Félagsbréf - 01.03.1963, Blaðsíða 33

barði á dyrnar og hún sá, þegar mamma hennar opnaði og heyrði, hvað
þau töluðu, og hún var allan tímann að hugsa um, að hann liefði verið
lijá trénu í nótt og fundið Merkið, og nú fengi hún kannske í þetta sinn
að vera inni og horfa á liann borða, en yrði ekki rekin út eins og venju-
lega, þegar flækingarnir komu, því að börn áttu ekki að vera fyrir, þegar
fullorðið fólk var í heimsókn. En svo lieyrði hún, að mamma hennar
sagði, að hann skyldi fara í safnaðarheimilið, sem væri í kjallara kirkj-
unnar, því að svo vel vildi til, að einmitt í dag stæði kvenfélagið fyrir
matsölu til ágóða fyrir kirkjuna og þar fengi hann meiri og betri mat
en hjá sér. Hann skyldi bara skila því, að hún hefði sent hann. Telpan
varð vonsvikin, því hún beið alltaf eftir að leynisamband hennar við
flækingana yrði á einhvern hátt staðfest og einliver þeirra rnundi opinbera
Jienni leyndardóma þjóðveganna. En þá kom mamma hennar auga á
liana og kallaði til hennar og bað hana að hlaupa á undan og skila
því, að maðurinn ætti að fá mat.
Og hún liljóp. Aðeins blátánum tyllti hún niður á malargötuna
svo rykið liafði ekki tíma til að þyrlast upp um Jtana og lrandleggirnir
sveifluðust af liraðanum eins og vængir á fugli, sem er nýbúinn að
finna æti. Hún hljóp svo hratt, að grænka trjánna og húsin geystust
framhjá lienni og hún ímyndaði sér, að hún væri járnbrautarlest, sem
léti allt fyrir utan gluggann þjóta hjá á þeysingsspretti, og þegar hún
var komin að horninu, þar sem kirkjan stóð, sá hún hann koma úr
hinni áttinni og þá lierti lrún á lilaupunum. Hún vildi ekki mæta
lionum, því að maður ávarpaði ekki flæking að fyrra bragði frekar
en kónginn.
Hún hentist niður kjallarastigann í kirkjunni, en svo varð liún að
liægja á sér, því þar var margt fólk. Hún þekkti marga. Þarna voru
bændurnir úr sveitinni f sparifötunum að tala við kaupmanninn og
lækninn og kennarann og liún reyndi að Játa lítið fara fyrir sér, því
hún mátti ekki vera að því að stanza og láta heilsa sér og spyrja sig
hvernig mömmu og litla bróður liði og Irvort hún lilakkaði ekki til að
byrja aftur í skólanum. Hún sætiti lagi, til þess að komast inn í eld-
liúsið. Þar voru margar konur að vinna og hún sneri sér til einnar, sem
hún þekkti og sagði fljótmæk:
,,Það er að koma flækingur og marnrna sagði liann ætti að fá mat."
,,Nú,“ sagði konan og hélt áfram að stykkja sundur kalkún.
Telpan stóð kyrr og horfði ýmist á hendurnar á konunni með hníf-
inn eða framan í lrana, en hún sá enga svipbreytingu og hnífurinn
FÉLAGSBRÉF 21