess líka hve Jóhanna var
íhaldssöm á liti. Hún klæddist
engu skæru. Hennar tónar voru
grænir, brúnir, gráir og stund-
um hvítt, spari. Jóhanna fór allt
í einu að prjóna. Prjónarnir léku
í höndunum á henni. Af prjón-
unum runnu margar dásamlegar
flíkur á barnabörnin, mjög vel
prjónaðar. Umhyggjusemi henn-
ar fyrir börnum og barnabörn-
um var einstök. Við fengum öll
að fylgjast með fréttum af börn-
um og barnabörnum í Dan-
mörku, Grænlandi og á Íslandi.
Jóhanna var svo sannarlega stolt
af sínu fólki.
Við söknum hennar óendan-
lega mikið og biðjum Guð að
styrkja fjölskyldu hennar í sorg-
inni. Guð blessi minningu Jó-
hönnu Gestsdóttur.
Margrét Árný Sigursteins-
dóttir, aðstoðarskólastjóri.
Þegar við heyrðum þá sorg-
legu frétt að Jóhanna Gestsdótt-
ir, fyrrverandi umsjónarkenn-
arinn okkar, væri látin, var það
eitthvað sem ekkert okkar hafði
búið sig undir.
Fyrir rúmum fimm árum
komum við saman, rúmlega
tuttugu grunnskælingar, í mat-
sal Seljaskóla á skólasetn-
inguna, þar sem við vorum
loksins að komast í heldri
manna tölu innan skólans, loks-
ins komin í hóp stóru krakk-
anna. Við vorum svo gríðarlega
heppin að fá hana Jóhönnu sem
umsjónarkennarann okkar.
Hún vann við skólann alla okk-
ar skólatíð, hvort sem það var
sem kennari eða aðstoðarskóla-
stjóri, og þekktu allir hana,
ungir sem aldnir.
Hún kenndi okkur íslensku
og stærðfræði þessi þrjú síð-
ustu ár okkar í grunnskóla, og
sást það langar leiðir hve mikla
ánægju hún hafði af því að
kenna. Hún var ávallt svo
fjörug og glöð, með kaffibollann
í hendinni og í röndóttu sokk-
unum og lagði sig alla fram um
að hafa kennslustundirnar sem
áhugaverðastar og skemmtileg-
astar fyrir okkur. Hún reyndi
að gera skóladaginn sem þægi-
legastan, þó það væri ekki
nema með smávægilegum hlut-
um eins og að hleypa okkur
nokkrum mínútum fyrr út úr
tíma eða leyfa okkur að vera í
stofunni í frímínútunum.
Hún hafði eitt markmið í
vinnunni sinni, að koma nem-
endum sínum eins langt og hún
mögulega gat í lífinu og eigum
við sem bekkur ekkert nema
frábærar minningar um hana
Jóhönnu okkar.
Hvíldu í friði kæra Jóhanna.
F.h. JG-bekkjarins 2010-
2013,
Haraldur Orri Hauksson.
Jóhanna var ein þeirra sem
spinna örlagaþræðina víða.
Vegir okkar lágu fyrst saman
fyrir 38 árum síðan í vinnu með
unglingum þar sem ungt fólk
hamaðist í ofurkappi og með
miklar hugsjónir við að bjarga
heiminum. Við vorum nokkur
sem tengdumst mjög náið á
þessum tíma og komum gjarn-
an saman í Grjótaþorpinu þar
sem Jóhanna bjó. Fleiri vinir
bjuggu í nágrenninu og var oft
glatt á hjalla hjá okkur. Jó-
hanna var einstaklega jákvæð,
úrræðagóð og mikill gleðigjafi.
Ég fékk að búa hjá henni í tvær
til þrjár vikur í húsnæðishraki
og er henni ævinlega þakklát
fyrir. Hún var sjálf á tímamót-
um í lífi sínu þá og þurfti oft að
þola mótlæti af ýmsu tagi.
Hún tókst á við erfiðleika á
opinskáan hátt og leyndi vini
sína engu um það. Þrátt fyrir
að leiðir skildu var sambandið
við Jóhönnu alltaf til staðar af
og til öll árin. Með fésbókinni
endurnýjast sambandið við
marga og það var þannig með
Jóhönnu. Áfallið er mikið að sjá
á eftir Jóhönnu. Það er líkt og
það að fara svona án nokkurs
fyrirvara rími við geðslag henn-
ar, því oft gerðust hlutirnir
hratt og fyrirhafnalaust en líka
með reisn. Ég votta börunum
hennar og öllum aðstandendum
samúð mína.
Edda Agnarsdóttir.
Jóhanna Ólöf
Gestsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamamma og amma,
RENATA ERLENDSDÓTTIR,
dómtúlkur og skjalaþýðandi,
varð bráðkvödd á heimili sínu
miðvikudaginn 2. september.
Útförin verður auglýst síðar.
.
Örn Erlendsson,
Ormur Jarl Arnarson, Amanda Garner,
Rolf Hákon Arnarson, Eva Sif Jóhannsdóttir
Íris Ormsdóttir,
Nora, Leon og Ýmir Örn