Skólavarðan - 01.10.2007, Qupperneq 12

12
SKÓLAVARÐAN 7.TBL. 7. ÁRG. 2007
og skólastjóra og tryggja stöðugleika
í starfsmannamálum og fagmennsku í
skólastarfi um langa framtíð.“
Í framsöguerindi síðar á ráðstefnunni
sagðist Eiríkur álíta aðalatriði í komandi
samningum að allir peningar væru settir
í launaliðinn, grunnlaun hækkuð og
kynbundnum launamun útrýmt. Ein
grundvallarspurning væri hvort fólk vildi
miðstýrða, dreifstýrða eða blandaða
samninga, þetta þyrfti að ræða og einnig
hvort kennarar vildu sameiginlega launa-
töflu og samræmdan samningstíma. Um
það hvort einkavæðing leysti einhvern
vanda sagði Eiríkur að ef svo væri myndu
kennarar í tónlistarskólum vera með hæstu
launin en eins og kunnugt er þá er staðan
ekki þannig.
Ólafur Darri Andrason hagfræðingur ASÍ
flutti mjög upplýsandi fyrirlestur þar sem
hann reifaði samspil efnahagsástands og
kjarasamninga. Hann sagði mikla óvissu
framundan og mikinn undirliggjandi verð-
bólguþrýsting sem gerði að verkum að
mjög snúið væri að ná góðum samningum.
Hann vildi þó ekki meina að komandi
samningar yrðu nein „katastrófa“ og sagði
að þótt ekki væri eins bjart framundan og
í síðustu samningalotu væru aðstæður
„miðlungs, ef til vill örlítill slaki“. Ólafur
Darri sagðist jafnframt álíta að óráðlegt
væri að víkja frá þeirri stefnu sem ASÍ
markaði árið 1990 að leggja áherslu á
kaupmátt í stað hárra prósentuhækkana.
Athyglisvert er að sjá hver framvindan
verður en þegar þetta er ritað eru Starfs-
greinasambandið og Samtök atvinnulífsins
að hefja kjaraviðræður og heyrst hefur að
það fyrrnefnda muni ekki sætta sig við
minna en 30% hækkun á lægstu laun.
Í máli Ole Petter Blindheim sem stýrir
samningamálum norskra kennara í Utdann-
ingsforbundet kom margt athyglisvert
fram og meðal annars lagði hann þunga
áherslu á hversu mikilvægt væri að tryggja
víðtæka samstöðu um aðgerðir og eins
að kennarar þyrftu að vera hundrað
prósent vissir um að verkfall væri leiðin
til þess að það skilaði einhverju. Þá væri
það jafnframt veiklun ef fjölmiðlamenn
gætu fundið kennarahópa sem væru á
móti kröfugerð heildarsamtakanna – allir
þyrftu að tala einni röddu því einungis
þannig næðist umtalsverður árangur.
Í Noregi eru kennarar í samfloti með
hjúkrunarfræðingum og ýmsum öðrum
stéttum í næststærstu launþegasamtökum
landsins, Unio. Ole Petter sagði að þótt
hlutirnir væru oft flóknir væri mikill
styrkur fólginn í stærðinni. Þegar samið
var við sveitarfélögin árið 2006, en þá náðu
kennarar fram umtalsverðum kjarabótum,
ákváðu stærstu launþegasamtök Noregs,
LO, að setja fram svipaðar kröfur og Unio
og að mati Ole Petter varð það til þess
að sveitarfélögin gáfu eftir. Þau voru
hreinlega ofurliði borin.
„Hvernig eru réttlát laun fundin?“ spurði
Elín Björg Jónsdóttir varaformaður BSRB
og fjallaði um starfsmat sem mikil-vægt
hjálpartæki í því skyni. Hún lýsti reynslu
BSRB frá 1987 af því að nota starfsmatskerfi
og samninga um nýtt kerfi 2001 sem er
að stofni til breskt. „Markmiðið er sömu
laun fyrir sambærileg störf,“ sagði Elín
Björg og lagði áherslu á að starfið væri
metið en ekki einstaklingurinn. Það sem
vegur þyngst í starfsmatinu er þekking
KJARAMÁLARÁÐSTEFNA KÍ
Verst er ástandið í launamálum
grunnskólakennara, svo slæmt
raunar að það ógnar skólastarfi.
Það er því ekki vanþörf á að ýta
þessari umræðu úr vör og má
líta á ráðstefnuna sem upphafið
á undirbúningi kjarasamninga
kennara.
Elna Katrín Jónsdóttir