Morgunblaðið - 14.10.2015, Blaðsíða 27

Morgunblaðið - 14.10.2015, Blaðsíða 27
MINNINGAR 27 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. OKTÓBER 2015 legri söngrödd, eignaðist hann þá hlutdeild í okkar samfélagi að við finnum sárt til þess að hann sé horfinn til annarrar vistar. Menn og hestar á hásumardegi í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi með nesti við bogann og bikar með. Betra á dauðlegi heimurinn eigi. Við sem fylgdumst með hrossaræktinni hjá honum hefð- um óskað þess að hann hefði fengið að njóta vonarstjarnanna í stóðinu, en væntanlega er hann nú þegar kominn á útreiðar á sléttum himnaríkis. Við í Túnsbergi sendum öllum aðstandendum innilegar samúð- arkveðjur, minning um góðan dreng sem valdi að lifa hratt mun styrkja okkur öll. Magga S. Brynjólfsdóttir, Túnsbergi. Við mjög óvænt og ótímabært andlát góðs vinar og söngfélaga, þá rifjast upp góðar minningar um samverustundir frá liðnum árum. Kynni okkar Lalla voru í gegnum sönginn og hestana. Fljótlega eftir stofnun Karlakórs Kjalnesinga frétti ég sem for- maður kórsins af ungum, lífsglöð- um og flottum tenór. Lalli tók til- boði mínu um að ganga í kórinn, hann kunni alla texta, hann var vel að sér í karlakórslögum og höfundum þeirra. Lalli söng með okkur í um áratug og var m.a. formaður kórsins um tíma. Við vorum duglegir að halda söngskemmtanirnar á þessum árum og alltaf var Lalli fremstur í flokki, lífsglaður og söngelskur. Söngferðin til Þýskalands árið 1996 á fimm ára afmæli kórsins var einstök og sennilega sú eft- irminnilegasta sem kórinn hefur farið. Enn í dag eru sagðar sögur úr þeirri ferð þótt brátt séu liðin 20 ár síðan hún var farin. Flestar eru sögurnar af minnisstæðum atvikum og uppátækjum sem Lalli var stór þátttakandi í ásamt undirrituðum og fleirum. Skemmtilegasta sagan snýst um gula peysu og svínasteik sem Lalla heyrðist að yrðu uppistað- an í morgunmatnum, en sú saga verður varðveitt í minningunni með mörgum fleiri ógleymanleg- um atvikum. Mér er minnisstæð setning sem Lalli sagði fyrir nokkrum árum: „Það er nú þann- ig, Bjössi minn, að ef það gerist aldrei neitt, þá er ekki frá neinu að segja.“ Orð að sönnu. Margar eftirminnilegar hesta- ferðir fórum við líka saman hér áður fyrr. Það var alltaf gott að ferðast með Lalla, hann var ávallt vel ríðandi og vel „nestaður“ eins og við vorum oftast þá. Eftir að Lalli og Stefa keyptu jörðina Reykjaflöt við Flúðir og fluttu austur ásamt fjölskyld- unni, fækkaði óhjákvæmilega samverustundum þar sem lengra varð á milli okkar. Við vorum þó alltaf í góðu sambandi, töluðumst oft við í síma og skiptumst á heimsóknum eftir því sem við varð komið. Ég minnist með hlýju samverustunda í sumar er við fjölskyldan vorum í hestaferð um Suðuland og komum við á Flúðum. Þar var alltaf von á góð- um móttökum, stutt í brosið og gleðina. Í byrjun september kom Lalli svo í síðbúið afmælið mitt og ég man hvað hann kvaddi mig vel og þakkaði mikið fyrir sig í lok veislunnar. Þetta varð síðasta kveðjustundin okkar og ég varð- veiti í hjarta mínu minninguna um hana og vináttu sem aldrei bar skugga á. Það gekk á ýmsu í lífi Lalla eins og hjá mörgum okkar, m.a. erfið veikindi Stefu konu hans sem reyndu mjög á fjölskylduna alla. Það er erfitt að horfa á eftir eiginkonu og móður á besta aldri í blóma lífsins. Það sama á við um Lalla; kveðjustundin kom of snemma enda átti hann svo margt eftir ógert. Með þessum fáu orðum flyt ég einnig kveðju frá Karlakór Kjal- nesinga með þakklæti fyrir störf í þágu kórsins. Fyrst og fremst kveð ég þó kæran vin með miklum söknuði. Við Herdís og fjölskylda sendum börnum hans, Sigfríði móður hans, Kristínu og öllum aðstand- endum dýpstu samúðarkveðjur. Megi Guð styrkja ykkur í sorg- inni. Minningin lifir um góðan dreng. Björn, Herdís og fjölskyldan Brautarholti. Það var vorið 1976 að 14 ára snaggaralegur strákur úr Reykjavík með vestfirskt blóð í æðum kom í sumarvinnu að Brú- arlandi til okkur Snjólaugar. Það var hann Lalli. Tvö sumur var hann hér og vann okkur vel. Harðduglegur, samviskusamur og glaðsinna ljúflingur sem fljótt varð góður vinur okkar og æ síð- an. Þeir náðu og vel saman Eirík- ur heitinn bróðir minn og Lalli og riðu út á kvöldin. Hestar og hestamennska var upp frá því stórt áhugamál hjá Lalla, að söngnum ógleymdum. Við Snjó- laug vorum með kýr á þessum ár- um og við mjaltir tókum við Lalli títt lagið. Efst á vinsældalistan- um hjá okkur var „ Ég vitja þín æska“ eftir Þorstein Erlingsson. Þá þegar var Lalli kominn með efnilega söngrödd sem með árun- um þroskaðist í bjarta og fallega tenórrödd sem vel nýttist í fjöl- breyttu kórastarfi sem hann tók þátt í um ævina. Í fertugsafmæli hans á Hlöðum á Hvalfjarðar- strönd sagði ég nokkur orð og rifjaði m.a. upp „söngæfingar“ okkar í fjósinu forðum daga. Kall- aði hann svo upp á svið til mín og við sungum þetta gamla uppá- haldsljóð okkar af djúpri innlifun. Lalli var einstaklega greiðvikinn og árum saman kom hann á hverju hausti og fór í leitir fyrir Eirík og svo auðvitað í réttirnar. Þá var nú stundum tekið hraust- lega á því í söngnum, einkum í Grímsstaðarétt, hvar Jón heitinn á Miðhúsum stjórnaði, oft við undirleik Bjarna Valtýs frá Svarfhóli. Og menn gættu þess vel að kverkarnar þornuðu ekki um of og smurðu þær með „söng- olíum“ eftir þörfum. Seinast sungum við saman í sextugsaf- mæli Snjólaugar fyrir tíu árum, afmælisbrag eftir Bjarna Valtý og við undirleik hans, og nutum aðstoðar fyrrverandi vinnukonu á Brúarlandi, Ingridar Bay úr Norvegi. Það var aldrei nein lá- deyða í kringum Lalla, hvorki í leik né starfi. Hann var einstak- lega vinsæll af samferðamönnum sínum og vinmargur sem vænta mátti. Í starfi duglegur og ábyggilegur, í leik hrókur alls fagnaðar. En hann lifði hratt og honum lá oft mikið á. Þau voru unglingar hann og Stefa þegar þau tóku saman og byrjuðu bú- skap. Stefa var mikil sómastúlka, vel gefin til munns og handa, hæglát, fremur hlédræg, trygg- lynd, starfsöm og velvirk. Bless- uð sé minning hennar. Þau byrj- uðu búskap í Reykjavík en keyptu sér svo hús uppi í Mos- fellsdal, þar sem aðstaða var betri að vera með hesta. Lalli vann þá hjá Áburðarverksmiðj- unni í Gufunesi, en í honum blundaði bóndinn og hann var oft að líta í kringum sig eftir jarð- næði. Svo bauðst þeim að taka við bústjórn á nýuppbyggðu ali- fuglabúi á Hurðarbaki í Svínadal og voru þar í nokkur ár, eða þar til stóri draumurinn var látinn rætast að gerast sjálfseignar- bændur, er þau keyptu garð- yrkjubýlið Reykjaflöt í Hruna- mannahreppi. Þar var staður þeirra upp frá því og barnanna þeirra þriggja. Móðir Lalla og stjúpi fluttu svo í sér hús á jörð- inni fyrir nokkrum árum. Var það í senn styrkur og gleði fyrir fjöl- skylduna. Þessi fátæklegu kveðjuorð verða ekki fleiri en við Snjólaug og fjölskylda minnumst vinar okkar með hlýhug og þakk- læti og vottum fjölskyldu hans og ástvinum okkar dýpstu samúð. Guðbrandur Brynjúlfsson. ✝ GuðríðurJúlíusdóttir fæddist í Reykjavík 3. september 1935. Húnlést á gjör- gæsludeild Land- spítalans 4. október 2015. Hún var dótt- ir hjónanna Júl- íusar Einarssonar, kennara og verka- manns í Reykjavík, f. 12. júlí 1900, d. 17. júní 1983, og Snjólaugar Þorsteinsdóttur, f. 20. október 1910, d. 15. apríl 1997. Guðríður var önnur í röð þriggja barna þeirra hjóna. Elstur er Þor- steinn, f. 1. janúar 1934, og yngst er Anna Svanborg, f. 26. október 1944. Guðríður giftist hinn 29. des- ember 1955 Herði Jónssyni, símvirkja og tæknimanni hjá Ríkisútvarpinu, f. 11. október 1929, d. 30. júní 2013. Dóttir þeirra er Ester, f. 18. september 1965, og á hún dótturina Ernu Björgu Sverr- isdóttur, f. 26. mars 1990. Fyrir átti Hörður dótturina Guðrúnu Ernu, f. 16. nóvember 1952, móðir hennar er Guðrún Kristjáns- dóttir. Guðrún Erna hefur verið búsett í Svíþjóð í yfir fjörutíu ár og á hún þrjú börn, Jónas, Lindu og Helenu, og þrjú barnabörn. Eftir hefðbundna skólagöngu hóf Guðríður störf hjá Hagstofu Íslands en vann þar í stuttan tíma, réð sig síðan á Skattstof- una í Reykjavík og vann þar all- an sinn starfsaldur eða í rúm fimmtíu ár. Útför Guðríðar fer fram frá Árbæjarkirkju í dag, 14. októ- ber 2015, kl. 13. Það er með sorg í hjarta og tár í augum sem ég kveð elsku ömmu mína. Í rauninni næ ég ekki ennþá utan um þá staðreynd að amma er fallin frá, amma sem var sterkasta manneskja sem ég hef nokkurn tíma kynnst, amma sem mér fannst vera eilíf. Eftir stöndum við mamma, með skarð í hjarta sem aldrei verður fyllt en dýrmætar minningar sem munu hugga og ylja um ókomin ár. Ég hef búið í sama húsi og amma í yfir fimmtán ár og tengsl- in þar af leiðandi sterk og sam- skiptin mikil. Þá eyddi ég öllum sumarfríum með ömmu og afa í sumarbústaðnum við Þingvalla- vatn eða á ferðalögum vítt og breitt um landið, annaðhvort með fellihýsi eða hestakerru í eftir- dragi. Frá unga aldri hef ég verið mikil ömmustelpa og alltaf haldið mikið upp á ömmu, sem ávallt var svo góð við mig og gerði allt til að uppfylla óskir mínar, sama hversu ómerkilegar þær voru. Hvort sem það var að fá Bangsa inn á heim- ilið, baka skúffuköku þegar bangsinn Jósefína átti afmæli eða vefja mig inn í gardínur svo ég gæti verið eins og hefðarfrú, þá var amma alltaf til staðar með bros á vör og hlýja hönd. Í mínum huga var amma hetja, minn eigin engill. Það var ekki fyrr en ég varð eldri að ég áttaði mig á hvað amma var einstaklega góð kona með hjarta úr gulli. Hún mátti ekkert aumt sjá, var ávallt fús að rétta fram hjálparhönd og tók allt- af hagsmuni annarra fram yfir sína eigin. Ef minnið svíkur mig ekki þá voru einu skiptin sem amma byrsti sig við mig þegar ég muldraði ljót orð í garð annarra, það gat hún ekki liðið. Hún sá til þess að öllum liði vel og ættu góð- an vin að. Þá er erfitt að hugsa um ömmu án þess að minnast þess styrk- leika sem hún bjó yfir. Sama hvaða áföll dundu á, alltaf komst hún í gegnum þau og bar höfuðið hátt. Ég minnist þess sérstaklega þegar afi féll frá hvað ég dáðist að ömmu, hún var kletturinn okkar mömmu í gegnum sorgina og sýndi þvílíkan styrk að ég varð orðlaus. Elsku amma, ég trúi ekki að ég geti aldrei aftur talað við þig og leitað ráða hjá þér, borðað með þér saltkjöt og baunir og hlegið yf- ir gömlum myndum. Alltaf varstu svo falleg, brosmild og lífsglöð og sönn fyrirmynd. Ég mun geyma minningarnar um tíma okkar saman sem dýrmæt djásn í hjarta mér alla tíð. Ég sakna þín. Erna Björg Sverrisdóttir. Hún Gúrrý mágkona mín og besta vinkona er dáin. Það tekur tíma að átta sig á þeim raunveru- leika, en minningarnar lifa. Þær eru margar eftir meira en sjötíu ára kynni. Við hittumst fyrst er við hófum skólagöngu í sjö ára bekk í Aust- urbæjarskólanum og settumst saman við borð fyrir tilviljun. Þar hófst vinátta sem aldrei bar skugga á. Á þessum árum bjó fjölskylda Gúrrýjar á Grettisgötunni en ég átti heima á Laugavegi rétt hjá, svo stutt var á milli okkar. Við vorum því saman öllum stundum yfir vetrartímann, en á sumrin vorum við báðar í sveit, eins og flestir krakkar á þessum árum og heimsótti ég hana oft í sveitina. Nokkrum árum síðar flyst fjöl- skylda Gúrrýjar vestur á Greni- mel og þá fer hún í Melaskólann og síðar í gagnfræðaskóla í vest- urbænum. Varð þá mun lengra á milli okkar en það breytti engu. Við vorum alltaf bestu vinkonur. Að hefðbundinni skólagöngu lokinni fórum við að vinna og gát- um þá gert ýmislegt, sem við ekki gátum áður sem börn. Til dæmis höfðum við afar gaman af því að ferðast um landið og í einni slíkri ferð kynntist Gúrrý honum Herði sínum. Hann hafði þá með hönd- um rekstur fjallabifreiða og ók einni slíkri. Þar með voru örlög Gúrrýjar ráðin. Þau Hörður gengu í hjónaband árið 1955, sama ár og við Þorsteinn, bróðir henn- ar, giftum okkur. Þá vorum við orðnar mágkonur. Hörður og Gúrrý byrjuðu að búa smátt, eins og títt var á þess- um tíma, en árið 1960 fá þau lóð undir tveggja hæða raðhús í Hvassaleiti og byrja að byggja sama ár. Þá voru þau bara tvö og fannst húsið of stórt fyrir sig og buðu okkur Steina að innrétta litla íbúð fyrir okkur á efri hæðinni, sem við gerðum. Við flytjum svo öll í nýja húsið tveim árum síðar. Þá hófst sambúð okkar fjög- urra. Við bjuggum síðan saman í húsi í meira en fjörutíu ár. Fyrst í Hvassaleitinu í tíu ár. Þar fædd- ist þeim Herði og Gúrrý dóttirin Ester árið 1965. Sex árum síðar kaupum við saman þriggja hæða hús við Skálaheiði í Kópavogi, sem varð fjölskylduhús í áratugi. Við bjuggum sitt á hvorri hæð- inni, en foreldrar Gúrrýjar og Steina á jarðhæð, þar sem þau áttu heimili á meðan þau lifðu. Þetta sambýli gekk með öllu árekstralaust alla tíð – aldrei vandræði eða ósamkomulag. Okkur Steina fæddist sonurinn Þorsteinn Freyr sama ár og við flytjum í Skálaheiði. Hann og Est- er, dóttir Gýrrýjar og Harðar, ól- ust því upp í Skálaheiðinni næst- um eins og systkin, auk þess sem þau nutu þess að afi og amma bjuggu á neðstu hæðinni. Eftir lát beggja foreldra Gúr- rýjar og Steina seldum við Skála- heiðina. Fluttu Gúrrý og Hörður þá í Deildarás 8 ásamt Ester og Ernu Björgu, dóttur hennar. Þar hafa þær mæðgur búið áfram saman eftir að Hörður lést í júní 2013. En nú er móðirin og amman hún Gúrrý einnig horfin inn í sum- arlandið. Andlát skilur alltaf eftir sig tóm og söknuð, sem er þó mestur hjá Ester og Ernu Björgu. Bið ég all- ar góðar vættir að vernda þær og bið þær að muna, að minningin um góða móður, ömmu og mæta konu lifir. Hvíl í friði, elsku Gúrrý – hafðu þökk fyrir allt. Esther Ólafsdóttir. Elsku Gúrrý frænka er farin frá okkur. Eftir stöndum við með minninguna um duglega, sjálf- stæða og góðhjartaða konu sem elskaði lífið. Í okkar litlu og nánu fjölskyldu hefur hún átt stórt hlutverk og orðið okkur fyrirmynd í mörgu. Á sinn hátt sá hún alltaf til að allir fengju að njóta sín. Gestrisni og gleði einkenndi heimili Gúrrýj- ar og Harðar og fengum við að njóta þess sem börn í Skálheiðinni og síðar sem fullorðin í Deildarási að ógleymdum stundunum í sum- arbústað þeirra hjóna við Þing- vallavatn. Við áttum einnig þá ánægju að fá að kynnast henni á vinnustað hennar, Skattstofunni í Reykja- vík, þar sem hún vann stærstan hluta starfsævi sinnar og eftir að hún var komin á eftirlaunaaldur. Þar fengum við að kynnast því hversu duglega frænku við áttum sem naut sín í vinnunni. Síðustu árin hafa verið erfið, fyrst veikindi Harðar og svo henn- ar eigin. Á sinn einstaka hátt reif hún sig alltaf upp þegar á þurfti, farðaði sig, brosti og lét eins og allt væri í lagi. En því miður gekk það ekki í þetta sinn. Elsku Ester og Erna Björg, okkar einlægustu samúðarkveðj- ur. Sigurjón, Snjólaug og fjölskyldur. Í dag kveðjum við Guðríði, kær- an vinnufélaga og yfirmann okkar til margra ára hjá skattstofunni í Reykjavík. Guðríður hóf störf hjá skattstofunni árið 1955 en í þá daga var skattstofan í Alþýðuhús- inu við Hverfisgötu. Starfsferill Guðríðar spannaði rúm fimmtíu ár og upplifði hún miklar breytingar í starfi sínu í gegnum árin. Guð- ríður var myndarleg kona, fíngerð og það gustaði af henni hvar sem hún kom. Hún var sterkur per- sónuleiki, skemmtileg, skörp, dugnaðarforkur til vinnu sem lét sér aldrei bregða þegar verkefnin virtust óyfirstíganleg, heldur leysti þau bara af hendi. Margir leituðu til hennar og var hún ávallt tilbúin að aðstoða og leiðbeina þegar á þurfti að halda. Margar góðar minningar koma upp í hug- ann og var hún höfðingi heim að sækja, m.a. áttum við margar góð- ar stundir í sumarhúsi þeirra hjóna við Þingvallavatn. Okkur stelpunum hennar á skattstofunni þykir afskaplega vænt um að hafa fengið að njóta þess að fagna með henni á 80 ára afmælisdegi henn- ar, sem hún hélt upp á á heimili sínu, fimmtudaginn 3. september sl. Elsku Guðríður, þú ert stórt safn minninga og við kveðjum þig með virðingu. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Vald. Briem) Elsku Ester, Erna Björg og Orri, innilegar samúðarkveðjur til ykkar. Halla, Hrafnhildur og Ingibjörg (Inga). Guðríður Júlíusdóttir Morgunblaðið birtir minning- argreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morg- unblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðs- lógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minn- ingargrein,“ valinn úr felliglugg- anum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað get- ur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Undirskrift | Minningargreina- höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Minningargreinar ERFIDRYKKJUR AF ALÚÐ Hótel Saga annast erfidrykkjur af virðingu og hlýju Fágað umhverfi, góðar veitingar og styrk þjónusta Sími: 525 9930 • hotelsaga@hotelsaga.is • www.hotelsaga.is

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.