Morgunblaðið - 14.10.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. OKTÓBER 2015
✝ Jón JósefMagnússon var
fæddur að Brekku í
Þingi, Austur-
Húnavatnssýslu 22.
maí 1919. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
un Norðurlands á
Blönduósi 4. októ-
ber 2015.
Foreldrar hans
voru Magnús
Bjarni Jónsson,
bóndi að Brekku, f. 1887, d. 1962
og Sigrún Sigurðardóttir, hús-
freyja að Brekku, f. 1895, d.
1981. Bræður hans eru: Sig-
urður Sveinn Magnússon, f.
1915, d. 2000, Þórir Óli Magn-
ússon, f. 1923, Haukur Magn-
ússon, f. 1926, d. 2013 og Hreinn
Magnússon, f. 1931. Hinn 22.maí
1949 kvæntist hann Guðrúnu
Vilmundardóttur húsfreyju, f.
20.2. 1925, d. 17.5. 2005. For-
eldrar Guðrúnar voru Vilmund-
ur Vilhjálmsson, f. 1899, d. 1962
og Ólafía Björnsdóttir, f. 1901,
d. 1974. Jósef og Guðrún eign-
K. Davíðsdóttir, f. 1995. 3) Sig-
rún Lóa, f. 1957, maki Grétar
Geirsson, f. 1948; börn Sigrún-
ar: a) Guðrún Þóra, f. 1979,
maki Marcus Dahlfors, f. 1972;
börn þeirra: Alexander Örn, f.
2008 og Embla Eir, f. 2010. b)
Jósef Gunnar, f. 1992, maki
Harpa R. Ásmundsdóttir, f.
1992.
Á sínum yngri árum vann Jós-
ef ýmis störf tengd landbúnaði,
fyrst í heimasveit og síðan sunn-
an heiða. Hann vann við skurð-
gröft og fór á vegum Vélasjóðs
til Skotlands á stríðsárunum til
að læra á skurðgröfu og starfaði
við það á seinni hluta fimmta
áratugarins. Árið 1949 giftust
Jósef og Guðrún og bjuggu í
Mjóstræti 2 í Reykjavík fyrstu
hjúskaparárin en fluttu að
Hnjúki í Vatnsdal árið 1950 og
hófu þar búskap. Árið 1955
fluttu þau að Þingeyrum í Þingi
og bjuggu þar stórbúi um árabil.
Árið 1974 fluttu þau, Guðrún og
Jósef, að Steinnesi í sömu sveit
sem þau eignuðust síðar og
bjuggu þau þar til dauðadags.
Jósef var stórbóndi í Sveins-
staðahreppi samfellt í sextíu og
fimm ár, eða frá árinu 1950 til
ársins 2015.
Útför Jóns Jósefs fór fram í
kyrrþey 13. október 2015.
uðust þrjú börn: 1)
Vilmundur, f. 1949,
maki Þórhildur
Lárusdóttir, f.
1953; börn þeirra:
a) Arnar Freyr, f.
1974, maki Signý
Sif Sigurðardóttir,
f. 1978; börn
þeirra: Freyja Stef-
anía, f. 2011 og
Hugi Vilmundur, f.
2014. b) Helga Guð-
rún, f. 1979, maki Hallgrímur
Björnsson, f. 1980; börn þeirra:
Þórhildur Helga, f. 2004, Ari, f.
2009 og Snorri, f. 2012. c)
Styrmir Örn, f. 1991. 2) Magnús,
f. 1953, maki Líney Árnadóttir,
f. 1957; börn þeirra: a) Tinna, f.
1981, maki Karvel S. Pálmason,
f. 1982; börn þeirra: Líney, f.
2013 og Móey, f. 2015. b) Telma,
f. 1983, maki Trausti Á. Her-
mannsson, f. 1983; börn þeirra:
Magnús, f. 2011 og Sölvi, f. 2013.
c) Jón Árni, f. 1991, maki Berg-
lind Bjarnadóttir, f. 1995. d)
Hjörtur Þór, f. 1994, maki María
Tengdafaðir minn Jósef
Magnússon er látinn á 97. ald-
ursári. Ég var sautján ára þegar
ég kynntist honum fyrst. Þá
kom ég að heimsækja vinkonu
mína sem var kaupakona á
Þingeyrum þar sem hann bjó
stórbúi og krækti mér í frum-
burð hans. Ein vinkona mín,
sem var á svipuðum aldri og
Jósef, sagði gjarnan við mig:
„Hann Jósef er svo fallegur
maður.“ Það voru orð að sönnu,
laglegur var hann, með stríðn-
isglampann í glettnum augun-
um, hann var einstakt snyrti-
menni og gætti þess til síðasta
dags að vera hreinn og fínn í
tauinu með sixpensarann á sín-
um stað.
Það er óhætt að segja að Jós-
ef hafi lifað samkvæmt mottóinu
„vinnan göfgar manninn,“ því ég
minnist þess ekki að hann hafi
setið auðum höndum nema þá til
að hvíla sig fyrir næsta verk
sem beið hans. Einu sinni fórum
við litla fjölskyldan, Villi, ég og
börnin, í þriggja vikna frí til sól-
arlanda og þegar hann frétti að
við værum að fara sagði hann:
„Og hvað ætlið þið að gera
þarna í þrjár vikur?“ því að hon-
um fannst óhugsandi að vera
iðjulaus í svo langan tíma. Ég
minnist þess ekki að Jósef hafi
nokkurn tímann tekið sér frí frá
vinnu í öll þau ár sem ég þekkti
hann utan einu sinni en þá lagði
hann upp í langferð. Við Villi
fórum með Jósef og Guðrúnu í
þá ferð og það var engin smá-
ferð. Ferðinni var heitið til Am-
eríku að heimsækja föðurbræð-
ur Jósefs og fjölskyldur þeirra,
en þeir höfðu flust búferlum til
Bandaríkjanna í byrjun tuttug-
ustu aldar í leit að ameríska
draumnum. Það var mikil til-
hlökkun í hópnum þegar við
lögðum af stað í þessa löngu ferð
sem tók ríflega sextán tíma með
millilendingu í Chicago á leið til
San Francisco. Dvölin í Amer-
íku var ævintýri líkust því að
þar kynntumst við heimi sem
var gjörólíkur okkar og heims-
maðurinn Jósef bóndi í Stein-
nesi sómdi sér vel í spilavítinu í
Nevada, í sumarhúsi við Lake
Tahoe, á slóðum kúreka og gull-
grafara í Kaliforníu jafnt og í
China Town í borg hins heilaga
Fransiskusar. Það er óhætt að
segja að þau hjónin og við börn-
in þeirra nutum hverrar mínútu
í þessari ferð með ættingjum
Jósefs við höfðinglegar mót-
tökur.
Þetta var fríið hans, hann fór
ekki í fleiri og nú er hann farinn
í aðra ferð yfir móðuna miklu,
síðastur af sinni kynslóð í okkar
fjölskyldu. Það er skarð fyrir
skildi. Við munum sakna hans,
langafabörnin geta ekki lengur
farið í langafasveit því að hann
er ekki þar. Jósef gerði sér ein-
mitt far um að vera með þeim
þegar von var á okkur í sveitina
og naut samvistanna við litlu
langafabörnin sín og var ánægð-
ur að sjá hvað leggurinn hans
hafði vaxið og dafnað og gefið af
sér vel gerða einstaklinga.
Minning hans lifir með okkur.
Hinsta kveðja,
Þórhildur Lárusdóttir.
Dalalæðan liðast hægt um
engjarnar. Það er stillt en kalt í
lofti. Mig verkjar í bakið og
langar pínu að fara að væla af
þreytu en segi ekki orð. Á móti
mér krýpur nefnilega afi. Ní-
ræður. Á milli okkar er ær í
burði. Það gengur ekki vel.
En afi er þrjóskur og gefst
ekki upp. Af natni og umhyggju
aðstoðar hann ána og að lokum
kemur lambið út. Það er lítið
lífsmark að sjá. Afi rís á fætur,
styður sig við garðabandið og
ber í það líf. Hastar svo á mig að
fara heim og sækja hitapoka.
Hann lofar ánni að kara lambið,
vefur það svo teppi og leggur
varlega á pokann. Við hjúkrum
því sem eftir lifir nætur sem er
erilsöm. Það er sauðburður.
Undir morgun gengur afi í
gegnum féð. Það heyrist
vængjasláttur í álftunum niðri
við á og lágur rómur afa berst til
mín. „Verið þið rólegar kerling-
arnar mínar, verið þið rólegar.“
Hann talar blíðlega til þeirra.
Það er fullkomin kyrrð yfir
hópnum. Þær treysta afa. Það
hægist um og vaktin er senn á
enda. Við sitjum hlið við hlið í
pallbílnum hans afa. Hann segir
mér sögur frá því hann var lítill
strákur í Brekku. Og saman
horfum við á sólina koma upp.
Elsku afi. Nú ertu farinn,
vaktinni er lokið. Í mínum huga
hvarfstu fram í heiðanna ró. Sit-
ur nú á þúfu uppi á heiði, með
strá í munni, ömmu þér við hlið
og horfir á eftir ánum hlaupa
frjálsum út í sumarið.
Takk fyrir allt það góða sem
þú gafst mér. Þú lifir í okkur.
Þín,
Tinna Magnúsdóttir
Elsku besti afi minn.
Við systkinin vorum svo
heppin að hafa þig og ömmu allt-
af heima í sveitinni og eiga með
ykkur ómetanlegar samveru-
stundir. Það var alltaf svo nota-
legt að koma upp til ykkar og
hlusta á sögur eða ömmu að
syngja í eldhúsinu.
Ég hugsa með sérstakri hlýju
til þess sem lítil stúlka að sitja
með þér í pallbílnum og keyra
um landareignina. Oftast vorum
við að líta eftir fénu og hross-
unum. Miðstöðin var stillt á
hæsta styrk svo það var hlýtt og
gott, gamli brúni pallbíllinn
komst allra sinna ferða og þú
þekktir landareignina eins og
hjarta þitt. Á þessum góðu
stundum kenndir þú mér vísur
og fórst með stökur, ég hermdi
og þú hældir mér fyrir hversu
fljót ég var að læra þær. Annað
slagið þurfti ég að hoppa út til
að opna hlið, þá var þér umhug-
að um að mér yrði ekki kalt og
þá klæddirðu mig í stóru hansk-
ana þína sem voru alltaf á milli
sætanna. Þú notaðir oft kíkinn
og leyfðir mér alltaf að sjá líka
og fylgjast með því sem var að
gerast. Að lokum fékk ég síðan
mola úr hanskahólfinu. Með
tímanum tók við nýr pallbíll, ég
fór að gera meira gagn, eltast
við kindur og hross eða tína
plast. Þá sagðirðu mér sögur frá
gamla tímanum, frá því þú varst
lítill strákur og ungur maður.
Þessar ferðir voru margar, góð-
ar og mér sérstaklega dýrmæt-
ar.
Á hverju ári fórum við fram á
heiði en þær ferðir vöktu til-
hlökkun hjá öllum heima. Þar
áttir þú þinn stað, á þúfunni við
lækinn þar sem þú fylgdist með
fénu þínu ganga fram árbakk-
ana. Þú talaðir fallega við kind-
urnar og var umhugað um að
þær hefðu það gott yfir sumarið,
færu fram eftir en ekki upp hlíð-
ina, þá þurftum við krakkarnir
að hlaupa. Því næst borðuðum
við nesti og þú fræddir okkur
um heiðarlandið.
Ég á þér svo margt að þakka
fyrir allt sem þú kenndir mér.
Þú umgekkst dýrin af sérstakri
væntumþykju og kenndir mér
að virða þau og tala fallega til
þeirra. Þú leyfðir okkur alltaf að
prófa okkur áfram og leiðbeind-
ir okkur í gegnum verkin. Til
dæmis þegar ég var lítil stelpa
að taka á móti lömbum og þegar
þú lést mig sauma gemlinginn.
Um haustið bentirðu mér síðan
á hann og varst svo ánægður
hvað okkur hafði tekist vel til.
Það er sárt að hugsa til þess
að þú sért farinn en dýrmætar
og góðar minningar munu alltaf
lifa. Minningar eins og að rölta
upp til þín á morgnana, setjast
niður með þér. Þú í þínu sæti og
hinir í sínum, og borða graut og
súrt slátur. Að heyra þegar pall-
bíllinn fer í gang og keyrir úr
hlaði og hugsa, þetta er bara afi.
Að keyra um landareignina með
þér og líta eftir fénu og hross-
unum. Að heyra í útvarpinu á
hæstu stillingu og þú liggur í
sófanum að hlusta á fréttir og
gluggar í dagblað. Að sjá inni-
skóna þína í stiganum og vita að
þá ertu úti á ferðinni. Að liggja í
rúminu mínu niðri og rumska
við fótatakið þitt. Þú varst ein-
staklega góður afi og ég er svo
þakklát fyrir að Magnús og
Sölvi hafi fengið að kynnast þér
svona vel. Þú hafðir svo gaman
af þeim, hvað þeir tóku vel á
móti graut og súru slátri og voru
áhugasamir um traktorana.
Afi minn, nú er ég viss um að
þú ert kominn fram á heiði og
fylgist með okkur í gegnum lífið.
Ég kveð þig með fallegar minn-
ingar í hjarta og vísunni sem þú
kenndir mér og átti svo vel við
þegar þú gafst mér Litlu Jörp.
Hún reyndist mér svo vel.
Litla Jörp með lipran fót
labbar götu þvera.
Hún mun seinna á mannamót
mig í söðli bera.
Þín
Telma.
Elsku afi minn. Ég á erfitt
með að trúa því að þú sért ekki
lengur á meðal okkar. Þú varst
vissulega farinn að nálgast 100
árin en í mínum augum varst þú
gerður úr einhverju undraefni
og gast hrist allt af þér. Í þetta
skiptið varðst þú að lúta í lægra
haldi. Ég var mikið í Steinnesi
hjá þér og ömmu Gunnu og ég á
svo margar góðar minningar
þaðan. Þú varst bóndi af lífi og
sál, duglegur og stundum
strangur. En þú hafði húmor og
hafðir gaman af að gantast við
okkur barnabörnin. Þegar ég
var lítil áttir þú bláan Land Ro-
ver. Stundum keyrðir þú með
okkur börnin í sjoppuna á
Stóru-Giljá og keyptir handa
okkur nammi. Síðar meir feng-
um við að sitja á pallinum á pik-
köppnum þínum á meðan þú
geystist um landareignina á eft-
ir kindum og hrossum. Þá var
mikið fjör hjá okkur krökkunum
og við sungum hástöfum um afa
á hossubílnum. Hvert sem ég
fór um Húnavatnssýslurnar
með þér gastu frætt mig um alla
bæi og örnefni á leiðinni. Þú
varst fróður maður og fylgdist
vel með því sem gerðist í heim-
inum. Eftir að ég fluttist til út-
landa héldum við alltaf sam-
bandi símleiðis og hittumst á
hverju sumri. Þú varst mér og
minni fjölskyldu svo mikilvæg-
ur. Takk fyrir allt, elsku afi.
Minning þín mun lifa í hjarta
mínu.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund
og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund.
(Sigurður Hansen)
Þín
Guðrún Þóra Helgadóttir.
Elsku langafi. Við viljum
þakka fyrir þau ár sem við feng-
um með þér. Mamma segir alltaf
að það sé mikilvægt fyrir okkur
að umgangast fólk á öllum aldri
og við vitum að það eru forrétt-
indi að hafa fengið að vera með
þér. Við systkinin höfum alltaf
verið ákaflega heilluð af því
hversu gamall þú varst orðinn
og við höfum hugsað mikið um
hvernig á því stæði að langi væri
næstum því 100 ára. Mamma og
pabbi segja að það sé vegna þess
að þú borðaðir hafragraut á
hverjum morgni, hreyfðir þig
mikið, hélst þér í kjörþyngd allt
lífið og fékkst nóg af frísku lofti.
Það er ábyggilega mikið til í því
sem þau segja.Við vitum þó
örugglega að ein af ástæðunum
fyrir langlífi þínu var að þú
borðaðir ekki svo marga sleik-
jóa. Þú varst bóndi allt þitt líf og
áhuginn fyrir búskapnum var
mikill alveg fram á síðasta dag.
Við vorum svo heppin að fá að
vera í Steinnesi hjá þér og þegar
við komum í heimsókn til Ís-
lands síðastliðið sumar fórum
við með þér fram á heiði með
ærnar og lömbin. Það var gam-
an. Takk, elsku langafi, fyrir
þær stundir sem við fengum
með þér og takk fyrir allt krem-
kexið. Þín barnabarnabörn,
Alexander Örn
og Embla Eir.
Ég ber mikinn hlýhug til Jós-
efs í Steinnesi sem átti stóran
þátt í uppeldi mínu og systkina
minna móðurmegin. Vinátta
þeirra Guðrúnar Vilmundar-
dóttur eiginkonu hans og fjöl-
skyldu minnar kom til áður en
ég fæddist og vorum við systkini
mín hjá þeim í sveit öll sumur,
en afi minn Jón S. Pálmason átti
aðsetur að Þingeyrum og á
heimili Jósefs og Guðrúnar til
æviloka. Þar lærðum við til
verka og var kennt að bera
ábyrgð og gefast ekki upp þó
móti blési.
Margar mínar dýrustu minn-
ingar eru frá Þingeyrum, enda
þau hjónin samhent og afi alltaf
til staðar. Alltaf var líf og fjör
enda ávallt fjöldi fólks, börnin á
bænum, vinir og ættingjar,
krakkar í sveit, vinnumenn og
vinnukonur, gestir og gangandi
enda mikil gestrisni á heimilinu.
Guðrún eldaði besta mat í heimi
og jörðin gaf af sér ýmislegt
góðgæti, nefna má silung úr
Húnavatni og Hópinu og Svart-
baksegg úr Þingeyrasandi. Jós-
ef sagði okkur til við útistörfin,
en í þá daga var mun meiri fjöl-
breytni í sveitastörfunum en nú
og næg verkefni fyrir alla ald-
urshópa úti sem inni. Ýmsar
minningar skjóta upp kollinum.
Afi að slá á gamla traktornum
sínum og Guðmundur gamli að
slá með orfi og ljá þá bletti sem
urðu útundan. Smalamennska í
Þingeyrasandi eða við yngri
krakkarnir að leik á meðan Villi
og Maggi huguðu að silungsnet-
um í Hópinu. Við Systa á harða-
stökki að skila hestunum Jarpi
og Nasa í næturstað og við
krakkarnir aftan á heyvagnin-
um á leiðinni með heyið inn í
hlöðu, en þá voru tæki á bæj-
unum mun hættuminni en nú.
Jósef var bóndi af Guðs náð,
vinnusamur og ekki gefinn fyrir
hangs, barngóður, sanngjarn og
hlýr en kröfuharður. Hann við-
hafði mikla nákvæmni við bú-
störfin og hugsaði vel um skepn-
urnar. Vélarnar voru í minna
uppáhaldi, en eins og tíðkaðist
þá dyttaði hann að þeim sjálfur.
Hann átti góða hesta, en stund-
aði ekki mikla hestamennsku
sjálfur nema þegar á þurfti að
halda við smalamennsku og
rekstur fjár. Því hefur verið
fleygt í gamni að hestunum hafi
ekki verið sinnt nema í rigningu
– enda var tíminn vel nýttur.
Aldrei skaut hann sjálfur eigin
dýr sem þurfti að láta fara – til
þess fékk hann aðra fyrir sína
hönd, ég man að vinur hans Ing-
þór á Umsvölum bjargaði hon-
um stundum í þeim efnum.
Jósef var vakinn og sofinn yf-
ir bústörfum fram á dánardag,
allt undir það síðasta leit hann
eftir hinu og þessu úti við á pall-
bílnum sínum. Hann hreyfði sig
alltaf og sá að mestu um sig
sjálfur, tókst jafnvel að vera
þátttakandi í réttunum nú í
haust.
Jósef í Steinnesi var hóf-
semdarmaður og jarðarför hald-
in í kyrrþey því í hans anda. Mér
þykir afskaplega leitt að að-
stæður mínar höguðu því þannig
að ég átti þess ekki kost að
fylgja honum til grafar. Þess í
stað sendi ég öllum aðstandend-
um, börnum, barnabörnum,
tengdabörnum og langafabörn-
um mínar bestu kveðjur. Ég veit
að minningin um hann lifir einn-
ig með þeim.
Hulda Sigríður Jeppesen.
Kæri Jósef. Ég kynntist þér
þegar ég kom til Íslands í fyrsta
skipti fyrir 14 árum. Ég hafði
kynnst barnabarninu þínu Guð-
rúnu Þóru í Sviss og var nú
kominn til þess að hitta fjöl-
skyldu hennar og sjá Ísland. Við
töluðum ekki sama tungumál en
með svolítilli aðstoð Guðrúnar
gátum við samt talað um alla
heima og geima.
Þú varst ákaflega áhugasam-
ur um umheiminn og sögu ólíkra
landa. Ein af ástæðunum fyrir
því að ég ákvað að læra íslensku
var að ég vildi geta talað við þig
á þínu eigin tungumáli. Síðar
gátum við talað mikið saman og
okkar samverustundir og um-
ræður hafa stuðlað að því að ég
hef haldið íslenskunni nokkurn
veginn við.
Ég þakka þér fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Marcus Dahlfors.
Jón Jósef
Magnússon
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Minningar er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem
birst hafa frá árinu 2000 og til dagsins í dag.